บทที่ 514ลูกชายของคุณชายสามเย่ (2)
เมิ่งหยูเยียนเดินไปถึงหน้าถังจื่อโม่แล้ว ณ เวลานี้เยว่หงหลิงกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ข้างๆ
“สวัสดี สวัสดี ฉัน ฉันสามารถคุยกับคุณได้ไหม” เมิ่งหยูเยียนตื่นเต้นมาก พูดติดอ่าง
ถังจื่อโม่เงยหน้าขึ้น มองไปที่เมิ่งหยูเยียน แม่เคยบอกเขาว่า ตอนอยู่ข้างนอกห้ามคุณกับคนแปลกหน้า แต่คุณย่าท่านนี้ดูสนิทสนมมาก ดูใจดี ถังจื่อโม่ตัดสินใจพยักหน้าให้
“คุณเป็นใคร คุณจะพูดอะไรกับพวกเรา” ถังจื่อซีเงยหน้าเล็กๆขึ้น มองไปที่เธอ ใบหน้าแสดงถึงความแปลกใจ
เยว่หงหลิงคุยโทรศัพท์อยู่ข้างๆ แต่ก็ยังคอยสังเกตสถานการณ์ทางนี้ ตอนเห็นเมิ่งหยูเยียนเดินไปข้างหน้าเด็กสองคน ตะลึงสักพัก แต่เห็นว่าสตรีผู้สูงศักดิ์ดูไม่เหมือนคนร้าย และเธอยังเป็นคนของบ้านคุณเหลยเห้อ ดังนั้นเยว่หงหลิงจึงแค่มองดู ไม่ได้เข้าไปขัดขวาง และไม่วางสายโทรศัพท์ด้วย เพราะสายนี้มีความสำคัญต่อเธอมาก
“เด็กน้อย คุณชื่ออะไร” เมิ่งหยูเยียนมองไปที่ถังจื่อซี สายตานุ่มนวลขึ้น มุมปากอดไม่ได้ยิ้มเล็กน้อย เด็กคนนี้สวยมาก ช่างทำให้คนหลงใหล เสียงหวานๆนั้นน่าฟังมาก
“ฉันชื่อถังจื่อซี พี่ชายของฉันชื่อถังจื่อโม่ ฉันกับพี่เป็นฝาแฝดกัน คุณย่าชื่ออะไรเหรอ”
ถังจื่อซีไม่มีการป้องกันที่แข็งแกร่ง ตอบกลับไปอย่างเร็ว ถังจื่อโม่อยากจะห้ามแต่ก็ห้ามไม่ทัน เมิ่งหยูเยียนตะลึงสักพัก แซ่ถัง คู่แฝด
“ฉันชื่อเมิ่งหยูเยียน” แต่เธอก็พูดชื่อตัวเองออกไปอย่างรวดเร็วเช่นกัน
“แม่ของพวกคุณล่ะ นั่นเป็นแม่ของพวกคุณใช่ไหม” เมิ่งหยูเยียนชี้ไปที่เยว่หงหลิงที่กำลังคุยโทรศัพท์อยู่
ถังจื่อซีกำลังจะอ้าปากตอบ ถังจื่อโม่ก็ยื่นลูกอมให้เธอหนึ่งลูก ถังจื่อซีรับลูกอมไปด้วยความดีใจ จึงลืมตอบคำถาม
“โอ้………..” ถังจื่อโม่มองเมิ่งหยูเยียน มีเสียงโอ้ น้ำเสียงโอ้นี้ฟังไม่ออกว่าหมายความว่าอย่างไร
ถึงแม้เขาจะรู้สึกว่าคุณย่าคนนี้จะดุใจดีมาก แต่คุณย่าท่านนี้ถามคำถามมากเกินไป คนแปลกหน้าที่ไม่รู้จัก เขาจำเป็นต้องระวังตัว
“แล้วพ่อของคุณล่ะ พ่อของคุณเป็นใคร” เมิ่งหยูเยียนคิดไม่ถึงว่าเด็กตัวแค่นี้จะมีการระวังตัวมากขนาดนี้ คิดว่าเขายอมรับหงหลิงเป็นแม่ของเขา
“พวกเรา……..” ถังจื่อซีเงยหน้าขึ้น คิดอยากจะตอบ ถังจื่อซีตั้งใจจะตอบว่าพวกเราไม่มีพ่อ……..
“ดูซิคุณกินเลอะเทอะไปหมด” ทันใดนั้นถังจื่อโม่ก็เอื้อมมือไปเช็ดปากให้เธอ พร้อมหยุดปากเธอด้วย
คุณย่าคนนี้แปลกจริงๆ คำถามเกี่ยวกับพ่อก็ช่างอ่อนไหวเกินไป ดังนั้น ถังจื่อโม่ยิ่งระวังตัวมากขึ้น
เมิ่งหยูเยียนตะลึงสักพัก หลังจากนั้นก็ยิ้ม เด็กคนนี้ฉลาดมาก ไม่อยากพูดอะไรมากกับเธอ
“มา มาสิ คุณย่าจะช่วยเช็ดให้” เมิ่งหยูเยียนหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมา เอื้อมมือไปที่ถังจื่อซีถังจื่อโม่อยากจะห้าม แต่ถังจื่อซีเอนกายไปแล้ว เมิ่งหยูเยียนก็ช่วยเช็ดปากให้ถังจื่อซี มือของเธอลูบหัวถังจื่อซีอย่างเป็นธรรมชาติ กลัวว่าจะทำให้เด็กเจ็บ เธอไม่กล้าใช้แรง แค่ลูบลงเบาๆ และได้เส้นผมมาสองเส้น
“น่ารักจริงๆ” เมิ่งหยูเยียนถอนมือกลับมา ผมสองเส้นนั้นก็พันอยู่ที่นิ้วมือ
“ลูกรัก พวกคุณอยู่นี่เอง มาให้พ่ออุ้มหน่อย” ในขณะนั้น ก็มีชายคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้น กอดถังจื่อซีทันที และหอมแก้มถังจื่อซี
ถังไป๋เชียนหอมถังจื่อซีเคราของเขาทำให้เธอจั๊กจี้ถังจื่อซีหัวเราะคิกคัก
ถังจื่อโม่คิดถึงคำถามแปลกๆของเมิ่งหยูเยียนที่ถาม จึงไม่ได้พูดอะไร
เมิ่งหยูเยียนได้ยินที่ผู้ชายคนนั้นพูด ตะลึง ดวงตามองไปที่เขาทันที ผู้ชายคนนี้เป็นพ่อของเด็กสองคนนี้ เด็กทั้งสองก็ไม่มีท่าทีขัดขืน น่าจะไม่ผิด
เช่นนั้น…….
เมิ่งหยูเยียนถอนมือกลับมา ซ่อนมือที่มีเส้นผมไว้ใต้แขนเสื้อ เธอรู้สึกว่า เธอควรจะทิ้งเส้นผมไปหรือไม่ แต่มือของเธอถูกคลายออกแต่แล้วเธอก็กำหมัดแน่นอีกครั้ง
ถังไป๋เชียนมองเมิ่งหยูเยียน แล้วยิ้ม ไม่ได้พูดอะไร แล้วอุ้มถังจื่อซีจูงมือถังจื่อโม่เดินไปหาเยว่หงหลิง
เมิ่งหยูเยียนรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร แต่เดินกลับไปอย่างเสียดาย
“หม่ามี๊ ได้มาหรือยัง” เมิ่งโร่ถิงเห็นเธอกลับมา รีบถามทันที
“ได้มาแล้ว เด็กผู้หญิงคนนั้นเป็นแฝดกับเด็กผู้ชายคนนั้น เส้นผมที่ฉันได้มาเป็นของเด็กผู้หญิง แต่ฉันรู้สึกว่าพวกเราน่าจะเข้าใจอะไรผิดไป พวกเขาไม่น่าจะใช่ลูกของพี่ชายคุณ ผู้ชายคนนั้นเป็นพ่อของพวกเขา” ในขณะที่เมิ่งหยูเยียนพูดประโยคนี้ รู้สึกโล่งอก แต่ก็รู้สึกผิดหวังเล็กน้อย
“ในเมื่อได้มาแล้ว ก็ไปตรวจหน่อยแล้วกัน ผู้ชายคนนั้นฉันรู้สึกคุ้นหน้าเขามาก เหมือนเคยเจอที่ไหน” เหลยเห้อเคยเจอถังไป๋เชียนจริงๆ แต่วันนี้ถังไป๋เชียนมีการปลอมตัว ดังนั้นเหลยเห้อจึงจำถังไป๋เชียนไม่ได้ในทันที
“คุณอาเหลยพูดถูก ในเมื่อได้เส้นผมมาแล้ว ก็ไปตรวจดู” เมิ่งโร่ถิงพยักหน้าตาม
“อืม” เมิ่งหยูเยียนตอบด้วยเสียงเบา หลังจากนั้นยื่นเส้นผมที่อยู่ในมือให้เหลยเห้อ
“ฉันจะเอาไปตรวจ ไม่นานก็จะได้ผลตรวจมา” เหลยเห้อรับเส้นผมที่มือเธอมา อดไม่ได้ที่จะเงยหน้ามองถังไป๋เชียนอีกครั้ง แต่ก็ยังจำเขาไม่ได้
หลังจาที่ถังไป๋เชียนเห็นเมิ่งหยูเยียนจากไป จึงวางถังจื่อซีลง ให้ถังจื่อโม่พาถังจื่อซีไปเล่นข้างๆ แล้วเขาก็เดินไปหาเยว่หงหลิง
“ลูกพี่ คุณมาได้อย่างไร” เยว่หงหลิงเห็นถังไป๋เชียนรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย ตะลึงเล็กน้อย
“ฉันมาดูพวกคุณ เที่ยวเป็นอย่างไรบ้าง” ถังไป๋เชียนดวงตาจมลงเล็กน้อยบังเอิญมองไปทางเด็กสองคน จึงดูเหมือนว่ากำลังมองเด็กสองคนอยู่ น้ำเสียงของเขาเหมือนปกติ ฟังไม่ออกว่ามีอะไรผิดปกติ
“ไม่เลวเลย เด็กทั้งสองดูมีความสุขมาก” เยว่หงหลิงวางสาย ก็ไม่ได้สังเกตเห็นความผิดปกติอะไร
“พวกคุณก็เที่ยวมาหลายวันแล้ว จะกลับวันไหนเหรอ” ดูเหมือนจะเป็นเรื่องธรรมดาที่ถังไป๋เชียนจะถาม
“ลูกพี่ เวลาคุณเป็นคนกำหนดให้เองนะ ยังเหลืออีกสามวัน แต่ฉิงฉิงบอกว่าถ้ากลับไปให้ฉันพาเด็กทั้งสองตรงไปที่เมืองAเลย เธอจะรอพวกเราที่เมืองA” เยว่หงหลิงไม่รู้เรื่องอื่นๆ ดังนั้นจึงพูดสิ่งที่ตกลงกับเวินลั่วฉิงไว้ พูดออกมาจนหมด
ถังไป๋เชียนดวงตาหรี่ลงอย่างรวดเร็วแสงเย็นวาบเข้าตา แต่เขารีบปกปิดมันไว้
“ฉิงฉิงให้คุณพาเด็กทั้งสองกลับไปที่เมืองA” ขณะที่ถังไป๋เชียนพูด พยายามควบคุมน้ำเสียงของตัวเองให้ดูปกติมากที่สุด
“อืม น่าจะเป็นเพราะฉิงฉิงไม่ได้เจอเด็กทั้งสองมานานแล้ว คิดถึงพวกเขา แต่ตอนนี้ฉิงฉิงมีคดีพิเศษที่ต้องทำ จึงมาหาเด็กทั้งสองไม่ได้ ดังนั้นจึงให้ฉันพาเด็กทั้งสองไปหา” เยว่หงหลิงเห็นเขาถามอย่างปกติจึงได้ตอบไป
