จำนนรักชายาตัวร้าย – ตอนที่ 117-4 ต้องการถูกทรมาน ข้าจะสนองให้พวกเจ้าเอง
แม้แต่หนานกงจื่อหลิงก็กลับกลายเป็นสุนัขจิ้งจอกที่เลี้ยงไม่เชื่องไปได้ เอาแต่ปกป้องเจ้าปีศาจน้อยนั่นท่าเดียว เสียแรงที่รักที่อุ้มชูนางมาจริงๆ!
“เมื่อครั้งที่ใต้เท้าหงเยี่ยอยู่ ท่านเคยบอกเอาไว้ว่า หากจะรักษาคุณชายให้หาย จะต้องนำหัวใจของพี่น้องที่มีสัมพันธ์ทางสายเลือดมาเปลี่ยนให้ หากแม้นเราหาเจ้าปีศาจน้อยไม่เจอ แต่เด็กในครรภ์ของนังชั้นต่ำสองคนนั้น ก็มีสัมพันธ์ทางสายเลือดกับคุณชาย นี่ก็ยังไม่ชัดเจนอีกหรือเจ้าคะ…”
เสียงเอ่ยของโยวเอ๋อเรียบนิ่ง ราวกับไม้กลองแท่งเล็ก ที่เคาะหัวใจอันชั่วร้ายอีกด้านหนึ่งในใจของซย่าจื่ออวี้ให้ดังกังวานขึ้น
จริงสิ!
หากไม่มีเจ้าปีศาจน้อย ก็ยังมีเด็กสองคนนั้นนี่นา!
ถึงแม้หัวใจของพวกเขาจะดวงเล็กไปเสียหน่อย ไม่สามารถเปลี่ยนให้กับหนานกงเช่อได้ แต่ก็สามารถกินบำรุงร่างกายได้!
“โยวเอ๋อ์ เจ้ามานี่!”
ซย่าจื่ออวี้กวักมือเรียกโยวเอ๋อร์เข้ามาใกล้แล้วกระซิบอะไรบางอย่างที่ข้างหูของนางสองสามประโยค โยวเอ๋อร์พยักหน้ารับรู้สองสามครั้ง แล้วหมุนกายออกไปทันที
โยวเอ๋อร์ไม่ได้ไปทำตามคำสั่งของซย่าจื่ออวี้ทันที แต่กลับตรงไปที่เรือนของหนานกงเช่อ
เมื่อได้ฟังโยวเอ๋อร์รายงาน หนานกงเช่อก็ยิ้มชั่วร้ายออกมา
“เจ้าไปทำตามที่ท่านแม่สั่งการ! ต่อให้เกิดเรื่องอะไรขึ้น ก็ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเจ้า!”
“เจ้าค่ะ…”
ก่อนออกไป โยวเอ๋อร์ยังเหลียวหลังหันกลับมามองหนานกงเช่อด้วยความอาลัยอาวรณ์
คุณชาย โยวเอ๋อร์ยินยอมทำทุกอย่างเพื่อท่าน!
หนานกงเช่อตอบแทนสายตาลึกซึ้งของโยวเอ๋อร์ด้วยรอยยิ้ม รอยยิ้มของเขายิ่งทำให้โยวเอ๋อร์ตัดสินใจแน่วแน่ที่จะกระทำในสิ่งนั้น
คุณชายที่อ่อนโยนเช่นนี้ นางจะต้องช่วยเขา!
ในคืนนั้น จวนสกุลหนานกงเกิดเรื่องใหญ่ขึ้น
อนุภรรยาทั้งสองคนของหนานกงเอ๋า จิ่นซิ่วและอวี้จูถูกฆ่าตายอยู่ในห้อง พวกนางตายอย่างน่าอนาถ สภาพศพของนางทั้งสองเปลือยเปล่า ที่สำคัญถูกคนกรีดหน้าท้องควักเอาเด็กในท้องออกไป
ที่น่าสะพรึงกลัวยิ่งกว่านั้นก็คือ เด็กทั้งสองคนถูกฆาตกรกรีดที่หน้าอก ควักเอาหัวใจของพวกเขาออกไป
เป็นเช่นนี้ทั้งสองคน
ฆาตกรเป็นใครกันถึงได้จิตใจโหดเ**้ยมผิดมนุษย์มนาถึงเพียงนี้ แม้กระทั่งทารกที่ยังไม่ลืมตาดูโลกก็ยังไม่ละเว้น
“อ๊าก!”
มองดูจิ่นซิ่วที่ตายตาไม่หลับ ดวงตาของนางเบิกโพลงกับทารกเพศชายที่เป็นรูปเป็นร่างซึ่งเนื้อตัวชุ่มไปด้วยเลือดแล้ว หนานกงเอ๋าก็คำรามออกมาด้วยความแค้นเคือง
อีกเพียงสองเดือน ลูกก็จะลืมตาดูโลกแล้ว ใครกันที่มันฆ่าลูกของเขา!
สภาพศพของอวี้จูและจิ่นซิ่วเหมือนกัน เพียงแต่อวี้จูคงจะดิ้นรนเอาชีวิตรอดมากกว่า ดังนั้นหลังจากตายแล้วยังถูกคนร้ายใช้อาวุธกรีดใบหน้า
“มันเป็นใครกันแน่! มันเป็นใคร!”
หนานกงเอ๋าครามออกมาด้วยความคั่งแค้น ลูกชายของเขาทั้งสองคนเกิดเรื่องในจวนของตนเอง ทั้งยังถูกเหยียบย่ำถึงเพียงนี้ เขาจะต้องหาตัวฆาตกรมาแล้วสับมันเป็นหมื่นๆ ชิ้น!
ในตอนนั้นเอง บ่าวคนหนึ่งก็วิ่งหน้าตื่นเข้ามาหาหนานกงเอ๋า
“นายท่าน เกิดเรื่องแล้วขอรับ!”
“ไม่รู้ว่าฮูหยินเอาอะไรประหลาดๆ มาตุ๋นให้กับคุณชายดื่มทำคุณชายตกใจจนหมดสติไปแล้วขอรับ!”
สูญเสียลูกชายไปถึงสองคน มาตอนนี้ลูกชายที่เหลืออยู่ก็เกิดเรื่องอีก หนานกงเอ๋าจึงรีบจ้ำอ้าวไปที่ห้องของหนานกงเช่อทันที
เมื่อเข้าไปในห้อง หนานกงเอ๋าก็เห็นซย่าจื่ออวี้พยายามกรอกอะไรบางอย่างใส่ปากหนานกงเช่อ
“กินเสียสิลูก กินแล้ว อาการป่วยของเจ้าจะได้หาย!”
เห็นหนานกงเช่อกัดฟันแน่น ซย่าจื่ออวี้จึงตักสิ่งนั้นใส่ปากตนเองเคี้ยวมันให้ละเอียดเพื่อเตรียมป้อนให้กับหนานกงเช่อราวกับกำลังป้อนให้กับเด็กน้อย
“นี่คืออะไร”
หนานกงเอ๋าได้กลิ่นแปลกประหลาด จึงเปิดหมอตุ๋นที่ซย่าจื่ออวี้นำมาออกดู
เมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ด้านใน หนานกงเอ๋าก็แทบล้มทั้งยืน เขาเซถลาไปสองสามก้าว
ด้านในคือหัวใจเล็กๆ ดวงหนึ่ง!
ประติดประต่อเรื่องราวของจิ่นซิ่วและอวี้จู หนานกงเอ๋าก็ดึงคอเสื้อซย่าจื่ออวี้ขึ้นมาด้วยความแค้นเคือง
“ซย่าจื่ออวี้ เจ้าทำอะไรกับลูกชายของข้ากันแน่! เจ้าบอกมาสิ! เจ้าเป็นคนฆ่าจิ่นซิ่วและอวี้จูใช่ไหม ทำไมเจ้าต้องทำเช่นนี้!”
“เพราะอะไร”
ซย่าจื่ออวี้เช็ดน้ำแกงที่มุมปาก
“ลูกชายของข้าใกล้จะตายอยู่แล้ว พวกนางกลับกำลังกระหยิ่มยิ้มย่อง เตรียมจะคลอดลูกชายเพื่อขึ้นมาแทนตำแหน่งของเช่อเอ๋อร์ ข้าจะยอมได้อย่างไร!”
เห็นท่าทางเช่นนี้ของซย่าจื่ออวี้ หนานกงเอ๋าก็ถึงกับกัดฟันกรอด
“เช่อเอ๋อร์คือลูกชายคนโต ต่อให้พวกนางคลอดลูกชายออกมาก็ไม่มีวันสะเทือนถึงตำแหน่งของเช่อเอ๋อร์ได้! ทำไมเจ้าถึงได้จิตใจโหดเ**้ยมอำมหิตถึงเพียงนี้! เจ้าเป็นบ้าไปแล้วหรือ!”
หนานกงเอ๋าแทบไม่อยากจะเชื่อว่า ซย่าจื่ออวี้จะเป็นคนเช่นนี้ได้
สองชีวิต!
ก่อนหน้านี้เขายังยินดีปรีดา รอคอยการเกิดมาของลูกน้อยด้วยความยินดี
ใครจะคาดคิดว่าจู่ๆ จะเกิดเรื่องเช่นนี้ได้!
ใต้จมูกเขาแท้ๆ!
“กินหัวใจบำรุงหัวใจ! เช่อเอ๋อร์จะทนไม่ไหวอยู่แล้ว เพื่อเช่อเอ๋อร์ ข้าไม่สนใจอะไรอีกแล้ว!”
กล่าวถึงตรงนี้ ซย่าจื่ออวี้จ้องมองหนานกงเอ๋าด้วยสายตาเว้าวอน
“ท่านพี่ ท่านไม่ต้องเสียใจนะคะ! ข้าจะหาหญิงสามสวยๆ มาให้ท่านอีกสองสามคน ให้พวกนางมีลูกให้กับท่าน ฉะนั้นท่านยังมีลูกได้อีก”
“ครั้งนี้ ท่านก็ถือเสียว่าเป็นการช่วยเช่อเอ๋อร์ ได้ไหม”
ซย่าจื่ออวี้คนนี้ ทำให้หนานกงเอ๋ารู้สึกเหินห่างยิ่งนัก
นางเป็นหญิงที่แสนบอบบางอ่อนโยนมาโดยตลอด แล้วกลายเป็นเช่นนี้ได้อย่างไรกัน!
กรรมสนอง…กรรมสนอง…
มองดูหนานกงเช่อที่นอนหมอบอยู่บนเตียง ฉับพลันหนานกงเอ๋าก็รู้สึกว่าสวรรค์กำลังล้อเขาเล่นครั้งใหญ่
ในอดีต เขาเคยใช้วิธีสกปรกต่อกรกับสกุลซย่า ตอนนี้ซย่าจื่ออวี้ใช้วิธีการแบบเดียวกันมาทำร้ายทำลายลูกของเขา
กงกรรมกงเกวียน!
นี่มันคือกรรมสนองสินะ!
“ทหาร จับฮูหยินขังเอาไว้! ไม่มีสั่งจากข้า ใครก็ห้ามปล่อยนางออกมาเด็ดขาด!”
ถึงแม้หนานกงเอ๋าจะเป็นมีภาพลักษณ์เป็นสามีที่แสนดีมาโดยตลอด แต่เขาก็รับไม่ได้กับความจริงที่ว่าซย่าจื่ออวี้ฆ่าลูกของเขา
อีกเพียงสองสามเดือน สองชีวิตน้อยๆ ก็จะได้ ‘อุแว้’ ลืมตาดูโลกแล้ว เขาก็จะได้เป็นพ่อคน!
แต่มาตอนนี้ ทุกอย่างหายวับไปกับตา!
“พวกเจ้าปล่อยข้านะ! ท่านพี่ ข้าผิดไปแล้ว แต่ท่านอย่าโกรธเช่อเอ๋อร์นะ! ท่านพี่…”
หนานกงเอ๋าโกรธจนเลือดขึ้นหน้า คนรับใช้จึงรีบลากซย่าจื่ออวี้ไปที่คุกใต้ดินทันที โดยไม่สนใจมือไม้ที่ตะเกียกตะกายไขว่คว้าดึงดันของนางแม้แต่น้อย
หนานกงเอ๋าหยิบหมอตุ๋นที่มีหัวใจดวงน้อยนั้นขึ้นมา พร้อมกับอีกดวงที่ถูกซย่าจื่ออวี้กัดไปหนึ่งคำอยู่ในชาม แล้วเดินออกไปจากตรงนั้นอย่างคนไร้วิญญาณ หมดสิ้นเรี่ยวแรง
ลูกชายของเขา หมดแล้ว! ไม่เหลือแล้ว…
แม่ใหญ่ลงมือเ**้ยมสังหารอนุภรรยาและทายาทของสกุลหนานกง แพร่สะพัดออกไปทั้งจวนภายในคืนเดียว
ไม่มีใครกล้าเชื่อว่ามีเรื่องเช่นนี้เกิดขึ้น
เพราะหากไม่ใช่เรื่องที่เกี่ยวข้องกับหนานกงเช่อ ซย่าจื่ออวี้จัดว่าเป็นแม่ใหญ่ที่อ่อนโยนนุ่มนวลและใจกว้างคนหนึ่ง
แล้วนางจะทำเรื่องเ**้ยมโหดผิดมนุษย์เช่นนี้ได้อย่างไรกัน
“คุณชาย ก้าวต่อไปควรจะทำอย่างไรดีเจ้าคะ”
โยวเอ๋อร์สบโอกาสที่ทุกคนมิทันสังเกตมาหาหนานกงเช่อที่ห้อง
“นำหยกชิ้นนี้ไปหาคุณหนูใหญ่ที่แผ่นดินอวี่หลัว บอกกับนางว่า หากนางยังไม่กลับมา ท่านแม่จะต้องตาย! หยกสถิตวิญญาณจะบอกเจ้าเองว่านางอยู่ที่ไหน!”
หยกที่หนานกงเช่อมอบให้โยวเอ๋อร์ คือหยกสถิตวิญญาณของหนานกงจื่อหลิงที่เขาขโมยมันมาจากหอบรรพชน
ขอเพียงแต่นำหยกสถิตวิญญาณนี้เข้าใกล้หนานกงจื่อหลิง หยกก็จะยิ่งวาวแสงเรืองรอง
วิธีนี้คือวิธีตามหาหนานกงจื่อหลิงที่ดีที่สุด ในภาวะที่ไม่รู้ว่าหนานกงจื่อหลิงอยู่ทีไหนเช่นนี้
“คุณชาย หากว่าคุณหนูไม่ยอมกลับมา จะทำอย่างไรเจ้าคะ”
โยวเอ๋อร์เก็บหยกลงไปด้วยความระมัดระวัง
หนานกงจื่อหลิงสนิทสนมกับเจ้าปีศาจน้อยยิ่งนัก ข้อนี้ทุกคนย่อมรู้ดี หากว่าหนานกงจื่อหลิงไม่ยอมกลับมาเพราะเจ้าปีศาจน้อย โยวเอ๋ร์ที่เป็นเพียงบ่าวไพร่จะทำอะไรนางได้
“เจ้าวางใจเถอะ หลิงเอ๋อร์จะต้องกลับมากับเจ้าอย่างแน่นอน! นางคงจะไม่ถึงกับไม่สนใจความเป็นความตายของท่านแม่เป็นแน่!”
หนานกงเช่อยืนอยู่ที่ริมหน้าต่าง สายตาทอดมองออกไปด้านนอก
เพื่อเจ้าปีศาจน้อยแล้วหลิงเอ๋อร์ถึงกับไม่สนใจความเป็นตายของพี่ชายแท้ๆ เช่นเขา มันทำให้เขาเจ็บปวดหัวใจยิ่งนัก!
เพียงแค่คิดถึงว่าหลังจากที่หนานกงจื่อหลิงออกจากบ้านไป เขาที่ไม่ได้เห็นหน้านางตั้งหลายเดือน เอาแต่คิดถึงเป็นห่วงนางมาตลอด แต่นางกลับเอาแต่เที่ยวเล่นจนลืมบ้านลืมช่องลืมพี่ลืมน้องอยู่ข้างนอก ทำให้หนานกงเช่อก็รู้สึกไม่ยุติธรรมยิ่งนัก!
ข้าต่างหากคือพี่ชายแท้ๆ ของเจ้า แล้วเหตุใดเจ้าถึงเอาแต่เข้าข้างเจ้าปีศาจน้อย ตั้งตัวเป็นศัตรูกับเขาอยู่ร่ำไป
เพราะอะไร!
“หากว่านางยังยืนยันที่จะอยู่กับเจ้าปีศาจน้อย ไม่ยอมกลับสกุลหนานกงละก็ เจ้าก็…ฆ่านางเสีย!”
ของเล่นของเขา เมื่อเขาไม่ได้ เจ้าปีศาจน้อยนั่นก็อย่าหวังว่าจะได้ไป
เขายอมที่จะทำลายมันลงเสีย แต่จะไม่ยอมให้ของเล่นของตนเองถูกคนอื่นแย่งชิงไปได้!
“เจ้าค่ะ!”
