บทที่ 686 เด็กทั้งสองคนไปพบพ่อ (4)
ภายในชั้นใต้ดินเต็มไปด้วยสิ่งของสกปรก และบนร่างกายเวินหรวนหรวนก็มี……
ไฟในชั้นใต้ดินปิดแล้ว จึงมีแสงเลือนราง เวลานี้เวินหรวนหรวนนอนตะแคงอยู่บนพื้น พลางขดตัวแบบไม่ขยับเขยื้อน ดูไม่ออกว่ายังมีชีวิตอยู่หรือไม่
เวินลั่วฉิงเดินเข้าไปโดยเร็ว จากนั้นก็พบว่าเวินหรวนหรวนไม่ได้ขดตัวเอง แต่เป็นเพราะร่างกายเธอถูกมัดไว้ต่างหาก
เวินหรวนหรวนถูกมัดเชือกที่แขนและต้นขาแน่นมาก ซึ่งเกือบรัดเข้าไปในเนื้อหนังของเธอแล้ว มีหลายจุดที่มัดแน่นเกินจนมีเลือดซึมออกมา
ดูออกว่าเวินหรวนหรวนถูกมัดเป็นเวลานานแล้ว
เวินลั่วฉิงแอบสูดลมหายใจเข้าลึกๆ จากนั้นก็รีบแก้เชือก แล้วพบว่านิ้วมือของเวินหรวนหรวนยังขยับอยู่
เห็นได้ชัดว่าเวินหรวนหรวนยังมีชีวิตอยู่
เวินลั่วฉิงเอาเสื้อผ้าที่เตรียมมาก่อนหน้านี้ใส่ให้เวินหรวนหรวน แต่เธอพบว่าขาของเวินหรวนหรวนเกือบกางไม่ได้
เวินลั่วฉิงใช้แรงดึงขาของเวินหรวนหรวนให้ตรงเบาๆ แต่เวินหรวนหรวนไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองแม้แต่น้อย
เวินลั่วฉิงมือสั่นกะทันหัน ตามหลักแล้ว เวินหรวนหรวนถูกมัดไว้นานอย่างนี้ ต้องรู้สึกเจ็บปวดถึงจะถูก ถึงแม้เวลานี้เวินหรวนหรวนจะไม่ได้สติ ขอเพียงรู้สึกเจ็บ ร่างกายก็จะตอบสนองโดยสัญชาตญาณ แต่เวินหรวนหรวนไม่มีเลย
แสดงว่าเวินหรวนหรวนไม่รู้สึกเจ็บ แสดงว่าขาของเวินหรวนหรวน……
ถูกมัดไว้นานจนเลือดไหลเวียนไม่สะดวก ยิ่งไปกว่านั้น หลังเวินหรวนหรวนถูกมัดแล้ว ยังต้องถูกผู้ชายพวกนั้นไม่รู้ทารุณด้วยวิธีใดอีก จึงทำให้เสียหายอย่างหนัก
เวินลั่วฉิงแอบถอนหายใจ ช่วยเวินหรวนหรวนใส่เสื้อผ้าต่อ เธอคิดว่าอาการคงหนักน่าดู ฉะนั้นจึงเตรียมเสื้อผ้าที่ใหญ่หลวมเป็นพิเศษ อันที่จริงน่าจะใส่ง่ายมาก แต่เวินลั่วฉิงกลับรู้สึกต้องใช้เวลาไม่น้อย
“ส่งไปที่โรงพยาบาลก่อน”เวินลั่วฉิงลุกขึ้นยืน เวลานี้ น้ำเสียงของเธอแหบแห้งหลายส่วน
ตอนที่ตำรวจหญิงทั้งสองคนลงมา พวกเธอเอาเปลพยาบาลมาด้วย เพราะคาดการณ์ได้ว่าอาการเวินหรวนหรวนต้องแย่แน่ๆ
ตำรวจหญิงทั้งสองคนยกเวินหรวนหรวนขึ้นบนเปลพยาบาล และขาของเวินหรวนหรวนหลังจากถูกเวินลั่วฉิงกางออกแล้วก็ไม่ได้เก็บเข้าไปอีก
ยามนี้เวินหรวนหรวนหลับตาอยู่ คงรับรู้ไม่ชัดเจน
ทางเข้าตรงท่อระบายน้ำแคบมาก อยากยกเวินหรวนหรวนขึ้นไปนั้นไม่ง่ายเลย โชคดีตอนที่พวกเขามาได้โทรติดต่อกับโรงพยาบาลแล้ว ตอนนี้คุณหมอก็มาถึงพอดี คุณหมอค่อยๆรับเวินหรวนหรวนขึ้นไปทีละนิด
เวินลั่วฉิงไม่ได้ตามขึ้นไป แต่เดินออกไปตามทางออกอีกเส้นทางหนึ่ง
เห็นได้ชัดว่าทางออกอีกเส้นหนึ่งนี้ ต่อมาโจรกลุ่มนั้นขุดขึ้นมาเอง ซึ่งขุดทางออกได้กว้างมาก ระยะทางก็ไกลพอสมควร ซึ่งมีไว้เพื่อหลบหนีโดยเฉพาะ
เพราะเมื่อสักครู่เวินลั่วฉิงเสียเวลาไปเล็กน้อย ดังนั้นตอนนี้จึงไม่เห็นพวกถังหลิน
แต่เดินมาสุดทาง ซึ่งเวินลั่วฉิงใช้เวลาเดินออกมาสิบนาที และเวินลั่วฉิงพบว่าทางออกเป็นโรงน้ำแข็ง ซึ่งทางออกชั้นใต้ดินเป็นหนึ่งในประตูของโรงน้ำแข็ง
ดูออกว่าโรงน้ำแข็งนี้เปิดกิจการตามปกติ ซึ่งเปิดทำกิจการปกติแต่ไม่พบพิรุธ งั้นก็มีคำอธิบายอย่างเดียวคือ เจ้าของโรงน้ำแข็งแห่งนี้เป็นสมาชิกโจรด้วย
ไม่ชมไม่ได้แล้วว่า คนพวกนี้เจ้าเล่ห์จริงๆ
“เกิดอะไรขึ้น？”หลังจากเวินลั่วฉิงออกมาก็เห็นถังหลิน จึงถามหนึ่งประโยค
“จับได้สองคน ที่เหลือหนีไปหมด”บัดนี้สีหน้าถังหลินเคร่งขรึมมาก เห็นได้ชัดว่าไม่พอใจกับผลลัพธ์เช่นนี้ “ผู้ที่จับตัวได้ คนหนึ่งเป็นชายหนุ่มอายุยี่สิบกว่าปี ตอนพวกเราเจอเขา เขาก็คลานอยู่บนพื้นแล้ว บริเวณท้ายทอยถูกทุบตีจนบาดเจ็บ ประเมินสถานการณ์ว่าก่อนหน้านี้ทำอย่างนั้นแรงไปหน่อย จนทำให้เข่าอ่อนวิ่งไม่ไหว เพื่อนร่วมแก๊งกลัวเขาถูกจับ จึงฆ่าปิดปาก แต่ก็ยังทุบไม่ตาย ยังมีอีกคนที่ขาพิการ คนนี้อายุมากแล้ว ใบหน้ามีรอยแผลเป็น น่าจะเป็นมือเก่าแล้ว พวกเราจับเขาได้ด้านนอก”
หลังมาถึงด้านนอก คนพวกนั้นต้องแยกย้ายกันหนีไปคนละทิศคนละทางแน่ เห็นได้ชัดว่าคนนี้ขามีปัญหา เลยวิ่งไปไม่ไกล
“ตำรวจด้านนอกหาทางเข้าออกจุดนี้ไม่เจอ และไม่ได้ปิดล้อมที่นี่ ดังนั้นโจรที่เหลือหนีไปหมดแล้ว”ขณะที่ถังหลินพูดพวกนี้ ดวงตาก็หรี่ขึ้น จากนั้นก็มองไปยังโรงน้ำแข็ง “แต่ก็โทษตำรวจไม่ได้ สร้างทางออกที่นี่ มันซ่อนได้ดีจริงๆ ถ้าพวกเราไม่ได้เดินออกมาจากด้านในก็คงไม่เจอง่ายๆ”
เวินลั่วฉิงไม่ยอมรับจุดนี้ไม่ได้ ครั้งนี้พยายามสุดความสามารถแล้ว
“ฉิงถิงออกคำสั่งค้นหาทั่วเมืองแล้ว หวังว่าคงจับตัวพวกเขาได้”ถังหลินเสริมอีกหนึ่งประโยคช้าๆ
รถตู้คันนั้นก็หาเจอแล้ว ถูกซ่อนไว้ในโรงน้ำแข็งที่กว้างใหญ่อันหนึ่ง เมื่อปิดประตูโรงน้ำแข็งแล้ว หากมองจากด้านนอกก็ไม่พบเห็นอะไรเลย อีกทั้งยังยากต่อการนึกถึงอีกด้วย
“ฉันไปดูสองคนที่จับได้”เวินลั่วฉิงไม่ได้พูดมากอะไร เธออยากไปดูว่าสองคนที่จับได้เป็นคนที่มาจับตัวเวินหรวนหรวนเมื่อคืนหรือเปล่า？
“เมื่อกี้ฉิงถิงนำตัวไปที่สถานีตำรวจแล้ว พี่พาน้องไป ถือโอกาสดูว่าถามข้อมูลที่เป็นประโยชน์จากพวกเขาได้หรือเปล่า”สถานการณ์ตรงนี้จัดการพอสมควรแล้ว ตอนแรกถังหลินอยู่ที่นี่ก็เพื่อรอเวินลั่วฉิง
ทั้งสองขึ้นรถ ไม่นานก็ถึงสถานีตำรวจ ผู้ร้ายสองคนที่จับได้ เพราะกระทำเรื่องร้ายแรง มีมูลความผิดจริง และเพื่อนร่วมกระทำความผิดก็หลบหนี ดังนั้นจึงต้องควบคุมตัวไปที่ห้องสืบสวน เพื่อทำการสืบสวนทันที
“อาการชายหนุ่มสาหัส แพทย์ช่วยเขาทำแผล ซึ่งตอนนี้เขายังคงไม่ได้สติ พี่สะใภ้สามไปดูชายมีรอยมีดบาดก่อนเถอะ คนนี้เป็นมือเก่า เจ้าเล่ห์มาก ตั้งแต่จับได้จนถึงเดี๋ยวนี้ไม่ยังปริปากพูดสักคำ และสีหน้าไม่เปลี่ยนเลย”คุณชายห้าฉิงได้ยินว่าเวินลั่วฉิงจะพบพวกเขา จึงนำทางให้เวินลั่วฉิง
เวินลั่วฉิงยืนอยู่นอกห้องสืบสวน พลางมองผู้ชายมีรอยมีดบาด เป็นอย่างที่คุณชายห้าฉิงพูดไม่มีผิด ผู้ชายคนนี้เจ้าเล่ห์มาก และความสามารถในด้านหน้าไม่เปลี่ยนสีก็เก่งกาจมาก
“พี่สะใภ้สาม งั้นคุณลองเข้าไปถามหน่อยไหม”ตอนนี้คุณชายห้าฉิงรู้ความเก่งกาจของเวินลั่วฉิงอย่างชัดเจน
“อืม”เวินลั่วฉิงพยักหน้า จากนั้นก็เดินเข้าห้องสืบสวน เธอหวังว่าจะถามอะไรได้บ้าง หวังว่าจะจับตัวพวกที่หนีรอดไปได้โดยเร็วที่สุด ไม่เช่นนั้น อาจมีคนถูกทำร้ายอีก
ตอนที่เวินลั่วฉิงเข้าไปถึงห้องสอบสวน ผู้ชายรอยมีดบาดก็เงยหน้ามองเวินลั่วฉิงด้วยจิตใต้สำนึก เห็นได้ชัดว่าตอนแรกผู้ชายรอยมีดบาดแค่อยากกวาดสายตามองอย่างเหยียดหยามแวบหนึ่ง แต่เมื่อเขาเห็นเวินลั่วฉิง ดวงตาทั้งคู่ก็เบิกกว้างทันที จากใบหน้าที่ไม่เปลี่ยนสีก็เปลี่ยนไปชั่วพริบตา
ชั่ววูบนั้น เวินลั่วฉิงอ่านอารมณ์จากแววตาผู้ชายรอยมีดบาดได้มากมาย
มากจนทำให้เวินลั่วฉิงตกใจ！
