เธอเป็นคู่อริของซือถูมู่หรง ซือถูมู่หรงจะไม่ให้คนมาสะกดรอยตามเธอได้ยังไง？
เธอเป็นคู่อริของซือถูมู่หรง ตามนิสัยของซือถูมู่หรงแล้ว เขาไม่มีทางปล่อยเธอไปอย่างแน่นอน
ดังนั้น นี่อาจจะเป็นสาเหตุที่ครบกำหนดเวลาห้าปีแล้ว แต่ซือถูมู่หรงก็ยังไม่ยอมอนุญาตให้เธอจากไป
ซือถูมู่หรงคิดว่าระยะเวลาห้าปียังไม่เพียงพอที่จะทรมานเธอ ยังเหยียดหยามเธอไม่พอ ดังนั้นเขาจึงอยากเหยียดหยามและทรมานเธอต่อ
หากสิ่งที่คุณนายซือถูพูดในวันนี้เป็นความจริง เธอก็ควรที่จะขอบคุณคุณนายซือถูถึงจะถูก
เพราะถึงยังไงหากคุณนายซือถูไม่บอกเธอ เธอก็คงอยู่แต่ในกะลา เธอก็จะกลายเป็นคนโง่ที่ถูกหลอกตลอดไป
หลิวหยิงพบว่าคุณนายซือถูไม่ได้ตามออกมา ไม่นานหลิวหยิงก็เข้าใจ แสดงให้เห็นได้ชัดว่าคุณนายซือถูก็ทราบเรื่องที่
ซือถูมู่หรงให้คนจับตาดูเธอ
คุณนายซือถูไม่อยากให้ซือถูมู่หรงรู้ จึงไม่รีบออกมาเร็ว และนี่น่าจะเป็นเหตุผลที่คุณนายซือถูนัดเธอมาที่นี่
เรื่องราวเหล่านั้น หลิวหยิงไม่แคร์ ตอนนี้เธอเพียงต้องการที่จะทำเรื่องเมื่อห้าปีก่อนให้กระจ่างชัด
เมื่อสักครู่นี้คุณนายซือถูบอกว่าเรื่องเมื่อห้าปีก่อนแม่ของเธอก็ทราบ หลังจากที่หลิวหยิงออกจากห้างสรรพสินค้า ก็หาสถานที่ห่างไกลแห่งหนึ่ง จากนั้นก็โทรศัพท์หาแม่ของเธอ
แม่อยู่ต่างประเทศ ในเวลานี้น่าจะเป็นช่วงตอนกลางคืน แต่ว่าหลิวหยิงคงคำนึงถึงอะไรมากไม่ได้แล้ว เธออยากรู้ความจริง เธอจะต้องรู้ความจริงให้ได้
โทรศัพท์สายแรกไม่มีคนรับ หลิวหยิงก็โทรต่อ ขณะที่เธอโทรออกสายที่สี่ ในที่สุดทางด้านนั้นก็มีคนรับสาย
“หยิงเอ๋อร์มีเรื่องอะไรหรือเปล่า？”เมื่อเสียงของแม่ลอดผ่านมาจากโทรศัพท์ จู่ๆหลิวหยิงก็อยากจะร้องไห้
เมื่อสักครู่นี้ตอนที่ตาต่อตาฟันต่อฟันกับคุณนายซือถู เธอแสดงออกมาด้วยความแข็งแกร่ง ไม่ได้เผยความอ่อนแอและเศร้าเสียใจออกมาแม้แต่น้อย
แต่ว่าตอนนี้เมื่อเธอได้ยินเรื่องราวของแม่ ความแกร่งที่ซ่อนเร้นทั้งหมดสลายไปในทันที
แต่ว่าหลิวหยิงก็พยายามอดทน ไม่ยอมให้ตนเองร้องไห้ออกมา
“แม่ มีเรื่องหนึ่งฉันอยากถามให้กระจ่างชัด” หลิวหยิงละเว้นแม้แต่คำทักทายที่สุภาพ
“มีเรื่องอะไร？หยิงเอ๋อร์ เกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอ？”น้ำเสียงของคุณแม่หลิวเผยความเครียดออกมาเล็กน้อย เพราะถึงยังไงในเวลานี้ลูกสาวก็ยังโทรศัพท์มา อีกทั้งน้ำเสียงเคร่งเครียดขนาดนี้ ฟังแล้วดูเหมือนเกิดเรื่องอะไรขึ้น
“ลูกอยากรู้เรื่องเมื่อห้าปีก่อน ลูกอยากรู้ว่าเมื่อห้าปีก่อนพ่อตายยังไง？”ขณะที่หลิวหยิงถามคำถามนี้ น้ำตากลอกไปมาอยู่ในดวงตาไม่หยุด แท้ที่จริงแล้วในใจของเธอนั้นกลัวมาก กลัวจริงๆ เธอกลัวที่จะเผชิญกับความโหดร้ายเช่นนั้น
แต่ว่าเธอรู้ดีว่าเธอไม่สามารถหลบหลีกได้ ไม่ว่าความจริงจะโหดร้ายแค่ไหน เธอก็จำเป็นที่จะต้องเผชิญหน้า
จู่ๆคู่สนทนาก็ไร้ซึ่งเสียงพูดคุย ความเงียบขรึม ความเงียบขรึมคุณแม่หลิวไม่พูดแม้แต่คำเดียว แม้แต่การหายใจก็ยังระมัดระวัง“แม่ บอกลูกเถอะ ปีนั้นเกิดอะไรขึ้นกันแน่？”เมื่อเห็นแม่เงียบ หลิวหยิงหัวใจจมดิ่งลงสู่ก้นน้ำแข็ง เห็นได้ชัดว่าเรื่องเมื่อปีก่อนแม่ของเธอปกปิดเธอ
แม่ปิดบังอะไรเธอกันแน่？หรือว่าจะเป็นอย่างที่คุณนายซือถูพูด หลิวหยิงต้องการทราบความจริงทั้งหมด
“หยิงเอ๋อร์ทำไมจู่ๆถึงได้ถามเรื่องนี้ล่ะ”ดูเหมือนว่าคุณแม่หลิวจะได้สติกลับมาแล้ว แต่ว่าในเวลานี้น้ำเสียงของคุณแม่หลิวกลับเห็นได้ชัดว่าสั่นเครือเล็กน้อย แม้ผ่านโทรศัพท์หลิวหยิงก็ยังสัมผัสได้
“วันนี้มีคนบอกลูกว่าพ่อของลูกในตอนนั้นถูกซือถูมู่หรงทำร้ายจนเสียชีวิต อีกทั้งคนคนนั้นยังบอกลูกว่า เรื่องในตอนนั้นแม่ก็ทราบดี เป็นแบบนี้ใช่ไหมคะ？สิ่งที่เธอพูดเป็นความจริงไหม？”หลิวหยิงฟังออกว่าแม่ต้องการหลบหลีก หลิวหยิงรู้ดีว่าเป็นไปไม่ได้ที่แม่จะกระตือรือร้นพูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมาก่อน เพราะถึงยังไงห้าปีมานี้แม่ก็ปิดบังเธอเกี่ยวกับเรื่องนี้มาโดยตลอด ไม่ได้กล่าวถึงสักคำ
“ใครเป็นคนพูด？ใครเป็นคนบอกลูก？”คุณแม่หลิวไม่ได้ตอบคำถามของหลิวหยิง แต่กลับถามกลับด้วยความโกรธ น้ำเสียงของหล่อนสูงขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ฟังออกว่าซาบซึ้งใจเป็นอย่างมาก
“คุณนายซือถูเป็นคนบอกค่ะ”หลิวหยิงรู้ดีว่า หากไม่สามารถอ้างถึงคนที่แม่เชื่ออย่างหมดใจ แม่จะต้องไม่ยอมบอกความจริงที่เกิดขึ้นในปีนั้นแน่
“หล่อน？เป็นหล่อนเหรอ？หล่อนก็รู้เหรอ？หล่อนรู้เรื่องทั้งหมด？”ขณะที่คุณแม่หลิวพูดขึ้นอีกครั้ง น้ำเสียงก็สูงขึ้นกว่าเดิมยิ่งเครียดมากขึ้นกว่าเดิม
“เหอะ เหอะ……”คุณแม่หลิวหัวเราะดังลั่น：“ตอนนั้นหล่อนเป็นคนไม่ให้แม่บอกลูก แต่วันนี้หล่อนกับบอกลูก”
“หล่อนไม่ยอมให้แม่บอกลูก？เพราะอะไร？นี่มันเรื่องอะไรกันแน่？”เมื่อหลิวหยิงได้ยินคำพูดของแม่ก็ตกใจทันที นี่มันเรื่องอะไรกันแน่？
แต่ว่า ในเวลานี้หลิวหยิงก็จำเป็นต้องเชื่อว่าสิ่งที่คุณนายซือถูพูดเป็นความจริง
คุณแม่หลิวเงียบอีกครั้ง เห็นได้ชัดว่าห้าปีถัดมา มีบางเรื่องที่หล่อนไม่อยากพูดถึง จู่ๆก็ไม่รู้ว่าจะเริ่มพูดตั้งแต่ตรงไหน
“แม่ แม่รีบบอกลูกมาเถอะค่ะว่าเรื่องราวมันเป็นยังไงกันแน่？แม่บอกเรื่องทั้งหมดที่แม่รู้กับลูกเถอะค่ะ ลูกอยากรู้เรื่องทั้งหมด”หลิวหยิงไม่ได้ยินในสิ่งที่แม่พูด ร้อนใจเล็กน้อย เธอโทรศัพท์มาในตอนนี้ก็เพื่อที่จะสอบถามเรื่องราวให้ชัดเจน เธอไม่อยากที่จะเป็นคนโง่อีกต่อไป
“ตอนเริ่มแรกแม่ก็ไม่ทราบเรื่อง พ่อของลูกก็ไม่ทราบเรื่องเช่นเดียวกัน พ่อลูกถูกคนช่วยออกมา เขาบอกว่าซือถูมู่หรงเป็นคนช่วยเขา แม้ว่าพ่อของลูกก็ไม่ทราบเหมือนกันว่าทำไมซือถูมู่หรงถึงได้ช่วยเขา แต่ว่าพ่อของลูกก็ซาบซึ้งซือถูมู่หรงเป็นอย่างมาก พ่อของลูกพยายามที่จะติดต่อซือถูมู่หรง ต้องการที่จะขอบคุณซือถูมู่หรงต่อหน้าเขา”คำพูดของคุณแม่หลิวหยุดชะงักลงเล็กน้อย พลางถอนหายใจเบาๆ
“ตอนนั้นพ่อของลูกก็อยากที่จะเข้าหาซือถูมู่หรง เดิมทีสถานะของพ่อของลูกนั้นเป็นไปไม่ได้ที่จะได้คลุกคลีกับซือถูมู่หรงสมัยก่อนพ่อของลูกก็ไม่กล้าหวังที่จะได้คบหากับซือถูมู่หรง แต่ว่าซือถูมู่หรงเป็นคนช่วยพ่อของลูก ทำให้พ่อของลูกได้พบกับความหวัง แต่ว่าใครจะไปคิดว่า พอไปถึงเขาจะเอาชีวิตของพ่อลูก”
“ไม่ควรโลภ ไม่ควรโลภ”คุณแม่หลิวพึมพำกับตัวเองด้วยความเสียใจอย่างเห็นได้ชัดในสองประโยคสุดท้าย
“แม่ นั้นเป็นสิ่งที่ซือถูมู่หรงวางแผนไว้ตั้งแต่แรกแล้ว แม้ว่าพ่อจะไม่พยายามติดต่อเขาก่อน เขาก็ต้องมีวิธีที่จะทำให้พ่อไปพบเขาพ่อหลบหลีกไม่ได้หรอก”หลิวหยิงได้ยินเสียงแม่เสียใจ อดไม่ได้ที่จะสงสาร นี่ไม่ใช่ความผิดของพ่อเพียงคนเดียว ในตอนนั้นเป็นเพราะว่าพ่อโลภมาก แต่ว่าตอนนั้นซือถูมู่หรงก็ต้องการชีวิตของพ่อ พ่อจะหลบหลีกได้ยังไง
“ใช่แล้ว หลบหลีกไม่พ้น ซือถูมู่หรงบอกว่าพ่อของลูกเป็นคนทำให้พ่อของเขาต้องตาย แต่ว่าพ่อของลูกไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เขาตัดสินไปแล้วว่าพ่อของลูกเล่นลิ้น ไม่ให้โอกาสพ่อของลูกได้อธิบายเลยแม้แต่น้อย”น้ำเสียงของคุณแม่หลิวขรึมขึ้นเล็กน้อย ค่อยๆพูดทีละคำทีละคำ เมื่อหลิวหยิงได้ยินก็รู้สึกเสียใจเป็นอย่างมาก
“ถ้าอย่างนั้นพ่อตายได้ยังไงเหรอคะ？”หลิวหยิงสูดหายใจเข้าลึก อดไม่ได้ที่จะถามออกมา คุณนายซือถูบอกว่าตอนนั้นซือถูมู่หรงนำสัญญาของพวกเขาไปให้พ่อดู พ่อของเธอสะเทือนใจเป็นอย่างมาก ทำให้ตายด้วยโรคหัวใจกำเริบ
“วันนั้นแม่ไปเป็นเพื่อนพ่อของลูก เพราะว่าพ่อของลูกหลังจากถูกปล่อยตัวออกมาสุขภาพก็อ่อนแอมาโดยตลอด เขาไปตรวจที่โรงพยาบาล หมอบอกว่าหัวใจของเขามีปัญหา ตอนที่พวกเราไปถึงซือถูมู่หรงก็ได้รออยู่ที่นั่นแล้ว พ่อของลูกยังดีใจอยู่เลย แต่ว่าคำพูดแรกที่ซือถูมู่หรงพูดกับพวกเราก็คือ พ่อของลูกทำให้พ่อของเขาต้องตาย ในเวลานั้นพ่อของลูกงงงวยเป็นอย่างมาก พ่อของลูกพยายามที่จะอธิบายกับเขา แต่ว่าเขาไม่ยอมฟังเลย……”คำพูดของคุณแม่หลิวหยุดชะงักอีกครั้ง การหายใจก็สั้นลงเล็กน้อยในทันใด
“จากนั้น จากนั้นเขาก็หยิบสัญญาฉบับหนึ่งออกมา เมื่อพ่อของลูกได้อ่านสัญญานั้นก็เป็นลมสลบไป ยังไม่ทันส่งถึงโรงพยาบาลก็เสียชีวิตก่อน”แม้ว่าเรื่องราวจะผ่านมาห้าปีแล้ว เวลาที่คุณแม่หลิวพูดถึงเรื่องนี้ก็ยังคงอดไม่ได้ที่จะหวาดกลัว สำหรับหล่อนแล้วมันกะทันหันมาก และโหดร้ายมากด้วย
“สัญญาฉบับนั้น……เกี่ยวข้องกับลูกไหมคะ？”จู่ๆหลิวหยิงก็รู้สึกว่า เริ่มหายใจติดขัด ซือถูมู่หรงนำสัญญาฉบับนั้นไปทำร้ายพ่อของเธอจริงๆ？
“……ใช่ เกี่ยวข้องกับลูก”คุณแม่หลิวลังเลครู่หนึ่ง สุดท้ายก็ยอมพูด เพราะถึงยังไงหลิวหยิงก็ทราบเรื่องนี้แล้ว ก็ไม่มีอะไรที่ต้องปิดบัง：“เป็นสัญญาที่ลูกเซ็นกับเขา”
“ตอนนั้นแม่ยืนอยู่ข้างๆพ่อของลูก เห็นคร่าวๆแล้วแต่ไม่ครอบคลุมมาก แต่ว่าความหมายของสัญญาฉบับนั้นแม่เข้าใจอย่างกระจ่างชัด ในตอนนั้นแม่ถึงเข้าใจแล้วว่าทำไมพ่อของลูกถึงได้ถูกปล่อยตัวออกมา เป็นเพราะลูกแลกเปลี่ยนกับซือถูมู่หรง แต่ว่าในขณะเดียวกันแม่ก็เข้าใจแล้วว่า การที่ซือถูมู่หรงช่วยพ่อคุณออกมา ไม่ได้ต้องการที่จะช่วยพ่อของลูกจริงๆ ซือถูมู่หรงไม่ปล่อยพ่อของลูกไปแน่” คุณแม่หลิวติดตามอยู่ข้างกายคุณพ่อหลิวมาหลายปี ไปสมาคมกับคุณพ่อหลิวด้วยกันบ่อยๆ และก็เห็นเรื่องราวบางอย่างมามากเช่นกัน ดังนั้น ในตอนนั้นคุณแม่หลิวเข้าใจเรื่องทุกอย่างกระจ่างชัดแล้ว！！
