บทที่161 คุณชายสามเย่แสดงอำนาจ (1)
“แต่เมื่อกี้ตอนที่ฉันเข้ามา ก็ไม่มีใครขวางเอา ไว้….”เย่อหยู่เฟิงขมวดคิ้ว พร้อมกับสีหน้าเปลี่ยนไป เล็กน้อย ” แต่ว่า ตอนนั้นสถานการณ์ข้างนอกเหมือน จะไม่ค่อยปกติ”
“งั้นพวกเราจะออกจากประตูทางไหน”เย่อหยู่เฟิง %3D เริ่มมีท่าทีจริงจังมากขึ้น คนที่เย่อหยิ่งอย่างเขา กลับ ถามความคิดเห็นจากเงินลั่วเฉิง
“ที่ใกล้สุด”เมื่ออยู่ในสถานการณ์ที่แน่นอนไม่ได้ นั้น เธอจึงเลือกได้เพียงอันที่ใกล้ที่สุด เพราะ สถานการณ์ตอนนี้ออกไปได้ยิ่งเร็วยิ่งดีที่สุด
เยื้อเฉินมองดูรถที่ขับออกมาอย่างรวดเร็วแล้ว ก็ ไม่คิดตามไป แต่กลับหยิบโทรศัพท์ต่อสายออกไป เดิมทีแววตาที่ลึกลับของเขานั้น ตอนนี้ยิ่งเดาไม่ ได้ไปอีก
เธอคิดหนึ่งั้นเหรอ มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก
“พี่สาม พี่อยู่ที่ไหน ผมมาถึงโรงแรมแล้วนะ แล้ว เกิดเรื่องอะไรกันเหรอ” เมื่อรับสายโทรศัพท์ เขายังไม่ พูดอะไร เสียงพูดไม่หยุดของฉิงถึงก็ลอยเข้ามา
“แกสั่งคนไปเฝ้าประตูทางออกลานจอดรถใต้ดิน
ประมาณกี่คน”เสียงที่ทุ้มต่ำของเย่ซือเฉินนั้น ฟังไม่ออกว่าอยู่ในอารมณ์ไหน แต่ก็ทำให้คนกลัวอย่าง ประหลาด
“ไม่น้อยครับ ทุกประตูทางออกมีประมาณหกเจ็ด คนครับ”คุณชายห้าฉิงรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่ามีใครบาง คนกำลังกดเสียงให้ต่ำ จนน้ำเสียงเล็กลงอย่างชัดเจน “พี่สาม ยังตามจับคนไม่ได้เหรอ”
“เบนท์ลีย์ เลขป้ายทะเบียน 666 ไม่ว่าจะใช้วิธี ไหน ก็สกัดเอาไว้ให้ฉัน “แม้เย่ซือเฉินจะไม่ได้ตอบ ตรงๆ แต่ความหมายนั้นก็ชัดเจนอยู่แล้ว
“พี่สามวางใจได้เลยครับ ขอรับประกันว่าภารกิจ จะสำเร็จอย่างแน่นอน” นายหัวหน้าตำรวจอย่างคุณ ชายห้าฉิง สำหรับเรื่องแค่นี้นั้นรู้สึกมั่นใจเป็นอย่างมาก
“นี่มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมคนเยอะแยะอย่างนี้”เย่อ หยู่เฟิงขับรถอย่างเร็วมาถึงทางออกที่ใกล้ที่สุด แต่เห็น สถานการณ์ตรงหน้าถึงกับมึนไปเลยทีเดียว เจ็ดคนที่ อยู่ข้างหน้านั้นยืนเรียงกันแถวตรง ใช้ร่างกายเป็น กำแพง เพื่อกั้นตายทางออกไว้
ในสถานการณ์แบบนี้ จะขับพุ่งตรงไปเลยไม่ได้ เด็ดขาด ถ้าหากรถขับพุ่งไปแล้ว คนพวกนั้นไม่ถอย จริงๆ ผลที่ตามมานั้นไม่กล้าคิดเลยจริงๆ
ไม่มีใครกล้าเสี่ยงอันตรายนี้หรอกนะ
เย่อหยู่เฟิงจึงได้ลดความเร็วลง
เวินลั่วฉิงเม้มปากเล็กน้อย ตอนนี้ข้างหน้าก็ไปไม่ได้ ข้างหลังก็ถอยไม่ได้อีก เธอเชื่อว่าจากความเร็ว ของเย่ซื้อเฉินนั้น ใช้เวลาไม่นาน ก็สามารถตามมาได้ แล้ว
หากไปไม่ได้ และไม่ออกไปอย่างรวดเร็ว ผลที่ ตามมานั้นเธอไม่กล้าคิดเลยจริงๆ
“หรือว่า เราจะเปลี่ยนทางออก เวลาค่ำมืดแบบนี้ พวกเขาคงไม่สั่งคนมากมายมาสกัดกั้นทุกทางออกเห รอมั้ง หรือว่าพวกเราจะซวยกันไปหน่อย ” เย่อหยู่เฟิงมี ความคิดสับสนไปมาเล็กน้อย
” ไม่ต้อง ชุดที่พวกเขาใส่นั้นเป็นของสมาคม ตำรวจ ซึ่งไม่ใช่คนของโรงแรม สมาคมตำรวจนั้นออก ตรวจได้ทุกที่ทุกเวลายี่สิบสี่ชั่วโมง” เวินลั่วฉิงรู้ชัดเจน เกี่ยวกับเหตุการณ์ทุกอย่าง เพราะแบบนี้เธอถึงรู้ว่า ถ้า มีกำลังคนมากพอ เปลี่ยนเป็นทางออกไหนผลที่ได้ก็ เหมือนเดิม
“เหี้ย นี่มันโกรธแค้นอะไรเนี่ย ถึงขนาดต้องตาม ฆ่าเธออย่างโหดเหี้ยมแบบนี้เลยเหรอ”ตอนนี้เย่อหยู่ เฟิงเพิ่งรับรู้ถึงความร้ายแรงของเหตุการณ์อย่าง แท้จริง หากไม่เจอกับตัว เขาจะไม่เชื่อเด็ดขาดว่าแค่ ออกจากโรงแรมมันจะยากถึงเพียงนี้
โหดเหี้ยมอย่างนั้นเหรอ เวินลั่วฉิงรู้สึกว่าเย่อหยู่ เฟิงใช้คำนี้อย่างเหมาะสมจริงๆ
“หรือว่า จะถอยกลับไปก่อน” ข้างหน้าทางมี กำแพงเนื้อคนสกัดกั้นอยู่ จึงไปไม่ได้ ถ้าไม่ถอยก็เท่ากับรอให้เขามาจับ ในใจเย่อหยู่เฟิงกำลังคิดแผน รับมืออยู่
“ไม่ได้”เงินลั่วชิงรู้ดีว่าถ้าถอยตอนนี้ก็เท่ากับตัว เองต้องกลับไปรับโทษ
เย่อหยู่เฟิงหันสายตา มาจ้องมองเธอ เหมือนคาด หวัง และเหมือนสงสัย ” เธอมีวิธีเหรอ”
“คุณขับไปข้างหน้าต่อเลย”เวินลั่วฉิงจ้องมอง กำแพงเนื้อคนข้างหน้า แล้วเลิกคิ้วเล็กน้อย
“จะไม่มีคนตายใช่ไหม” แม้เย่อหยู่เฟิงจะถามแบบ นี้ แต่ก็เหยียบคันเร่ง ปรับระดับความเร็ว
“ไม่หรอก” เงินลั่วฉิงเอ่ยเสียงเบา แต่ก็ไม่ทำให้ สงสัย
ตัวรถพุ่งไปอย่างรวดเร็ว ห่างจากทางออกเข้ามา เรื่อยๆ จนแถวกั้นประตูสีหน้าก็ถึงกับเปลี่ยนไปทันที แต่ก็ไม่มีใครถอยเลยสักคนเดียว
เย่อหยู่เฟิงหรี่ตาลง แต่ครั้งนี้กลับไม่ลดความเร็ว เธอบอกไม่เป็นไร เขาก็เชื่อเธอ แต่ไม่รู้เพราะอะไร เพราะ ณ ตอนนี้เขาเชื่อเธอยังไร้ข้อสงสัยแล้ว
ขณะนี้รถห่างจากทางออกเพียงแค่ 10กว่าเมตร เท่านั้น
จู่ๆเงินลั่วชิงก็เปิดหลังคารถแล้วลุกขึ้นยืน แล้วรีบ ขว้างของในมือให้กับแถวกั้นกำแพงคนอย่างรวดเร็ว” ระเบิดมือM-DN31สไตล์เยอรมัน พวกนายลองอนุภาคพลังงานมันหน่อยจะเป็นไง 11
ระเบิดตกอยู่ตรงหน้าทั้ง7ที่เรียงแถวกันอย่างพอดี และควันเริ่มออกกระจายออก ไม่พูดไม่ได้เลยว่า อุปกรณ์จากงานปาร์ตี้นี้มันเจ๋งจริงๆ
“ระเบิด คือระเบิด รีบหนีเร็ว”เมื่อมองระเบิดที่ออก ควันอยู่ตรงหน้า คนทั้งแถวก็เริ่มตกอกตกใจ จน แตกแยกไปทันที
รถมีคนขับ พวกเขายังกล้าเสี่ยง เสี่ยงที่พวกเขา ยืนอยู่ตรงนี้ แล้วคนที่ขับรถจะไม่กล้าพุ่งชนเข้าไป
แต่ตอนนี้ลูกระเบิดที่ออกควันได้ขว้างมาอยู่ตรง หน้าพวกเขา ใครจะกล้าเอาชีวิตตัวเองมาปะทะกับ ระเบิดล่ะ
เย่อหยู่เฟิงได้สติหลุดไปชั่วขณะ แต่ว่า ไม่มีผลกับ การขับรถแต่อย่างไร เพราะเขาคือสมาชิกทางโรงแรม จึงทำให้ไม้กั้นรถยนต์ตอบสนองอย่างรวดเร็ว โดยการ เลื่อนขึ้นอัตโนมัติ
ในขณะที่ทุกคนกำลังแตกตื่นนั้น รถของเขาก็ขับ พุ่งไปอย่างรวดเร็ว
เมื่อทุกคนได้สติ ก็จ้องเพียงควันที่ออกมาและไม่ เคลื่อนไหวใดๆของลูกระเบิด แล้วมองดูรถที่หนีหาย ไปอย่างไรมีวี่แวว ก็ถึงกับอึ้งไปทันที
“คุณชายฉินครับ พวกเราสกัดเอาไว้ไม่สำเร็จ ให้ พวกเขาหนีไปแล้วครับ”
“อะไรนะ ให้พวกเขาหนีไปแล้ว” คุณชายห้าฉิงพูด อย่างตกใจ และยากจะเชื่อ “เกิดอะไรขึ้น”
ทางออกเดียวมีถึงเจ็ดคนยืนเรียงแถวกัน รถนั้น กล้าพุ่งชนเข้าไปจริงเหรอเนี่ย
เยซื้อเฉินที่มาถึงข้างกายเขาพอดีได้หยุดก้าวเท้า
ไว้
แล้วหรี่ตาลงเล็กน้อย
“ผู้หญิงคนนั้นขว้างระเบิดมือออกไปลูกหนึ่งครับ”
“ระเบิดมืองั้นเหรอ เธอมีระเบิดมือได้ยังไง มีคนได้ รับบาดเจ็บหรือเปล่า”คุณชายห้าฉิงหายใจติดขาดเล็ก น้อย สีหน้าเคร่งเครียด แม้แต่น้ำเสียงก็เปลี่ยนไป ไม่ ว่าจะยังไง คนปลอดภัยนั้นสำคัญสุด
แต่คุณชายห้าฉิงรู้สึกว่าเธอไม่ใช่คนที่จะทำร้าย ชีวิตคนบริสุทธิ์ได้ลงคอ
เยซื้อเฉินเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย เหมือนคิดอะไรออก
ในสายตาที่หรี่ลงนั้นเหมือนมีแผนอะไรซ่อนอยู่ ความอันตรายได้กระจายหายไปทันที
“ไม่มีครับ….คนที่โทรมานั้นได้มองลูกระเบิดที่ ยังออกควันอยู่ชั่วครู่หนึ่ง แล้วกลืนน้ำลายทันทีเมื่อ เข้าใจ “ระเบิดมือคือของปลอมครับ”
“เหี้ย แค่ลูกระเบิดมืออันเดียวกลับหลอกพวกแกนี้ ได้ทั้งหมดเลย” คุณชายห้าฉิงเอ่ยด่าออกมา เขาถึงว่าไง จากตัวตนของเธอจะทำร้ายคนบริสุทธิ์ได้ไง
“ตอนที่ระเบิดมือออกควันนั้น ผู้หญิงคนนั้นได้พูด อย่างชำนาญ เหมือนเป็นคนวงในเลยครับ…”คนที่ โดนว่านั้นแสดงความอัดอั้นตันใจ
“เรื่องนี้โทษพวกแกไม่ได้”คุณชายห้าฉิงนึกถึงตัว ตนที่แท้จริงของเธอแล้ว ผู้หญิงคนนี้ไม่ธรรมดาจริงๆ ฉะนั้นจึงโทษสมาคมตำรวจพวกนั้นไม่ได้
ซื้อเฉินค่อยๆหรี่ตาลง เขาคิดไม่ถึงเลยว่า ท้าย ที่สุดแล้วเธอก็หนีออกจากโรงแรมได้อีกจนได้
แต่ว่า ถึงหนีจากโรงแรมได้ก็ไม่แปลว่าเธอจะหนี พันไปได้จริงๆ
“เบนท์ลีย์ เลขป้ายทะเบียน 666 สองนาทีก่อน ออกไปทางประตูทิศตะวันตกของลานจอดรถใต้ดิน ของโรงแรมจินหลิง ฉันต้องการตัวผู้หญิงอยู่ในรถคัน นั้น”เย่ซื้อเฉินกดโทรไปยังโทรศัพท์หนึ่ง ตลอดการคุย ไม่มีสักคำที่เสียเวลาแม้แต่น้อย
“พี่สาม พี่ถึงกับใช้….”คุณชายห้าฉิงอึ้ง จนเอ่ยคำ พูดไม่ออก เสียงหายไป และสีหน้าได้เปลี่ยนไปทันนี้
