บทที่ 660 หญิงสำส่อนรนหาที่ ผลที่เกิดขึ้นน่าสะพรึงกลัวมาก (2)
เวลานี้เวินลั่วฉิงไม่ได้คาดการณ์เหตุการณ์รุนแรงมากนัก ควรจะพูดว่า เวินลั่วฉิงไม่คิดว่าพวกเขาจะโหดร้าย สูญสิ้นความเป็นคนได้ถึงเพียงนี้
“พวกเราได้ยินเสียงเลยออกมาดู หนูอยู่ที่นี่ทำไม？”หลี่หยุนมองหน้าเวินลั่วฉิง ดวงตาทั้งคู่กะพริบปริบๆ กวาดสายตามองห้องนอนของเวินลั่วฉิงด้วยจิตใต้สำนึก
เมื่อกี้เวินลั่วฉิงกลับเข้าห้องแล้วไม่ใช่เหรอ？ทำไมไม่เข้าไป？เวินลั่วฉิงสังเกตเห็นอะไร？
“เออ คุณปู่หลับแล้ว หนูคิดจะกลับไป ไม่อยากปลุกลุงสองกับป้ารอง”เวินลั่วฉิงแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง ตอบอย่างเป็นธรรมชาติ
แต่หลี่หยุนได้ยินเธอพูด สีหน้าพลันเปลี่ยนไป เธอจัดคนไปรออยู่ในห้องนอนของเวินลั่วฉิง แต่เวินลั่วฉิงไม่กลับเข้าห้อง？จะออกไป？
เช่นนั้นแผนการของเธอก็ต้องถูกทำลาย！！
“หนูจะกลับไปที่ไหน？ที่นี่ถึงจะเป็นบ้านของหนู ดึกขนาดนี้แล้ว หนูเป็นผู้หญิง ออกไปคนเดียวจะอันตราย หนูอย่าไปเลย”หลี่หยุนไม่อยากให้เวินลั่วฉิงออกไป หลี่หยุนรู้ว่าช่วงนี้เวินลั่วฉิงไม่เคยกลับมาเลย พักอยู่ด้านนอกตลอด
หลี่หยุนเคยจ้างให้คนติดตามเวินลั่วฉิง แต่เวินลั่วฉิงก็หลุดออกจากการจับตามองได้ทุกครั้ง
ไม่ง่ายเลยกว่าวันนี้จะมีโอกาส ทำอย่างจัดเตรียมเรียบร้อยแล้ว เธอไม่มีทางให้เวินลั่วฉิงออกไปง่ายๆอย่างนี้หรอก
ระหว่างที่หลี่หยุนพูด พลางเดินออกไป อยากดึงตัวเวินลั่วฉิง แต่เวินลั่วฉิงกลับหลบไปอีกทาง
“ขอบคุณป้ารองที่เป็นห่วง แต่หนูกลับไปจะปลอดภัยกว่า”คำพูดนี้ของเวินลั่วฉิงมีเลศนัยหลายส่วน
หลี่หยุนได้ยินคำพูดของเธอ สีหน้าเปลี่ยนไป เธอเห็นเวินลั่วฉิงยืนยันจะออกไป อีกอย่างเวินลั่วฉิงอาจสังเกตอะไรบางอย่างได้แล้วหลี่หยุนรีบมองหน้าเวินจีหยัน ส่งสายตาให้กับเวินจีหยัน
เวินจีหยันรู้ทัน หยุดชะงัก จากนั้นก็พยักหน้าให้เธอ
เวินลั่วฉิงสังเกตเห็นการโต้ตอบของพวกเขาก็แอบยิ้มเย็น พวกเขาอยากบังคับให้เธอกลับเข้าห้องนอน？
“ลุงสอง หนูของเตือนว่าก่อนจะทำอะไรให้คิดดีๆก่อนนะ”เวินลั่วฉิงมองหน้าเวินจีหยันอย่างแย้มยิ้ม “พวกท่านจะบังคับให้หนูกลับเขาห้องเหรอ……”
เวินลั่วฉิงหยุดพูดชั่ววูบ เห็นทั้งสองหน้าเปลี่ยนสี รอยยิ้มเย็นที่มุมปากเธอยิ่งลึกขึ้นหลายส่วน “อย่างพวกท่าน คงไม่มีความสามารถพอ”
“ไม่เชื่อ พวกท่านลองดูได้？”วันนี้เวินลั่วฉิงไม่อยากเล่นกับพวกเขา และไม่อยากลงมือกับพวกเขาด้วยจริงๆ
คำพูดของเธอแจ่มชัด แต่มีคนไม่เชื่อ
หลี่หยุนส่งสายตาให้กับเวินจีหยัน จากนั้นก็กระโจนเข้าใส่เวินลั่วฉิง เวินจีหยันก็พุ่งเข้าใส่เวินลั่วฉิงในเวลาเดียวกัน
ทั้งสองอยู่คนละด้าน อยากจับตัวเวินลั่วฉิงไว้
เวินลั่วฉิงหรี่ตาเล็กน้อย เมื่อทั้งสองเข้าใกล้มา เธอก็รีบยกเท้า เกิดเสียง ปัง ปัง สองครั้ง จากนั้นทั้งสองก็ถูกถีบกลับเข้าห้อง
“บอกพวกท่านแล้ว แต่ดันไม่ฟัง งั้นก็โทษหนูไม่ได้นะ”เวินลั่วฉิงส่ายหน้าอย่างไร้เดียงสา จากนั้นก็หันหลังเดินออกไป
หลี่หยุนพยายามปีนจึงจะสามารถลุกขึ้นมาได้
เธอเห็นเวินลั่วฉิงลงจากตึก เธอก็ร้อนรนขึ้นมาทันที“เร็ว โทรหาพวกเขาเร็ว พวกเขายังมีคนรออยู่ด้านนอก”
“ผมไม่มีเบอร์ของพวกเขา คุณโทรเลย”บัดนี้เวินจีหยันยังไม่ได้ลุกขึ้น นอนอ้าปากอยู่บนพื้นอย่างเจ็บปวด
เวินลั่วฉิงผ่านการฝึกฝน แค่ต่อสู้กับเวินจีหยันที่ร่างกายอ่อนแอเหมือนผู้ชายไร้ค่า จึงถีบแค่หนึ่งครั้งก็เกินพอ
หลี่หยุนไปเอามือถือ เมื่อหาเบอร์เจอ จากนั้นก็โทรออกไปโดยเร็ว
“คุณหมายความว่ายังไง？ทำไมตอนนี้ยังไม่เอาตัวออกมาอีก？”คนด้านนอกรอไม่ไหวอย่างเห็นได้ชัด เสียงโหดร้ายที่ชวนให้หวาดผวาเป็นอย่างยิ่ง
“เธอหนีไปแล้ว เวินลั่วฉิงหนีไปแล้ว เธอออกไปแล้ว พวกคุณดักรอเธออยู่ด้านนอก แล้วจับตัวเธอไป”หลี่หยุนรีบพูดกับโทรศัพท์เดิมทีเธอคิดว่าคืนนี้เวินลั่วฉิงไม่ออกไป ดังนั้นจึงให้คนแอบเข้าไปรออยู่ในห้องเวินลั่วฉิง
ในเมื่อตอนนี้เวินลั่วฉิงออกไปแล้ว งั้นเรื่องก็ยิ่งจัดการง่ายขึ้น เพราะด้านนอกมีคนรออยู่อีกเยอะ
เธอไม่เชื่อว่าเวินลั่วฉิงจะหนีไปได้อีก
“รู้แล้ว วางใจได้ ผมไม่ให้เธอหนีไปหรอก คุณอย่าลืมเตรียมเงินอีกส่วนหนึ่งไว้ พอถึงเวลาเอาของกับเงินมาแลกเปลี่ยนกัน”คนนั้นเห็นแก่เงิน จึงไม่ถือสาเธอ
“อืม ถึงเวลานั้นพวกคุณเอาวิดีโอไปลงโซเชียล ฉันเห็นวิดีโอแล้วก็จะให้เงินอีกส่วนกับพวกคุณ”ขณะที่หลี่หยุนพูดประโยคนี้ สีหน้าเผยร้ายกาจหลายส่วน เธอจะทำลายเวินลั่วฉิงให้สิ้นซาก ไม่เหลือชิ้นดี……
เวลานี้เวินลั่วฉิงลงมาถึงชั้นล่างแล้ว เดินออกจากห้องโถง จากนั้นเธอเห็นเงาอยู่ในมุมหนึ่งของลานบ้าน
เงาคนนั้นทำตัวลับๆล่อๆ แอบหลบมองเธออยู่ในมุมเลี้ยว
แวบแรกเวินลั่วฉิงก็ดูออกว่าคนนั้นคือเวินหรวนหรวน
เวินลั่วฉิงขมวดคิ้วเล็กน้อย เวินหรวนหรวนอยู่ทำอะไรที่นี่？
ไม่ถูกสิ เวินหรวนหรวนอยู่ที่นี่？แล้วใครอยู่ในห้องนอนเธอ？
ตอนแรกเธอคิดว่าเวินหรวนหรวนอยู่ในห้องนอนเธอ
ทันใดนั้นเวินลั่วฉิงรับรู้ได้ว่าเรื่องไม่ได้ธรรมดาอย่างที่เธอคิด
เวินหรวนหรวนกำลังรอดูเวินลั่วฉิงอยู่ เธอรู้แผนการของหลี่หยุนคืนนี้ เธอรู้ว่ามีคนซ่อนตัวอยู่ในห้องนอนของเวินลั่วฉิงสองคน หากเป็นไปตามแผน เมื่อเวินลั่วฉิงเข้าห้อง สองคนนั้นจะจับเธอมัด จากนั้นก็นำตัวออกไป
หลี่หยนุให้เวินหรวนหรวนอยู่ในห้อง ไม่ต้องออกมา แต่งิ้วเด็ดเช่นนี้ เวินหรวนหรวนจะพลาดได้อย่างไร
เธอจะดูเวินลั่วฉิงถูกจับตัวไป จากนั้นเธอยังดูเวินลั่วฉิง……
แต่ทำไมเวินลั่วฉิงถึงออกมาคนเดียว？
แถมยังออกมาคนเดียวอย่างมาดมั่นเช่นนี้？ ไม่มีเรื่องอะไรเลย？
แล้วสองคนที่อยู่ในห้องนอนเวินลั่วฉิงล่ะ？
มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่？
หรือเวินลั่วฉิงล่วงรู้แผนการของพวกเธอ？เวินลั่วฉิงคิดจะหนี？
ไม่ได้ เธอปล่อยให้เวินลั่วฉิงหนีไปไม่ได้เด็ดขาด
เห็นเวินลั่วฉิงจะออกไปอยู่แล้ว เวินหรวนหรวนก็รีบวิ่งเข้าไป เธออยากขัดเวินลั่วฉิงไว้ แต่ก็กลัวกระทำชัดเจนจนเวินลั่วฉิงสงสัยได้
“พี่ ดึกขนาดนี้แล้วจะไปไหน？”เวินหรวนหรวนทำเป็นบังเอิญเดินผ่าน กล่าวทักทายกับเวินลั่วฉิง
เวินลั่วฉิงไม่ได้มองเธอแม้แต่แวบเดียวก็เดินออกไปด้านนอก
เวินหรวนหรวนแสดงได้ห่วยแตกมาก ปลอมจนไม่อาจดูได้
“พี่ ฉันก็จะออกไปพอดีเลย พวกเราไปด้วยกันนะ？”หากเป็นเวลาปกติเวินหรวนหรวนคงต้องโมโห แต่ตอนนี้เธอกลับฝืนยิ้มออกมา ตีสนิทเวินลั่วฉิงต่อ
อันที่จริงเวินหรวนหรวนก็ใจร้อนไปหน่อย เรื่องนี้หลี่หยุนเป็นคนวางแผน หากเวินหรวนหรวนเป็นคนฉลาดก็ไม่ควรเข้าไปยุ่งด้วย
