หากเธอไปหาไป๋ยี่รุ่ยหลังจากที่ออกไปโดยตรง เขาก็คงไม่ดื้อดึงที่จะห้ามเธอไว้
ปรากกว่าตอนนี้เธอกลับโมโหเขา ถึงขั้นยังเกลียดเขาเข้าแล้ว?!
ในใจของเธอนั้นรักไป๋ยี่รุ่ย จุดนี้เขายังไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ชั่วคราว ทว่าเขาไม่สามารถปล่อยตามใจให้เธอเกลียดเขาได้
หลิวหยิงมองเขา จู่ๆ ก็หัวเราะอย่างดูถูก ตามใจเธอ? เขาตามใจเธอ?
ช่างน่าเสียดสีจริงๆ
เขาพาเธอมาอยู่ข้างกายก็เพื่อที่จะแก้แค้นคุณพ่อของเธอ เขาฆ่าพ่อของเธอและยังไม่หายออกจากความเกลียดแค้น ดังนั้นยังทรมานเธอ ยังเหยียดหยามเธอ
เธอคือศัตรูของเขา ระหว่างเขาและเธอมีความแค้นที่บาดหมางกันในสายเลือด ถึงแม้ว่าเธอจะเริ่มพูดจากไหน?
ซือถูมู่หรงพูดประโยคนี้ไม่รู้สึกผิดเหรอ? จิตใต้สำนึกไม่เจ็บปวดเหรอ?
“พูดดีๆ อย่ามาทำแปลกประหลาดกับฉัน เธอต้องการอะไรกันแน่?” ซือถูมู่หรงในขณะนี้มีความกระวนกระวายแล้ว รอยยิ้มที่ดูถูกแฝงความเย็นชาของเธอในเมื่อกี้ ยิ่งไปกว่านั้นคือความเสียดสี ทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจ
เขาไม่ชอบเธอในแบบนี้ เขายอมเห็นเธอที่แสร้งทำเป็นเชื่อฟังและท่าทางเงียบสงบแบบนั้น ก็ไม่อยากเห็นเธอเป็นแบบนี้
“ฉันต้องการอะไร? ฉันต้องการอะไรก็สามารถทำแบบนั้นได้เหรอ?” ในที่สุดหลิวหยิงก็พูดออกเสียง น้ำเสียงที่แหบจนไม่เป็นท่า ฟังไม่ออกถึงน้ำเสียงในวันปกติเลย เธอร้องไห้นานเกิดไปแล้ว เสียงของเธอร้องไห้จนแหบไปหมดแล้ว
ซือถูมู่หรงได้ยินเสียงที่แหบของเธอแล้วก็รู้สึกก็รู้สึกเจ็บปวดใจขึ้นมา ทว่าพอนึกถึงว่าเธอร้องไห้แบบนี้เพราะไป๋ยี่รุ่ย เขาก็อดโมโหไม่ไหว
ซือถูมู่หรงในตอนนี้คิดว่าสิ่งที่เธอพูดคือเรื่องของไป๋ยี่รุ่ย สีหน้าของเขาก็อึมครึมลงอย่างชัดเจน ปฏิเสธโดยตรงเลย “เป็นไปไม่ได้”
เรื่องอื่นๆ เขาสามารถตกลงเธอได้ทั้งหมด มีเพียงแต่เรื่องของไป๋ยี่รุ่ยเท่านั้นที่ไม่ได้
แน่นอนว่า ตอนนี้ไป๋ยี่รุ่ยฆ่าคนแล้ว ไปมอบตัวแล้ว ถึงแม้ว่าจะไม่ถูกตัดสินประหารชีวิตก็ตาม ก็ต้องติดคุกแน่นอน ดังนั้นระหว่างเธอและไป๋ยี่รุ่ยเป็นไปไม่ได้แน่นอน
แต่ว่าเขาก็ไม่อยากเห็นเธอเสียใจเพราะไป๋ยี่รุ่ย ไม่ปล่อยให้เธอวิ่งเต้นไปทั่วเพื่อไป๋ยี่รุ่ย
เขาไม่สามารถยอมให้ความคิดของผู้หญิงเขาอยู่บนตัวของผู้ชายอื่น
“เฮอะ……” หลิวหยิงหัวเราะอย่างประชด ในน้ำเสียงมีความเสียดสีอย่างชัดเจน “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ แล้วนายจะถามฉันทำไม”
ซือถูมู่หรงเห็นใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่เสียดสี นัยน์ตาคู่หนึ่งของเขาหรี่ตาขึ้นอย่างอันตราย เธอโมโหกับเขา เกลียดแค้นเขา ยังทำท่าทีแปลกๆ เช่นนี้กับเขาอีก
ซือถูมู่หรงจะทนกับสิ่งนี้ได้อย่างไร จู่ๆ เขาก็นั่งย่อลง มือข้างหนึ่งบีบคางของเธอไว้ “ฉันยังไม่ได้คิดบัญชีกับเธอ เธอก็มาโมโหใส่ฉันก่อนแล้ว ดูเหมือนว่าฉันจะตามใจเธอมากเกินไปแล้ว”
หลิวหยิงได้ยินคำพูดของเขาแล้วก็อึ้งไปอย่างชัดเจน เขาคิดบัญชีกับเธอ? เขาจะคิดบัญชีอะไรกับเธอ?
เขาเป็นคนหลอกใช้เธอ เขาเป็นคนหลอกเธอ ตอนนี้กลับพูดว่าจะคิดบัญชีกับเธอ ช่างน่าตลกจริงๆ ช่างน่าเสียดสีจริงๆ
หลิวหยิงไม่ได้ดื้อดึงออกจากมือของเขาที่จับคางเธอ แค่ใช้นัยน์ตาคู่หนึ่งมองไปทางเขาอย่างเย็นชา “ประธานซือถูอยากคิดบัญชีกับฉัน? คิดบัญชีอะไร”
ประโยคของเธอในขณะนี้ฟังแล้วเย็นชายิ่งขึ้น ทว่ากลับยังสามารถฟังออกถึงความเสียดสีอยู่
“หลิวหยิง” ซือถูมู่หรงพูดอย่างเยือกเย็น มือที่บีบคางของเธอก็เพิ่มแรงมากยิ่งขึ้น ความหมายแห่งการข่มขู่ชัดเจนมาก
เขาไม่ชอบเธอในแบบนี้จริงๆ
“ประธานซือถูจะคิดบัญชีกับฉันไม่ใช่เหรอคะ มาซิ มาคิดดีๆ เลย” หลิวหยิงรับรู้ถึงความเจ็บปวดที่ส่งผ่านมาจากคาง ทว่าเธอยังคงไม่ดิ้นรน ถึงขั้นไม่หดตัวถอยไปเลยแม้แต่น้อย
“เธอร้องไห้จนจะเป็นจะตายเพื่อไป๋ยี่รุ่ย เธอยังจะมีเหตุผลอีก ตอนนี้ยังมาโมโหใส่ฉันอีก” มือที่บีบคางเธอของซือถูมู่หรงอยากจะเพิ่มแรงขึ้น ทว่าสุดท้ายแล้วก็ทนไม่ไหว ถึงแม้ว่าตอนนี้เขาจะโมโหมาก ทว่าเขาก็อดใจที่จะทำร้ายเธอไม่ได้
หลิวหยิงตะลึงงันไปที จากนั้นก็หัวเราะอีกครั้ง การหัวเราะในครั้งนี้ไม่ได้เย็นชาเหมือนครั้งก่อนแล้ว ราวกับว่าไม่ได้ดูเสียดสีเหมือนก่อนหน้านี้ ดูมีเสน่ห์ “ใช่แล้ว ฉันร้องไห้เพราะไป๋ยี่รุ่ยจนจะเป็นจะตาย ฉันชอบเขานั่นแหละ ไม่ ไม่ใช่ชอบ คือรัก ฉันรักเขา…….”
หลิวยิงรู้ว่าขณะนี้ซือถูมู่หรงรู้เรื่องของไป๋ยี่รุ่ยแล้วแน่นอน ไม่เช่นนั้นซือถูมู่หรงไม่มีทางพูดแบบนั้นออกมา
เพราะเธอกังวลเรื่องของไป๋ยี่รุ่ย แต่การที่เธอร้องไห้ในเมื่อกี้กลับไม่มีความเกี่ยวข้องกับไป๋ยี่รุ่ยเลยแม้แต่น้อย แต่ว่าเธอไม่อยากอธิบาย และไม่มีทางอธิบาย เธอไม่มีพูดว่าเธอร้องไห้เพราะซือถูมู่หรงหรอกนะ
อีกอย่างหลิวหยิงในตอนนี้ก็ตั้งใจจะยั่วโมโหเขา เธอรู้ว่าเขาเกรี้ยวกราดมาโดยตลอด ดังนั้นเขาไม่มีทางยอมให้ผู้หญิงของเขาชอบผู้ชายอื่นแน่นอน
เธอรู้ว่าพูดแบบนี้ซือถูมู่หรงต้องโมโหแน่นอน และมีเพียงแต่ทำให้ซือถูมู่หรงโมโห ในตอนนี้เธอจะถามเรื่องห้าปีก่อนต่อจากนี้ที่กับซือถูมู่หรง ซือถูมู่หรงจึงจะปล่อยวางความระมัดระวัง เธอจึงจะสามารถรู้ความจริงได้
แต่ว่า หลิวหยิงยังไม่ทันพูดจบ ทุกอย่างก็จบลง เพราะว่ามือที่บีบคางเธอของซือถูมู่หรงใช้แรงมากเกินไป เจ็บจนทำเอาเธอตกตะลึงมาก จนต้องหยุดลง
“หลิวหยิง อย่าพยายามท้าทายขีดจำกัดของฉัน” นัยน์ตาคู่หนึ่งของซือถูมู่หรงในตอนนี้สามารถทำคนเป็นน้ำแข็งได้เลย ภายใต้ความเย็นแข็งนี้มีความอาฆาตที่โมโหแฝงอยู่
เขาได้ยินคำพูดของเธอในเมื่อกี้แล้ว มีชั่ววูบหนึ่งที่อยากจะฆ่าเธอจริงๆ
ถึงแม้ว่าเขาจะเคยอ่านไดอารี่ของเธอตั้งแต่เมื่อห้าปีก่อน รู้ว่าคนที่เธอชอบคือไป๋ยี่รุ่ย ทว่ารู้ก็คือรู้
ตอนนี้ได้ยินเธอพูดออกมาจากปากด้วยตนเอง คำพูดแต่ละคำของเธอก็เหมือนกับมีดที่แทงลงบนหัวใจของเขา เจ็บปวดดั่งเลือดไหล
ทำไมเธอถึง ทำไมเธอถึงพูดแบบนี้ต่อหน้าเขา
เธอกล้าได้ยังไง ทำไมเธอถึงกล้าพูดว่ารักไป๋ยี่รุ่ยต่อหน้าเขา
เมื่อกี้เธอบอกว่าไม่ได้ชอบ แต่ว่ารัก เธอรักไป๋ยี่รุ่ย
แล้วเขาจะทำยังไง เธอเคยนึกถึงเขาหรือเปล่า
“ฉันก็แค่พูดตามความจริงเท่านั้นเอง ทำไมถึงเป็นการท้าทายขีดจำกัดของประธานซือถูแล้วล่ะ ประธานซือถูรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าฉันชอบไป๋ยี่รุ่ยไม่ใช่เหรอคะ? นี่คือความจริง……” หลิวหยิงไม่กลัวเขา ขณะนี้เธอไม่กลัวเขาจริงๆ เธอยังมีอะไรให้กลัวอีก ตอนนี้เธออยากจะสู้สุดชีวิตกับเขา ยังมีอะไรให้กลัวอีก?
ซือถูมู่หรงฟังคำพูดของเธอแล้ว ทันใดนั้นดวงตาก็แดงก่ำ เมื่อกี้เขาใช้แรงมาก บีบจนคางของเธอแดงไปหมดแล้ว หากเธอใช้แรงอีกเกรงว่าจะบีบจนคางเธอแตกเป็นเศษๆ แล้ว เขาใช้แรงหายใจ สุดท้ายก็อดไม่ได้
ทว่าคำพูดแบบนี้ของเธอในตอนนี้เขาฟังแล้วเสียใจมาก เขานึกถึงวิธีหนึ่งที่จะสามารถหยุดเธอได้ เขากดทับเธออย่างเกลียดแค้น ริมฝีปากของเขากดทับริมฝีปากของเธอลงไป เขาอยากใช้แรงจูบเธอไว้ จูบคำพูดพวกนั้นของเธอลงไป
แต่ว่า หลิวหยิงกลับรีบหันหน้าข้าง ปลีกออกจากริมฝีปากของเขา อารมณ์ของหลิวหยิงเปลี่ยนแปลงไปกะทันหันในวินาทีนั้น “อย่าจูบฉัน”
น้ำเสียงของเธอสูงขึ้นกะทันหัน ท่าทางการปฏิเสธและต่อต้านชัดเจนมาก
ซือถูมู่หรงอึ้งไปเลย มองเขาด้วยดวงตาที่แดงก่ำ เมื่อก่อนถึงแม้ว่าจะยังไงเธอก็ไม่มีทางปฏิเสธเขา แม้กระทั่งเมื่อคืน ตอนที่เขาจูบเธอ เธอก็ไม่ได้ปฏิเสธ
ตอนนี้เธอกลับปฏิเสธเขา ไม่อยากให้เขาแตะต้องเธอ อีกอย่างเขาไม่ได้ตาบอด เข้าใจและเห็นท่าทางที่ปฏิเสธและต่อต้านเธออย่างชัดเจน เขาถึงขั้นมองออกเธอความรังเกียจของเธอในเมื่อกี้
เธอปฏิเสธเขา ถึงขั้นรังเกียจเขา?
ซือถูมู่หรงรู้สึกแน่นหน้าอกและไม่สบาย เหมือนว่าจะหายใจไม่ออก เธอกลับไม่ให้เขาแตะต้อง เธอกลับรังเกียจเขา?!
จุดนี้ซือถูมู่หรงไม่สามารถยอมรับได้ ทันใดนั้นความโกรธในอกที่ระเบิดออกมาอย่างไม่สามารถควบคุมได้ “ทำไมรักษาตนให้บริสุทธิ์ดั่งหยกเพื่อไป๋ยี่รุ่ย? ไม่รู้สึกว่าสายเกินไปเหรอ? เธออยู่กับฉันมาห้าปีแล้วนะ”
ซือถูมู่หรงในตอนนี้ก็โมโหมาก ดังนั้นจึงพูดเกินไปหน่อย ไม่ว่ายังไงเขาก็ไม่สามารถรับได้กับการที่เธอรังเกียจเขา
ประโยคนี้ของซือถูมู่หรงทำให้เกิดการกระตุ้นกับหลิวหยิงแล้ว เขากลับยังนำเรื่องเมื่อห้าปีก่อนมาพูดอีก
ทำไมเขาถึงโหดร้ายเช่นนี้ ทำไมเขาถึงร้ายกาจเช่นนี้
เขาทำแบบนี้ได้ยังไง!!
“ไม่สาย เขาไม่ใส่ใจ ตัวฉันเองก็ยอม จะสายได้อย่างไร” หลิวหยิงในขณะนี้ก็ทุ่มออกไปสุดตัว ระหว่างทางที่กลับมาจริงๆ แล้วเธอคิดมาตลอดทาง เธอรู้ว่าความสามารถของเธอสู้ซือถูมู่หรงไม่ไหวแน่นอน
เธอเองก็เคยคิดว่าหลังจากที่ถามอย่างชัดเจนแล้วหลังจากนี้จะทำอย่างไรดี เธอคิดไว้อย่างดี ทว่าเธอรู้ดีว่าจริงๆ แล้วเธอไม่สามารถทำอะไรซือถูมู่หรงได้
สิ่งที่เขาจะทำมีเพียงอย่างเดียวก็คือสู้กับซือถูมู่หรงสุดชีวิต ทว่าสุดชีวิต ตามแรงของเธอแล้วสู้ซือถูมู่หรงไม่ไหวแน่นอน
ตอนนี้หลิวหยิงเห็นซือถูมู่หรงโกรธ จึงคิดอยู่ว่าทำเขาโมโหหน่อยก็ดี หากสามารถโมโหจนตายก็ยิ่งดีแล้ว
นัยน์ตาคู่หนึ่งของซือถูมู่หรงในขณะนี้เต็มไปด้วยรอยแดงดั่งเลือด แค่ดูก็รู้สึกน่ากลัวมาก เขาจ้องหลิวหยิง เหมือนว่าอยากจะถลอกเนื้อของหลิวหยิงออก หัวใจของเขาเจ็บปวดมาก หัวใจของเขาถูกถลอกออกเป็นชิ้นๆ ในขณะนี้เหมือนว่าจะระเบิดออกเลย!!
