เธอไม่รู้ว่าเขาเกิดเรื่องอะไรขึ้น ช่วงหลายวันมานี้ก็เลยเป็นห่วงอยู่บ้าง
ในตอนนี้ในที่สุดไป๋ยี่รุ่ยก็โทรเข้ามา เธอกลัวว่ามันจะเหมือนกับข้อความครั้งที่แล้วอีกไป๋ยี่รุ่ยจะขาดการติดต่อไร้ข่าวคราวไปอีกครั้ง
“ฉันขอตัวไปรับสายก่อน” หลิวหยิงกุมโทรศัพท์แน่น แล้วถือโทรศัพท์เดินออกไปอีกด้านนึง
หลังจากที่เว้นระยะห่างมาช่วงแล้ว หลิวหยิงจึงได้กดฟังไป
ซือถูมู่หรงไม่ได้หยุดเธอ นั่งมองเธออยู่ตรงนั้น เขารู้ว่าสายนั้นใครเป็นคนโทรมา สายของคนนั้นเธอไม่ได้ระบุชื่อเอาไว้ แต่ก็ได้เขียนตัวRเอาไว้ตัวนึง
ตอนที่เบอร์นั้นส่งข้อความมาครั้งที่แล้ว เขาได้ค้นพบว่าRคงจะชี้ถึงตัวรุ่ยของไป๋ยี่รุ่ย
ตอนนี้ไป๋ยี่รุ่ยโทรเข้ามา เธอจึงหลบเขาไปรับสาย?
กลัวเขาได้ยินเข้า?
คำพูดอะไรที่กลัวเขาได้ยินเข้า
ดวงตาของซือถูมู่หรงค่อย ๆ จมลงไปโดยสมบูรณ์ มุมปากเหมือนจะแสยะออกมาเล็กน้อย เพียงแต่ไม่เห็นรอยยิ้ม เห็นเพียงแค่ความเย็นชาออกมาเท่านั้น
เธอนี่มันสุดยอดจริง ๆ เลย!
อีกด้านนึงหลิวหยิงได้รับสายแล้ว เสียงของเธอกดเบาลงเล็กน้อย “พี่ยี่รุ่ย พี่มีธุระอะไรเหรอ?”
เธอไม่รู้ว่าทำไมจู่ ๆ ไป๋ยี่รุ่ยก็โทรหาเธอ เพราะถึงยังไงปกติแล้วไป๋ยี่รุ่ยโทรหาเธอน้อยมาก
อีกอย่างทุกครั้งที่ไป๋ยี่รุ่ยโทรมาหาเธอจะต้องมีธุระไปเสียทุกครั้งเลย โดยทั่วไปแล้วมักจะเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับฉิงฉิงทั้งนั้น
เธอรู้มาโดยตลอดว่าไป๋ยี่รุ่ยชอบเวินลั่วฉิง ไม่ เพียงแค่ชอบเท่านั้น ความรู้สึกที่ไป๋ยี่รุ่ยมีต่อเวินลั่วฉิงนั้นมันเป็นความรักลึกซึ้งที่แม้แต่ชีวิตก็สามารถมอบให้ได้
ดังนั้นแล้ว ความชอบที่หลิวหยิงมีต่อไป๋ยี่รุ่ยมันจึงได้เก็บซ่อนอยู่ในส่วนลึกของภายในใจมาตลอด เก็บซ่อนเอาไว้อย่างดีมาตลอด ดีมาก ไม่เคยจะแสดงออกไปเลย และก็ไม่เคยคิดที่จะแสดงออกมาเลย
แต่ว่า ถ้าไป๋ยี่รุ่ยมีเรื่องอะไร เธอไม่มีทางจะไม่สนใจได้อย่างแน่นอน
“หลิวหยิง ว่างหรือเปล่า? พวกเรามาเจอกันหน่อยเถอะ” ไป๋ยี่รุ่ยรู้ว่าบางเรื่องพูดคำสองคำในโทรศัพท์มันจะพูดกันไม่ชัดเจน และเรื่องที่เขาอยากจะพูดมันค่อนข้างที่จะเยอะ และก็สำคัญมากทั้งนั้น
เขาจำเป็นต้องพูดกับหลิวหยิงแบบซึ่ง ๆ หน้าให้ชัดเจน
“เจอกัน?” หลิวหยิงตะลึงงันไปเล็กน้อย รู้สึกผิดคาดอยู่บ้าง ไป๋ยี่รุ่ยอยากจะเจอหน้ากับเธอ? เกิดเรื่องอะไรขึ้นมาหรือเปล่า?
หลิวหยิงรู้ว่าถ้าไม่เกิดเรื่องอะไรขึ้น ไป๋ยี่รุ่ยจะไม่มีทางเจอกับเธอเด็ดขาด
“อืม ฉันมีบางอย่างอยากจะคุยกับเธอสักหน่อย” เสียงของไป๋ยี่รุ่ยที่อยู่ทางปลายสายฟังดูนิ่งขรึมอยู่บ้าง แต่ไป๋ยี่รุ่ยไม่ได้บอกรายละเอียดว่ามันเป็นเรื่องอะไร
“เมื่อไหร่?” หลิวหยิงลอบถอนหายใจออกมา และก็ไม่ได้ถามซักไซ้ในโทรศัพท์ว่ามันเป็นเรื่องอะไร เธอฟังออกถึงเสียงที่ค่อนข้างจะจริงจังของไป๋ยี่รุ่ย เธอคิดว่าคงจะเกิดเรื่องร้ายแรงมากอะไรขึ้นมา
“เย็นวันนี้มั้ย? ฉันมีเวลาไม่มากแล้ว ฉันกลัวว่ามันจะไม่ทัน” วันนี้ไป๋ยี่รุ่ยทำธุระทั้งหมดเสร็จเรียบร้อยแล้ว เขาวางแผนว่าพรุ่งนี้จะไปมอบตัว เพราะถึงยังไงตอนนี้ศพของไป๋หยิงก็ยังอยู่ที่คฤหาสน์
“เย็นวันนี้เธอว่างหรือเปล่า?” ไป๋ยี่รุ่ยตระหนักได้ว่าคำขอของตนมันคงจะกะทันหันเกินไปหน่อย อีกอย่างเขาก็ควรจะคำนึงของเวลาของหลิวหยิงด้วย
“อะไรที่บอกว่าเวลาของพี่มีไม่มากแล้ว? อะไรที่เรียกว่าไม่ทันแล้ว? มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือเปล่า?” ตอนที่หลิวหยิงได้ยินคำพูดของไป๋ยี่รุ่ยได้ช็อกไปโดยสมบูรณ์ เธอรู้จักไป๋ยี่รุ่ยดี คำพูดและการกระทำของไป๋ยี่รุ่ยหนักแน่นมั่นคงมาโดยตลอด เขาไม่เคยจะวางมาดใหญ่โตเพื่อขู่ขวัญให้กลัวเลย แต่ไหนแต่ไรมาก็ไม่เคยจะจงใจพูดจาคลุมเครืออย่างนี้มาก่อนเลย ดังนั้นแล้วมันจะต้องเกิดเรื่องร้ายแรงมากแน่ ๆ
หลิวหยิงนึกถึงเรื่องที่ไป๋ยี่รุ่ยได้หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยในช่วงหลายวันมานี้ขึ้นมาอีกที ภายในใจมันเริ่มมีลางสังหรณ์ไม่ดีบางอย่างขึ้นมามากขึ้นกว่าเดิม
“ถ้าเธอว่าง ตอนเย็นพวกเราเจอกันแล้วค่อยคุยกันเถอะ” ถึงแม้ว่าตอนนี้ไป๋ยี่รุ่ยจะอยู่ที่ห้องทำงานคนเดียว แต่บางเรื่องมันก็ไม่สะดวกที่จะคุยผ่านโทรศัพท์ อีกอย่างพูดเพียงไม่กี่คำมันก็พูดได้ไม่ชัดเจน
“คุยพรุ่งนี้มันไม่ทันเหรอ?” หลิวหยิงลอบถอนหายใจออกมาเงียบ ๆ อดไม่ได้ที่จะถามออกไป คำพูดนี้ของเธอมันนับว่าเป็นการหยั่งเชิงอย่างหนึ่งเหมือนกัน แน่นอนว่าตอนนี้เธอกลัวว่าจะออกไปไม่ได้อยู่บ้างเหมือนกัน ตอนนี้เธอยังกินข้าวอยู่กับซือถูมู่หรง ซือถูมู่หรงเกรงว่าคงจะไม่ยอมให้เธอไปแน่เลย
ไป๋ยี่รุ่ยที่อยู่ทางปลายสายไปเงียบไปสักพักนึง คงจะกำลังตั้งอกตั้งใจใช้ความคิดอยู่ หลังจากที่ผ่านไปได้สักพักนึงเขาก็ได้พูดออกมา น้ำเสียงเห็นได้ชัดว่ามันได้ต่ำลงกว่าเดิมเล็กน้อย “ฉันเกรงว่ามันจะไม่ทัน”
ภายในใจหลิวหยิงตกใจขึ้นมาเล็กน้อย เรื่องที่แค่คืนเดียวมันก็ไม่ทันแล้ว ตกลงมันเกิดเรื่องแบบไหนขึ้นมากันแน่?
“โอเค พี่บอกสถานที่มา” หลิวหยิงตระหนักได้ถึงความร้ายแรงของเรื่อง เธอจึงรู้ว่าเธอไม่อาจปฏิเสธออกไปได้อีก หลิวหยิงรู้ว่าเรื่องที่ไป๋ยี่รุ่ยพูดส่วนใหญ่แล้วมันเกี่ยวข้องกับเวินลั่วฉิงทั้งนั้น หลิวหยิงถึงขนาดที่นึกไปถึงเรื่องที่อาจจะไม่ดีกับเวินลั่วฉิงขึ้นมาเลยทีเดียว
ดังนั้น เธอจึงไม่ไปไม่ได้
“ฉันส่งที่อยู่ไปให้เธอ เธอทำธุระเสร็จก็มาได้เลย ฉันรอเธอ” ไป๋ยี่รุ่ยได้ยินเสียงทางหลิวหยิงค่อนข้างจะเสียงดัง รู้ว่าเธออยู่ข้างนอก เขารู้ว่าเขารบกวนเธอแล้ว แต่ว่าตอนนี้นอกจากเธอแล้วเขาไม่รู้ว่าจะยังสามารถไปหาใครได้อีก
“ได้” ภายในใจของหลิวหยิงมันรู้สึกกลัดกลุ้มอยู่บ้าง เธอไม่รู้ว่าตกลงแล้วมันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ แต่ก็สามารถฟังออกได้ถึงความหนักอึ้งจากในน้ำเสียงของไป๋ยี่รุ่ยออกมาได้ ถึงแม้ว่าไป๋ยี่รุ่ยจะพยายามข่มกลั้นความรู้สึกเอาไว้ แต่เธอก็ยังฟังออก
ทางไป๋ยี่รุ่ยได้วางสายไปเรียบร้อยแล้ว ต่อมาก็ได้ส่งข้อความมาข้อความนึง มีเพียงแค่ที่อยู่ ไม่มีอะไรอื่นเลย
ปกติเธอกับไป๋ยี่รุ่ยจะติดต่อกันน้อยมาก เมื่อก่อนความสัมพันธ์ของทั้งของบ้านดีมาก ช่วงเวลาที่เธออยู่กับเขามันเยอะมาก เขาก็ปกป้องเธอมาตลอดเหมือนกัน ในใจเธอรู้ดีว่า การปกป้องดูแลที่ไป๋ยี่รุ่ยทำกับเธอมันเหมือนกับทำต่อน้องสาวทั้งนั้น แต่ถึงแม้ว่าเธอจะรู้ตรงจุดนี้แล้ว เมื่อตอนนั้นเธอก็ยังมีความสุขมากอยู่เหมือนกัน
แต่หลังจากที่เธอมาอยู่กับซือถูมู่หรงแล้วก็ได้ขาดการติดต่อกับไป๋ยี่รุ่ยไปเลย เธอไม่อยากให้ไป๋ยี่รุ่ยรู้เรื่องนี้ ซือถูมู่หรงไม่อยากให้คนนอกรู้เรื่องของพวกเขา อันที่จริงเธอเองก็ไม่อยากให้ใครรู้เหมือนกัน
โดยเฉพาะพวกคนที่มีความสัมพันธ์ที่ดีกับเธอพวกนั้นแล้ว เธอกลัวว่าพวกเขาจะดูถูกเธอกัน
ดังนั้นแล้ว เธอไม่เคยติดต่อกับไป๋ยี่รุ่ยเลยเป็นเวลาห้าปี ถ้าไม่เพราะช่วงก่อนหน้านี้เธอได้รู้ว่าไป๋ยี่รุ่ยได้รับบาดเจ็บจนเข้าโรงพยาบาล เธอกับไป๋ยี่รุ่ยคงจะยังไม่ติดต่อกันอยู่ เธอชอบไป๋ยี่รุ่ยมาโดยตลอด ชอบมานานแล้ว เมื่อตอนนั้น เธอจำได้ว่าทั้งสองครอบครัวถึงขนาดที่เคยมีความคิดที่อยากจะให้พวกเขาหมั้นหมายกันด้วยซ้ำ แต่ภายหลังตระกูลไป๋ได้เกิดเรื่องขึ้น บ้านของเธอก็เกิดเรื่องขึ้นมาเหมือนกัน เธอกับไป๋ยี่รุ่ยต่างก็ยุ่งอยู่กับเรื่องของบ้านตัวเอง โอกาสที่ได้เจอกันมันก็ได้น้อยลงไปด้วย
อันที่จริงความรู้สึกที่เธอมีต่อไป๋ยี่รุ่ยมันซับซ้อนมากเลย เพราะเธอรู้ว่าไป๋ยี่รุ่ยชอบเวินลั่วฉิงมาโดยตลอด และก็เธอได้เป็นคนรักที่ไม่อาจเปิดเผยออกไปได้ของซือถูมู่หรงอีก อันที่จริงแต่ไหนแต่มาเธอก็ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าระหว่างเธอกับไป๋ยี่รุ่ยมันจะมีอะไรขึ้นมาได้ แต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยคิดมาก่อนเลย
ตอนนี้เธอเห็นไป๋ยี่รุ่ยเป็นเพื่อนคนหนึ่ง เพื่อนสนิทที่รู้จักกันมาตั้งแต่เด็กคนหนึ่ง ถ้าไป๋ยี่รุ่ยเกิดเรื่องขึ้นมาจริง ๆ ไป๋ยี่รุ่ยต้องการความช่วยเหลือจากเธอ เธอจะต้องช่วยอยู่แล้ว ยิ่งไปกว่านั้นเรื่องนี้มันมีความเป็นไปได้มากเลยว่าจะเกี่ยวกับฉิงฉิงด้วย
ทางไป๋ยี่รุ่ยได้วางสายไปเรียบร้อยแล้ว หลิวหยิงได้ยืนอยู่ตามลำพังอยู่อีกสักพัก จากนั้นก็ได้ผันร่างเดินกลับไป เดินมายังที่นั่งเดิมของเธอ!!
