ซือถูมู่หรงยังจงใจเดินเข้าไปอีก โน้มตัวลงไปเล็กน้อย หลิวหยิงเอนตัวไปข้างหลังอย่างทำอะไรไม่ถูกเพื่อหลบเลี่ยงการเข้าใกล้ของเขา แทบจะนอนเข้ากับเตียงอยู่แล้ว…
“คุณทำอะไร!” หลิวหยิงรู้สึกว่าตัวเองฝืนร่างเอาไว้ไม่อยู่แล้ว ตอนที่จะนอนลงไปนั้นก็ได้สติกลับมา ใช้แรงผลักซือถูมู่หรงไปอย่างแรง อยากจะผลักเขาออกไป แต่กลับถูกซือถูมู่หรงจับข้อมือเอาไว้แล้วกดลงไปบนเตียงแทน!
หลิวหยิงได้ตกอยู่ในความกังวลขึ้นมาทันที การหายใจเองก็หายใจถี่ขึ้นมาด้วยเหมือนกัน เดิมทีแล้วซือถูมู่หรงเพียงแค่อยากจะขู่เธอไปสักหน่อยเท่านั้นเอง แต่เห็นการขยับขึ้นลงตรงหน้าอกของหลิวหยิงแล้ว ก็รู้สึกควบคุมตัวเองไม่อยู่ขึ้นมาเล็กน้อย เขาอยากได้มากกว่านั้น!
“ซือถูมู่หรง!” หลิวหยิงโกรธจนพูดไม่ออก ซือถูมู่หรงเบือนหน้าออกไป เคลื่อนสายตาออกไป รู้สึกสงบขึ้นมาหน่อย ก่อนจะส่งเสียงอืมออกไป
“คุณลุกออกไปนะ!” หลิวหยิงไม่ชอบการกระทำนี้เป็นอย่างมาก เธอเป็นเนื้อที่อยู่บนเขียง ซือถูมู่หรงเป็นมีดที่คอยชี้เป็นชี้ตาย เธอทำอะไรไม่ได้เลย อีกอย่างการกระทำนี้มันก็อันตรายเกินไป แค่ซือถูมู่หรงก้มหน้าลงมาก็สามารถจูบเธอมาได้แล้ว ระยะห่างที่ใกล้กันขนาดนี้ ไม่ได้ให้ความรู้สึกปลอดภัยเลยสักนิดเดียว!
“ทำไมฉันต้องลุกออกไป?” ซือถูมู่หรงมองใบหน้าแดงก่ำของหลิวหยิง ถามออกไปอย่างยิ้มระรื่น หลิวหยิงที่เป็นอย่างนี้ มันทำให้เขารู้สึกไม่เลวเลยทีเดียว ใจทั้งใจมีแต่เขา และก็คิดถึงได้เพียงแค่เขาเท่านั้นด้วยเช่นกัน
หลิวหยิงโกรธขึ้นมา พูดไม่ออก ซือถูมู่หรงราดน้ำมันลงบนกองไฟ “เมื่อกี้เธอเพิ่งพูดออกไปเองไม่ใช่หรือไง? ระหว่างพวกเรามันเป็นกิ๊กกัน เกิดอะไรขึ้นมาสักนิดสักหน่อยมันก็เป็นเรื่องธรรมดาใช่มั้ยล่ะ?”
“พวกเราไม่ใช่!” หลิวหยิงพูดออกมาอย่างรีบร้อน “อย่าลืมว่าระยะเวลาห้าปีมันได้ถึงกำหนดไปแล้ว ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเรามันก็ได้สิ้นสุดลงไปโดยอัตโนมัติด้วยเหมือนกัน คุณไม่สามารถเรียกร้องมากมายขนาดนี้ได้!” คนคนนี้หรือว่าไม่คิดจะทำตามคำสัญญางั้นเหรอ! ทั้ง ๆ ที่เมื่อกี้ไม่ได้มีท่าทีอย่างนี้เสียหน่อย!
“พวกเราสามารถพิจารณาการต่อสัญญากันได้!” ซือถูมู่หรงพูดจาเกี้ยวพาออกมา ถึงยังไงตอนนี้ทั้งสองคนก็ไม่อาจตัดขาดความสัมพันธ์ไปโดยสมบูรณ์ได้ ส่วนเรื่องการต่อสัญญานี้ มันสามารถประกาศออกไปให้ดำเนินต่อไปได้ เป็นแฟนสาวตัวจริงหรือไม่ก็ภรรยาไปเลย มันก็ไม่เลวสุด ๆ ไปเลย!
“คุณคิดเพ้อฝันไปแล้ว!” เบ้าตาของหลิวหยิงได้แดงก่ำออกมาในชั่วพริบตา ที่แท้ คนคนนี้ก็ต้องการจะมาเหยียบย่ำเธอ สัญญาห้าปีมันได้ครบกำหนดไปแล้ว นึกไม่ถึงว่าเขาจะยังคิดจะต่อสัญญาอีก? พวกเขามีความจำเป็นอะไรให้ต้องต่อสัญญากันอีกงั้นเหรอ? หรือว่าเป้าหมายของซือถูมู่หรงก็คือจะให้เธอเป็นกิ๊กของเขาต่ออีกงั้นเหรอ? ไม่อาจอยู่ร่วมกันในฐานะคนที่ตัวคนเดียวไปตลอดได้เลยเหรอ? เธอตัวคนเดียว ใช้ชีวิตอยู่เพียงลำพัง เป็นคนที่มีความคิดเป็นของตัวเอง ไม่ใช่ทรัพย์สินของเขา! ต่อสัญญา? เขายังพูดออกมาได้อีกนะ เซ็นสัญญาที่น่าอัปยศพวกนั้นต่องั้นเหรอ? เมื่อตอนนั้นเธอไม่มีทางเลือก แต่ว่าตอนนี้ ไม่จำเป็นแล้ว! เขาไม่มีอะไรที่จะมาข่มขู่ตนได้!
“ฉันกำลังคิดเพ้อฝันอยู่!” ซือถูมู่หรงลูบไปที่ขอบตาของหลิวหยิงไปเล็กน้อย นึกไม่ถึงว่าเธอจะร้องไห้ออกมา เขาทำเกินไปเหรอ? “สัญญาที่ฉันอยากจะเซ็นกับเธอ คืออยากให้เธอมาเป็นแฟนของฉัน ยืนอยู่ข้างกายฉันไปอย่างมีเกียรติ สถานะกิ๊กฉันเองก็ทนมามากพอแล้วเหมือนกัน ทั้ง ๆ ที่เป็นแฟนของตัวเองแท้ ๆ ทำไมถึงโกรธไม่ได้ หึงไม่ได้ ไม่อาจเข้าไปยุ่งได้?”
หลิวหยิงจ้องมองเขา ไม่พูดอะไร คนคนนี้ก็คือพูดโกหกออกมาอยู่เต็มไปหมด ตั้งแต่ต้นจนจบไม่มีความจริงเลยสักประโยคเดียว ความคิดเปลี่ยนไปอยู่ตลอด ไม่เหมือนกันเลยสักช่วง ก็เพื่อปั่นหัวเธอเล่น!
“เป็นแฟนกับฉันเถอะ! พวกเรามาอยู่ด้วยกันแบบดี ๆ!” ซือถูมู่หรงพูดออกมาอย่างใจเย็น จากวันนี้มาจนถึง ณ ตอนนี้ ระหว่างพวกเขาก็ไม่เคยได้พูดคุยกันดี ๆ เลย เป้าหมายทั้งหมดของเขามันล้วนแล้วแต่จะเพื่อให้ได้เธอมาทั้งนั้น ไม่ว่าธุรกรรมในตอนเริ่มแรก หรือว่าการสารภาพความในใจออกไปในตอนนี้ เป้าหมายของเขาก็ไม่เคยเปลี่ยนไปเลย
“ฉันไม่ตกลง!” หลิวหยิงได้ปฏิเสธออกมาอย่างรวดเร็ว ระหว่างพวกเขามันไม่มีความจำเป็นจะต้องอยู่ด้วยกัน! เธอไม่ได้ชอบซือถูมู่หรง ซือถูมู่หรงเองก็ไม่ได้ชอบเธอเหมือนกัน ทำไมจะต้องฝืนด้วยล่ะ? ยิ่งไปกว่านั้น ซือถูมู่หรงก็จวนจะแต่งงานกับภรรยาของเขาอยู่แล้ว เธอไม่ได้ไม่มีตาอย่างนั้นเสียหน่อย
การปฏิเสธในทุก ๆ ครั้งของหลิวหยิง ล้วนแล้วแต่จะทำให้ซือถูมู่หรงรู้สึกโกรธไปเสียทุกครั้ง ยิ่งไม่ต้องพูดถึงตอนนี้เลย หลิวหยิงช่างไม่เหลือความรู้สึกต่อกันสักนิดเลยจริง ๆ! การไร้หัวใจจำพวกนี้มันได้ทำให้ซือถูมู่หรงโกรธขึ้นมาไม่หยุด ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการกระทำที่มันคลุมเครือของพวกเขาทั้งสองคนในตอนนี้เลย ซือถูมู่หรงกดหลิวหยิงเอาไว้ ทั้งสองคนอยู่ใกล้กันมาก การปฏิเสธของหลิวหยิงอยู่ที่ข้าง ๆ ใบหู ตรงช่วงล่างก็เป็นผิวที่เนียนละเอียดและมีกลิ่นหอมด้วยอีก ซือถูมู่หรงรู้สึกว่าแทบจะเป็นบ้าไปแล้ว! เขาข่มกลั้นอารมณ์ฝืนพูดกับหลิวหยิงออกไปต่อ “แล้วเธอคิดอยากจะอยู่กับใคร? อยากจะแต่งกับใคร? เธอไม่มีคนที่ชอบ พวกเรามาลองดูกันสักหน่อยไม่ได้เหรอ? ฉันเองก็จะไม่บังคับเธอเหมือนกัน!”
“ใครบอกว่าฉันไม่มีคนที่ชอบกัน!” น้ำเสียงที่มั่นอกมั่นใจนั้นของซือถูมู่หรงได้สะกิดใจหลิวหยิงไปอย่างจัง เธอไม่มีคนที่ชอบก็ต้องมาคบอยู่กับเขางั้นเหรอ? เธอเองก็ไม่ชอบซือถูมู่หรงด้วยเหมือนกัน! ถ้าคนรอบข้างที่รู้จักกันต่างคิดกันอย่างนี้กันไปหมด อย่างนั้นแล้วเธอก็สามารถสุ่มหาใครมาสักคนมาใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันก็ได้แล้วใช่มั้ย!
“เธอชอบใคร!” ซือถูมู่หรงรู้สึกเหมือนกับว่ามีอะไรระเบิดออกมาแล้ว! หลิวหยิงมีคนที่ชอบ? ห้าปีนี้เธออยู่กับเขาตลอด คนนึงคือไป๋ยี่รุ่ยที่ตอนนี้ก็ไม่ได้มีความรู้สึกอะไรด้วยแล้ว เธอหลิวหยิงไปเอาคนที่ชอบมาจากไหนกัน!
“ไม่ต้องให้คุณมายุ่งหรอก!” หลิวหยิงพูดจบก็นึกเสียใจภายหลังขึ้นมา เธอไม่ควรจะเถียงสู้ออกไปเลย มันไม่มีความจำเป็นเลยสักนิดเดียว ยิ่งไปกว่านั้น เธอจะมีคนที่ชอบหรือไม่ ชอบใคร มันเกี่ยวอะไรกับซือถูมู่หรงกัน!
“งั้นเธออยากให้ใครยุ่ง? คนที่เธอชอบ? เป็นใครกัน!” ซือถูมู่หรงจับข้อมือของหลิวหยิงกดเอาไว้ทั้งสองข้าง น้ำหนักของร่างกายในตอนนี้เหมือนกับว่าได้กดลงไปบนร่างของหลิวหยิงไปหมด เขาจ้องเธอเขม็ง เหมือนกับว่าจะกลืนกินเธอไปให้ไม่เหลือซากไปเลยก็ไม่ปาน
“มันเกี่ยวอะไรกับคุณ? ถึงยังไงฉันก็ไม่ต้องการให้คุณมายุ่งอยู่แล้ว! คุณซือถูมู่หรงมีสิทธิ์อะไรมายุ่งเรื่องของฉัน?” หลิวหยิงพยายามขัดขืนออกไปสุดกำลัง พยายามที่จะลุกขึ้นไปสุดชีวิต ข้อมือก็ได้บิดไปมาไม่หยุด
“ทำไมฉันจะไม่มีสิทธิ์จะยุ่งเรื่องของเธอ? อย่าลืม เธอเป็นผู้หญิงของฉัน! เป็นผู้หญิงของฉันแล้ว ยังคิดจะไปจากฉันง่าย ๆ อีก? อย่าแม้แต่จะคิด!” ซือถูมู่หรงแทบอยากจะลากหลิวหยิงไปรับเอาทะเบียนสมรสมาเลยทีเดียว จับเธออยู่ข้างกายเขา ให้เธอหนีออกไปจากกำมือเขาไปไม่ได้เลยตลอดไป
“นั่นมันเป็นอดีตที่ได้ผ่านไปแล้ว ตอนนี้พวกเราไม่มีความเกี่ยวข้องกัน!” หลิวหยิงมักจะรู้สึกเกลียดความคิดแบบนี้ของซือถูมู่หรงเป็นอย่างมาก หรือจะเป็นเพราะว่าทั้งสองคนเคยอยู่ด้วยกัน จึงไม่อาจแยกทางออกไปกันได้แล้วอย่างนั้นเหรอ? อดีตมันก็คืออดีต เห็นเพียงแค่อดีตมันจะไปมีความหมายอะไรกัน?
“เธอสบายใจได้ เธอเคยเป็นผู้หญิงของฉัน ไม่มีใครกล้าอยากได้เธออีก! เธอจำต้องเป็นของฉันเท่านั้น! จากไป อย่าได้คิดตลอดไป!” ซือถูมู่หรงพูดข่มขู่ออกมา มอบความอ่อนโยนให้กับเธอมากเกินไปงั้นเหรอ? นึกไม่ถึงว่าเธอจะเกิดความคิดที่จะหนีรอดออกไปมากมายขนาดนี้ หรือว่าเขาจะอ่อนโยนมากเกินไป ทำให้หลิวหยิงคิดว่าสามารถต่อต้านความต้องการของเขาไปได้ง่าย ๆ ? ทำไมคนคนนี้ถึงไม่อาจอยู่ข้างกายเขาไปให้ดี ๆ ได้ล่ะ? เธอไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น เพียงแค่อยู่กับเขาไปก็พอ!
“ฉันไม่ใช่ของคุณ ฉันเป็นของตัวฉันเอง!” หลิวหยิงไม่อยากเป็นของประดับของเขา พูดเน้นย้ำออกไปอีกครั้ง “ถึงแม้ว่าอดีตจะเป็นผู้หญิงของคุณ แต่ต่อจากนี้ไปมันไม่ใช่แล้ว พวกเราไม่มีความเกี่ยวข้องกันแล้ว!”
“ไม่มีความเกี่ยวข้อง?” ซือถูมู่หรงหรี่ตาออกมา ไม่มีความเกี่ยวข้อง มันไม่ง่ายไปหน่อยเหรอ? “ในเมื่อไม่เกี่ยวข้องกันแล้ว งั้นฉันก็ไม่รังเกียจที่จะเกิดความสัมพันธ์ขึ้นมาอีกสักหน่อย อย่างนี้แล้ว พวกเราก็มีความเกี่ยวข้องกันแล้ว เธอก็จะไม่คิดจะไปจากกันแล้วใช่มั้ย?”
ซือถูมู่หรงเข้าไปใกล้ข้าง ๆ ใบหูของหลิวหยิง ค่อย ๆ พูดออกไปช้า ๆ มือได้ปลดเสื้อผ้าของหลิวหยิงไปอย่างคล่องแคล่ว “อันที่จริงตอนที่ฉันเพิ่งจะมาเมื่อกี้นี้ ก็อยากจะเกิดความสัมพันธ์อะไรกับเธอสักหน่อยอยู่แล้ว แต่เมื่อตอนนั้นฉันอารมณ์ไม่ดี ฉันก็ทำไม่ลง…”
มือของซือถูมู่หรงไม่ได้หยุดลงเลย ปล่อยให้หลิวหยิงต่อต้านไป เขากดเธอเอาไว้อย่างหลวม ๆ ยังสามารถขยับมือที่ว่างได้อยู่ “แต่ว่าตอนนี้ ฉันคิดว่ามันไม่จำเป็นแล้ว? เธออยากจะจากไปอยู่ตลอด อยากจะสลัดความสัมพันธ์กับฉันอยู่ตลอด แต่ว่า เธอคิดจะเดินออกไปได้ยังไงกันน่ะ? เธอเป็นของฉัน เป็นของฉันได้แค่คนเดียวเท่านั้น ฉันไม่อยากให้เธอไป เธอก็ไม่อาจเดินออกไปได้ตลอดไป”
“ทำไม ทำไมต้องทำอย่างนี้กับฉัน!” หลิวหยิงเอาแต่ส่งเสียงร้องไห้ออกมาไม่หยุด หลายปีมานี้ เธอไม่เคยปล่อยให้ตัวเองอ่อนแอมาก่อนเลย แต่เรื่องหลายวันมานี้ มันได้บั่นทอนภายในใจของเธออยู่ตลอด สาเหตุการตายของพ่อ เรื่องไป๋ยี่รุ่ย รวมทั้งการตามราวีกันอย่างไม่หยุดหย่อนของซือถูมู่หรง ก็เหมือนกับหมาป่าที่หิวโหยตัวหนึ่งที่ไล่ตามเธออยู่ จ้องจะตะครุบเธออยู่ข้างหลังตลอดเวลา ความอ่อนแอเพียงนิดเดียวมันก็สามารถกลืนกินเธอเข้าไปได้แล้ว
“เพราะว่า ฉันชอบเธอ ฉันไม่อาจขาดเธอได้! อย่าไปจากฉัน!” ซือถูมู่หรงถูกเสียงร้องไห้ของหลิวหยิงทำเอาหยุดไปด้วยความตกตะลึง หลิวหยิงร้องไห้น้อยมาก และน้ำตาในตอนนี้ เหมือนกับเข็มที่ทิ่มแทงเขาจนเจ็บไปหมดเลยก็ไม่ปาน ซือถูมู่หรงจูบไปที่ดวงตาของหลิวหยิงไปเบา ๆ การกระทำได้หยุดลง เขาทำใจเห็นเธอร้องไห้ไม่ได้ เพียงแค่เธอร้องไห้ออกมา เขาก็เจ็บปวดใจขึ้นมา “อย่าร้อง วันนี้ฉันจะไม่ทำอะไรทั้งนั้น เธออย่าคิดจะจากไป ให้โอกาสฉันสักครั้งได้หรือเปล่า? เรื่องในอดีตก็ปล่อยให้มันผ่านไปเถอะนะ พวกเรามาเริ่มต้นกันใหม่!” ซือถูมู่หรงปลอบประโลมออกไปอย่างตื่นตระหนกทำอะไรไม่ถูก น้ำตาของหลิวหยิงมันเหมือนกับเขื่อนแตก ไหลออกมาไม่หยุด ไม่ว่าจะเช็ดออกไปยังไงมันก็ไม่หมดไปเสียที
“พวกเรามีลูกสักคนนึง จะเป็นเด็กผู้ชายหรือผู้หญิงก็ได้ทั้งนั้น พวกเรากับลูกอยู่ด้วยกันตลอดไป ได้หรือเปล่า?” ซือถูมู่หรงค่อย ๆ พรรณนาออกมาอย่างช้า ๆ เขาอยากได้ลูกสักคนนึงมารั้งหลิวหยิงเอาไว้ ขอเพียงแค่มีลูกสักคน ระหว่างพวกเขาก็จะมีความเป็นไปได้มากขึ้นกว่าเดิม
