จำนนรักชายาตัวร้าย – ตอนที่ 137-4 จากตาย
ตอนนี้ใบหน้าของสุ่ยเจียงถูกกัดกินจนเน่าเฟะเกิดเป็นหลุมขนาดใหญ่บนใบหน้าที่น่าสยดสยอง หลุมที่อยู่บริเวณกรามทั้งสองด้านของเขาขยายใหญ่ขึ้นอย่างต่อเนื่อง หน้าทั้งหน้าค่อยๆหลอมละลายราวกับเทียนถูกไฟลนก็ไม่ปาน
“ไอ้บัดซบ ข้าจะฆ่าเจ้า!”
สุ่ยเจียงในตอนนี้เป็นดั่งสัตว์ร้ายที่กำลังคุ้มคลั่ง และสัตว์ร้ายตัวนี้กางกงเล็บออกแล้วพุ่งตรงเข้าหาตี้อู่เฮ่ออี้ทันที
“เฮ่ออี้!” อวี้ซิงฉงและสุ่ยเยว่เอ๋อร์รู้ดีว่าตี้อู่เฮ่ออี้มีวรยุทธ์เพียงขั้นอู่หลิงเท่านั้นซึ่งนับว่าอ่อนด้อยอย่างที่สุดเมื่อต้องเผชิญหน้ากับสุ่ยเจียงที่แข็งแกร่งอย่างกับอะไร ตี้อู่เฮ่ออี้จึงไม่มีทางต้านทานฝ่ามือของสุ่ยเจียงได้เลย
แต่ทว่าในตอนนี้อวี้ซิงฉงและสุ่ยเยว่เอ๋อร์ก็กำลังต่อสู้ติดพันอยู่กับจักรพรรดิอาวุโสสองคน จึงไม่อาจปลีกตัวไปช่วยตี้อู่เฮ่ออี้ได้
ในตอนนั้นเอง เสียงเรียก ‘เจ้าทึ่ม!’ ดังขึ้น
ร่างที่มีลำแสงสีแดงผลักตี้อู่เฮ่ออี้ให้พ้นทาง ฝ่ามือของสุ่ยเจียงจึงฟาดเข้าที่ท้องน้อยของเชียนเย่เสวี่ยอย่างจัง
“อึก——”
ฝ่ามือนี้กระแทกเข้ามาอย่างรุนแรงจนอวัยวะภายในของเชียนเย่เสวี่ยสั่นสะเทือน นางกระอักเลือดสดๆออกมากองใหญ่ ขณะเดียวกันกระบี่ในมือของเชียนเย่เสวี่ยก็แทงเข้าที่หัวใจของสุ่ยเจียง
สุ่ยเจียงก้มมองหน้าอกของตนเองที่ถูกกระบี่แทงเข้าไป ก็คำรามออกมาเสียงดังลั่น
“คนชั้นต่ำ ตายเสียเถอะ!”
ฝ่ามือครั้งที่สองนี้ฟาดจนร่างของเชียนเย่เสวี่ยลอยละลิ่วจนกระเด็นตกแม่น้ำไป ร่างของนางลอยละลิ่วราวกับว่าวขาดลอยลมก็ไม่ปาน สุดท้ายกระเด็นตกลงไปในแม่น้ำฮาซือถู และถูกสายน้ำกลืนร่างหายไปในพริบตา
“เสวี่ย!”
ตี้อู่เฮ่ออี้เห็นภาพตรงหน้าด้วยตาของตัวเอง เขาร้องเรียกเชียนเย่เสวี่ยราวกับจะขาดใจ
มันเท่ากับเอามีดกรีดที่หัวใจของเขาอย่างไรอย่างนั้น!
“เสวี่ย เสวี่ย!” ตี้อู่เฮ่อวิ่งถลาจะลงไปในแม่น้ำ แต่ใครจะคาดคิดว่าสุ่ยเจียงที่ถูกเชียนเย่เสวี่ยแทงเข้าไปเมื่อครู่ จะกัดฟันเฮือกสุดท้ายโถมตัวเข้าหาตี้อู่เฮ่ออี้ แล้วจับข้อเท้าของตี้อู่เฮ่ออี้เอาไว้สุดแรงเกิด
“เจ้าจงไปตายเสีย! ไปตายเสียเถอะ!”
ตี้อู่เฮ่ออี้สาดผงพิษทั้งหมดที่มีใส่ร่างของสุ่ยเจียง
ผงยาพิษหลากหลายสีกระหน่ำสาดลงบนร่างของสุ่ยเจียง ฉับพลันมันก็เริ่มกัดกินเนื้อหนังของสุ่ยเจียง แต่ทว่ามือของสุ่ยเจียงยังจับเท้าของตี้อู่เฮ่ออี้เอาไว้แน่น แม้กระทั่งตายก็ยังไม่ยอมปล่อยมือ
ขาถูกสุ่ยเจียงเหนี่ยวรั้งเอาไว้ ทำให้ตี้อู่เฮ่ออี้ขยับเขยื้อนไปไหนไม่ได้
เมื่อมองไปที่แม่น้ำตำแหน่งที่เชียนเย่เสวี่ยตกลงไปอีกครั้ง คงเหลือเอาไว้เพียงกระแสน้ำที่โหมกระหน่ำ มองไม่เห็นแม้กระทั่งเงาของใครทั้งสิ้น
“เสวี่ย เชียนเย่เสวี่ย! เสวี่ย!”
ตี้อู่เฮ่ออี้ทรุดคุกเข่าลงกับพื้น เขาระเบิดอารมณ์ออกมาด้วยความสิ้นหวัง น้ำตาไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว ไม่นานเขาก็เริ่มร่ำไห้ออกมาอย่างหนัก
เรื่องนี้เกิดขึ้นโดยฉับพลันซึ่งไม่มีใครคาดคิดมาก่อน อวี้ซิงฉงและสุ่ยเยว่เอ๋อร์เองต่างก็เสียใจเป็นอย่างมาก หากไม่ใช่เพื่อจะช่วยเหลือพวกเขาทั้งสองแล้ว ตี้อู่เฮ่ออี้และเชียนเย่สวี่ยก็คงจะไม่ต้องเป็นปฏิปักษ์กับสกุลสุ่ย และเรื่องนี้ก็คงไม่เกิดขึ้น
“ฉึก”
อวี้ซิงฉงเหม่อลอยเพียงชั่ววินาที แขนของเขาก็ถูกทำร้ายบาดเจ็บ เลือดสดๆเริ่มไหลออกมาและเพียงไม่นานก็เริ่มซึมออกมาทั่วทั้งเสื้อของเขา
“ซิงฉง!” สุ่ยเยว่เอ๋อร์เห็นดังนั้นก็เริ่มร้อนรน นางคือคุณหนูรองแห่งสกุลสุ่ย จักรพรรดิอาวุโสทั้งสามคนจึงไม่มีทางทำร้ายนาง เขาทั้งสามคนเอาแต่พุ่งเป้าไปที่อวี้ซิงฉง
ชาวบ้านถูกจักรพรรดิอาวุโสฆ่าตายจนหมด ตอนนี้อวี้ซิงฉงกำลังถูกจักรพรรดิอาวุโสล้อมกรอบเอาไว้
“หยุดมือเดี๋ยวนี้นะ!” เมื่อเห็นว่าอวี้ซิงฉงเริ่มบาดเจ็บจนมีบาดแผลเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ สุ่ยเยว่เอ๋อร์ก็ใช้ดาบจ่อที่คอของตนเอง
“หากพวกเจ้ายังทำร้ายพวกเขาไม่หยุดอีกละก็ ข้าจะฆ่าตัวตายต่อหน้าพวกเจ้าเดี๋ยวนี้!”
สุ่ยเยว่เอ๋อร์แววตาแน่วแน่ นางกัดฟันกดดาบลงไปชิดลำคอของตนมากขึ้นอีก ฉับพลันที่ลำคอของนางจึงมีเลือดซึมออกมา
“ซิงฉง ข้าอยากใช้ชีวิตอยู่กับเจ้ายิ่งนัก!”
น้ำตาของสุ่ยเยว่เอ๋อร์เริ่มไหลลงมาเป็นทาง เสียงของนางอ่อนโยนนุ่มนวล แต่ทว่าในเวลานี้กลับเต็มไปด้วยความเศร้าโศก
“แต่ข้า ก็ไม่อยากให้เจ้าต้องตาย!”
สุ่ยเยว่เอ๋อร์กล่าวจบ ก็กดดาบลึกลงไปอีก เลือดค่อยไหลออกมามากขึ้น มองดูก็ให้น่าหวาดเสียวยิ่งนัก
“คุณหนูรอง หยุดมือเถอะ!” จักรพรรดิอาวุโสคนหนึ่งร้องขึ้น
สุ่ยเยว่เอ๋อร์คือหมากตัวสำคัญของสุ่ยเจ๋อซี สุ่ยเจ๋อซียังหวังจะพึ่งพาลูกสาวคนนี้ให้แต่งงานเพื่อจะได้ดองเป็นทองแผ่นเดียวกันกับสกุลเสิ่นถูอยู่
เกิดสุ่ยเยว่เอ๋อร์ดันมาตายอยู่ที่นี่ละก็ พวกเขาสามคนคงจะไม่มีหน้ากลับไปรายงานนายท่านเป็นแน่
“คุณหนูรอง ท่านรีบวางดาบลงเร็วเข้า!”
เมื่อเห็นสุ่ยเยว่เอ๋อร์เริ่มมีเลือดสดๆไหลออกมามากขึ้น จักรพรรดิอาวุโสทั้งสามก็เริ่มทำอะไรไม่ถูก พวกเขานึกไม่ถึงเลยว่า คุณหนูรองที่ในเวลาปกติจะเรียบร้อยน่ารักจะมีนิสัยที่แข็งก้าวเช่นนี้
“ไม่อยากใหข้าทำร้ายตัวเอง ได้สิ! ปล่อยพวกเขาไป!”
สุ่ยเยว่เอ๋อร์มองเรือที่แล่นเข้าใกล้ฝั่งเข้ามาทุกขณะ แล้วหันไปหาอวี้ซิงฉงและตี้อู่เฮ่ออี้พร้อมกับร้องตะโกนว่า
“พวกเจ้ารีบไป! ขึ้นเรือ หนีไปได้ไกลเท่าไหร่ยิ่งดี! รีบไปเร็วเข้า!”
“ไม่! ข้าไปไม่ได้! “
ตี้อู่เฮ่ออี้เหม่อมองไปยังแม่น้ำฮาซือถู
“เสวี่ยอยู่ที่ไหน ข้าก็จะอยู่ที่นั่น ข้าจะไปหาเสวี่ย!”
“ซิงฉง พาเฮ่ออี้ไปเร็วเข้า!”
เมื่อเห็นท่าทีของตี้อู่เฮ่ออี้ สุ่ยเยว่เอ๋อร์ก็มิอาจแข็งใจที่จะบอกเขาออกไปตามตรงได้ว่า เชียนเย่เสวี่ยตกลงไปในแม่น้ำฮาซือถูทั้งที่ถูกทำร้ายจนสาหัสเช่นนั้น ชะตากรรมของนางจึงร้ายมากกว่าดี เมื่อครู่จากที่เห็น โอกาสที่เชียนเย่เสวี่ยจะรอดชีวิตริบหรี่ยิ่งนักหรือแทบจะไม่มีเลยก็ว่าได้
ดังนั้น หนทางเดียวที่สุ่ยเยว่เอ๋อร์มีในตอนนี้นั่นก็คือ ให้อวี้ซิงฉงรีบพาตี้อู่เฮ่ออี้ขึ้นเรือ
นางจะรอจนกระทั่งแน่ใจว่าพวกเขาหนีไปได้อย่างปลอดภัย นางถึงจะวางใจ
“เยว่เอ๋อร์…”
อวี้ซิงฉงไม่ขยับเขยื้อน เขาไปไม่ได้
นิสัยของสุ่ยเยว่เอ๋อร์เขารู้ดีกว่าใคร นางยอมตายแต่จะไม่ยอมสยบ เขามั่นใจได้เลยว่า รอจนกระทั่งเขาและตี้อู่เฮ่ออี้หนีไปได้แล้ว สุ่ยเยว่เอ๋อร์จะต้องฆ่าตัวตายอยู่ที่นี่เป็นแน่ เขาไม่มีวันเดิมพันครั้งนี้ได้!
“อวี้ซิงฉง ท่านไม่รักข้าแล้วหรือ? เหตุใดคำพูดของข้าท่านถึงไม่ฟัง!”
สุ่ยเยว่เอ๋อร์กล่าวไป มือก็ออดแรงกดดาบลงใกล้เข้าไปอีก
“รีบไปเร็วเข้า! ชาตินี้เราสองคนไร้วาสนา ได้แต่หวังว่าชาติหน้าเราจะได้ครองคู่เป็นสามีภรรยากัน! ท่านลืมข้า ลืมข้าเสียเถอะ!”
ยิ่งสุ่ยเยว่เอ๋อร์กล่าวเช่นนี้ อวี้ซิงฉงก็ยิ่งมั่นใจว่าตนเองคาดเดาเหตุการณ์ไม่ผิด
สุ่ยเยว่เอ๋อร์ที่รู้จักอวี้ซิงฉงเป็นอย่างดีเห็นท่าทีของเขา ก็รู้ได้ในทันทีว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ นางเค้นยิ้มขมขื่น
“เจ้าวางใจเถอะ ข้าจะไม่ทางฆ่าตัวตาย! ข้ากลับไปจะเชื่อฟังท่านพ่อ ไม่มีความคิดเป็นอื่นใดอีก! ซิงฉง เจ้ารีบหนีไปเสียเถอะ! พาเฮ่ออี้ไปด้วย ไปเร็วเข้า!”
สุ่ยเยว่เอ๋อร์รู้ดีว่านางยังตายไม่ได้ ยิ่งในเวลาเช่นนี้ยิ่งไม่ได้ใหญ่
‘นางจะต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป!’
ขอเพียงนางมชีวิตอยู่ ตัวนางก็ยังจะมีประโยชน์ ยิ่งสุ่ยเจ๋อซีได้ประโยชน์จากตัวนางมากเท่าไหร่ เขาจึงจะไม่ทำร้ายอวี้ซิงฉง
แต่หากว่านางตายไป สุ่ยเจ๋อซีก็จะเที่ยวตามฆ่าอวี้ซิงฉงและตี้อู่เฮ่ออี้อย่างบ้าคลั่ง
‘เพื่อคนที่นางรักแล้ว นางยังตายไม่ได้!’
“เยว่เอ๋อร์”
อวี้ซิงฉงทรมานเจ็บปวดหัวใจแสนสาหัส เขาแค้นที่วรยุทธ์ของตนต่ำต้อย ในเวลาที่สำคัญจึงมิอาจปกป้องคนรักได้
“เยว่เอ๋อร์ เจ้าต้องรักษาตัวให้ดี รอข้ากลับมาหาเจ้า!”
อวี้ซิงฉงประคองตี้อู่เฮ่ออี้เตรียมที่จะหนีไป ในตอนนั้นเสียงใสไพเราะของใครบางคนก็ดังแว่วมา
“พี่ใหญ่ ท่านจะทิ้งซ้อใหญ่ให้เดียวดายอยู่ที่นี่เพียงลำพัง ท่านทนได้หรือ?
