บทที่148 ผลจากความโกรธเกรี้ยวของคุณชายสามเย่
(2)
ซื้อเฉินกลับถึงคฤหาสน์ในตอนกลางคืน ตอนแรกคิด ว่าเป็นลั่วนิ่งน่าจะกลับมาแล้ว แต่กลับไม่เห็นแม้แต่เงาของ เธอ
ดวงตาของเย่ซือเฉินหรี่ขึ้นเล็กน้อย กำลังอยากจะโทร หา แต่จู่ๆก็มีเสียงเปิดประตูดังขึ้น
ดวงตาของเย่ซือเฉินเป็นประกายวิบวับ ยกมุมปากขึ้น ไม่ เลวนิ เธอยังรู้ที่จะกลับมา
ซื้อเฉินเห็นคนที่เดินเข้ามาเป็นเมิ่งโร่ถึงไม่ใช่เวินลั่วฉิง ดวงตาทั้งสองข้างจึงได้ลุ่มลึกขึ้นมา”ทำไมกลับมาอีก แล้ว? ไม่ใช่ให้น้องกลับไปแล้วหรือ? ”
“พี่สะใภ้ให้ฉันมา? “เมิ่งโร่ถึงไม่เกรงกลัวเลยสักนิด เธอ มาเพราะได้รับพระบัญชามา
“? “เย่ซื้อเฉินขมวดคิ้ว ดวงตาหรี่ขึ้น เวินลั่วฉิงให้เธอ กลับมาหรือ?
“พี่สะใภ้บอกว่าพี่อารมณ์ไม่ดี ให้ฉันมาอยู่เป็นเพื่อน ดู เหมือนพี่สะใภ้เป็นห่วงพี่มากเลยนะ”เมิ่งโร่ถึงอธิบายอย่าง ตั้งใจ
เย่ซื้อเฉินหัวเราะด้วยความโมโห แน่นอนว่าเป็นการหัวเราะที่ชวนให้ขนลุกมาก เป็นห่วงเขา? เธอเป็นห่วงเขา เสียจริงๆ เป็นห่วงจนให้ผู้หญิงคนอื่นมาอยู่กับเขา!
เขาว่าแล้ว ดึกดื่นจนป่านนี้แล้วยังไม่กลับมาก็ไม่บอกเขา สักคำ ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง
ให้ผู้หญิงคนอื่นมาอยู่กับเขา จากนั้นเธอก็หายไป!
เฉินรีบเอามือถือถึงมาโทร ครั้งนี้มีคนรับสายแล้ว “คุณอยู่ที่ไหน? “เมื่อรับสายโทรศัพท์ เสียงของเขาที่ กัดฟันพูดก็ได้ส่งเข้ามา
“ฉัน? “ฟังเสียงของเขาก็รู้ว่าไม่เข้าปกติ เวินลั่วฉิงสะดุ้ง ตกใจเล็กน้อย ตอนแรกเธอคิดว่าถึงเวลานี้แล้ว คิดว่าคุณ เมิ่งต้องอยู่ข้างกายเขา เฉินน่าจะหายโกรธแล้ว ดัง นั้นเธอจึงได้รับสาย
แต่ฟังดูแล้วความโกรธเกรี้ยวของเขาไม่ได้ลดน้อยลงไป เลย เหมือนจะยิ่งทวีคูณขึ้นด้วยซ้ำ
เธอรู้ตัวจึงได้หลบออกมาแล้ว สร้างโอกาสให้เขากับคุณ เมิ่งอยู่ด้วยกันโดยลำพัง ทำไมเขายังโกรธมากขนาดนี้?
หรือเป็นเพราะคุณเมิ่งไม่ได้กลับไป?
“ผมไม่สนว่าคุณอยู่ไหน ให้กลับมาภายในเวลาหนึ่ง ชั่วโมง”ไม่รอให้เธอพูดจบก็สั่งด้วยความดุดัน ตอนนี้เขาไม่อยากจะฟังเธอพูดอะไร ยิ่งฟังก็ยิ่งทำให้เขา โกรธมากขึ้น
มองมือถือที่ถูกเขาวางสายทิ้งไปแวบหนึ่ง จากนั้นก็มองจื่อซีที่กอดเธอไว้แน่นราวกับจะซุดเข้าไปในท้อง ของเธอยังไงอย่างนั้น
“หม่ามีสัญญากับหนูแล้วว่าคืนนี้จะอยู่กับหนู”จื่อซีเหมือน ได้ลางสังหรณ์ว่าคนคนนั้นจะมาแย่งหม่ามไปจากเธอ ดัง นั้นมือทั้งสองข้างกอดหม่ามไว้แน่นเชียว กลัวหม่ามีจะไป อีก
ดวงตาเงินลั่วชิงกะพริบ หรือคุณเมิ่งไปแล้วจริงๆ? เขา ถึงได้โกรธขนาดนี้?
ถ้าเกิดว่าเมิ่งโร่ถึงไปแล้วจริงๆ ถ้าเธอกลับไปตอนนี้ก็ไม่ เท่ากับรนหาที่ตายเองเหรอ?
และที่สำคัญจื่อซีกหลังติดเธองอมแงม เธอจึงไปไม่ได้ เธอรับปากจื่อชีว่าคืนนี้จะอยู่กับเธอ ถ้าเธอไปแล้วจื่อซี ต้องเสียใจแน่ๆ
เป็นลั่วนิ่งไตร่ตรองดีแล้วรู้สึกว่าควรจะโทรไปหาเมิ่งโร่ ถึงเพื่อความแน่ใจเสียก่อน
“ลูกรัก แม่คุยโทรศัพท์ก่อนนะ”เงินลั่วชิงมองจื่อซีแล้ว เจรจาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน
“หม่ามไปไม่ได้นะ หม่ามี้รับปากแล้วว่าคืนนี้จะอยู่กับ หนู”มือของถังจื่อซีกอดแน่นกว่าเดิม ริมฝีปากโค้งงอจะ ร้องไห้แล้ว
“หม่ำไม่ไปค่ะ หม่าม้แค่ไปคุยโทรศัพท์เอง”เวินลั่วฉิงยิ่ง รู้สึกสงสารเข้าไปอีก น้ำเสียงจึงได้อ่อนโยนเพิ่มขึ้น
“โอเคค่ะ”ในที่สุดถังจื่อซีก็ยอมปล่อยมืออย่างเชื่อฟัง เงินลั่วชิงเอามือถือเดินไปที่ระเบียงแล้วถึงจะโทรหาเมิ่ง โร่ถึง
เมิ่งโร่ถึงเห็นเบอร์ของเวินลั่วชิง ดวงตาก็ยิ้มจนจะเป็นรูป ตะเข็บเสียแล้ว เธอไม่ได้รีบร้องที่จะรับสาย แต่มองเย่ซือ เฉิน “พี่สะใภ้โทรหาฉัน พี่ว่าพี่สะใภ้จะพูดยังไงล่ะ?
ดวงตาของเย่ซือเฉินได้ปรากฏแสงที่เยือกเย็นขึ้น ทันใด นั้นสีหน้าก็กลายเป็นเคร่งขรึมอย่างน่ากลัว
เขาโทรหาผู้หญิงคนนั้นให้กลับมา แต่ผลปรากฏว่าเธอ โทรมาหาโร่ถึง เธอคิดจะทำอะไรกันแน่?
เมิ่งโร่ถึงเห็นสีหน้าของพี่ชายตนที่เคร่งขรึมจนจะหยด เม็ดฝนลงมาแล้ว ก็ยิ้มอย่างสดใสชื่นมื่นจากนั้นก็กดปุ่มรับ สายแล้วจงใจเปิดลำโพงไว้ฟังอีกด้วย
“คุณเมิ่ง คุณอยู่ไหนค่ะ? ไม่ได้กลับคฤหาสน์กู้จิ่งหรือ ค่ะ? “เมื่อรับสายเงินลั่วชิงก็ไม่อ้อมค้อมไม่ชักแม่น้ำทั้งห้า มาคุย ถามประเด็นสำคัญเลยทีเดียว
“ฉันอยู่ค่ะ” เมิ่งโร่ถึงมองเย่ชือเฉินที่ยืนอยู่ด้านข้างแล้ว ยกมุมปากขึ้นอย่างทนไม่ไหว
“แล้วทำไมเมื่อกี้คุณชายเยโทรหาฉันแล้วยังโมโหอยู่ล่ะ ค่ะ? “เงินลั่วฉิงตกตะลึง ในเมื่อคุณเมิ่งอยู่ที่คฤหาสน์ไม่ได้ ไปไหน แล้วเย่ซื้อเฉินเป็นบ้าอะไรกัน?
คุณชายเย? ได้ยินเวินลั่วฉิงเรียกขาน ดวงตาเยซื้อเฉิน ยิ่งลุ่มลึกขึ้นไปอีก
คุณชายเย? เมื่อคืนยังเรียกเขาว่าสามีอยู่เลย วันนี้โทร หาโร่ถึงก็กลายเป็นคุณชายเย่เสียแล้ว?
เธอรีบร้อนจะตัดสายสัมพันธ์กับเขามากเลยใช่ไหม? “เพราะฉันไม่สามารถลดน้ำโหของเขาลงได้” เมิ่งโร่ถึง จงใจพูดในความหมายที่กำกวม
“เป็นไปไม่ได้มั้งค่ะ? ถ้าคุณลดความโมโหของเขาไม่ได้ ก็ไม่มีใครทำได้แล้วล่ะค่ะ คุณต้องทำได้แน่นอน ค่ะ” เงินลั่วฉิงหยุดชะงัก ราวกับฟังความนัยที่เมิ่งโร่ถิงพูด แฝงไว้ได้เข้าใจ คงไม่พูดไม่ได้แล้วเวินลั่วฉิงมีความเฉื่อย ชาในด้านความรักจริงๆ
“ฉันพยายามแล้วค่ะ คุณว่าฉันต้องพยายามยังไงอีกล่ะ ค่ะ? “เมิ่งโร่ถึงมองพี่ชายของตนอีกครั้งแล้วจงใจพูดเช่นนี้ ต่อ
“เพียงแค่คุณอยู่ก็ไม่มีปัญหาอะไรแล้วค่ะ”เวินลั่วฉิงรู้สึก ว่าเมิ่งโร่ถึงพูดได้เปิดเผยมากเกินไป เพราะยังไงเสียก็เป็น 2 เรื่องระหว่างคนสองคน เธอไม่สามารถเข้าไปแทรกได้
วันนี้เธอไม่กลับไปก็เพื่อหลีกเลี่ยงความอึดอัดอย่างเช่น เมื่อเช้านี้
เพราะในสถานการณ์เช่นนั้นเธออยู่ก็คงจะไม่เหมาะ สมสักเท่าไหร่
เธอไม่เข้าใจว่าทำไมเธอได้เอาใจเขามาใส่ใจเราขนาดนี้ แล้ว ก็ไม่รู้ว่าเยซื้อเฉินยังจะบ้าคลั่งอะไรอยู่อีก?
อีกฝั่งหนึ่ง เย่ซื้อเฉินฟังแล้วใบหน้าก็เขียวขึ้นมาทันทีหากเวลานี้เขาอยู่ใกล้เงินลั่วนิ่งก็จะหยิกเธอให้ตายอย่าง
ไม่ลังเลเลย
เมิ่งโร่ถึงกะพริบตารั่วๆ ทำไมเธอถึงรู้สึกว่าพี่สะใภ้น่านัก อะไรขนาดนี้ เธอยิ่งชอบพี่สะใภ้คนนี้เข้าเสียแล้ว
เป็นลั่วฉิงกดวางสายโดยตรง เธอรู้สึกว่าเมืิ่งโร่ถึงอยู่ที่ คฤหาสน์ ก็ไม่น่าจะมีปัญหาใหญ่หลวงอะไร ถ้าเช่นนี้เธอก็ ไม่ต้องกลับแล้วและกลับไปไม่ได้ด้วย
ยิ่งทั้งจื่อซีของเธอนั่งรอที่เตียงด้วยสายตามีความหวัง เธอยังจะต้องนอนกับจื่อซีของเธอด้วย
“ฮ่าฮ่าฮ่า….”เห็นโดนเป็นลั่วนิ่งกดสายทิ้งอีกครั้ง เมิ่งโร่ ถึงทนไม่ไหวหัวเราะจนเสียงดังสนั่น
และในเวลานี้สีหน้าของใครบางคนนั้นมืดมนจนไม่
สามารถหาช่องโหว่ให้แสงสามารถทะลุผ่านเข้าไปได้อีก แล้ว ผู้หญิงคนนั้นโยนเขาให้กับผู้หญิงคนอื่นอย่างง่ายดาย?
ผู้หญิงคนนั้นก็ไม่ได้ทำความเข้าใจให้กระจ่าง เธอต่าง หากที่เป็นภรรยาของเขา เป็นภรรยาที่จดทะเบียนสมรส ตามกฎหมาย!
“พี่ชาย พี่มีน้ำโหขนาดนี้ น่าจะไปหาพี่สะใภ้มาบรรเทา น้ำโหลงบ้างนะ”เมิ่งโร่ถึงจงใจแกล้งหยอกล้อเย่ซือเฉิน ด้วยใบหน้าที่ยิ้มระรื่น
เหตุที่เธอยังไม่ไปนั้นก็เพราะอยากจะช่วยพี่ชายอย่างพวกเขาที่แต่งงานแล้วยังแยกห้องกันนอน ถ้าพี่ชายไม่ เผด็จการหน่อย ยังยึดหลักรอให้พี่สะใภ้เกิดความเข้าใจ ก็ คงต้องรอต่อไปอย่างไม่มีกำหนดการแน่นอน
