เธอไม่อาจทำเสร็จได้ในเวลาเพียงห้าวินาที
แต่ถังหลินยืนอยู่นอกประตู กำลังรออยู่ กำลังเร่งอยู่ หากเธอยืดเวลานานเกินไป คาดว่าคงทำให้ถังหลินเกิดความสงสัยได้
เพราะตอนนี้เธอมีสถานะเป็นผู้ชาย ระหว่างผู้ชายสองคนไม่มีอะไรไม่สะดวก เวลาห้าวินาทีเพียงพอต่อการเปิดประตูแล้ว
หากรู้แต่แรก เมื่อกี้เธอไม่ส่งเสียง แกล้งหลับแล้วยังดีกว่าเลย
แต่ตอนนี้สายเกินไปแล้ว
หลินเป้ยลังเลอยู่อย่างนี้ เวลาห้าวินาทีผ่านไปเป็นที่เรียบร้อย
“หลินเป้ย คุณมัวชักช้าอยู่อย่างนี้ ผมสงสัยในตัวคุณมาก……”ถังหลินเห็นประตูห้องไม่เปิดเสียที ไม่เพียงแต่ไม่โกรธ ใบหน้ายังเผยรอยยิ้มออกมา หากหลินเป้ยไม่มีอะไรจริงๆ คงไม่ยืดเวลาเปิดประตูหรอก
ถังหลินจงใจหยุดพูด ปล่อยให้หลินเป้ยไปเดาความหมายด้านหลังเอาเอง
“คุณถัง คุณมีอะไรพวกเราค่อยคุยกันตอนบ่ายนะ ตอนนี้ฉันจะพักผ่อน”หลินเป้ยได้ยินคำพูดของถังหลิน มุมปากของเธอก็ยกขึ้นเล็กน้อย เมื่อกี้เธอไม่เปิดประตู ทำให้ถังหลินสงสัยแล้ว ดังนั้นตอนนี้ยิ่งเปิดไม่ได้แล้ว
ให้ถังหลินสงสัยยังดีกว่าให้เขาเข้ามาในห้อง แล้วเจอความผิดปกติของเธอจริงๆ
หลินเป้ยก้มหน้ามองส่วนหน้าที่ปุ้มปุ้ยของตน ลักษณะที่เด่นชัดเช่นนี้ ขอเพียงมีตาก็ดูออกกันทั้งนั้น
“หลินเป้ย คุณเชื่อไหมว่าผมจะให้พนักงานโรงแรมมาช่วยเปิดประตู？”ถังหลินได้ยินคำพูดของหลินเป้ย มุมปากที่เผยรูปเรเดียนยิ่งแจ่มชัดมากขึ้นหลายส่วน เมื่อเป็นเช่นนี้ ยิ่งยืนยันได้ว่าหลินเป้ยมีเงื่อนงำจริงๆ
เขารู้อยู่แล้วว่าเขาทายไม่ผิด
เช่นนั้นเส้นผมเส้นนั้น หลินเป้ยก็จงใจทำอย่างแน่นอน
ไม่น่าจะใช่เส้นผมของหลินเป้ย หลินเป้ยไม่รู้เอามาจากไหน จากนั้นก็เอามาวางไว้บนหมอนตัวเอง
ดังนั้น หลินเป้ยประเมินไว้แล้วว่าเขาต้องไปที่ห้องนอนของหลินเป้ย！ประเมินได้อย่างแม่นยำว่าเขาต้องเอาเส้นผมไปตรวจดีเอ็นเอ
ดวงตาถังหลินหรี่ขึ้นทีละนิด เจ้าชายน้อยวางแผนร้ายได้เก่งกาจมาก
เพียงแต่มาวางแผนใส่เขา ผลแห่งการกระทำนี้ หวังว่าหลินเป้ยจะแบกรับไหว
“คุณถัง ฉันคือเจ้าชายแห่งประเทศDนะ”หลินเป้ยได้ยินคำพูดของถังหลิน พลางแอบถอนหายใจ ถังหลินพูดจาเย่อหยิ่งเกินไปแล้วเขาเป็นถึงเจ้าชายแห่งประเทศD ส่วนถังหลินเป็นข้าราชการที่ต้อนรับแขกอย่างพวกเขา
ตามหลักแล้ว ถังหลินไม่กล้าทำเช่นนี้
แต่ไม่รู้เพราะเหตุใด หลินเป้ยรู้สึกอดวิตกกังวลไม่ได้ เธอรู้สึกว่าถังหลินอาจจะกล้าทำอย่างนั้นจริงๆ
“ใช่ คุณคือเจ้าชายประเทศD ดังนั้นตอนนี้ผมเป็นห่วงว่าเจ้าชายน้อยจะเป็นลมอยู่ในห้อง ผมเลยให้คนเอาคีย์การ์ดประตูห้องขึ้นมาเปิด……”เห็นได้ชัดว่าเมื่อกี้ถังหลินไม่ได้พูดพร่ำเพรื่อ เขาวางแผนไว้อย่างดิบดีแล้วต่างหาก
หลินเป้ย：“……”
ภายในห้อง ณ ตอนนี้ หลินเป้ยหงุดหงิดจนอยากตีคน ถังหลินต่ำช้า ไร้ยางอายสิ้นดี
คนอย่างนี้ทำไมถึงปล่อยให้มีชีวิตอยู่บนโลกนี้ได้？！
ไร้คุณธรรมเหลือเกิน！！
“ผมนับถึงสาม……”ถังหลินไม่ได้ล้อเล่น เขาจริงจังมาก！
อีกทั้งไม่ปล่อยให้หลินเป้ยมีโอกาสปฏิเสธได้เลย
“หนึ่ง……”ถังหลินเริ่มนับเลขขึ้นมาอย่างช้าๆ：“สอง……”
ภายในห้อง หลินเป้ยแอบขบกราม แววตาของเธอเปล่งประกาย จากนั้นก็เอามือถือออกมารีบโทรหาเจ้าชายใหญ่：“พี่ใหญ่ ช่วยฉันด้วย”
“ทำไมเหรอ？”ทางโน้น เจ้าชายใหญ่ได้ยินเสียงของหลินเป้ยก็มึนงง：“เกิดอะไรขึ้น？”
“ไอ้บ้าถังหลินจะเข้ามาในห้องฉันให้ได้เลย ฉันไม่อยากให้เขาเข้ามา เขาบอกว่าถ้าฉันไม่เปิดประตู เขาจะเรียกคนในโรงแรมมาเปิด
พี่ชาย พี่หาวิธีไล่เขาไปเขาไปหน่อย”หลินเป้ยรู้ดีว่า สถานการณ์อย่างนี้เธอปล่อยให้ถังหลินเข้ามาไม่ได้เด็ดขาด
“ทำไมถังหลินต้องเข้าห้องของน้องด้วย？”เจ้าชายใหญ่ขมวดคิ้วแน่น น้ำเสียงมีความสงสัยไม่เข้าใจหลายส่วน
“ฉันจะไปรู้ได้ไงว่าเขาเป็นบ้าอะไร เขาเป็นบ้า ไม่อาจเข้าใจได้ ไร้ยารักษา พี่ใหญ่ พี่พาตัวเขาไป ฉันไม่อยากเห็นเขา”หลินเป้ยตอนนี้เกลียดถังหลินเข้ากระดูกแล้วล่ะ
เธอไม่อยากเห็นหน้าถังหลิน ไม่อยากเห็น！！
“หลินเป้ย น้องเป็นอะไร？พี่พึ่งเห็นน้องอารมณ์ขึ้นแบบนี้ครั้งแรก”อีกฝั่งหนึ่งของสาย ดวงตาเจ้าชายใหญ่กะพริบปริบๆ เขารู้จักนิสัยน้องชายคนนี้ของเขาดี ปกติเป็นคนใจเย็นสุขุม อีกทั้งยังเรียกได้ว่าเป็นผู้เปี่ยมไปด้วยความฉลาด สามารถวางกลยุทธได้อย่างดีเยี่ยม แล้ววันนี้เป็นอะไรไป？
หลินเป้ยชะงัก กะพริบตาเบาๆ ใช่แล้ว เธอเป็นอะไรไป？！
ทำไมเธอถึงโมโหง่ายอย่างนี้？
“พี่ชาย หาวิธีเอาตัวถังหลินไปก่อน”หลินเป้ยแอบถอนหายใจ เพื่อให้ตัวเองสงบนิ่งลง ในเมื่อโทรไปแล้ว บัดนี้ก็เปลี่ยนคำพูดไม่สะดวก
“ได้ พี่จะไปดูให้”เจ้าชายองค์ใหญ่ได้ยินเสียงหลินเป้ยสงบลง มุมปากก็ยกขึ้น ทันใดนั้นเขารู้สึกว่าน้องชายคนนี้เหมือนมีความลับอะไรบางอย่าง？
ถังหลินทำให้น้องชายของเขาโกรธได้ถึงขนาดนี้？
เจ้าชายใหญ่รู้สึกว่าเรื่องนี้ผิดแปลก
เจ้าชายใหญ่วางสาย จากนั้นก็ออกจากห้องนอน ก่อนจะเห็ฯถังหลินยืนอยู่ด้านหน้าห้องของ เจ้าชายใหญ่หลินเป้ยยกคิ้วขึ้น ยิ่งรู้สึกถึงความแปลกประหลาดของเรื่องนี้เป็นอย่างมาก
“คุณถัง”เจ้าชายใหญ่มองถังหลินพร้อมกับเอ่ยชื่อหนึ่งคำ ใบหน้าเผยรอยยิ้มอันเกรงอกเกรงใจ：“คุณถังจะมาหาหลอินเป้ยหรือ？”
เจ้าชายใหญ่แกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
มีรอยยิ้มแวบผ่านแววตาของถังหลิน หลินเป้ยไม่กล้าเปิดประตู ดังนั้นเลยขอให้เจ้าชายใหญ่ช่วยเหลือ！！
บัดนี้ในใจถังหลินยิ่งมั่นใจว่าหลินเป้ยมีปัญหาจริงๆ
อันที่จริงถังหลินไม่ใช่จะต้องเข้าไปในห้องหลินเป้ยให้ได้อยู่แล้ว เขาแค่หยั่งเชิงหลินเป้ยดูเท่านั้นเอง
ผลจากการหยั่งเชิงในครั้งนี้ ถังหลินรู้สึกพึงพอใจเป็นอย่างยิ่ง！！
ถังหลินคือนักโหดตัวยง เป็นจิ้กจองที่ไม่เผยพิรุธ หลินเป้ยจะฉลาดแค่ไหนก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา
“ผมก็แค่เป็นห่วงอาการป่วยของเจ้าชายน้อย อยากมาตรวจดูอาการหน่อย ในเมื่อเจ้าชายใหญ่มาแล้ว ผมก็ไม่ต้องเป็นห่วงแล้วล่ะ”ถังหลินเงยหน้ามองเจ้าชายใหญ่ ตอบอย่างเป็นธรรมชาติ สมเหตุสมผลมาก คล้ายกับมีเรื่องอย่างนั้นจริงๆ！！
ภายในห้อง เมื่อหลินเป้ยได้ยินคำพูดของถังหลินก็โกรธจนอัดอั้นตันใจ เกือบสำลักเลือกออกมา
หน้าไม่อาย หน้าไม่อายจริงๆ ทำไมถังหลินหน้าไม่อายอย่างนี้？
ถังหลินพูดจบก็ก้าวเท้าจากไป กลับเข้าห้องนอนของตัวเอง
เจ้าชายใหญ่：“……”
เจ้าชายใหญ่ตะลึงงัน ดึงสติกลับมาไม่ทัน
เกิดอะไรขึ้น？
ถังหลินไปง่ายๆอย่างนี้เลยหรือ？
ไปง่ายๆอย่างนี้เลยหรือ？
เขายังไม่ได้พูดอะไรเลย？
ถังหลินก็กลับไปอย่างง่ายดายอย่างนี้？！
แล้วทำไมเมื่อกี้หลินเป้ยต้องขอให้เขาช่วยด้วย แถมยังร้อนใจขนาดนั้นอีก？
มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่？
ทำไมเขารู้สึกว่าสองคนนี้เหมือนมีปัญหาอะไรบางอย่าง！！
ทว่าถังหลินกลับเข้าห้องนอนของตัวเองแล้ว ไม่ได้อยากถามอีก
