ตอนนี้เธอไม่อยากคุยกับเขา เดิมทีก็ถูกเขาทรมานมาทั้งวันแล้ว มันก็ทั้งเหนื่อยทั้งหิวอยู่แล้ว ไม่มีแรงแล้ว ตอนนี้มาได้ยินคำพูดนี้ของเขาอีก เธอยิ่งไม่อยากพูดเลย
เวินลั่วฉิงนึกถึงคำพูดเมื่อก่อนหน้านี้ของหลิวหยิงขึ้นมา สิ่งที่หลิวหยิงพูดมามันเป็นความจริงทุกอย่างจริง ๆ เธอไม่ค่อยจะเข้าใจเรื่องความรักเลยจริง ๆ นั่นแหละ ไม่ค่อยจะเข้าใจความคิดของผู้ชายเลย
เธอไม่เข้าใจเลยว่า เธอก็คบกับเขาไปแล้ว เธอได้ตอบรับไปแล้วว่าจะไปจดทะเบียนสมรสกับเขา ในใจของเธอจะไปคิดถึงคนอื่นอยู่อีกได้ยังไงกัน?
ในใจของเธอถ้าหากว่าลืมไป๋ยี่รุ่ยไม่ลงแล้วล่ะก็ เธอไม่มีทางจะคบกับเขาหรอก
เธอเป็นคนอย่างนั้นเหรอ?!
เขาเห็นเธอเป็นคนยังไงกัน?
ตอนนี้ภายในใจของเวินลั่วฉิงมันโกรธจริง ๆ นั่นแหละ!!
คุณชายสามเย่ตะลึงอยู่บ้าง นี่มันอะไรกัน? ไม่สนใจเขา?
ตอนนี้เขากำลังคุยเรื่องจริงจังอย่างนี้กับเธออยู่นึกไม่ถึงว่าเธอจะมีท่าทีอย่างนี้ออกมา ไม่สนใจเขาเลย?
นี่ถูกเขาพูดถูกต้องเข้าแล้ว เธอไม่ลืมไป๋ยี่รุ่ยไปจริง ๆ ก็เลยร้อนตัว?
คุณชายสามเย่ยิ่งรู้สึกคับอกคับใจขึ้นมา รู้สึกว่าภายในใจมันอึดอัดไปหมด แต่ปกติแล้วคุณชายสามเย่ภายนอกจะดูสุดยอดมากแค่ไหน แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าภรรยาแล้วก็ยังคงไม่อาจแข็งกร้าวได้มากมายนัก เขาโกรธแค่ไหนก็ไม่อาจระเบิดอารมณ์ใส่ภรรยาของตัวเองได้เลยเหมือนกัน
มากสุดคุณชายสามเย่ก็แค่ทำอย่างเมื่อกี้กับเธอไปเท่านั้น
มือของคุณชายสามเย่ที่แต่เดิมได้โอบอยู่บนเอวของเธอก็เริ่มขยับมั่วไปอย่างหยาบโลนขึ้นมา
แต่เวินลั่วฉิงกลับกุมมือเขาเอาไว้ทันที จากนั้นก็ใช้แรงผลักเขาออกไป เวินลั่วฉิงรู้ว่าสถานการณ์ในตอนนี้อย่าคิดจะนอนไปเลยด้วย หลังจากที่เวินลั่วฉิงได้ผลักเย่ซือเฉินออกไปแล้วก็ได้ลุกขึ้น คิดจะลงจากเตียง
สีหน้าของคุณชายสามเย่ได้เปลี่ยนไปเล็กน้อย ยื่นมือมาดึงเธอเอาไว้อย่างรวดเร็ว “ไปไหน?”
เวินลั่วฉิงเพียงแค่กวาดตามองเขาไปนิ่ง ๆ เท่านั้น ไม่ได้พูดอะไร แต่ความหมายของเธอมันก็ชัดเจนมากแล้ว ส่งสัญญาณให้เขาปล่อยมือไป
แน่นอนว่าคุณชายสามเย่จะไม่มีทางจะปล่อยมือไปอยู่แล้ว แต่กลับลงแรงเข้ามาแทน และก็ได้ดึงเธอกลับไปอีกที
“ฉันยังไม่โกรธเลย คุณก็ยังจะโกรธขึ้นมาอีก”
คุณชายสามเย่ฉลาดเสียขนาดนั้น แน่นอนว่าจะต้องมองเห็นว่าเธอโกรธอย่างแน่นอน ภายในใจของคุณชายสามเย่มันก็ยิ่งหดหู่ใจขึ้นมา เธอโกรธเรื่องอะไรกัน?
ทั้ง ๆ ที่มันเป็นความผิดของเธอแท้ ๆ หรือว่าเขาจะไม่สามารถแม้แต่จะถามเลยสักคำเลยงั้นเหรอ
เวินลั่วฉิงยิ้มออกมาจาง ๆ เขายังไม่โกรธ? ท่าทีเมื่อกี้นี้ของเขาแทบอยากจะกินเธอเข้าไปเสียให้ได้อยู่แล้ว
เขาถามคำพูดอย่างนั้นกับเธอ เธอไม่ควรจะต้องโกรธเหรอ?
เวินลั่วฉิงได้ลงแรงสลัดมือของเขาที่กำลังกุมข้อมือเธออยู่ออกไปทันที จากนั้นก็ลุกขึ้นต่ออีกครั้ง
“รีบร้อนไปไหน?” คุณชายสามเย่เดิมทีก็ได้ข่มกลั้นไฟโกรธอยู่เต็มไปหมดอยู่แล้ว ตอนนี้เห็นเธออย่างนี้แล้ว ก็มีความทนไม่ไหวอยู่บ้าง น้ำเสียงได้ขึ้นสูงออกมาเล็กน้อย และได้ประดับไปด้วยความโกรธอย่างเห็นได้ชัด ฟังไปแล้วมันให้ความรู้สึกแบบตวาดออกไปด้วยความโกรธอยู่บ้าง
อีกอย่างคำพูดในตอนนี้ของคุณชายสามเย่เห็นได้ชัดว่ามันได้บ่งบอกถึงความหมายที่แฝงอยู่ค่อนข้างจะชัดเจนแล้วด้วย
เวินลั่วฉิงได้ถูกเขาดึงเอาไว้อีกครั้ง ไม่ได้สลัดออกไปอีก เพราะเธอรู้ว่าตอนนี้เขาจับเธอเอาไว้แน่น เธอสลัดออกมาไม่ได้ง่าย ๆ แน่
“ไปช่วยไป๋ยี่รุ่ยไง” เพียงแค่ได้ยินคำพูดนี้ของเขา เวินลั่วฉิงเองก็โกรธขึ้นมาแล้วจริง ๆ เหมือนกัน เมื่อก่อนตอนที่พวกเขายังไม่หย่ากัน ถ้าเจอกับตอนที่ทั้งสองคนได้คุมเชิงกันอยู่ เธอก็จะคอยประณีประนอมตลอด เธอจะคิดหาวิธีมาทำให้ไฟโกรธของเขาสงบลงไป แน่นอนว่าขอเพียงแค่เธอคิด ถึงแม้ว่าเขาจะโกรธมากแค่ไหน เธอก็สามารถสงบมันได้อยู่ดี
แต่ว่าตอนนี้เธอไม่อยากประณีประนอมไปก่อน และเธอก็ไม่อยากช่วยทำให้ความโกรธของเขาสงบลงไปด้วยเหมือนกัน ตอนนี้เธอก็ยังเต็มไปด้วยความโกรธอยู่เลยนะ
ดังนั้นแล้ว คำพูดนี้ของเวินลั่วฉิงก็คือจงใจตอกกลับคุณชายสามเย่ไปนั่นเอง
คุณชายสามเย่ได้ยินคำพูดนี้ของเธอแล้ว สีหน้ากลับมืดครึ้มไปเลยทันที กัดฟันกรอด พูดออกไปด้วยความโกรธ “มีสิทธิ์อะไรกัน?”
เวินลั่วฉิงเห็นท่าทางขบเขี้ยวเคี้ยวฟันในตอนนี้ของเขาแล้วในทันใดนั้นเองก็ได้ยิ้มออกมา “เพราะว่าฉันยังไม่ลืมเขาไง”
นี่เป็นคำพูดที่เย่ซือเฉินได้ถามเธอมาเมื่อกี้ ตอนนี้เธอได้ใช้คำพูดนี้มาสร้างความไม่พอใจให้กับเขา
กิริยาที่แต่เดิมแล้วอยากจะดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขนของเย่ซือเฉินพอได้ยินคำพูดของเธอไปก็ได้แข็งค้างไปทันที ความโกรธที่เดิมทีก็ได้มีอยู่เต็มใบหน้าอยู่แล้วก็ได้แข็งเกร็งขึ้นไปถึงบนใบหน้าไปเลยทันทีเหมือนกัน ในดวงตาทั้งสองข้างเดิมทีมันก็แทบจะใส่เข้าไปไม่ได้อยู่แล้ว อารมณ์ที่มันแทบจะล้นเอ่อออกมาอยู่แล้วและมันก็ได้หายไปในชั่วพริบตาเดียวกันนั้นเองเหมือนกัน มองไปแล้วดูว่างเปล่าออกมาอย่างเห็นได้ชัด
เขาเหมือนกับว่าได้ตะลึงทำอะไรไม่ถูกไปเลยทันที ได้มองเธอไปอย่างตะลึงไปอย่างนั้น ลืมการตอบสนองทั้งหมดไป
เขาเคยคิดถึงความเป็นไปได้อย่างนั้นมาก่อน เขาได้ยินมาว่าผู้หญิงต่างก็ยากที่จะลืมรักครั้งแรกของตัวเองกันทั้งนั้น เขากลัวว่าเธอเองก็จะยากที่จะลืมไป๋ยี่รุ่ยไปเหมือนกัน เขากลัวว่าในใจเธอจะยังมีไป๋ยี่รุ่ยอยู่อีก
บอกว่าเขาเห็นแก่ตัวก็ดี บอกว่าเขาเอาแต่ใจก็ดี ในใจผู้หญิงของเขามีเขาได้แค่เพียงคนเดียวเท่านั้น ไม่อาจเก็บที่เอาไว้ให้ผู้ชายคนอื่นได้เป็นอันขาด
เขาไม่อนุญาต
แต่อย่างนั้นแล้วถึงยังไงมันก็เป็นเพียงแค่สิ่งที่เขาคิดเอาเองเท่านั้น ในใจของเขาเพียงแค่มีความคลางแคลงใจอย่างนั้นขึ้นมาก็เท่านั้น แต่ว่าตอนนี้เธอกลับยอมรับออกมาเองแล้ว
เธอยอมรับออกมาเองว่าเธอยังไม่ลืมไป๋ยี่รุ่ย
นาทีนี้ เย่ซือเฉินรู้สึกว่าใจของเขามันเหมือนกับว่ามีเข็มนับพันเล่มหมื่นเล่มได้ทิ่มแทงเข้ามาในใจของเขาทันที เจ็บจนเขาหายใจไม่ออกเลย
เวินลั่วฉิงมองเขา ทอดถอนหายใจออกมาเบา ๆ ดูเหมือนว่าเขาจะคิดเป็นจริงเป็นจังไปจริง ๆ คุณชายสามเย่ผู้ที่ฉลาดเฉลียวเสียขนาดนั้น แม้แต่คำพูดที่เธอพูดออกไปด้วยอารมณ์ก็ยังฟังไม่ออกเลย?
มีคนบอกว่าสติปัญญาของคนที่มีความรักจะเป็นศูนย์ แต่เดิมเธอก็ยังไม่เชื่ออยู่หรอก แต่ว่าตอนนี้เธอเห็นปฏิกิริยาของคุณชายสามเย่แล้ว เธอก็ได้เชื่อขึ้นมาแล้ว
สติปัญญาของคุณชายสามเย่ในตอนนี้มันได้ติดลบไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
เวินลั่วฉิงรู้ว่าตอนนี้เธอนั้นถึงแม้ว่าจะพูดใหม่ออกไปอีกว่าเธอได้ลืมไป๋ยี่รุ่ยไปตั้งนานแล้ว เกรงว่าเขาก็ไม่มีทางที่จะเชื่อเลย คนที่สติปัญญาเป็นลบคนหนึ่ง เธอจะคาดหวังให้เขามองความจริงให้ชัดเจนได้เหรอ?
“ดังนั้นแล้ว คุณชายสามเย่อยากจะช่วยให้ฉันได้สมปรารถนาหรือเปล่า…” ดังนั้นแล้ว เวินลั่วฉิงตัดสินใจยั่วยุเขาไปอีกครั้งนึง ให้เขาได้จำเรื่องในวันนี้เอาไว้ตลอดไปเลย จากนี้ไปก็อย่ามาคลางแคลงใจเธออีก อย่าได้คิดเตลิดไปเองอีก
อะไรที่ว่ารักแรกมันสลักลึกอยู่ในใจ ไม่อาจลืมไปได้ คุณชายสามเย่ไปศึกษาของพวกนี้มาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน สิ่งเหล่านี้ขนาดเธอก็ยังไม่รู้เลย
“อย่าแม้แต่จะคิด” คำพูดของเวินลั่วฉิงยังไม่ทันได้พูดจบ คุณชายสามเย่ก็ได้สติกลับมาทันที พูดขัดคำพูดของเธอออกมาอย่างรุนแรง ยังคิดจะให้เขาช่วยให้เธอได้สมปรารถนาอีก อย่าแม้แต่จะคิดเลย
ทำไมเขาจะต้องช่วยให้สมปรารถนาด้วย ผู้หญิงของเขา ทำไมเขาจะต้องช่วยให้เธอได้สมปรารถนากับผู้ชายคนอื่นด้วย
เวินลั่วฉิงอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาเล็กน้อย เธอยืนยันจนแน่ใจอีกครั้งนึงแล้วว่าตอนนี้สติปัญญาของคุณชายสามเย่เป็นลบไปแล้วจริง ๆ
“ฉันไม่อาจลืมคนอื่นได้ คุณยังอยากจะเก็บฉันอยู่ข้าง ๆ อีก?” เดิมทีเวินลั่วฉิงนั้นอยากจะยั่วยุเขาไปสักหน่อย แต่ว่าตอนนี้เวินลั่วฉิงได้มีความคิดที่จะยั่วเย้าเขามากขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อย เขาอยากจะลองดูว่าสติปัญญาของคุณชายสามเย่จะสามารถติดลบไปได้ถึงขั้นไหน
มือที่คุณชายสามเย่ได้กุมข้อมือเธอเอาไว้ได้บีบแน่นขึ้นทันที ต่อมา จู่ ๆ เขาก็ได้โอบเธอเข้าไปในอ้อมแขน มือข้างหนึ่งได้รัดบนเอวเธอเอาไว้แน่น พลางพูดออกมาอย่างขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน “ไป๋ยี่รุ่ยฆ่าคนตายไม่ใช่หรือไง? ก็ให้เขาอยู่ในคุกไปตลอดชีวิตไปเลยแล้วกัน”
ตอนนี้คุณชายสามเย่นั้นโกรธมาก เขาไม่อาจทำอะไรกับผู้หญิงของเขาได้ แต่เขาจะไม่มีมันปรานีกับไป๋ยี่รุ่ยเป็นอันขาด
อย่าพูดเลยว่าตอนนี้ไป๋ยี่รุ่ยฆ่าคนตายไป ถึงแม้ว่าไป๋ยี่รุ่ยไม่ได้ฆ่าคนตาย เขาอยากจะทำให้ไป๋ยี่รุ่ยติดคุกก็สามารถทำได้เหมือนกัน
เวินลั่วฉิงได้ตะลึงไป ตะลึงไปกับคำพูดของคุณชายสามเย่ไปเลยจริง ๆ เธอไม่กล้าที่จะเชื่อเลยว่าคำพูดนี้มันเป็นคำพูดที่คุณชายสามเย่พูดออกมา ความหมายของคุณชายสามเย่คือให้ไป๋ยี่รุ่ยติดคุกไปตลอดชีวิต เธอก็จะลืมไป๋ยี่รุ่ยไปได้แล้ว?
คุณชายสามเย่หมายความว่าอย่างนี้เหรอ?
