ถังหลินมองเธอ ไม่ได้เอ่ยพูด สีหน้าหนักหน่วง ดวงตามืดมน ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่?!
หลินเป้ยคิดว่าปัญหานับว่าได้แก้ไขแล้ว เธอยืนตัวตรง คิดจะก้าวเดินออกไป
แต่ขาของเธอยังไม่ได้ก้าวออกไปเลยนั้น ถังหลินกลับยื่นมือออกมาดึงเธอเอาไว้อีกครั้ง หลังจากนั้นก็ดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอด
มือของเขาจับอยู่ตรงท้ายทอยของเธออีกครั้ง หลังจากนั้นก็จูบเธอ
ครั้งนี้หลินเป้ยไม่ได้มีปฏิกิริยาตอบรับ และแน่นอนว่าไม่ได้รู้สึกคลื่นไส้อาเจียนเหมือนครั้งที่แล้วเช่นกัน
หลินเป้ยรู้สึกอึ้งไปแบบนั้น จนกระทั่งตอนที่ถังหลินดันฟันของเธอเพื่อจะเข้าไปในปากของเธอนั้น หลินเป้ยถึงได้ดึงสติกลับมา แต่เห็นได้ชัดว่าทุกอย่างก็สายเกินไปแล้ว
มือของถังหลินใช้แรงกดอยู่ที่ท้ายทอยของเธอ ไม่ให้เธอมีโอกาสได้ดิ้นหลุดไปได้แม้แต่นิดเดียว เขาจูบแรง ทั้งยังมีความป่าเถื่อนอีกด้วย ทำให้เธอยิ่งไม่สามารถหลีกหนีไปได้แม้แต่นิดเดียว
จนกระทั่งตอนที่หลินเป้ยเกือบจะหายใจไม่ทัน ถังหลินถึงได้ปล่อยเธอ แต่มือที่โอบอยู่ตรงเอวของเธอนั้นไม่ได้ปล่อย เขาใช้แรงกอดเธออยู่ในอ้อมกอดแน่น ให้ร่างกายของเธอแนบชิดกับเขา
“รังเกียจไหม?” ถังหลินมองเธอ มุมปากยกขึ้น กึ่งๆหัวเราะ รังเกียจ? ไม่คิดว่าผู้หญิงคนนี้จะกล้าแสร้งทำเป็นรังเกียจเขา?!
เขา ถังหลินหลอกง่ายขนาดนั้นเลยหรือ?
“ถังหลิน คุณอย่าทำเกินไปนะ” หลินเป๋ยโมโห รู้สึกว่าตัวเองแทบจะควบคุมอารมณ์ไม่ได้แล้ว เธอรู้มาตลอดว่าถังหลินเป็นพวกหน้าไม่อาย แต่เธอรู้สึกว่าเมื่อก่อนตัวเองประเมินค่าเขาต่ำเกินไป!!
“เกินไป ยังทำเกินไปได้อีก อยากจะลองไหมล่ะ?” ริมฝีปากของถังหลินยกขึ้นด้วยรอยยิ้มที่มีความหมาย
“อะไรนะ? คุณหมายความว่าอะไร?” กับรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา ในใจของหลินเป้ยนั้นตื่นตระหนก จู่ๆก็มีลางสังหรณ์ไม่ดีแบบหนึ่งเกิดขึ้น
“คุณเชื่อไหมตอนนี้ผมจะอุ้มคุณออกไป? คุณเชื่อหรือเปล่าว่าผมจะจูบคุณต่อหน้าสถานที่สาธารณะได้?” ตอนที่ถังหลินเอ่ยพูดขึ้นมานั้น ใบหน้านั้นมีรอยยิ้ม แต่กลับกัดฟันแน่น
หลินเป้ยได้ยินคำพูดของเขา ก็ตกใจเสียจนหัวใจหล่นวูบ เธอรู้ว่าเขาพูดออกมาได้ แล้วก็ทำได้จริงๆอีกด้วย
“ถังหลิน คุณบ้าไปแล้ว” หลินเป้ยส่งเสียงตกใจออกมา เธอตกใจกับถังหลินมากจริงๆ ตอนนี้สถานะของเธอเป็นถึงเจ้าชายน้อยของประเทศR ตอนนี้เธอเป็นผู้ชาย ถ้าหากถังหลินจูบเธอข้างนอกจริงๆ ถ้าหากถูกคนเห็นเข้า ถ้าอย่างนั้นสถานะของเธอก็จะต้องถูกเปิดเผยออกมาอย่างแน่นอน ถึงตอนนั้นเธอก็ตายแน่ๆแล้ว
“ใช่ ผมบ้าไปแล้ว อยากจะลองไหมล่ะ?” ถังหลินมองเธอ ใบหน้ายังคงยิ้มอยู่เช่นเคย แต่น้ำเสียงนั้นฟังดูแล้วกลับทำให้ดูน่ากลัว
“ไม่” หลินเป้ยปฏิเสธ ถังหลินบ้า แต่เธอจะบ้าตามถังหลินไปด้วยไม่ได้
“ถ้าไม่อยากลอง เราก็มาคุยกันดีๆ” ถังหลินได้ยินคำตอบของเธอ ในที่สุดก็รู้สึกพอใจขึ้นมานิดหน่อย
อืม ดีมาก รู้จักกาลเทศะก็ดี!!
“คุยอะไรคะ?” หลินเป้ยพยายามทำให้ตัวเองรักษาความสงบนิ่งเอาไว้ แต่ก้นบึ้งในใจนั้นรู้สึกลนลานมาก ความหมายนี้ของถังหลินเป็นการข่มขู่เธออย่างเห็นได้ชัด ถังหลินเป็นคนหน้าเนื้อใจเสือขนาดนั้น เธอกลัวจริงๆว่าเขาจะยื่นความต้องการที่เกินไป
“คุยเรื่องระหว่างเราหลังจากนี้ไงครับ” มุมปากของถังหลินเผยรอยยิ้มออกมา น้ำเสียงก็เย็นชาน้อยลงด้วยเช่นกัน
“ระหว่างเราไม่…..” หลินเป้ยอยากจะพูดว่า ระหว่างพวกเขาไม่มีอะไรให้ต้องคุยกันอีกแล้ว แต่จู่ๆทางถังหลินนั้นก็หรี่ตาลง คำพูดของหลินเป้ยจึงต้องหยุดลง
เธอกลัวจริงๆว่าถังหลินจะลากเธอออกไป หลังจากนั้นจูบเธอข้างนอกจริงๆ
แรงของเธอนั้นสู้ถังหลินไม่ได้อยู่แล้ว ต่อให้เธอปฏิเสธ ต่อให้ไม่ให้ความร่วมมือ เพียงแค่ถังหลินจูบเธอ ก็จะต้องดึงดูดความเข้าใจผิดได้อย่างแน่นอน ถึงตอนนั้นเรื่องของเธอก็อาจจะถูกเปิดเผยขึ้นมาได้
“จะคุยไหมครับ?” ถังหลินเห็นความเปลี่ยนแปลงของเธอ ดวงตาปรากฏรอยยิ้มออกมา เดิมทีเขาไม่อยากจะบีบบังคับเธอจริงๆ เดิมทีเขาคิดอยากจะค่อยๆพัฒนาไปเรื่อยๆ แต่เขาพบว่าผู้หญิงคนนี้ไม่บีบไม่ได้เลย
ถ้าอย่างนั้นก็จะโทษเขาไม่ได้แล้ว!!
“ได้ คุยค่ะ” หลินเป้ยกัดฟัน ไม่ยอมแพ้ไม่ได้ เนื่องจากว่าเธอรู้ว่าถังหลินนั้นทำอะไรออกมาได้ทั้งนั้น
“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป คุณต้องอยู่ข้างๆผม ผมไปที่ไหนคุณก็ไปที่นั่น รวมทั้งเวลากินแล้วก็เวลานอนด้วย” คำพูดของถังหลินย่อมเป็นเช่นนั้นโดยไม่ต้องสงสัย ในเมื่อตัดสินใจที่จะใช้วิธีพิเศษแล้ว ก็จะต้องตรงไปตรงมาเสียหน่อย
“คุณฝันไปหรือเปล่า?” หลินเป้ยตกตะลึงไปแล้ว มองถังหลินด้วยใบหน้าที่ตื่นกลัว คนๆนี้บ้าไปแล้วจริงๆใช่ไหม?
อยากจะให้เธออยู่เป็นเพื่อนเขาทุกวัน? และยังไปที่ไหนก็ต้องไปด้วยกันอีก?
และยังต้องรวมตอนกินตอนนอนด้วย?
“แน่นอน ถ้าหากคุณอยากจะออกไปตอนนี้ แล้วแสดงอารมณ์ที่เร่าร้อนก็ได้เหมือนกันนะ” ถังหลินมองไปยังใบหน้าที่ตื่นกลัวของหลินเป้ย ยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยนมาก ในเมื่อใช้วิธีแข็ง ถ้าอย่างนั้นก็จะต้องแข็งไปจนถึงที่สุด จะใจอ่อนไม่ได้โดยเด็ดขาด
แน่นอนว่าเป็นไปไม่ได้อยู่แล้วที่เขาจะลากเธอออกไป แล้วจูบเธอในสถานที่สาธารณะ เขาเองก็รู้ถึงสถานะในตอนนี้ของเธอ และเขาเองก็รู้เช่นกันว่าทำแบบนั้นจะเป็นอันตรายต่อเธอมาก
เขาจะไม่ทำให้เธอต้องมีอันตรายใดๆ ภายใต้ความไม่มั่นใจทั้งหมด เขาไม่สามารถทำให้สถานะของเธอเปิดเผยออกมาได้ จะไม่ทำให้เธอต้องมาเสี่ยงอันตรายใดๆ
และแน่นอนว่าที่เขามาครั้งนี้ จะต้องแก้ไขเรื่องนี้ให้ได้อย่างแน่นอน หลังจากนั้นก็จะให้เธอแต่งงานกับเขาได้อย่างราบรื่น!!
แน่นอนว่าตอนนี้เรื่องพวกนี้ถังหลินจะไม่บอกเธอ!!
“ไร้ยางอาย” หลินเป้ยโมโห เดิมทีความคิดที่อยู่ในใจเหล่านั้นได้ด่าออกมาตรงๆ ผู้ชายคนนี้เลวทรามมากเกินไป ไร้ยางอายเกินไปแล้ว!!
“อืม เพราะฉะนั้นอย่างบังคับผม” ถังหลินไม่ได้โมโห แล้วก็ไม่ได้ตอบโต้ด้วยเช่นกัน แม้กระทั่งยอมรับออกมาตรงๆเลยด้วยซ้ำ!!
หลินเป้ย : “……….”
คนๆนี้ทำไมเป็นแบบนี้? เป็นแบบนี้ได้อย่างไรกัน?!
เจอกับคนแบบนี้ เธอสามารถทำอย่างไรได้?
เธอทำอย่างไรได้?
“ฉันเป็นเจ้าชายน้อยของประเทศR ฉันอยู่กับคุณทุกวัน รวมทั้งตอนกินตอนนอนก็อยู่กับคุณ คุณรู้สึกว่ามันเหมาะสมไหม? คุณรู้สึกว่ามันเป็นไปได้หรือเปล่า?” หลินเป้ยข่มความโมโหในใจเอาไว้ ลองคุยด้วยเหตุด้วยผลกับเขา ความต้องการที่เขายื่นมานั้นมันเกินไปจริงๆ เป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว
“นั่นก็เป็นเรื่องของคุณ ผมเชื่อว่าความฉลาดของคุณจะต้องมีวิธีอย่างแน่นอน” มุมปากของถังหลินยกขึ้น ยังคงยิ้มสดใสอยู่ เขากลัวว่าเธอจะถอยกลับไปอีก ดังนั้นเขาจึงจำเป็นที่จะต้องใช้วิธีนี้
“คุณ?” หลินเป้ยโมโหเสียจนปอดแทบจะระเบิดอยู่แล้ว!!
หลินเป้ยรู้ ว่าเขาไม่เพียงแต่ต่ำแลไร้ยางอายเท่านั้น และยังไม่มีเหตุผลอีกด้วย ดังนั้นพูดถึงเหตุผลกับเขาก็ไม่ได้ผลอยู่แล้ว
หลินเป้ยบอกกับตัวเองว่าจะต้องนิ่ง ต้องสงบนิ่งเอาไว้!
แต่เธอพบว่า เธอไม่สามารถนิ่งได้เลย ผู้ชายคนนี้มักจะมีวิธีทำให้เธอกระโดดโลดเต้นด้วยความโมโห อยู่ต่อหน้าเขา เธอมักจะไม่สามารถควบคุมตัวเองได้เลย!!
“ได้ ฉันรับปากคุณ” หลินเป้ยกัดฟัน คำพูดนั้นดูเหมือนรอดออกมาจากช่องฟันอย่างไรอย่างนั้น
ปากหลินเป้ยพูดว่ารับปากแล้ว แต่ในหัวกลับเคลื่อนไปอย่างรวดเร็ว เธอเป็นคนน่าเชื่อถือมาโดยตลอด พูดได้ก็จะต้องทำได้อย่างแน่นอน แต่ตอนนี้เธอรู้สึกว่าการจะพูดถึงความน่าเชื่อถือนั้นก็ต้องดูว่ากับใครด้วย
กับคนที่เลวทราม ไร้ยางอายแบบเขา เธอรู้สึกว่าไม่จำเป็นต้องมีความน่าเชื่อถือเลยเสียด้วยซ้ำ ดังนั้นเธอสามารถเลือกที่จะรับปากเขาไปก่อน ถูไถไปก่อน รอจนหลังจากงานเลี้ยงสิ้นสุด เธอก็ออกไป ถึงตอนนั้นเธอก็หาที่หลบซ่อนตัวเอาไว้ ประเทศRใหญ่ขนาดนี้ ถังหลินมาเป็นครั้งแรก ไม่คุ้นเคยกับสถานที่ ส่วนเธอที่นี่เป็นอาณาเขตของเธอ เธอไม่เชื่อว่าถังหลินจะสามารถหาตัวเธอเจอได้
เพียงแค่ถังหลินหาเธอไม่เจอ เขาอยากจะทำอะไรก็ทำ!!
“อืม เชื่อฟังดีจริงๆ” ถังหลินมองเธอ ดวงตาปรากฏรอยยิ้ม : “ในเมื่อรับปากแล้ว ก็ไม่สามารถกลับคำได้แล้วนะ แล้วก็อย่าได้มีความคิดที่ไม่ดีด้วยนะ…….”
ถังหลินเป็นคนฉลาด เขาจะมองไม่ออกได้อย่างไรว่าเธอคิดอะไรอยู่ คำพูดของเขานับว่าเป็นการเตือนสติและเป็นการกล่าวเตือนด้วยเช่นกัน
ในใจของหลินเป้ยฮึดฮัดอย่างเย็นชา เธอจะกลับคำ เขาจะทำอะไรได้?
ถึงตอนนั้นแม้แต่ตัวเธอเขาก็จะหาไม่เจอด้วย เขาจะทำอย่างไรได้?
หลินเป้ยคิดแบบนี้ ความโมโหที่อัดแน่นอยู่ภายในใจกระจายไปบ้างแล้ว ในใจนั้นตัดสินใจแล้ว ว่ารอให้งานเลี้ยงเสร็จสิ้นลงเธอก็จะรีบหายตัวไปทันที
ไม่ จะรอให้งานเลี้ยงเสร็จสิ้นลงไม่ได้ รอจนหลังจากที่เจ้าชายมากับคนอื่นๆแล้ว เธอก็จะหาโอกาสออกไป หลังจากนั้นเธอก็จะหาสถานที่ซ่อนตัวเอาไว้ ส่วนสถานที่ซ่อนตัวนั้นเธอคิดได้แล้ว
สถานที่นั้นนอกจากเธอแล้วก็ไม่มีใครรู้ ไม่มีคนสามารถหาเจอได้ แม้แต่เจ้าชายก็ไม่สามารถหาเจอได้เช่นกัน ถังหลินยิ่งไม่สามารถหาได้อยู่แล้ว
ใช่ ทำแบบนี้ก็แล้วกัน!! ตัดสินใจแบบนี้แล้ว
หลินเป้ยรู้สึกว่าความโมโหในใจนั้นหายไปแล้ว และในที่สุดก็อารมณ์ดีขึ้น
เธอมองไปยังถังหลิน มองไปยังท่าทางที่กึ่งๆยิ้มนี้แล้ว เธอก็รู้สึกอึ้งไป
จากนั้นในใจของเธอก็ส่งเสียงไม่พอใจออกมา ใครกลัวกัน เธออยากจะลองดูเสียด้วยซ้ำว่าถังหลินหาตัวเธอไม่เจอ แล้วยังจะข่มขู่เธอได้อย่างไรอีก!!
