แล้วทำไมเธอถึงไม่สนใจเรื่องพวกนี้ แม้แต่เหยียบความรู้สึกของเขาไว้ที่ใต้ฝ่าเท้าอีกงั้นเหรอ? ภายใต้สีหน้าที่เย็นชาของเย่ซือเฉินปนไปด้วยความผิดหวังและเจ็บปวดใจ เวินลั่วฉิงเห็นแบบนั้นแล้วก็ใจสั่น มันก็เป็นแค่ประโยคล้อเล่นเพียงประโยคเดียวเท่านั้น แต่กลับทำให้เย่ซือเฉินสะเทือนอารมณ์มากขนาดนี้！
เวินลั่วฉิงเริ่มเสียใจแล้ว เธอไม่ควรจะล้อเล่นเลย ผู้ชายคนนี้มีความรักต่อเธอมากเกินไป ไม่สามารถพูดเล่นอะไรได้เลย เวินลั่วฉิงโทษตัวเอง เธอเองก็รู้อยู่แล้ว แล้วทำไมถึงได้ก่อกวนเขาอีกล่ะ?
พอเห็นสีหน้าของเย่ซือเฉิน เวินลั่วฉิงก็ไม่กล้าล้อเล่นอีกแล้ว เธอรีบปีนขึ้นไปในทันที แล้วก็พิงไปกับร่างกายของเย่ซือเฉิน เย่ซือเฉินร่างกายแข็งทื่อไปในทันที แต่ว่าเขาก็ทำใจผลักเวินลั่วฉิงออกไปไม่ได้ แล้วก็ถามด้วยความโมโหว่า “เวินลั่วฉิง เธอมีหัวใจรึเปล่า!เมื่อวานเธอพึ่งบอกว่าเธอชอบฉัน แต่ว่าตอนนี้กลับมาคืนคำซะแล้ว! ความรู้สึกเป็นเรื่องที่เธออยากจะกลับคำก็กลับคำได้เลยงั้นเหรอ? ”
เวินลั่วฉิงมองสีหน้าของเย่ซือเฉิน แล้วก็ยื่นมือไปลูบใบหน้าของเธอ ในเรื่องความรู้สึก เธอเองก็อืดอาดมากพอแล้ว แต่ผู้ชายคนนี้ ทำไมถึงได้อืดอาดมากกว่าเธออีกล่ะ? ทั้งๆ ที่เมื่อวานก็พูดกันไปเรียบร้อยแล้ว เวินลั่วฉิงอยากจะหยอกล้อเย่ซือเฉิน แต่ว่าเธอก็ทำไม่ลงแล้ว ความรู้สึกบางอย่าง การได้มาแล้วสูญเสียไป สู้ไม่เคยได้มันมาเลยซะยังจะดีกว่า เหมือนที่เธอรู้สึกกับเย่ซือเฉิน
ถ้าเกิดว่าเธอไม่เคยสารภาพรักกับเย่ซือเฉินมาก่อน แบบนั้น เย่ซือเฉินก็จะโอ๋เธอ รักเธอตลอด แต่ว่าจะไม่ตื่นเต้นแบบนี้ แต่ว่าเธอสารภาพรักไปแล้ว นี่มันไม่สามารถกลับคำได้หรอก แต่เกิดว่ากลับคำไปแล้ว เย่ซือเฉินคงจะเป็นบ้าไปแน่ๆ!เวินลั่วฉิงรู้สึกปวดใจกับความรักที่ลึกซึ้งของเย่ซือเฉิน แล้วก็รู้สึกโกรธกับการไม่เชื่อใจของเย่ซือเฉิน ผู้ชายคนนี้นี่ ทำไมถึงไม่ยอมเชื่อใจเธอให้มากกว่านี้หน่อยล่ะ? แค่นิดเดียวก็ยังดี เขาก็จะได้เห็นความรักที่ลึกซึ้งของตัวเธอเองเหมือนกัน
“ตาบื้อ”เวินลั่วฉิงอดไม่ได้ที่จะพูดออกมา ความรู้สึกของเธอเวินลั่วฉิงมันตามอารมณ์ขนาดนั้นเลยเหรอ? การที่เธอจะชอบคนคนหนึ่งได้มันง่ายขนาดนั้นเลยรึไง? ยิ่งไปกว่านั้นมันคือความรักนะ! ตอนที่เธอตกหลุมรักเย่ซือเฉิน เธอต้องตัดสินใจครั้งใหญ่แค่ไหน? เย่ซือเฉินไม่เคยสัมผัสได้เลยเหรอ? เวินลั่วฉิงคิดอย่างไม่พอใจ แต่ว่าต่อมาเธอก็รู้สึกโล่งใจ ในเรื่องของความรู้สัมพันธ์นี้ หลายคนต่างก็จะคิดว่าเธอเป็นคนที่อยู่สูงกว่า แล้วก็มองเห็นความรักที่ลึกซึ้งของเย่ซือเฉิน แต่ความจริงแล้ว ที่ผ่านมา เย่ซือเฉินวางตัวเองไว้ในตำแหน่งที่ต่ำกว่าตลอด เขาคอยตามจีบเธอ แล้วก็มุ่งมั่นอยู่แบบนั้น ไม่ว่าจะขัดแย้งกันขนาดไหน หรือมีเรื่องเข้าใจผิดมากเท่าไหร่ เขาโกรธ โมโห แต่ว่าไม่เคยคิดที่จะยอมแพ้มาก่อนเลย เป้าหมายเดียวของเขา ก็คืออยากให้เธอได้คบกับเขา อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข เขาปรารถนาให้เธอรักเขาเหมือนกับที่เขารักเธอ แต่ว่าเขากลับไม่เคยเชื่อเลย ว่าตัวเองเขาจะได้รับคำตอบแบบนั้น ดังนั้น เขาถึงได้คอยดึงเธอไว้รอบๆ ตัวเขาอย่างเผด็จการ ไม่ได้แม้แต่ถามความปรารถนาของเธอด้วยซ้ำ หรือว่าในสายตาของเขา ถ้าเกิดว่าถามออกมาแล้วจะโดนปฏิเสธรึเปล่า? เวินลั่วฉิงคิด เมื่อก่อนเธอทำกับเย่ซือเฉินเกินไปรึเปล่า? เย็นชากับเขาจริงๆ เหรอ? ทำไมเย่ซือเฉินถึงได้สงสัยความรู้สึกของเธอแบบนี้ล่ะ?
เย่ซือเฉินมึนงงเพราะคำพูดของเวินลั่วฉิง เธอ? เมื่อกี้พูดอะไร? ตาบื้องั้นเหรอ? นี่มันหมายความว่ายังไงกัน? บอกว่าเขาโง่เหรอ? ทั้งๆ ที่เขาฉลาดขนาดนั้น!แล้วอีกอย่าง ประโยคนี้ พูดตอนนี้มันเหมาะสมงั้นเหรอ? แล้วน้ำเสียงที่ออดอ้อนแบบนั้นมันหมายความว่ายังไง? เย่ซือเฉินสงสัย ไม่เข้าใจ เขารู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองไม่เคยรู้จักคำนี้มาก่อนเลย
เวินลั่วฉิงขยับเข้าไปและจูบเย่ซือเฉิน มันไม่ใช่การกระทำเพียงผิวเผินเท่านั้น เธอเป็นคนเริ่มกัดริมฝีปากของเย่ซือเฉิน แม้แต่โจมตีเข้าไปทีละขั้นด้วยซ้ำ
คนเป็นผู้ชายต่างก็ทนไม่ได้ที่ผู้หญิงในหัวใจของตัวเองเป็นฝ่ายรุกขนาดนี้ และยิ่งไปกว่านั้นเพราะว่าเขาคือเย่ซือเฉิน เขารีบเปลี่ยนจากผู้ถูกกระทำ เป็นผู้กระทำทันที เขากอดเวินลั่วฉิงเอาไว้ แล้วก็จูบเธออย่างกำเริบเสิบสาน ไม่สะกดอารมณ์เลยแม้แต่นิดเดียว
หลังจากจูบยกแรกผ่านไป ทั้งสองคนก็เริ่มหอบ เย่ซือเฉินมองเวินลั่วฉิงด้วยสายตาที่ลึกซึ้ง นี่เธอหมายความว่ายังไง? เมื่อกี้บอกว่าไม่ได้ชอบเขา แต่ก็เป็นฝ่ายรุกจูบเขาก่อน คือ? หมายความว่ายังไง? เย่ซือเฉินไปกล้าไปคาดเดา นี่คือความรักรึเปล่า? หรือว่าการเสพสม?
“เมื่อวานที่ฉันบอกนาย มันไม่ใช่การชอบ”เวินลั่วฉิงพิงหน้าอกของเย่ซือเฉิน แล้วก็พูดช้าๆ
เย่ซือเฉินฟังไม่เข้าใจงั้นเหรอ? ที่เธอพูดเมื่อวาน เมื่อวานเธอก็สารภาพรักไปแล้วไง เธอบอกว่า เธอรักเขา ตอนนี้ก็บอกว่ามันไม่ใช่การชอบงั้นเหรอ? ระหว่างทั้งสองนี้คืออะไรกัน?
เวินลั่วฉิงมองดูแววตาที่ไม่เข้าใจของเย่ซือเฉิน แล้วก็ส่ายหน้าอย่างทำอะไรไม่ถูก ดูท่าทาง คนคนนี้เป็นคนที่กู่ไม่กลับแล้วจริงๆ คงต้องให้เธอเป็นฝ่ายรุกแล้วล่ะ
“ที่ฉันพูดเมื่อวาน คือฉันรักนาย！” เวินลั่วฉิงถอนหายใจออกมา เธอยังไม่ค่อยคุ้นชิบกับการแสดงความรู้สึกของตัวเองออกมาแบบนี้ แต่ว่าพอนึกถึงเย่ซือเฉิน เธอก็รู้สึกว่า เรื่องนี้เธอควรจะเป็นคนที่ทำให้มั่นใจหน่อยน่าจะดีกว่า
เวินลั่วฉิงรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่า ตอนที่ตัวเองพูดคำว่า “ฉันรักนาย”นั้น แขนของเย่ซือเฉินกอดแน่นยิ่งกว่าเดิม เธอก็พูดซ้ำแล้วซ้ำอีกว่า “เมื่อกี้ฉันบอกว่า ฉันไม่ได้ชอบนาย ก็เพราะว่าฉันอยากจะพูดว่า ฉันรักนาย！”เย่ซือเฉินดีใจจนแทบจะเป็นบ้า ที่แท้ก็เป็นแบบนี้เองเหรอ? เขาก็บอกแล้วไง! เวินลั่วฉิงจะเก็บความรู้สึกของตัวเองคืนได้ยังไงกัน? เขาทนไม่ได้หรอก! และเวินลั่วฉิงก็ไม่สามารถทำแบบนั้นได้ด้วย!
เวินลั่วฉิงอธิบายให้เขาฟังอย่างอดทน “ชอบ กับรักมันไม่เหมือนกัน การชอบนั้นสามารถชอบได้หลายคน ให้ญาติ ให้เพื่อน แต่รักนั้น สามารถให้ได้เพียงแค่คนเดียวเท่านั้น มันมีเพียงหนึ่งเดียว!”เวินลั่วฉิงมองไปที่เย่ซือเฉินด้วยความรักเต็มเปี่ยม ผู้ชายคนนี้เนี่ย ทั้งน่ารักและน่าโมโหเสียจริงเลย และในเรื่องของด้านความรัก กลับไม่มั่นใจในตัวเองเลยแม้แต่นิดเดียวเลย!ทำไมเขาถึงไม่เคยคิดมาก่อนเลย ว่าเธอรักเขาจริงๆ? เวินลั่วฉิงรู้สึกว่า เธอกับเย่ซือเฉินทั้งสองคนเชื่องช้าเรื่องความรักมาก กว่าจะเดินทางมาถึงจุดนี้มันไม่ง่ายเลย! ตอนนี้เธอไม่สามารถแยกจากการ “กวนใจ”ของเย่ซือเฉินได้อีกแล้ว อดีตคืออดีต ส่วนในอนาคตนั้น เธอกับเย่ซือเฉินจะต้องรักใครกลมเกลียวกัน!
เย่ซือเฉินเอียงหัว เขาไม่ได้รู้สึกอะไรมากมายกับเรื่องพวกนี้ ในสายตาของเขา มันมีแค่สิ่งที่รับได้กับรับไม่ได้เท่านั้น เวินลั่วฉิงคือคนที่เขาชอบ และชอบที่สุดด้วย มันก็ต้องกลายเป็นความรักไปโดยธรรมชาติ เขารักเวินลั่วฉิง มันจำเป็นต้องเป็นเธอเท่านั้น คนอื่นไม่สามารถทำได้！เขาแค่รู้สึกว่าตัวเองชอบเวินลั่วฉิง และเวินลั่วฉิงก็ควรจะชอบเขาแบบนี้เหมือนกัน ดังนั้น ตอนที่เวินลั่วฉิงสารภาพรักนั้น เขาไม่ได้ไปแยกแยะความหมายของสิ่งนั้นจริงๆ ด้วยซ้ำ แต่ว่าตอนที่เวินลั่วฉิงบอกว่าไม่ชอบเขานั้น เขาก็ไม่ได้คิดอะไรเยอะ แค่คิดไปเองว่าเวินลั่วฉิงไม่ได้รู้สึกอะไรกับเขา ไม่อยากจะอยู่กับเขาอีกต่อไปแล้ว นี่เป็นเรื่องที่เขาไม่มีทางรับได้อย่างแน่นอน!
และคำอธิบายในตอนนี้ของเวินลั่วฉิง เขาก็ไม่ได้ไปแยกแยะอะไรมากมาย แค่เข้าใจว่าเวินลั่วฉิงต้องการจะสื่อว่าเธอชอบเขา รักเขา!
เวินลั่วฉิงก็เห็นว่าเย่ซือเฉินเหม่อลอย ถึงขนาดที่ไม่ได้ตั้งใจฟังด้วยซ้ำ เธอจ้องเขาด้วยความโกรธ คนคนนี้เนี่ย กล่อมง่ายขนาดนี้เลยเหรอ? แต่ว่า นายช่วยเข้าใจให้ดีหน่อยได้ม้ัย ไตร่ตรองหน่อย! ถ้าเกิดว่าต้องพูดใหม่เหมือนเดิมทุกครั้ง ต่อไปยังจะอยากมีชีวิตอยู่ไหม?
ความคิดของเย่ซือเฉินไม่เหมือนกับวเวินลั่วฉิงเลย ความคิดของเขาถูกดึงดูดด้วยประโยคอื่น——การชอบนั้นสามารถมอบให้ได้หลายคน! นี่มันหมายความว่ายังไงกัน เย่ซือเฉินถามออกมาโดยทันที “เมื่อกี้ที่เธอบอกว่า การชอบนั้นสามารถชอบได้หลายนงั้นเหรอ เธอยังชอบคนอื่นอีกเหรอ? ”
เวินลั่วฉิงิอึ้งไป ประเด็นของคนนี้คืออะไรกัน? เรื่องอะไรกัน หรือ่ายังไม่ารู้ว่าเธอรักเขา เวินลั่วฉิงถอนหายใจออกมา แล้วก็โน้มขเ้าไปหัด “ดารชอบมันสาารถให้ได้หลายคน！”
“ฉันไม่อนุญาต！”ทันใดนั้นเย่ซือเฉินก็คร่อมเวินลั่วฉิงไว้บนตัวของตัวเอง มองมาที่เธอด้วยสีหน้าที่มุ่งร้าย เหมือนกับว่าถูกขโมยของที่มีค่าไปอย่างนั้นแหละ
เวินลั่วฉิงรู้สึกคอค่อนข้างแห้ง กลืนน้ำลาย แล้วก็พูดอย่างกลัดกลุ้ม “ถ้ายังงั้นนายก็ไม่อนุญาตให้ฉันชอบจื่อซีกับจื่อโม่ด้วยงั้นเหรอ? ”
เย่ซือเฉินคิดอย่างระมัดระวังในทันที เหมือนกับว่าลืมไปเลยว่าจื่อซีกับจื่อโม่คือลูกของเขา เวินลั่วฉิงโมโหจนอยากจะตีคน! มีพ่อคนแบบนี้ด้วยเหรอ? ตอนหึงนี่ไม่มีเหตุผลอะไรเลย！
“ฉันคิดว่า เธอสามารถชอบพวกเขาได้ แต่ว่าความชอบต้องไม่มากไปกว่าที่ชอบฉัน”เย่ซือเฉินตอบอย่างจริงจัง เวินลั่วฉิงอยากจะถามหน่อยมากว่าในสมองของเย่ซือเฉินมีอะไรอยู่!เธออดทนและถามต่อว่า “แล้วฉันก็ยังชอบพ่อ แม่ด้วย！”
เย่ซือเฉินหน้าดำคร่ำเครียดในทันที แล้วก็ได้ยินเวินลั่วฉิงถามด้วยเสียงอ่อนว่า “ไม่ได้หรอก? แม่ฉันคลอดและเลี้ยงฉันมา ฉันก็ต้องชอบอยู่แล้ว สำหรับพ่อ ฉันไม่เคยเจอเขามาก่อน และก็ไม่รู้จักเขาด้วย แต่ว่า ถ้าเกิดว่าฉันเป็นเด็กที่โตมาในครอบครัวที่สมบูรณ์ทั่วไป ฉันก็ต้องชอบพ่ออย่างแน่นอน ดังนั้น ฉันก็ชอบพ่อกับแม่ของฉันด้วย”
เย่ซือเฉินคิด ก็จริง เขาก็พยักหน้าอีกครั้ง แล้วก็จ้องไปที่เวินลั่วฉิงต่อ เวินลั่วฉิงยิ้มออกมาอย่างอดไม่ได้ ทำไมคนคนนี้ถึงได้น่ารักขนาดนี้เนี่ย！ใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ เหมือนเด็กเลย
“แล้วฉันก็ชอบหลิวหยิง เธอคือเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน!พวกเราเติบโตมาด้วยกัน และไม่เคยทิ้งกันในช่วงเวลาที่ยากลำบากด้วย พวกเราจะคิดเผื่อกันและกัน และฉันก็ไม่มีทางปล่อยความสัมพันธ์นี้ไป”เวินลั่วฉิงพูดไปด้วยความที่อยากจะล้อเล่น แต่ว่า เธออยากจะให้เย่ซือเฉินตระหนักอย่างลึกซึ้ง ถึงความหมายของเขาสำหรับฉัน เย่ซือเฉินสำหรับเวินลั่วฉิง จะเป็นคนที่มีเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น!
