ไม่ได้ ไม่ได้ เธอต้องช่วยพ่อ จะให้แม่ไปเจอกับหัวหน้าอะไรนั่นไม่ได้เด็ดขาด
“ไม่” ถังจื่อซีใช้โทรศัพท์ของเวินลั่วฉิงพิมพ์ข้อความส่งกลับไปคำหนึ่ง เป็นคำที่ง่ายมากที่สุดแล้วคำหนึ่ง นั่นก็คือ “ไม่”
ผู้ดูแลจ้งเห็นอีกฝ่ายส่งข้อความกลับมาก็ยิ่งงุนงงมากขึ้นไปอีก นี่เขาถูกปฏิเสธเหรอ?
ไม่สิ เป็นหัวหน้าที่ถูกปฏิเสธ
คุณถังนี่ก็ปฏิเสธกันทื่อ ๆ อย่างนี้เลยนะ
คุณถังช่างไม่เหมือนใครเลยจริง ๆ!
ผู้ดูแลจ้งพึงพอใจคุณถังมาก เป็นไปได้สูงว่าคุณถังคือเจ้าหญิงแห่งองค์กรโกสต์ซิตี้ของพวกเขา ฉะนั้นไม่ว่าคุณถังทำอะไรก็ถือว่าถูกทุกอย่าง
“คุณถัง อย่าเข้าใจผิดครับ ผมไม่ได้มีเจตนาร้าย ถ้าหากคุณถังไม่ไว้วางใจ ให้คุณถังเป็นคนนัดเวลาและสถานที่เองได้เลย” ผู้ดูแลจ้งเรียบเรียงคำพูดแล้วส่งข้อความไปอีกครั้ง ผู้ดูแลจ้งรู้สึกว่าเขาแสดงออกถึงความจริงใจมาก ๆ แล้ว
“ไม่” ถังจื่อซียังคงปฏิเสธด้วยคำสั้น ๆ ง่าย ๆ เช่นเคย
ผู้ดูแลจ้งเห็นคำว่า “ไม่” ที่ส่งมาเป็นครั้งที่สอง ก็กะพริบตาปริบ ๆ คุณถังนี่ช่างพิเศษจริง ๆ!!
คุณถังปฏิเสธอย่างเด็ดขาดขนาดนี้ ไม่ให้โอกาสเขาเลยสักนิด เขาคิดว่าตอนนี้เขาพูดอะไรไปก็คงเปล่าประโยชน์แล้ว
คุณถังน่าจะไม่เชื่อใจเขาตั้งแต่แรกแล้ว
ในเมื่อโทรศัพท์ก็แล้ว ส่งข้อความก็แล้ว แต่ยังไม่ได้ผล งั้นเขาคงต้องคิดหาวิธีอื่นแล้วล่ะ
แต่ว่าวิธีอื่นนั้นคืนนี้คงดำเนินการไม่ได้แล้ว เร็วที่สุดก็คงต้องรอให้ถึงพรุ่งนี้แล้วล่ะ
ถังจื่อซีรอสักพัก เห็นว่าอีกฝ่ายไม่ได้ส่งข้อความมาอีก ก็รู้สึกพอใจ
ถังจื่อซีลบข้อความและสายโทรเข้าเมื่อครู่นี้ทิ้งไป แล้วเอาโทรศัพท์ของเวินลั่วฉิงวางกลับไปที่ตู้หัวเตียงเหมือนเดิม
ถังจื่อซีหยิบโทรศัพท์ของตัวเองออกมา เพื่อจะให้พ่อยกความดีความชอบให้เธอ เพราะเมื่อครู่นี้เธออุตส่าห์ช่วยพ่อกำจัดศัตรูหัวใจไปได้หนึ่งคน แถมศัตรูหัวใจคนนั้นยังเป็นถึงหัวหน้าอีกด้วย
แต่ข้อความของถังจื่อซียังพิมพ์ไม่เสร็จ ประตูห้องน้ำก็เปิดออกกะทันหัน เวินลั่วฉิงอาบเสร็จแล้วเดินออกมา
ถังจื่อซีรีบเก็บโทรศัพท์ตัวเองอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็นั่งลงบนเตียงอย่างเรียบร้อย มองไปยังเวินลั่วฉิงด้วยท่าทางไร้เดียงสามาก
เรื่องที่เธอทำเมื่อครู่นี้ขอความดีความชอบจากพ่อได้ แต่จะให้แม่รู้ไม่ได้เด็ดขาด
เวินลั่วฉิงมองไปที่ถังจื่อซีแล้วยิ้มออกมา เด็กคนนี้ทำไมวันนี้ทำอะไรแปลก ๆ จังเลย?
“แม่คะ อาบน้ำเสร็จแล้วเหรอคะ? ตอนนี้หนูจะไปอาบน้ำแล้วเข้านอนแล้วค่ะ หนูว่านอนสอนง่ายมากเลยนะคะ” ถังจื่อซีในตอนนี้ท่าทางเป็นเด็กดีมากเลยล่ะ เพราะเธอต้องการกลบเกลื่อนสิ่งที่ตัวเองทำลงไป
การแสดงออกของถังจื่อซีแปลกมาก ทำให้เวินลั่วฉิงอดไม่ได้ที่จะถามออกมา : “ลูกรัก หนูมีเรื่องอะไรปิดบังแม่อยู่หรือเปล่าจ๊ะ?”
“แม่เคยบอกว่า หนูสามารถมีความลับได้ ใช่ไหมคะ?” ถังจื่อซีรู้ว่าพูดโกหกไม่ได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งคือไม่สามารถโกหกแม่ได้ เธอเลยหลีกเลี่ยงที่จะตอบคำถามอย่างชาญฉลาด
เวินลั่วฉิงเลิกคิ้วขึ้น ดูท่าเด็กคนนี้มีเรื่องปิดบังเธออยู่จริง ๆ!
เอาเถอะ ในเมื่อเป็นความลับของถังจื่อซี เธอก็ไม่ถามอะไรอีก
เด็กอายุห้าขวบคนหนึ่งไม่น่าจะมีความลับอะไรมากมายนักหรอก ก็แค่ความคิดของเด็กน้อยเท่านั้น
“แม่คะ หนูไปอาบน้ำแล้วนะคะ” ถังจื่อซีเห็นเวินลั่วฉิงไม่ได้ซักไซ้อะไรต่อ ก็รู้สึกโล่งใจ แล้วรักษาท่าทีความเป็นเด็กเรียบร้อยของเธอต่อไป
แต่ว่าถังจื่อซีนึกถึงตอนที่แม่ไปอาบน้ำเมื่อครู่นี้ แล้วเธอแอบรับโทรศัพท์ของแม่
ถ้าหากตอนที่เธอไปอาบน้ำ แล้วจู่ ๆ พ่อส่งข้อความมาพอดีแล้วถูกแม่จับได้จะทำยังไงดีล่ะ?
ถังจื่อซีคิดแล้วคิดอีก สุดท้ายก็ตัดสินใจปิดเครื่อง
ปกติเวลานอนถังจื่อซีจะปิดโทรศัพท์อยู่แล้ว ดังนั้นเวินลั่วฉิงจึงไม่ได้คิดอะไรมาก
หลังจากที่ถังจื่อซีปิดโทรศัพท์แล้ว ก็ไปอาบน้ำอย่างสบายใจ แน่นอนว่าเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ เธอไม่มีโอกาสบอกพ่อเพื่อเอาความดีความชอบแล้ว
ผู้ดูแลจ้งคิดว่าการกระทำของตัวเองทำให้คุณหนูใหญ่ตระกูลถังตกใจ เลยไม่ได้ส่งข้อความและไม่ได้โทรศัพท์ไปหาอีก
ผู้ดูแลจ้งคิดว่าวันถัดไปค่อยหาโอกาสไปพบกับคุณหนูใหญ่ตระกูลถัง
ไว้รอพบหน้ากันแล้ว ค่อยอธิบายให้ชัดเจน ท่าทางของเขาคงไม่ทำให้คนอื่นตกใจกลัวหรอก น่าจะไม่เหมือนคนเลวเท่าไหร่
ถ้าหากไม่ได้ผลจริง ๆ ก็คงต้องให้หัวหน้าไปพบกับคุณถังเอาเองแล้วล่ะ
ผู้ดูแลจ้งวางแผนว่าจะไปเจอกับคุณหนูใหญ่ตระกูลถังอย่างไรดี
สาขาย่อยขององค์กรโกสต์ซิตี้ของเมือง A ในตอนนี้กำลังแอบวางแผนการใหญ่กันอยู่
“แกว่าอะไรนะ? หัวหน้ามาที่เมือง A เพื่อมาหาลูกสาวงั้นเหรอ?” เจิ้งฉงได้ยินลูกน้องรายงานก็ตกใจ : “หัวหน้ามีลูกสาวตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?”
ไม่เคยได้ยินมาก่อนเลยว่าหัวหน้ามีลูกสาวด้วย!!
ถ้าหากหัวหน้ามีลูกสาว ต่อให้ลูกน้องระดับล่างของพวกเขาไม่รู้ หัวหน้าน้อยก็ต้องรู้แน่นอน แต่เขาไม่เคยได้ยินหัวหน้าน้อยพูดถึงเรื่องนี้มาก่อนเลย
แต่ว่า ในเมื่อหัวหน้ามาตามหาลูกสาว แสดงว่าตอนนี้อาจจะยังไม่รู้ว่าลูกสาวคนนี้อยู่ที่ไหน
“แกแน่ใจใช่ไหมว่าข่าวนี้เชื่อถือได้?” เจิ้งฉงรู้สึกช็อกมากจริง ๆ ข่าวนี้ทำให้คนรู้สึกตกตะลึงมาก
“ผมได้ยินเรื่องนี้มาจากเจ้าเก้าครับ เจ้าเก้ายังบอกอีกว่าหาตัวลูกสาวของหัวหน้าพบแล้ว เหลือแค่ยืนยันตัวตนเท่านั้น แต่ว่าเจ้าเก้าก็ไม่รู้ว่าคนที่อะเหลียงพูดถึงคือใคร” คนที่รายงานข่าวนี้ให้กับเจิ้งฉงคือเด็กหนุ่มวัยยี่สิบกว่า เด็กหนุ่มคนนี้รูปร่างหน้าตาดี ดูสดใส เพียงแต่ดวงตาดูเหม่อลอยไปหน่อย
เหมือนกลัวว่าเจิ้งฉงจะไม่เชื่อเขา เลยรีบพูดเสริมว่า : “ตอนนี้เจ้าเก้าเป็นผู้หญิงของผม ดังนั้นเธอไม่มีทางหลอกผมเด็ดขาดครับ”
“แกนี่รู้จักมีแผนนี่หว่า ถึงขั้นหลอกเจ้าเก้าให้มาอยู่ในมือได้” เจิ้งฉงอึ้งเล็กน้อย ขณะที่มองไปยังเด็กหนุ่ม สีหน้าก็ดูมีรอยยิ้มขึ้นมา : “เจ้าเก้าเป็นคนใกล้ตัวที่อะเหลียงเชื่อใจมากที่สุด แกทำให้เจ้าเก้ากลายเป็นผู้หญิงของแกได้ ต่อไปพวกเราก็จะใช้งานเธอได้ ขอแค่เจ้าเก้ายอมทำงานให้พวกเรา ก็จะสามารถรู้ข้อมูลจากฝ่ายอะเหลียงได้มากขึ้น”
อะเหลียงฟังคำสั่งของหัวหน้าโดยตรง เป็นคนใกล้ชิดของหัวหน้า ได้รับความไว้วางใจจากหัวหน้ามากกว่าหัวหน้าน้อยอีก พวกเราต้องได้รู้ข้อมูลเกี่ยวกับหัวหน้าจากอะเหลียงมากมายแน่นอน
“ซุนซิ่ง ตั้งใจทำงานล่ะ ฉันจะตอบแทนแกเป็นอย่างดี” เจิ้งฉงรู้สึกอารมณ์ดี ตบไหล่ซุนซิ่งด้วยสีหน้าชื่นชม
“ขอบคุณครับลูกพี่ ลูกพี่วางใจได้เลย ผมต้องทำให้ดีแน่นอน” ซุนซิ่งตอบกลับด้วยความจริงใจ
“อืม แกกลับไปก่อน ไปสืบมาให้ได้ว่าลูกสาวของหัวหน้าที่อะเหลียงตามหาเป็นใคร” เจิ้งฉงอยากรู้ข้อมูลเรื่องนี้เพราะเขามีแผนการในใจอยู่แล้ว สำหรับเขาแล้วข้อมูลเรื่องนี้สำคัญเป็นข้อมูลที่สำคัญมาก
เพราะเกี่ยวข้องกับแผนการต่อจากนี้ของเขา!
“ครับ ผมต้องหาวิธีให้ได้ เรื่องนี้ยังไม่ยืนยัน ต่อไปอะเหลียงต้องไปตรวจสอบแน่นอน ฉะนั้นเรื่องนี้สืบไม่ยากครับ” ซุนซิ่งมีความมั่นใจมาก ในใจจึงรู้สึกดีใจขึ้นมา
“อืม มีข่าวอะไรก็รีบมารายงาน ส่วนเรื่องที่แกรายงานเมื่อครู่นี้ ไว้ฉันขอคิดดูก่อน หลังจากนั้นค่อยบอกแกว่าต้องทำยังไงต่อไป” ดวงตาของเจิ้งฉงกลอกไปมาอย่างรวดเร็ว ดูก็รู้ได้ทันทีว่ามีแผนชั่ว!!
