ใจของหลิวหยิงดิ่งลง ร่างกายแข็งทื่อ เธอเงยศีรษะขึ้นมองคุณนายซือถู：“เพราะอะไร？ทำไมเขาถึงทำแบบนี้？ ทำไมเขาต้องแก้แค้นพ่อของฉัน？”
ในเวลานี้หลิวหยิงนั้นเชื่อคำพูดของคุณนายซือถูแล้ว แต่ว่าคำพูดของคุณนายซือถูเธอนั้นไม่ค่อยเข้าใจ
ทำไมซือถูมู่หรงจะต้องแก้แค้นพ่อของฉันด้วย อิงตามเหตุผลสถานะของพ่อเธอในตอนนั้นก็ไม่น่าที่จะมีความเกี่ยวพันใดกับซือถูมู่หรง ซือถูมู่หรงไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องไปแก้แค้นพ่อของเธอ
“พ่อของมู่หรงถูกพ่อของคุณทำร้ายจนตาย”สีหน้าของคุณนายซือถูขรึมลง น้ำเสียงก็เย็นชาขึ้นเล็กน้อยอย่างเห็นได้ชัด ไม่ได้อ่อนโยนเหมือนตอนแรกแล้ว
อีกทั้ง ในเวลานี้สายตาที่คุณนายซือถูมองมายังหลิวหยิงก็เต็มไปด้วยความโกรธแค้น
“พ่อของฉันเป็นคนทำร้ายพ่อของซือถูมู่หรงจนตาย？นี่มันจะเป็นไปได้ยังไง？นี่เป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน พ่อของฉันกับพ่อของซือถูมู่หรงไม่ได้รู้จักกัน แน่นอนว่าพวกเขาไม่มีความสัมพันธ์ใดต่อกัน พ่อของฉันจะทำร้ายพ่อของซือถูมู่หรงจนตายได้ยังไง”ปฏิกิริยาตอบกลับแรกของหลิวหยิงก็คือปฏิเสธ เธอคิดว่าสถานการณ์เช่นนี้เป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอนมันไม่สมเหตุสมผลเลย
“ในตอนนั้นบริษัทฉินซื่อกรุ๊ปกับบริษัทของพวกเรากำลังยื้อแย่งโครงการใหญ่อยู่โครงการหนึ่ง
บริษัทฉินซื่อกรุ๊ปเพื่อที่จะแย่งโครงการกับพวกเราจึงได้ใช้วิธีสกปรกต่อกรกับพวกเรา ตอนนั้นพ่อของคุณประจบประแจงผู้จัดการคนหนึ่งของบริษัทฉินซื่อกรุ๊ป วิธีการสกปรกมากมายเหล่านั้นพ่อของคุณล้วนเป็นคนทำ และตอนนั้นพ่อของมู่หรงก็ตายด้วยสาเหตุนั้น”คุณนายซือถูพูดขึ้นอย่างเรียบง่าย แต่ว่าความหมายนั้นก็ชัดเจนเป็นอย่างมาก
ในปีนั้น พ่อของหลิวหยิงถูกคนหลอกใช้ แต่ว่าต่อมาสาเหตุที่ทำให้พ่อของซือถูมู่หรงต้องตายนั้นเป็นเพราะพ่อของหลิวหยิงเป็นคนทำ ดังนั้นบัญชีนี้จึงฝากไว้ที่พ่อของหลิวหยิง
หลิวหยิงไม่เข้าใจเรื่องของธุรกิจ อีกทั้งเรื่องที่พ่อทำก็ไม่เคยพูดกับพวกเขา เรื่องที่พ่อของเธอทำนั้น เธอไม่เคยรับรู้เลย
แต่ว่า มีอยู่เรื่องหนึ่งที่หลิวหยิงรู้ เดิมทีบริษัทของพวกเขาอยู่ในสภาพที่ย่ำแย่ ใกล้ที่จะล้มละลายแล้ว จากนั้นจึงรับงานของบริษัทฉินซื่อกรุ๊ปทำให้บริษัทฟื้นขึ้นมาใหม่
บริษัทฉินซื่อกรุ๊ปก็เป็นบริษัทใหญ่ สามารถแข่งขันกับบริษัทตระกูลซือถูได้ แน่นอนว่าคงไม่ใช่บริษัทเล็กๆ บริษัทใหญ่ขนาดนั้นหากต้องการที่จะหาหุ้นส่วน ตามหลักแล้วก็ไม่ควรหาบริษัทเล็กๆที่ใกล้จะล้มละลายอย่างบริษัทของพ่อฉัน
ตอนนั้นเธอยังเด็ก อายุเพียงสิบหกสิบเจ็ดปี ในตอนนั้นไม่เข้าใจเรื่องพวกนี้ แต่ว่าตอนนี้เมื่อคิดดูแล้ว เรื่องราวแสดงให้เห็นได้อย่างชัดเจนว่าไม่ธรรมดา
ริมฝีปากของหลิวหยิงเม้มเข้าหากันอย่างแรง หากเป็นอย่างที่คุณนายซือถูพูด ……
“แต่ว่า ในตอนนั้นพ่อของฉันก็ถูกจับแล้ว ใกล้ที่จะถูกพิจารณาคดีแล้ว ซือถูมู่หรงก็เป็นคนช่วยพ่อฉันออกมา”จู่ๆหลิวหยิงก็เงยหน้าขึ้นมามองคุณนายซือถูอีกครั้ง ตอนนี้น้ำเสียงของเธอตื่นตระหนก ในเวลานี้หลิวหยิงไม่รู้ตัวเลยว่าคำพูดของเธอกำลังหาเหตุผลพูดแทนซือถูมู่หรง
“ใช่ ตอนนั้นพ่อของคุณถูกจับตัวไปแล้ว ใกล้ที่จะถูกพิจารณาคดีแล้ว แต่ว่าตอนนั้นมู่หรงหาหลักฐานที่พ่อของคุณฆ่าคนไม่พบ ในตอนนั้นตระกูลฉิงเก็บความเรียบร้อยอย่างสะอาดหมดจด ในเมื่อไม่สามารถหาหลักฐานที่พ่อของคุณฆ่าคนตายได้ ก็ไม่สามารถพิพากษาประหารชีวิตพ่อของคุณได้ แต่มู่หรงต้องการให้พ่อของคุณตาย เพื่อแก้แค้นให้กับพ่อ เขาไม่สามารถที่จะปล่อยไปแบบนี้ได้” ในเวลานี้คุณนายซือถูดูเหมือนว่าจะยังคงนิ่งเฉยเหมือนในตอนแรก แต่สายตาของเธอนั้นไม่สามารถปกปิดความแค้นที่อยู่ในดวงตาได้
“ดังนั้น ต่อมาพ่อของฉันจึงถูกซือถูมู่หรงทำร้ายจนตาย？”หลิวหยิงรู้สึกหายใจติดขัด ทำไมถึงเป็นแบบนี้ จะเป็นแบบนี้ได้ยังไงกัน？
“พ่อของฉันป่วยตายชัดๆ” ไม่ ไม่ควรเป็นแบบนี้ พ่อของเธอตายเพราะโรคหัวใจอย่างกะทันหันต่างหาก ไม่ได้เป็นเพราะ ซือถูมู่หรงทำร้ายจนตาย
“ใช่ พ่อของคุณตายเพราะโรคหัวใจอย่างกะทันหัน แต่ว่าแม้ว่าพ่อของคุณจะเป็นโรคหัวใจ แต่ว่าก็ไม่ได้ร้ายแรงนัก ตามปกติไม่มีอันตรายถึงชีวิต ในตอนนั้นมู่หรงนำสัญญาของพวกคุณไปให้พ่อคุณดู เขาก็รู้ว่าพ่อของคุณรักคุณมากทะนุถนอมราวของมีค่า เมื่อพ่อคุณเห็นสัญญาเช่นนั้น ได้รับการกระตุ้นอย่างหนักจนทำให้หัวใจวาย”น้ำเสียงของคุณนายซือถูยังคงเสียงยังแผ่วเบา บรรยายเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในตอนนั้น แม้ว่าเรื่องราวจะเกี่ยวข้องกับชีวิตคน แต่หล่อนก็พูดราวกับบรรยายสภาพอากาศ
เพียงแต่ว่าแววตาที่เกลียดชังของหล่อนนั้น ได้ทำลายความสงบที่หล่อนเสแสร้งอีกครั้ง
หลิวหยิงรู้สึกเพียงว่าร่างกายนั้นแข็งทื่ออีกครั้ง ราวกับร่างกายถูกแช่อยู่ในน้ำแข็ง หนาวเหน็บจนเข้ากระดูก
พ่อรักเธอมากตั้งแต่เด็ก ไม่ยอมให้เธอต้องทนทุกข์ทรมานเลยแม้แต่น้อย หากพ่อได้เห็นสัญญาเช่นนั้นก็ต้องถูกกระตุ้นอย่างแน่นอน
ไม่มีใครเข้าใจเนื้อหาของสัญญานั้นได้ดีไปกว่าเธอ ในตอนนั้นเธอทำเพื่อที่จะช่วยเหลือพ่อ ดังนั้นในตอนนั้นไม่ว่าซือถูมู่หรงจะยื่นข้อเสนออะไร เธอก็ล้วนอดทน สัญญาเช่นนั้นเต็มไปด้วยการเหยียดหยามและดูแคลน
เดิมทีเธอก็ไม่เข้าใจว่าทำไมซือถูมู่หรงถึงต้องให้เธอเซ็นสัญญาแบบนั้น แม้ว่าซือถูมู่หรงจะเผด็จการและใช้อำนาจเบ็ดเสร็จเด็ดขาดขนาดนี้ แต่ก็ไม่เหมือนกับคนที่จงใจเหยียดหยามคนอื่น
แต่ตอนนี้พอได้ยินคำพูดของคุณนายซือถู ในที่สุดเธอก็เข้าใจแล้วว่าเพราะอะไร
เดิมทีเขาวางแผนไว้เรียบร้อยแล้ว เดิมทีเขาต้องการที่จะนำสัญญานี้เพื่อบีบให้พ่อของเธอต้องตาย
ดังนั้น ที่แท้เธอก็เป็นคนทำให้พ่อของตัวเองต้องตาย！！
ในเวลานี้หลิวหยิงไม่สามารถรับความจริงเรื่องนี้ได้ ร่างกายของเธออดไม่ได้ที่จะสั่น ริมฝีปากของเธอเม้มเข้าหากันแน่น กัดฟันแน่น เธอพยายามควบคุมตนเอง แต่กลับพบว่าไม่สามารถควบคุมตนเองได้
เมื่อห้าปีก่อนเธอขายตนเองให้กับซือถูมู่หรง เธอคิดว่าเป็นการช่วยพ่อของตน แต่คิดไม่ถึงเลยว่า ที่แท้เป็นการฆ่าพ่อของตนเอง
ซือถูมู่หรง！！
ซือถูมู่หรงจงใจล่อเธอไปหาเขา จากนั้นแกล้งสร้างสถานการณ์เช่นนั้นขึ้น เธอไม่เพียงแต่ขายตัวเอง แต่กลับเป็นฆาตกรช่วยให้เขาฆ่าพ่อของตนได้สำเร็จ
ดังนั้น เธอยอมให้ซือถูมู่หรงนอนด้วยถึงห้าปีเพื่ออะไรกัน？
เพื่อให้ซือถูมู่หรงฆ่าพ่อของตัวเองงั้นเหรอ？
ซือถูมู่หรงทำไมถึงได้โหดเหี้ยมขนาดนี้ เรื่องระหว่างผู้ชาย ทำไมต้องดึงเธอมาเกี่ยวข้องด้วย ทำไมต้องหลอกใช้เธอ ทำไมต้องทำกับเธอแบบนี้？
มิน่า มิน่าล่ะระยะเวลาที่เธออยู่ด้วยกันกับเขา เขาพยายามทรมานเธอมาโดยตลอด เหยียดหยามเธอ ที่แท้ก็เพราะความแค้นที่มีต่อพ่อ
เพียงแต่ว่า แค้นที่ฆ่าพ่อนี้จะคิดบัญชียังไง？
พ่อของเธอทำให้พ่อของเขาต้องตาย แต่เธอกลับเป็นคนทำให้พ่อของเธอต้องตาย
“ทำไมฉันจะต้องเชื่อคำพูดของคุณด้วย？”แต่ว่านี่ก็เป็นเพียงคำพูดของคุณนายซือถูฝ่ายเดียว เรื่องราวเป็นแบบนี้จริงๆเหรอ？หรือว่าคุณนายซือถูต้องการให้เธอไปจากซือถูมู่หรงจึงได้สร้างเรื่องพวกนี้ขึ้นมา？
“เรื่องนี้ในตอนนั้นมู่หรงทำอย่างลับๆ แต่ก็ยังมีคนรู้ ซึ่งแม่ของคุณก็เป็นหนึ่งในนั้น”ขณะที่คุณนายซือถูพูด มุมปากเผยอขึ้นเล็กน้อย มุมโค้งเล็กน้อยของริมฝีปากของหล่อนดูเหมือนจะยิ้มเล็กน้อย
“แม่ของฉัน？แม่ฉันทราบงั้นเหรอ？”หลิวหยิงตะลึงงัน แม่ของเธอทราบเรื่อง？
นี่จะเป็นไปได้ยังไง？เรื่องระหว่างซือถูมู่หรง แม่ของเธอไม่รู้เรื่องอะไรเลย
“ฉันก็ไม่ทราบเหมือนกันว่าทำไมตอนนั้นแม่ของคุณถึงไม่บอกคุณ แต่ว่าหากตอนนี้คุณไปถามหล่อน หล่อนก็น่าจะบอกคุณ”มุมโค้งบนริมฝีปากของคุณนายซือถูได้เลือนหายไป สีหน้าดูเรียบเฉย มองอารมณ์ไม่ค่อยออก
หลิวหยิงแอบสูดหายใจออก ไปถามแม่？แม่จะรู้จริงๆเหรอ？
จู่ๆเธอก็นึกขึ้นมาได้ว่าเมื่อห้าปีก่อนตอนที่แม่ของเธอไปต่างประเทศ เธอบอกกับแม่ของเธอว่าเธอไม่สามารถไปต่างประเทศกับหล่อนได้สักระยะ ตอนนั้นดูเหมือนว่าแม่ของเธอก็ไม่ได้ถามสาเหตุ
หลายปีมานี้ แม่เธอก็ติดต่อกับเธอน้อยครั้งมาก ทุกครั้งที่เธอโทรศัพท์หา คำพูดของแม่ก็ไม่มาก แต่ไหนแต่ไรก็ไม่เคยคุยอะไรกับเธอมากมาย ราวกับกำลังหลบเลี่ยงอะไร
แม่รู้จริงๆเหรอ？
แม่รู้เรื่องระหว่างเธอกับซือถูมู่หรง？
แม้แต่เรื่องที่ซือถูมู่หรงทำให้พ่อต้องตายแม่ก็รู้งั้นเหรอ？
“แน่นอน ถ้าคุณยังไม่เชื่อ ก็ไปถามมู่หรงสิ นิสัยของเขาฉันรู้ดี เรื่องที่เขาทำ เขาไม่เคยไม่ยอมรับ ขอเพียงแค่คุณถามเขา เขาไม่โกหกคุณอย่างแน่นอน”คุณนายซือถูพูดเสริมอย่างราบเรียบอีกหนึ่งประโยค น้ำเสียงยังคงอ่อนโยน แต่ว่าทุกคำ ทุกประโยคที่พูดออกมานั้นล้วนแทงใจของหลิวหยิง
จู่ๆหลิวหยิงก็รู้สึกเจ็บหน้าอก ใกล้จะหายใจไม่ออกแล้ว ราวกับกำลังเข้าสู่ภาวะขาดอากาศหายใจ
ที่จริงแล้วเรื่องนี้หากต้องการให้กระจ่างชัดนั้นไม่ยาก แม้ว่าแม่ของเธอจะไม่พูด เธอก็สามารถไปถามซือถูมู่หรงได้
แม้ว่าซือถูมู่หรงจะเผด็จการและใช้อำนาจเบ็ดเสร็จเด็ดขาด แต่ว่าก็ไม่ถึงกลับกล้าทำไม่กล้ารับ ขอเพียงเธอไปถามซือถูมู่หรง ทุกอย่างก็จะชัดเจน
หากคุณนายซือถูโกหกเธอ ก็คงจะไม่มีความหมายอะไร
เมื่อคิดในจุดจุดนี้ได้ ใจของหลิวหยิงก็เย็นขึ้นราวกับน้ำแข็ง ห้าปีที่ผ่านมานี้เธอทำอะไรของเธอ？
