หลังจากนี้ก็ไม่มีวันรู้
หลังจากนี้ก็ไม่มีวันรู้
เรื่องเมื่อห้าปีก่อน คนที่รู้มีไม่มากเท่าไหร่……
ถึงแม้ซือถูมู่หรงจะคิดแบบนี้ แต่ภายในใจของเขากลับบีบรัดอย่างรุนแรง ความรู้สึกหวาดกลัวที่อยู่ส่วนลึกในใจรุนแรงยิ่งขึ้น
เขากลัว เขากลัวจริงๆ กลัวว่าเธอจะรู้……
หลิวหยิงเห็นสีหน้าของเขา ดวงตาทั้งคู่ฉายแสงวิบวับ เธอรู้จักซือถูมู่หรงมานานแล้ว อยู่ข้างกายเขามานาน ยังไม่เคยเห็นซือถูมู่หรงเป็นแบบนี้มาก่อน
เหมือนว่าเขากำลังหวาดกลัว?
เขากลัว?
เธอไม่เคยคิดว่าซือถูมู่หรงจะหวาดกลัวเป็น?
เขากลัวอะไร?
มีอะไรที่ทำให้เขากลัวได้?
หลิวหยิงรู้สึกได้ว่ามือของเขาที่จับข้อมือของเธอนั้นแน่นมากขึ้น ยิ่งอยู่ก็ยิ่งจับแน่น เพราะน้ำหนักมือของเขา ทำให้เธอรู้สึกเจ็บข้อมืออย่างมาก อีกทั้งเธอยังรู้สึกว่า มือของเขาที่จับข้อมือของเธอคล้ายว่ากำลังสั่นเทา
ดังนั้น เขากลัวจริงๆเหรอ?
ซือถูมู่หรงเงียบอยู่นาน คล้ายอยู่ในภวังค์ความคิดของตนเอง
“ซือถูมู่หรง” หลิวหยิงเห็นสีหน้าของเขา อดไม่ได้ที่จะร้องเรียก
ซือถูมู่หรงได้ยินเสียงของเธอ ดึงสติกลับมา ดวงตาทั้งคู่ของเขามองขึ้นมา มองไปที่เธอ มุมปากของเขาขยับ ทว่ากลับไม่ได้พูดอะไร
หลิวหยิงเห็นสีหน้าของเขา ขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาเป็นอะไรกันแน่?
ในเวลานี้เอง จู่ๆเสียงโทรศัพท์ของหลิวหยิงก็ดังขึ้น ซือถูมู่หรงสะดุ้งทันที ดวงตาทั้งคู่จับจ้องไปที่โทรศัพท์ของเธอ ตอนที่เห็นชื่อที่แสดงบนหน้าจอโทรศัพท์ ดวงตาทั้งคู่ของซือถูมู่หรงหรี่เล็กลง ชื่อนี้?！
เขาจำชื่อนี้ได้ เมื่อห้าปีก่อนเขาเคยเห็นชื่อนี้ในสมุดบันทึกของเธอ อยู่ด้านล่างของหน้าที่เธอเขียนถึงผู้ชายที่เธอชอบ เธอเขียนสัญลักษณ์นี้ไว้ด้านหลัง
พูดให้ถูกก็คือเป็นตัวอักษรสองตัวรวมกัน ——YR
ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ผ่านไปห้าปีแล้ว แต่เขากลับจำได้อย่างชัดเจน คล้ายสลักเอาไว้ในสมอง
เมื่อก่อนเขาไม่รู้ว่าตัวอักษรสองตัวนี้หมายความว่าอะไร ตอนนั้นเขาเองก็ไม่สนใจ แต่ตอนนี้เขารู้แล้ว
YR！！คือชื่อย่อของไป๋ยี่รุ่ย แปลว่ายี่รุ่ย
คนที่เธอชอบคือไป๋ยี่รุ่ย เรื่องนี้เขารู้ตั้งแต่คราวก่อนแล้ว วันนั้นเธอหลอกเขา ไปเจอกับไป๋ยี่รุ่ย เธอคอยดูแลไป๋ยี่รุ่ยที่โรงพยาบาล ทำอาหารให้ไป๋ยี่รุ่ยด้วยตนเอง ทั้งยังใช้เงินที่เธอเก็บสะสมซื้อโทรศัพท์ให้ไป๋ยี่รุ่ยหนึ่งเครื่องอีกด้วย
เธออยู่กับเขาห้าปี ไม่เคยทำอาหารให้เขามาก่อน และไม่เคยซื้อของให้เขามาก่อน
คืนวันนั้น ตอนที่เธอกลับมา เขาโมโหอย่างมาก แต่หลังจากเกิดเรื่องนั้นเขาก็ไม่ได้ทำอะไร และไม่ได้เอาเรื่อง ทั้งยังไม่ได้ทำอะไรไป๋ยี่รุ่ยอีกด้วย
เขาบอกให้ตนเองลืมเรื่องนั้น บอกตนเองว่าขอแค่ทำให้เธออยู่ข้างกายตนต่อไป สักวันหนึ่ง หัวใจของเธอจะมีแค่เขาคนเดียว
แต่ตอนที่เห็นตัวอักษรนี้ หัวใจของซือถูมู่หรงหล่นวูบทันที
ทันทีที่สัญญาห้าปีของพวกเขาครบกำหนด เธอก็แทบอดใจรอไม่ไหวอยากจะไปจากเขา ไม่อยากอยู่ต่อแม้แต่วินาทีเดียว และตอนนี้ไป๋ยี่รุ่ยโทรศัพท์มาหาเธอ?
เธอนัดกับไป๋ยี่รุ่ยเรียบร้อยแล้วใช่ไหม?
เธอคิดเอาไว้แต่แรกแล้วว่าหลังจากไปจากเขา ก็จะไปคบกับไป๋ยี่รุ่ย ใช่ไหม
หลิวหยิงเองก็เห็นชื่อบนหน้าจอโทรศัพท์ นัยน์ตาของเธอฉายแสงแวววับ รู้สึกแปลกใจ เธอเองก็คาดไม่ถึงว่าไป๋ยี่รุ่ยจะโทรหาเธอในเวลาแบบนี้
“เอาโทรศัพท์มาให้ฉัน” หลิวหยิงยื่นมือออกไปอย่างรวดเร็ว อยากจะแย่งโทรศัพท์ของตนเองกลับมา ปกติน้องครั้งมากที่ไป๋ยี่รุ่ยจะเป็นฝ่ายโทรศัพท์มาหาเธอ ความเป็นจริงตลอดห้าปีที่ผ่านมานี้ เธอขาดการติดต่อกับทุกคน ห้าปีที่ผ่านมานี้ ความเป็นจริงเธอไม่เคยติดต่อกับเพื่อนคนไหนมาก่อน
เพราะว่า นับจากวันแรกที่เธออยู่กับซือถูมู่หรง เธอก็เปลี่ยนเบอร์โทรศัพท์แล้ว นอกจากซือถูมู่หรงไม่มีใครมีเบอร์ใหม่ของเธอ
มีบ้างบางครั้งที่เธอจะโทรศัพท์ไปหาแม่ที่อยู่ประเทศR แต่ว่าทุกครั้งที่เธอโทรศัพท์ไปหาแม่ เธอไม่เคยเล่าเรื่องชีวิตในตอนนี้ของตนให้ท่านฟังมาก่อน
คราวก่อนตอนไปเยี่ยมไป๋ยี่รุ่ยที่โรงพยาบาล ไป๋ยี่รุ่ยอยู่โรงพยาบาลคนเดียว ไม่มีใครอยู่ข้างกาย ไป๋ยี่รุ่ยไม่มีแม้แต่โทรศัพท์ หลังจากเธอซื้อโทรศัพท์เครื่องใหม่ให้ไป๋ยี่รุ่ย เธอก็เมมเบอร์ตนเองเข้าไปในโทรศัพท์ของไป๋ยี่รุ่ย
แต่ว่าหลายวันที่ผ่านมานี้ ไป๋ยี่รุ่ยไม่เคยโทรศัพท์มาหาเธอ ตอนนี้อยู่ดีๆไป๋ยี่รุ่ยก็โทรมา จะมีเรื่องเร่งด่วนอะไรรึเปล่า?
หรือว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น?
“เป็นกังวลอะไร?” ซือถูมู่หรงมองดูใบหน้าที่เป็นกังวลของเธอ ดวงตาทั้งคู่หรี่เล็กลง
เยี่ยม เยี่ยมจริงๆ แค่เธอเห็นไป๋ยี่รุ่ยโทรมา ก็เป็นกังวลแบบนี้?
“ซือถูมู่หรง คุณเอาโทรศัพท์ของฉันคืนมาเดี๋ยวนี้นะ” หลิวหยิงไม่ได้สนใจน้ำเสียงแปลกๆของเขา เธอแค่อยากจะเอาโทรศัพท์ของตนคืนมาก็เท่านั้น
“ทำไม? ร้อนใจอยากจะรีบรับโทรศัพท์หรือไง?” ซือถูมู่หรงยกโทรศัพท์ขึ้นสูง เพราะมืออีกข้างหนึ่งของเขาจับข้อมือหลิวหยิงเอาไว้ ควบคุมการเคลื่อนไหวของหลิวหยิง ดังนั้นหลิวหยิงจึงไม่สามารถเอาโทรศัพท์จากเขาได้
“ไม่ต้องใจร้อน ผมช่วยคุณรับสายเอง” ซือถูมู่หรงรับโทรศัพท์ด้วยมือเพียงข้างเดียวอย่างไร้ปัญหา นิ้วมือของเขากดปุ่มรับโทรศัพท์ แน่นอน เขาเปิดลำโพงด้วย
เขาอยากจะฟังจริงๆ ไป๋ยี่รุ่ยโทรศัพท์มาหาเธอตอนนี้หมายความว่าอะไร?
“หลิวหยิง……” หลังจากรับสาย เสียงของไป๋ยี่รุ่ยก็ดังขึ้น หลิวหยิงและไป๋ยี่รุ่ยเติบโตมาด้วยกันตั้งแต่เล็ก เมื่อก่อนทั้งสองครอบครัวสนิทกันมาก เมื่อก่อนไป๋ยี่รุ่ยก็เรียกเธอแบบนี้มาโดยตลอด
ตอนที่ซือถูมู่หรงได้ยินไป๋ยี่รุ่ยเรียกหลิวหยิง ดวงตาที่หรี่เล็กลงมีความเยือกเย็นเพิ่มมากขึ้น หึ สนิทกันจริงๆ
หลิวหยิง?
เขาไม่เคยเรียกเธอแบบนี้มาก่อน?！
“หลิวหยิง ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน?” ไป๋ยี่รุ่ยไม่รู้สถานการณ์ที่เกิดขึ้นกับหลิวหยิง เพราะครั้งที่แล้วเขาบาดเจ็บสาหัส และเขาก็ไม่มีอารมณ์อยากจะรักษาตัว ทำให้บาดแผลหายช้ามาก ดังนั้น เขาจึงอยู่ที่โรงพยาบาลมาโดยตลอด
แต่วันนี้ จู่ๆ ไป๋หยิงก็ทำเรื่องออกจากโรงพยาบาลให้เขา จะพาเขากลับไป
ตอนแรกไป๋ยี่รุ่ยคิดว่าไป๋หยิงจะพาเขากลับบ้าน แต่เมื่อไปถึง เขากลับพบว่า ที่นี่ไม่ใช่บ้านของเขา แต่เป็นวิลล่าบนภูเขา ไป๋หยิงขังเขาไว้ด้านในวิลล่า
ก่อนหน้านี้ ไป๋หยิงยึดโทรศัพท์ของเขาไป หลังจากนี้หลิวหยิงก็ซื้อโทรศัพท์เครื่องใหม่ให้เขา เขาซ่อนเอาไว้มาโดยตลอด ดังนั้นไป๋หยิงจึงไม่รู้
หลังจากไป๋หยิงไป ไป๋ยี่รุ่ยจึงโทรหาหลิวหยิง โทรศัพท์เครื่องใหม่ของเขามีแค่เบอร์โทรศัพท์ของหลิวหยิงเท่านั้น อีกทั้งตอนนี้เขาก็ทำได้แค่ขอความช่วยเหลือจากหลิวหยิง
หลิวหยิงถือโทรศัพท์ของซือถูมู่หรงเอาไว้ ทำให้โทรศัพท์อยู่ไกลจากเธอ หลิวหยิงไม่สามารถพูดอะไรกับไป๋ยี่รุ่ยมากมายได้
ซือถูมู่หรงเห็นหลิวหยิงไม่มีทีท่าจะพูด ยกมุมปากขึ้นแล้วยิ้มด้วยความเย็นยะเยือก ทำไม? เธอร้อนตัวขนาดนี้เลยเหรอ? ไม่กล้าพูดต่อหน้าเขา?
