ตอนที่ 30 ไม่ต้องรีบ
“พี่ กลับมาทำไมไม่บอกล่วงหน้ากันสักคำ ฉันจะ ได้ไปรับพี่ไง ไหนๆพี่ก็กลับมาแล้ว งั้นพี่รีบกลับบ้าน เถอะ” เวินหรวนหรวนพยายามกดไฟแห่งความโกรธ แค้นลง ใบหน้าเธอยิ้มแย้ม ดูยังไงก็คือการเสแสร้งยิ้ม ออกมา
เมื่ออยู่ที่สาธารณะ เธอไม่อาจจะทำอะไร เป็นลัวฉิงได้ แต่เมื่อถึงบ้าน เธอจะหาโอกาสลงมือ จัดการเธอแน่นอน
เงินลั่วชิงไม่ได้รับรู้สิ่งที่เธอคนนั้นคิดอยู่ในใจ ใน ใจของเธอนั้นยิ้มอย่างเย็นชา ความแค้นเมื่อห้าปีก่อนจะ ต้องล้างแค้นให้สาสม หากว่าพวกเขายังกล้ารวมหัวมา ทำร้ายเธออีก ก็อย่าหาว่าเธอไม่เตือน
“โอเค” เงินลั่วฉิงตอบกลับ เธอไม่ได้รับรู้สิ่งที่ เป็นหรวนหรวนคิดอยู่ในใจ
ตั้งแต่วินาทีที่แรกที่เงินลั่วชิงเห็นหน้าเย่อหยู่นาน นั้น เธอก็เมินหน้าเขาชนิดที่ว่า เหมือนเขาไม่มีตัวตนยืน อยู่ตรงนั้น
เย่อหยุ่นานเองก็รับรู้ถึงจุดนี้ หน้าของเขาทิ้งตึง ถึงแม้ว่าเขาจะเกลียดเธอ ไม่ชอบเธอ แต่การที่ถูกเธอ เมินใส่แบบนี้ ใจลึกๆก็รู้สึกไม่ดีนัก
แต่ทว่า เงินลั่วชิงได้หมุนตัวเดินออกไปแล้ว
เย่อหยู่นานจ้องมองภาพที่เธอเดินจากไป ดวงตาของเขาค่อยๆหรี่ลงเขารู้สึกทั้งเย็นยะเยือก ทั้งโกรธ แค้น และยังมีความรู้สึกที่ไม่พอใจอยู่
“หยู่นาน พวกเราไปกันเถอะ” เวินหรวนหรวนมอง ไปยังเขาที่ยังคงจ้องมองไปที่เว็บ ลั่วฉิง สีหน้าของเธอ บึ้งตึง แล้วรีบดึงตัวเขาเดินออกไป
เธอรู้สึกได้ว่า ไม่ได้เจอกันถึงห้าปี เวินลั่วฉิงนั้น เปลี่ยนไปมาก เธอไม่เหมือนเธอคนเดิมที่ดูบ้านนอกอีก ต่อไป
เงินลั่วชิงหาที่นั่งสักที่นั่งลง วันนี้เธอได้นัดถงถง มาเจอที่นี่
“พี่สาม พี่ได้ลองสังเกตเห็นมั้ย ว่าตะกี้คุณหนู ใหญ่ตระกูลเวินไม่ได้เหลือบมองเย่อหยู่นานเลยสักนิด” คุณชายห้าฉิงสวมบทบาทเป็นตำรวจ ค่อยสังเกตการณ์ อย่างละเอียด เขาค้นพบความจริงนี้ผ่านกล้องวงจรปิด “เป็นเพราะเรื่องราวเมื่อห้าปีก่อนรึเปล่า ที่ทำให้เธอเก ลียดเย่อหยู่นานฝังใจ?”
“เมื่อตะกี้นายดูออกหรอว่า สีหน้าเธอมีความ เกลียดชังฝังใจ?” น้ำเสียงของเย่ชื้อเฉินเหมือนพูด ลอยๆออกมา แต่กลับสื่อสารความหมายออกมาอย่าง ชัดเจนและดูมั่นใจ
ถ้าเทียบกับคุณชายห้าฉิงแล้วล่ะก็ เขามองเห็น ได้ชัดเจนกว่า
“มันก็ไม่ได้ขนาดนั้นนะ” คุณชายห้าฉิงนึกถึง ท่าทางการแสดงออกของเวินลั่วชิงเมื่อตะกี้ คิ้วขมวดเล็กน้อย “แล้วทำไมเธอถึงไม่มองหน้าเย่อหยู่นานเลย สักนิดล่ะ ถ้าเอาตามเหตุและผล มันก็ไม่ควรจะเป็นแบบ นี้นี่ เดิมทีพวกเขาเกือบจะได้หมั้นกันอยู่แล้ว”
“หรือหากว่าเดิมทีเธอก็ไม่ได้ชอบเย่อหยู่นานอยู่ แล้ว ไม่ได้อยากแต่งกับเย่อหยู่นานอยู่แล้วล่ะ?” แววตา ของเยซื้อเฉินแลดูลุ่มลึกขึ้น หรือว่าห้าปีก่อน เขาได้ช่วย เหลือเธอครั้งใหญ่เอาไว้
“แต่ว่า ถ้าหากในปีนั้นไม่ได้เป็นเพราะพี่สาม เธอ ก็คงต้องหมั้นกับเย่อหยู่นานจริงๆ ดีไม่ดีตอนนี้ก็คง แต่งงานกันไปนานแล้ว” คุณชายห้าฉิงรู้สึกว่าเรื่องนี้มัน ดูแปลกๆ
“ไม่น่าจะเป็นอย่างนั้น” แววตาของเย่ซือเฉินลุ่ม ลึกแฝงไปด้วยความหมาย เขากำลังคิดว่า ถ้าในตอน แรกเขาไม่ทำแบบนั้น บางทีเราอาจจะได้เห็นอะไรสนุก อีกแบบในตอนนี้ก็ได้
หากว่าเธอคือผู้หญิงคนนั้นในคืนวันนั้นจริงๆ เธอ จะต้องรู้ว่า เย่อหยู่นานทำอะไรไปบ้าง เธอไม่ยอมให้ใคร มาทำร้ายเธอได้แน่
“พี่สามจะลองไปทดสอบเธอมั้ย?” แววตาของ คุณชายห้าสิ่งนั้นเป็นประกาย อยู่ๆก็คิดเรื่องสนุกออกมา หากว่าเป็นไปตามที่พี่สามคาดเดาเอาไว้ เรื่องนี้คงจะน่า สนุกขึ้นมา
“ไม่ต้องรีบ” ดวงตาของเย่ซื้อเฉินจ้องมอง เป็นลั่วชิงผ่านกล้องวงจรปิด เขาจิบปากขึ้นเล็กน้อย เธอพึ่งจะกลับมา เรื่องนี้ยังมีเวลา
เขายังไม่อยากทำให้เธอรู้สึกตัวในตอนนี้ เขา ต้องการลงมือเงียบๆไม่ให้เธอรู้ตัว รอจังหวะต้อนให้เธอ จนมุมแล้วจัดการเด็ดขาดให้จบในที่เดียว
“จากที่ฟังคำพูดของเวินหรวนหรวนเห็นได้ชัดว่า ไม่รู้เรื่องที่พี่ของเธอจะกลับมา พี่ว่า เธอกลับมาถึงแต่ยัง ไม่ยอมกลับเข้าบ้าน มาที่นี่ตัวคนเดียวเพื่ออะไรกัน?” คุณชายห้ายิงมองดูเวินลั่วชิงนั่งนิ่งอยู่ในห้องโถง อยู่ๆก็ เกิดคำถามผุดออกมา
เย่ซื้อเฉินไม่ตอบ ได้แต่หรี่ตาลง เขาเองก็อยาก จะรู้ว่า เธอมาที่นี่ตัวคนเดียวเพื่อทำอะไร?
