บทที่ 195 คุณชายเย่สามพบเข้าแล้ว(5)
ชื่อเฉินเห็นชื่อที่อยู่ในรายการบันทึกโทรเข้าออกนั้น ชมวด คิ้วเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก
เย่ซื่อเฉินคิดๆแล้ว ยังไงก็ยังโทรออกไป จากนั้นก็เปิดเป็น สปีดโฟน ยื่นไปข้างหน้าของเวินลั่วฉิง ความหมายก็ชัดเจน อยู่แล้ว
เขาโทรออก เพื่อให้เธอพูด จากนั้นเขาก็สามารถได้ยินทุก อย่างอย่างชัดเจน
แม่งเอ๊ย ขณะนี้เงินลั่วชิงอยากที่จะด่าคน ยังอยากกัดคน ด้วย ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ตั้งแต่ได้พบกับเย่ซือเฉิน เธอวู่วาม อยากที่กัดเขาบ่อยครั้ง
ไม่ น่าจะวุ่วามเพราะอยากกัดเขาให้ตาย
“ฮาโหล ฉิงฉิง ทำไมเหรอ?” เวลานี้อารมณ์ของเห่อถงถง จมดิ่งลงมาก ไม่มีความอารมณ์ใดๆเลยแม้แต่น้อย
“ไม่มีอะไรเธอกำลังพักผ่อนอยู่ไม่ใช่เหรอ? งั้นเธอพัก ผ่อนเถอะ” ฉันวางแล้วนะ เวินลั่วชิงฟังออกว่าอารมณ์เธอไม่ ปกติเท่าไหร่ แต่เวลานี้ไม่กล้าที่จะคุยกับเธอมากนัก พูดเยอะ เกินกลัวความแตก
“อ้อ ดี บายบาย” เห่อถงถงนิ่งไปสักพัก ตอบตามอารมณ์เพียงไม่กี่คำ จากนั้นก็วางสาย
“ลูกจา ทำไมต้องให้แม่บุญธรรมพูดแบบนี้ นั่นคือหม่ามี ของหนูนะ หม่ามีของหนูได้มารับพวกเราแล้ว” หลังจากที่ เห่อถงถงวางสาย ก็ได้มองไปที่ถังจื่อโม่ ทั้งหน้าของเธอเต็ม ไปด้วยความสงสัยที่ไม่มีคำตอบ
“แม่บุญธรรม พวกเราอย่าเพิ่งไป รออีกแป๊บ” ถังจื่อโม่ดึง เห่อถงถงเดินไปอีกฟาก
“ทำไมละ? หม่ามีหนูรออยู่ข้างนอก เดี๋ยวจะหม่ามีจะร้อน ใจ” เห่อถงถงไม่เข้าใจ
“ไม่ครับ หากพวกเราออกไปตอนนี้ หม่ามีของผมถึงจะ ร้อนใจจริงๆ แม่บุญธรรม ฟังผมเถอะ ไม่ผิดแน่นอน” แววตา ของถังจื่อโม่จริงจังมาก ถึงขั้นเคร่งขรึมมาก
“ได้” เห่อถงถงรู้ว่าปกติถังจื่อ โม่เป็นเด็กหัวไว เห็นรูป ลักษณ์ของเขาอย่างนี้ ก็ต้องยิ่งเชื่อ
ในขณะที่ถังจื่อโม่และเห่อถงถงคุยเรื่องเหล่านี้กันก็ได้กัน ถังจื่อซีออก ตอนนี้ถังจื่อซีที่กินอมยิ้มอยู่ สายตากำลังจ้อง มองหาแม่
จากการสนทนาทางโทรศัพท์เมื่อกี้ เลยซื้อเฉินฟังไม่ออกว่า มมีความผิดปกติอันใด ที่สำคัญคนที่รับสายคือผู้หญิง ท่าให้ คุณชายสามเย่ไม่ได้สงสัยมาก เขาก็ได้เปิดดูที่กล่องข้อความของเธอ
ข้อความที่จือโม่ส่งมานั้น เป็นลั่วจึงได้ลบออกไปนานแล้ว ดังนั้นในข้อความก็ไม่มีอะไร
เพียงแต่ ในโทรศัพท์ข้างในยังมีอย่างอื่นอีก ถึงแม้ไม่ใช่ ความลับอะไร แต่ก็สามารถเปิดเผยเรื่องบางอย่างได้เหมือน
กัน
หากเขาเปิดดูจริง เกรงว่า. .
ไม่พูดไม่ได้แล้ว เย่ชื่อเฉินบางครั้งก็เป็นสุภาพบุรุษมาก เขาดูแค่บันทึกสายที่โทรเข้าโทรออกและข้อความ อย่างอื่น เขาไม่ได้ไปดูมั่ว ก็คืน โทรศัพท์ให้กับเธอ
เวินลั่วฉิงรับโทรศัพท์คืนมา เห็นได้ชัดว่าอารมณ์ดิ่งลงไป มาก โกรธ และไม่พูดไม่จา
ใบหน้าของเขาตอนนี้เขียนไว้เพียงว่าฉันโกรธแล้ว ฉันไม่ พอใจมาก ห้ามกวนฉัน!
หากมากวนเธอผลลัพธ์จะน่ากลัวมาก
เย่ซื้อเฉินทำไมจะดูไม่ออกว่าเธอกำลังงอน ยกมุมปากขึ้น เล็กน้อย เหมือนเจตนาจะถามเธอ: “คุณมารับผมเหรอ?”
เขารู้อยู่แล้วว่าทำไมถึงเธอโกรธ เธอมารับเขา เขาสงสัย เธอ ตรวจเช็ดโทรศัพท์เธอ เธอโกรธก็เป็นเรื่องปกติ
“ใช่ คุณไปทำงานที่ประเทศไม่ใช่เหรอ? จาก ประเทศRมาถึงเมืองAไฟลท์เข้าสุดมาถึงเก้าโมง เดิมทีฉัน นึกว่าหากมาถึงสนามบินเวลานี้ ก็สามารถเจอคุณที่ประตู ทางออกพอดี ไม่คิดว่าคุณจะออกมาก่อน” ใบหน้าเธอยังคง เขียนไว้ด้วยคำว่าไม่พอใจ แต่ยังตอบคำถามเขาอยู่
“คุณรู้ว่าผมจะนั่งไฟลท์นี้?” ดวงตาเย่ซื้อเฉินสั่นไหว เขา ได้ใช้ทางผ่านพิเศษจริง หากใช้ทางออกปกติ มันก็น่าจะเพิ่ง ออกมาในเวลานี้
แต่ว่าเธอทำไมถึงรู้ว่าเขาจะนั่งไฟลท์นี้ ?
เขาได้บอกเธอว่าไปทำงานสามวัน กลับมาวันนี้ แต่จำได้ ว่าไม่ได้บอกเธอว่าไฟลท์กี่โมง!
“ไม่รู้ ฉันดูเวลาไฟลท์บินแรกก็รีบมาทันทีเลย คุณบอกเอง ไม่ใช่เหรอว่ากลับมาวันนี้? ไม่ใช่ไฟลท์นี้ก็คงไปไฟลท์หน้า ค่อยๆรอไป” เป็นลั่วนิ่งมองเขาแวบหนึ่ง สรุปค่าตอบฟังดูดี อย่างสมบูรณ์ เพียงแค่อารมณ์ยังไม่ปกติ น้ำเสียงก้าวร้าว เล็กน้อยอย่างเห็นได้ชัด ดูก็รู้ว่าเธอยังคงโกรธอยู่
“ไปเถอะ” แต่ว่าเย่ชื่อเฉินไม่เคยง้อผู้หญิงและง้อไม่เป็น ด้วย คนบางคนที่กำลังงอนน่าจะงอนเก้อเสียแล้ว เพียงแต่ ในขณะที่หันหลัง มุมริมฝีปากของเขายกขึ้นด้วยความสงสัย เล็กน้อย
“ท่านประธานครับ คุณยังมีประชุมที่สำคัญรออยู่ เกือบจะไม่ทันแล้ว” เลขาหลิวเห็นเขาออกมา เห็นหน้าก็รู้ว่ากำลัง ร้อนใจ
“คุณยุ่งเถอะ เดี๋ยวฉันเรียกรถกลับบ้านเอง” เวินลั่วฉิงกำ ลังกลุ้มที่หาข้ออ้างที่จะจากไปไม่ได้ ได้ยินว่าเขารีบไป ประชุม รู้สึกว่ามันเป็นโอกาสที่ดี
“ไปบริษัทพร้อมผม” เย่ซื้อเฉินรั้งเธอไว้ แล้วดึงเธอขึ้นรถ โดยตรง
แม่งเอ๊ย เวินลั่วชิงเอ๋อกินทันที มีความวู่วามที่อยากจะกัด เขาให้ตายอีกครั้ง
เธออยากจะไปเจอลูกน้อยของเธอ ไม่อยากไปบริษัทกับ เขา ได้ไหม?
เพียงแต่ตอนนี้ดูก็รู้แล้วว่าเป็นไปไม่ได้ เขาไม่ได้ให้สิทธิ์ เธอในการปฏิเสธ คนขับรถได้ออกรถไปแล้ว
ไปถึงที่บริษัท เย่ซื้อเฉินได้พาเวินลั่วฉิงไปที่ห้องทำงาน จากนั้นจึงค่อยไปห้องประชุม
ไม่นานนัก เสียงโทรศัพท์ของเวินลั่วชิงดังขึ้น เห็นเบอร์ที่ โชว์ เธอตรวจดูแล้ว พบว่าในห้องไม่มีกล้องวงจรปิดใดๆ จึง ได้รับสาย
“หม่ามี หม่ามีโกหกหนูอีกแล้ว ทั้งที่บอกว่าจะมารับหนู สุดท้ายก็ไม่ได้มา” หลังจากรับสายแล้ว น้ำเสียงที่น้อยใจของถังจื่อซีถูกส่งมาจากทางโทรศัพท์
“ลูกจา หม่ามี้ขอโทษ” ในใจเซ็นลั่วชิงเจ็บปวด และ ทรมานมาก
เธออดไม่ได้จนต้องต่าเยซื้อเฉินในใจ เป็นเพราะเขาคน เดียว ทำให้เธอไม่สามารถเจอกับลูกน้อย ทำให้ลูกน้อยของ เธอเสียใจ
“ไม่เอาคำขอโทษ หนูจะเอาหม่าม” จื่อซอดไม่ได้ที่จะ น้อยใจ ก็เลยร้องไห้โดยตรง
“ได้ได้ หม่ามไป หม่ามจะไปทันทีเลย” เวินลั่วฉิงได้ยิน
เสียงร้องไห้ของลูกสาว หัวใจจะแหลกสลายแล้ว
“สามีจำ คุณประชุมยังใช้เวลาอีกนานมั้ย? ฉันสามารถไป เดินเที่ยวไหม” หลังจากวางสายเงินลั่วชิงก็ส่งข้อความให้ เยซื้อเฉิน
“อืม” เยซือเฉินตอบกลับอย่างรวดเร็ว คำที่ง่ายจนไม่มี อะไรจะง่ายไปกว่านี้แล้ว แต่ก็ถือว่าอนุญาตแล้ว
เงินลั่วชิงถอนหายใจเฮือกใหญ่ ลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว เวลา นี้เธอไม่สามารถสนใจอะไรมากไปกว่านี้ และไม่สนว่าจะทำ ให้เย่ซื่อเฉินสงสัยหรือไม่ เธอรู้เพียงว่าลูกสาวกำลังรอเธอ อยู่ ร้องไห้จะเจอเธอ
ในห้องประชุมนั่งเต็มไปด้วยคน ตอนนี้เย่ชื่อเฉินกลับมายืนอยู่ที่ด้านนอก มองดูโทรศัพท์ สายตาจมลงเล็กน้อย แล้ว โทรออกไปยังหมายเลขหนึ่ง: “ไปตรวจสอบรายชื่อของผู้ โดยสารและเที่ยวบินทั้งหมดที่เดินทางมาถึงสนามบินใน เวลาเก้าโมง และตรวจดูว่าคนเหล่านี้มีใครไปมาหาสู่กับ เวินลั่วฉึงมั่ง?”
“ได้ครับ” คำตอบนั้นง่ายและตรงไปตรงมา ทำให้คนไม่ อาจสงสัยในอำนาจ
“ท่านประธานครับ คุณหญิงไม่ได้ไปเดินห้างครับ แต่ว่าได้ เรียกรถแล้วจากไป” ชั่วขณะ เลขาหลิวก็โทรมารายงาน
“ตามไป แล้วแชร์ตำแหน่งมาให้ผม ผมจะไปทันที จำไว้ อย่าให้เธอรู้ตัว” ซื่อเฉินหยิบกุญแจรถ ลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว ลงไปบันไดทันที เขารู้อยู่แล้วว่าเธอมีเรื่องปิดบังเขาอยู่
เขาก็อยากรู้เหมือนกัน ว่าเธอไปทำอะไรกันแน่?
