บทที่ 101 พวกเขาสามีภรรยานี่จะร้ายเกินไป แล้ว
เธอไม่มีทางปล่อยเวินลั่วชิง เธอจะทำลายชื่อ เสียงของเวินลั่วฉิง ทำให้เธอรู้สึกเหมือนตายทั้งเป็น
ริมฝีปากของเย่ซื้อฉุนกระตุกอย่างรุนแรง พวก เขาสองสามีภรรยานี่ร้ายไม่แพ้กันเลยจริง ๆคุณหนูเวิน คนนี้พูดจาที่มแทงเฉียวหยูหนานอย่างเคียดแค้น หลัง จากนั้นพี่เขาก็เอามีดเล่มนั้นที่มแทงเข้าไปอย่างไร้ ปรานี มันน่าโมโหจริง ๆ !
“ทำไมถึงแกพูดจาแบบนี้?” คุณย่าเย่คาดไม่ถึงว่า เหตุการณ์ต่าง ๆ จะเปลี่ยนไปเป็นเช่นนี้ เมื่อเธอเห็นท่า ทีของเย่ซื้อเฉินที่มีต่อเป็นลั่วนิ่งแล้วยิ่งโกรธจนแทบจะ กระอักเลือด
หลานเธอสมบูรณ์แบบขนาดนี้ จะโง่ถึงขนาดที่จะ ได้รับผลกระทบเช่นนี้ได้อย่างไรกัน?
ไม่ เธอจะไม่มีวันยอมเด็ดขาด
หรือว่า นี่จะเป็นความอิจฉาของแม่สามีที่เห็นลูก สะใภ้เป็นศัตรูโดยธรรมชาติ อย่างที่เขาว่ากันใน นิทาน!
“ฉันพูดอะไรผิดงั้นเหรอคะ?” เวินลั่วชิงหันไปถาม คุณย่าเย่ และกะพริบตาอย่างไร้เดียงสา
“แก..” เมื่อคุณย่าเยเห็นหน้าไร้เดียงสาของเงินลั่วชิงแล้วก็ยังรู้สึกอารมณ์เสีย แต่ในเวลานี้เธอ กลับพูดอะไรไม่ออก ประโยคที่เป็นลั่วฉิงพูดไปเมื่อครู่ มันไม่มีคำพูดไหนเลยที่ต่อต้านเฉียวหยูหนานโดยตรง
“คุณย่าเย่ อย่าโมโหไปเลยค่ะ วันนี้เป็นงานเลี้ยง ของบ้านพวกคุณ อย่าเสียอารมณ์เพราะฉันเลยค่ะ งั้น เดี๋ยวฉันขอตัวกลับก่อนนะคะ” เฉียวหยูหนานฉลาด จริง ๆ คราวนี้เธอรู้ดีว่าการที่เธอกลับไปจะเป็นทาง เลือกที่ฉลาดที่สุด
หากเธอกลับตอนนี้ มันจะทำให้คุณย่าเยรู้สึกผิด ต่อเธอ แต่จะทำให้เป็นลั่วฉิงยิ่งรังเกียจเธอ
และแน่นอนว่า การที่เธอกลับตอนนี้ ก็จะทำให้เธอ ยิ่งมีสติตอนอยู่ต่อหน้าเย่ซือเฉิน และจะได้ภาพที่เห็น อกเห็นใจ
ในอนาคต เธอจะได้มีโอกาสอื่น ๆ ตอนอยู่ต่อหน้า เย่ซื้อเฉิน
“หยูหนาน เธอ…” คุณย่าเยสลุกขึ้นยืนตาม ใบหน้า ของเธอมีคำขอโทษอยู่เล็กน้อย
“คุณย่าเย่ คุณไม่ต้องส่งฉันหรอกค่ะ” เฉียวหยู หนานรีบพูดตัดบทคุณย่าเย่ ในสถานการณ์แบบนี้ เธอ ไม่ต้องการให้มีปัญหาอื่น ๆ เข้ามาเพิ่ม เธอไม่สามารถ ปล่อยให้เย่ซื้อเฉินรู้สึกไม่พอใจกับเธออีกเด็ดขาด
“พี่ซื่อเฉิน ขอให้พวกคุณมีความสุขกับการ แต่งงานนะคะ ฉันจะไม่รบกวนพวกคุณแล้วค่ะ” เฉียวหยูหนานพูดกับเยซอเฉินอย่างจริงใจถึงที่สุด เมื่อเธอ พูดจบ ก็ไม่มีใครหยุดเธออีก เธอเดินหันหลังและจาก ไปอย่างรวดเร็ว
ใบหน้าของเย่ซื้อเฉินแสดงอารมณ์ออกมาไม่มาก
นัก
เมื่อคุณย่าเย่มองไปที่เงินลั่วชิง ก็ยิ่งรู้สึกไม่พอใจ และรังเกียจเธอมากขึ้น
ภายในใจของเวินถั่วฉิงยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย เฉียวหยู
หนานนี้ฝีมือดีจริง ๆ
เยซือฉุน มองไปที่เงินลั่วชิงอยู่แวบหนึ่ง และยกมุม ปากขึ้นมาเล็กน้อย จู่ๆ เขาก็รู้สึกว่าพี่สะใภ้ของเขาน่า สนใจมาก!
แม้ว่าคุณย่าเย่จะไม่พอใจเป็นลั่วอึ้งเป็นอย่างมาก แต่ว่าเมื่ออยู่ต่อหน้าเย่ซือเฉินแล้ว มันก็แน่นอนอยู่แล้ว ว่าเธอไม่สามารถที่จะหาเรื่องเงินลั่วชิงโดยที่ไม่มี เหตุผลได้
เมื่อคุณปู่เย่นึกถึงความสัมพันธ์ระหว่างเวินลั่วฉิง และบริษัทเว้ยคังแล้ว ก็ไม่ได้พูดอะไรแย่ ๆ ออกมาอีก
ดังนั้น ระหว่างทานอาหารมื้อนั้น สถานการณ์จึง ค่อนข้างสงบ
หลังจากที่รับประทานอาหารเย็นเสร็จ เย่ซือเฉิน ถูกคุณปู่เย่เรียกเข้าไปคุยในห้องสมุด
คุณย่าเย่มองเวินลั่วฉิงยังไงก็รู้สึกขัดตา เพื่อที่จะให้พ้นสายตา เธอจึงกลับไปที่ห้องทันที
ทั้งห้องโถงจึงเหลือเพียงแค่เวินลั่วฉิงและเย่ซื้อฉุน
“พี่สะใภ้ใหญ่ พี่แกล้งโง่อยู่สินะครับ?” จู่ๆเย่ชื่อ ฉันเดินเข้ามาใกล้ ๆ ตัวเงินลั่วชิง ลงนั่งอยู่ข้าง ๆ และ ถามขึ้นมา
เงินลั่วชิงมองไปที่เขา ยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย แต่ไม่ได้ พูดอะไร
เย่ซื่อฉุน “..”
เขาคิดว่าคำถามของเขา ไม่ว่าเธอจะตอบหรือไม่ เขาก็มองอะไรบางอย่างออกอยู่แล้ว แต่รอบยิ้มของ เธอมันหมายความว่ายังไงกันนะ?
นอกจากนี้ รอยยิ้มนี้ของเธอในขณะนี้ เขามอง อะไรไม่ออกจริง ๆ
“พี่สะใภ้ใหญ่ ทำไมพี่ถึงแต่งงานกับพี่ใหญ่เหรอ ครับ?” เยซื้อฉุนไม่ยอมแพ้ และตัดสินใจที่จะเปลี่ยน คำถาม เขาคิดว่าคำถามของเขาเฉียบคมมาก และมัน เป็นคำถามที่ตอบได้ค่อนข้างยาก
เงินลั่วชิงมองไปที่เขา บนใบหน้าของเธอยังคงมี รอยยิ้มจาง ๆ “เพราะฉันคือพี่สะใภ้ใหญ่ของคุณไงล่ะ”
เยซื้อฉุน “..
ให้ตายเถอะ อย่างนี้มันถือว่าเป็นคำตอบงั้นเหรอ? มันถือว่าเป็นคำตอบหรือเปล่านะ? แต่ว่า
ริมฝีปากของ เปชื่อฉุนกระตุกอย่างรุนแรง เขา รู้สึกว่า พี่สะใภ้ใหญ่ของเขาคนนี้ ไม่ก็คนไร้เดียงสาที่ อ่อนต่อโลก
ไม่ก็เป็นปรมาจารย์ที่ซ่อนฝีมือไว้ลึก ๆ
เยซื้อฉุนรู้สึกว่า ถ้าเป็นอย่างหลังจริง แน่นอนว่า เขาคงไม่สามารถที่จะล้วงข้อมูลใด ๆ ออกมาง่าย ๆ
“พี่สะใภ้ใหญ่ พี่เล่นเกมเป็นไหมครับ?” เย่ซื้อฉุน ตัดสินใจที่จะเลิกลองเชิง แต่เปลี่ยนวิธีการแทน ก่อน อื่นเขาต้องมีความสัมพันธ์ที่ดีกับพี่สะใภ้ใหญ่ก่อน เมื่อ ความสัมพันธ์ที่ดีแล้ว ก็จะมีโอกาสมากขึ้น เขาต้องได้รู้ อะไรบางอย่างแน่นอน
“พี่สะใภ้ใหญ่ ผมสอนพี่เล่นเกมดีกว่า เกมนี้เล่น ง่ายและน่าสนใจอยู่ ที่สำคัญคือสนุกมาก” เย่ซื้อฉุนไม่ รอคำตอบจากเงินลั่วฉิง เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาไว้ ตรงหน้าของเวินลั่วเฉิง
เงินลั่วฉิงกะพริบตาปริบๆ เขารอบคอบขนาดนี้ เธอจะมองไม่ออกได้อย่างไร
เงินลั่วนิ่งรู้ดีว่าเย่ซือฉุนต้องการที่จะจับตาดูเธอ ถ้าเกิดว่าเธอยิ่งปฏิเสธ เขาก็จะยิ่งจับจ้องเธอ
ถ้าเกิดว่ารอบนี้เธอปฏิเสธที่จะเล่นเกมกับเขา เขา ต้องคิดหาวิธีอื่นมาหลอกล่อเธออย่างแน่นอน
แน่นอนว่าเธอมีวิธีที่จะทำให้เย่ชื่อฉุนออกห่างจาก เธอ แต่ว่าตอนนี้เธอไม่สามารถที่จะเปิดเผยได้
เมื่อเวินลั่วฉิงนิกได้ว่าเยซอเฉินตามคุณปู่เย่ไปที่ ห้องสมุด ให้เธอมานั่งเล่นเกมฆ่าเวลาก็เป็นความคิดที่ ไม่แย่เหมือนกัน
แน่นอนว่า มันยังเป็นวิธีง่าย ๆ ที่จะช่วยแก้ไข ปัญหาจากเย่ซื่อฉุนได้อีกด้วย
ซื้อเฉินเดินออกมาจากห้องสมุด เมื่อลงไปข้าง ล่าง เขาก็เห็นเงินลั่วชิงกำลังนั่งเล่นเกมกับเย่ซื้อฉุนอยู่ ตรงโซฟา ทั้งสองคนนั่งชิดกันมาก แถมเยซื้อฉุนยัง โน้มตัวไปหาเธออีก อีกนิดก็จะแปะทับตัวเธอแล้ว
“เร็ว พี่เร็วหน่อย… เย่ซือฉุนตะโกนออกมาเสียง ดัง น้ำเสียงดูรีบร้อนมาก เขาเข้าไปใกล้ข้างหน้าของ เงินลั่วชิง และอยากเล่นแทนเธอใจจะขาด แต่ว่า…
“….ตาย ตายอีกแล้ว” เย่ซือฉุนแทบจะบ้า อารมณ์ ของเขาในตอนนี้เกินคำบรรยายใด ๆ
จู่ๆ เขาก็มีความรู้สึกว่าชีวิตนั้นสิ้นหวัง หัวของเขา อ่อนแรงมากและเอียงพิงไปที่ไหล่ของเวินลั่วฉิง เย่ซือ ฉุนตอนนี้ช่างดูสิ้นหวังเสียจริง ไม่มีแม้กระทั่งความคิด ใด ๆ อยู่ในหัวของเขา
ซื้อเฉินหรี่ตาลง และรีบเดินลงบันไดไปที่โซฟา เขาดึงเงินถั่วนิ่งขึ้นมา จากนั้น เคยซื้อฉุนก็ล้มลงบน โซฟา
เวินลั่วฉิงตะลึง ความจริงแล้ว ถึงแม้ว่าเย่ซื้อเฉิน จะไม่ดึงเธอ เธอก็สามารถที่จะหลีกเลี่ยงออกมาเองได้อยู่แล้ว
เยซือฉุนเงยศีรษะขึ้น เมื่อเห็นดูสีหน้าหมอง ๆของ พี่ใหญ่ ก็ตื่นขึ้นมาทันที เขาต้องการที่จะลุกออกจาก โซฟา แต่ว่าอาจจะเป็นเพราะว่าตกใจมากเกินไป เขา กลับลุกไม่ขึ้น สุดท้ายก็กลิ้งตกลงมาจากโซฟา
เยื้อเฉินมองเขาแวบหนึ่ง แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เขา โอบกอดเวินลั่วฉิงและเดินจากไป
เป็นลั่วนิ่งมองออกว่าเย่ซือเฉินอารมณ์ไม่ค่อยดีนัก
แต่ไม่น่าใช่เพราะเย่ซือฉุน แต่เกรงว่าน่าจะรู้สึกไม่สบ
อารมณ์จากการคุยกับคุณปู่เย่ในห้องสมุด
เย่ซื้อเฉินไม่ได้พูดอะไร และเธอก็ไม่ได้ถามเยอะ ด้วย ในระหว่างทางเงียบมาก ทั้งสองไม่ได้พูดอะไร เลยทั้งสิ้น
เมื่อถึงคฤหาสน์ เย่ซื้อเฉินไม่ได้เข้าไป เขาเพียง ปล่อยให้เป็นลั่วนิ่งลงจากรถ และขับรถออกไป
หลังจากที่เป็นลั่วนิ่งลงมาจากรถ สีหน้าของเย่ซือ เฉินมีความมืดมนและน่ากลัวมากขึ้น
เมื่อนึกถึงคำพูดของคุณปู่เย่ที่พูดกับเขาก่อนหน้า นี้ในห้องสมุด แววตาของเขาก็เต็มไปด้วยความ เฉยเมย..
