จำนนรักชายาตัวร้าย – ตอนที่ 101-4

ตอนที่ 101-4

จำนนรักชายาตัวร้าย – ตอนที่ 101-4 ซย่าโหวฉิงเทียน ฝึกร่วม มิใช่แบบนั้น
อวี้เฟยเยียนนอนอยู่บนอกของซย่าโหฉิงเทียน กล่าวด้วยน้ำเสียงออดอ้อน

ในตอนที่ซย่าโหวฉิงเทียนยังเป็นเสี่ยวฉิงฉิงอยู่นั้น คนทั้งสองเคยร่วมเรียงเคียงหมอนกันมาแล้ว

ในตอนนั้นเขายังเป็นเพียงเด็กน้อยคนหนึ่งเท่านั้น ส่วนนางยิ่งไม่รู้เรื่องรู้ราวใดเข้าไปใหญ่!

มาตอนนี้ ที่เบื้องหน้านางคือชายหนุ่มรูปงามทั้งยังเป็นชายที่ตนเองชอบ ตอนนี้ทั้งนางและเขาอยู่ในท่าทางที่แนบชิดสนิทสนม จะไม่ให้หัวใจอวี้เฟยเยียนคึกคะนองราวกับม้าศึกได้อย่างไรกัน มันยากเย็นเสียยิ่งกว่าสิ่งใด!

“เช่นนั้นพี่เล่านิทานให้เจ้าฟังดีกว่า”

ซย่าโหวฉิงเทียนลูบหลังอวี้เฟยเยียนเป็นจังหวะแผ่วเบา ราวกับกำลังกล่อมเด็กน้อยอย่างไรอย่างนั้น ทำให้อวี้เฟยเยียนทั้งสบายและผ่อนคลายอย่างที่สุด

“ท่านเล่าเรื่องเมื่อครั้งที่ท่านอยู่ที่ฉินจื้อให้ข้าฟังหน่อยสิ!”

อวี้เฟยเยียนเงยหน้าขึ้น ดวงตาสีดำขลับราวหินภูเขาไฟของนาง จ้องมองที่ใบหน้าซย่าโหวฉิงเทียน

“ท่านมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร แล้วสับเปลี่ยนสถานะกับตัวประกันได้อย่างไร เล่าให้ข้าฟังหน่อยสิ! ข้าอยากเข้าใจท่านให้มากยิ่งขึ้น…”

“ได้!”

ซย่าโหวฉิงเทียนพยักหน้า

“ปีนั้น พี่อายุสี่ปี คนที่ปกป้องคุ้มครองดูแลพี่ จนหนีมาได้คือบ่าวใบ้ไร้ชื่อแซ่คนหนึ่ง ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นเพียงบ่าวที่อยู่ในตระกูลซย่าโหวแต่ก็ดีกับพี่ยิ่งนัก เมื่อเขารู้ว่าซย่าจื่ออวี้ต้องการฆ่าพี่ เขาก็พาพี่หลบหนีข้ามวันข้ามคืนจนออกมาได้”

“ต่อมา เพื่อที่จะหลอกล่อกลุ่มคนที่ตามฆ่าพี่ไปอีกทาง บ่าวใบ้ผู้นั้นซ่อนพี่เอาไว้ในกองฟืน ส่วนตัวเองก็วิ่งไปอีกทาง หลังจากนั้นเขาก็ไม่กลับมาอีกเลย…”

เมื่อเล่าถึงตรงนั้น รอบกายซย่าโหวฉิงเทียนก็อบอวลไปด้วยบรรยากาศแห่งความเศร้าโศก

อวี้เฟยเยียนเองก็สามารถเดาได้เลยว่า บ่าวใบ้ผู้นั้นคงจะเจอเหตุร้ายมากกว่าดีเป็นแน่!

นางยื่นมือไปโอบเอวซย่าโหวฉิงเทียนเอาไว้ ส่งกำลังใจให้กับเขาผ่านการกระทำ

“จนกระทั่งพี่ออกมาจากกองฟืน ก็ตามหาเขาอยู่นาน จนในที่สุดก็พบศพของบ่าวใบ้ผู้นั้นในบึงน้ำ”

“หลังจากนั้นพี่ก็เข้าไปหลบซ่อนตัวอยู่ในหมู่บ้านคนเลี้ยงแพะ พี่ซ่อนตัวอยู่ในกองขนแพะเพื่อให้ความอบอุ่น หิวก็ดื่มนมแพะ ง่วงก็นอนหลับเบียดอัดกันกับแพะ”

“หลังจากนั้นพี่ก็ติดตามมากับกลุ่มพ่อค้า จนมาถึงแผ่นดินฉินจื้อนี่ แล้วก็เข้ามาอยู่ในจวนตัวประกันโดยไม่ได้ตั้งใจ และแล้วก็ได้พบกับตัวประกันที่มีตำแหน่งเป็นถึงอ๋อง”

“เขารูปร่างผอมบาง ผมเป็นสีเหลือง พูดจาเชื่องช้าทว่าเขากลับมีจิตใจดียิ่งนัก น่าเสียดายที่คนดีมักจะอายุสั้น ฤดูใบไม้ผลิยังมิทันมาถึงเขาก็ป่วยตายเสียแล้ว”

“ก่อนตายเขาได้ขอร้องพี่ว่า เขาไม่อยากถูกฝังกลบลงใต้ดิน เพราะทำเช่นนั้นเขาจะมิอาจกลับคืนแผ่นดินเกิดได้อีกต่อไป ดังนั้นพี่จึงเผาร่างของเขาจนกลายเป็นเถ้าถ่านเก็บใส่ไว้ในโกศ เมื่อพี่กลับไปยังต้าโจว จึงได้พาเขากลับมาด้วย…”

ซย่าโหวฉิงเทียนใช้ภาษาง่ายๆ เพียงไม่กี่ประโยคก็สามารถบรรยายเรื่องราวที่ตนเองได้ประสบพบเจอมาออกมาได้ทั้งหมดอย่างครบถ้วน

ถึงแม้เขาจะพูดเพียงไม่กี่ประโยค แต่อวี้เฟยเยียนก็สัมผัสได้ถึงความอันตรายที่เด็กสี่ขวบเช่นซย่าโหวฉิงเทียนต้องเผชิญในตอนนั้นได้ดี

ไม่รู้ว่าหนทางข้างหน้าจะเป็นเช่นไร ทั้งยังมีคนไล่ฆ่าตามหลัง…

เด็กน้อยอายุเพียงสี่ขวบมีชีวิตรอดมาได้ ช่างมหัศจรรย์เสียจริงๆ!

โชคดีที่ข้างกายของเขายังมีคนดีอยู่บ้าง!

“ซย่าโหวฉิงเทียน ข้าจะดีกับท่านให้มากจริงๆ นะ!”

อวี้เฟยเยียนขยับเข้าไปใกล้เขา แล้วกระซิบแผ่วเบา

“แมวน้อยจอมโง่!”

ซย่าโหวฉิงเทียนหันกลับมาหาอวี้เฟยเยียนแล้วจูบที่ริมฝีปากนาง เมื่อเห็นหางตานางที่แดงก่ำเพียงเล็กน้อย ทว่าใจเขากลับเจ็บจี๊ด

“มันผ่านไปแล้ว พี่ก็สบายดีอยู่ตรงนี้ ขอเพียงเจ้าอยู่เคียงข้างพี่ ก็ดีกว่าอะไรทั้งสิ้น! อย่างร้องไห้นะ…”

“ข้าไม่ได้ร้องไห้สักหน่อย!”

อวี้เฟยเยียนกล่าวเสียงอู้อี้ แล้วซุกหน้าลงที่ลำคอของซย่าโหวฉิงเทียน

ถึงแม้ว่านางจะพูดเช่นนั้น แต่ซย่าโหวฉิงเทียนก็ยังรู้สึกถึงความอุ่นร้อนของหยาดน้ำตาที่ไหลรดลงบนผิวของเขา

“แมวน้อยจอมโง่เอ้ย…”

ซย่าโหวฉิงเทียนพลิกกายขึ้นมาอยู่ด้านบน แล้วกดอวี้เฟยเยียนเองไว้ใต้ร่าง จ้องมองนางตรงๆ

จริงดั่งที่คาด ดวงตานางแดงก่ำบวมช้ำ ราวกับตากระต่ายน้อยก็ไม่ปาน ซึ่งยิ่งทำให้ผิวอวี้เฟยเยียนซีดขาวเข้าไปอีก

“เจ้าหลั่งน้ำตา ทำให้ใจพี่เจ็บปวดยิ่งนัก!”

ซย่าโหวฉิงเทียนจูบซับน้ำตาที่หางตาอวี้เฟยเยียน ซับเอาน้ำตาลงไปทีละหยดทีละหยด

รสชาติขมแกมฝาด ที่แท้น้ำตารสชาติเป็นเช่นนี้นี่เอง

นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนหลั่งน้ำตาเพื่อเขา ซย่าโหวฉิงเทียนจูบซับน้ำตาให้กับอวี้เฟยเยียนด้วยความซาบซึ้งใจ ราวกับต้องการจะสลักความรู้สึกนั้นเอาไว้ในหัวใจตราบนานเท่านาน

เดิมทีอวี้เฟยเยียนตั้งใจจะปลอบประโลมซย่าโหวฉิงเทียน แต่ท้ายที่สุดกลับเป็นซย่าโหวฉิงเทียนเองที่ต้องปลอบโยนนาง

ทว่าภายหลังจากการปลอบโยนซึ่งกันและกัน กลับกลายเป็นการจุมพิตอันเร่าร้อนเข้ามาแทนที่

แน่นอนว่าเมื่อถึงช่วงสำคัญ ซย่าโหวฉิงเทียนควบม้าจนถึงยอดผาแล้วก็หยุดชะงักลง

“แมวน้อย พี่ทรมานเหลือเกิน…”

ใบหน้าซย่าโหวฉิงเทียนแดงก่ำ เขากำลังจับจ้องมองใบหน้าที่แดงซ่านของอวี้เฟยเยียน

เมื่อซย่าโหวฉิงเทียนพูดเช่นนี้ ทำเอาดวงหน้ารูปไข่ของนางแดงซ่านราวกับลูกท้อสุกหวานเชื่อมทันทีด้วยความเขินอาย ร่างกายนางก็แข็งทื่อไม่กล้าขยับเขยื้อน ด้วยเกรงว่าหากนางขยับเขยื้อนจะเป็นการไปปลุกสัญชาตญาณความเป็นชายของเขาขึ้นมา

เห็นใบหน้าซย่าโหวฉิงเทียนแสดงอาการอึดอัดด้วยความทรมาน ทว่าใบหน้าที่หล่อเหลาของเขายังคงเกลี้ยงเกลาใสสะอาด อวี้เฟยเยียนเองก็กัดริมฝีปากแน่น

“ไม่เช่นนั้น ท่านลองไปอาบน้ำเย็นสักครู่หรือไม่”

สำหรับพ่อหนุ่มที่ไม่รู้เรื่องอะไรสักอย่าง รู้แต่เพียงว่าฝึกร่วมเช่นเขานั้น อวี้เฟยเยียนชักจูงอะไรเขาไม่ลงจริงๆ

รอให้เขาอารมณ์ดี มีสติครบถ้วนสมบูรณ์ทุกประการนั่นแหละ นางจึงจะดำเนินการขั้นต่อไป!

เขาที่ยังไม่เข้าใจอะไรๆ เช่นนี้ กลับทำให้นางรู้สึกผิดขึ้นมาเสียอย่างนั้น

หากเป็นสังคมในยุคปัจจุบัน นางอายุยี่สิบเจ็ด เขาเพิ่งจะยี่สิบสอง เรื่องหลอกล่อชักจูงของวัยหนุ่มสาวพรรค์นั้น นางทำไม่ลงจริงๆ!

“ดี!”

ซย่าโหวฉิงเทียนลุกจากเตียงนอนไป จัดการอาบร่างด้วยน้ำเย็น เพื่อกำราบกำหนัดในร่างของเขาเอาไว้ แล้วกลับเข้ามาอีกครั้ง

เมื่อกลับมาอวี้เฟยเยียนก็ซุกเข้าไปในอ้อมอกเขาอีกครั้ง จากนั้นนางจึงได้ถามสิ่งที่ค้างคาอยู่ในใจนางมานานแสนนานออกมา

“เอ่อ เรื่องฝึกร่วมนั่น ท่านไปฟังใครพูดมา”

“หลิ่วเซิ่ง”

คำตอบของซย่าโหวฉิงเทียน ทำเอาอวี้เฟยเยียนแทบกัดลิ้นตาย

หากว่าซย่าโหวฉิงเทียนไม่เอ่ยขึ้นมาละก็ อวี้เฟยเยียนก็เกือบลืมไปแล้วว่ามีคนผู้นี้อยู่ในโลก

ชายที่เมื่อยิ้มขึ้นมาราวกับจิ้งจอกก็ไม่ปานผู้นั้น กำลังพาซย่าโหวฉิงเทียนไปแบบผิดๆ

“เขาสอนท่านว่าอย่างไรบ้าง”

อวี้เฟยเยียนกล่าวถามขึ้นด้วยความอยากรู้

หลิ่วเซิ่งเป็นชายรูปงามที่มีเอกลักษณ์เป็นของตนเอง แต่หลิ่วเซิ่งสอนซย่าโหวฉิงเทียนผิดๆ เช่นนี้หรือว่าเขาคิดอะไรกับซย่าโหวฉิงเทียน

ทันใดนั้นในหัวสมองของอวี้เฟยเยียนก็บังเกิดภาพชายคู่รักชั่วชีวิตขึ้นมา ซึ่งภาพที่ปรากฏขึ้นมานั้นให้ความรู้สึกที่ชัดเจนเสียเหลือเกิน

อวี้เฟยเยียนคิดคำตอบเอาไว้หลายแบบ ซึ่งแตกต่างกับคำอธิบายของซย่าโหวฉิงเทียนราวฟ้ากับเหว

จำนนรักชายาตัวร้าย

จำนนรักชายาตัวร้าย

Status: Ongoing

เพราะการทดลองถอดดวงจิตของดอกเตอร์คิว ทำให้วิญญาณ อวี้เฟยเยียน นักศึกษาอัจฉริยะมากพรสวรรค์ข้ามเวลามาอยู่ในร่างคุณหนูโลลิต้า (?) แห่งจวนจงอี้โหว ซึ่งไม่เพียงร่างกายอ่อนแอจนฝึกวรยุทธ์ไม่ได้ แม้แต่สติปัญญายังถูกคนวางยาพิษทำลายจนอาจจะตายได้ภายในสามเดือน นับเป็นตัวไร้ประโยชน์อย่างสิ้นเชิง แต่แล้วเมื่อเธอบังเอิญได้พบกับท่านอ๋องผู้ไม่เคยหวั่นไหวกับสตรีใดอย่างซย่าโหวฉิงเทียน และช่วยชีวิตเขาไว้จากการลอบสังหาร ความเด็ดเดี่ยวของนางทำให้เขาสนใจอยากได้นางมาเป็น ‘สัตว์เลี้ยง’ ของตน! แต่แล้วเมื่อรู้ว่านางคือว่าที่พระชายาองค์ชายสี่ เท่ากับมีศักดิ์เป็นหลานสะใภ้ของตน เช่นนั้นแล้วเขาจะทำเช่นไรกับ ‘แมวป่าน้อย’ ที่เขาสู้อุตส่าห์เฝ้าทะนุถนอมมาตัวนี้ดีเล่า!

แสดงความคิดเห็น

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

ปรับฟอนต์

**ถ้าปรับโหมดมืดอยู่** ให้เปลี่ยนเป็นโหมดสว่าง ก่อนจะปรับสีพื้นหลัง
รีเซ็ท