ถ้ามีคนแบบนั้นจริงๆ คนที่หลิวหยิงยอมตายเพื่อเขา ซือถูมู่หรงไม่รู้ว่าตัวเองจะทำเรื่องบ้าๆอะไรออกมา เขาอิจฉาจนหัวเสีย อยากจะหาตัวคนคนนั้นให้เจอเดี๋ยวนี้ ทรมานเขาต่างๆนาๆต่อหน้าหลิวหยิง แต่ว่า เขายังหวังว่าจะไม่มีคนคนนี้ เพราะว่าหลิวหยิงไม่ได้แค่พูดไปงั้นๆ ถ้าเขากล้าทำร้ายคนคนนั้น หลิวหยิงก็จะตายไปพร้อมกันแน่นอน สุดท้ายที่ได้รับการทรมาน ก็มีเพียงเขาและหลิวหยิงเท่านั้น ซือถูมู่หรงไม่อยากให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น
หลิวหยิงยิ้มเยาะ ฉันไม่รู้เลย ว่าประธานซือถูมีนิสัยชอบฆ่าคนด้วย อ้อ ไม่ใช่สิ ประธานซือถูก็มีนิสัยแบบนี้มาตลอด แต่เป็นยืมดาบฆ่าคน หลิวหยิงแทบจะพูดทีละคำ จ้องมองซือถูมู่หรง ซือถูมู่หรงแต่ไหนแต่ไรก็ไม่มีสิทธินี้ มาถามคนข้างกายเธอ พวกเขา ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกัน
สำหรับผู้ชายคนอื่น ไม่ว่าจะมีหรือไม่ ก็ไม่ใช่เรื่องที่ซือถูมู่หรงจะมาสอบถามได้ เธอ ก็ไม่ต้องการให้เขามาถามด้วย
ซือถูมู่หรงรู้สึกเจ็บแปลบในหัวใจ เขาไม่เคยรู้เลย ว่าหลิวหยิงจะช่างพูดขนาดนี้ โหดขนาดนี้ ประโยคเดียวทิ่มแทงเข้าไปในหัวใจ เลือดไหลหยดออกมา——หลิวหยิงกำลังพูดถึงเรื่องพ่อของเธอ เธอกำลังเกลียดเขาที่ทำร้ายพ่อของเธอจนตาย และโทษนี้ เขาไม่มีทางหลุดพ้นได้ตลอดชีวิต
นอกจากเรื่องนี้ ระหว่างเรา ก็ไม่มีอะไรคุยกันเลยเหรอ? ซือถูมู่หรงไม่ตายใจ ถามอย่างไม่ลดละ
หลิวหยิงไม่พูด เธอกำลังจะจากไปในไม่ช้าทำไมจะต้องคุยกับซือถูมู่หรงให้มากความด้วยล่ะ?
หลิวหยิงไม่อธิบาย ไม่พูด ยืนขวางประตูตลอด ความเงียบของเธอทำให้ซือถูมู่หรงโมโห คุณยอมรับแล้วว่าในห้องของคุณมีผู้ชายคนอื่นอยู่ใช่ไหม? ดังนั้นถึงขวางอยู่ตลอด?
ไม่ว่าข้างในจะเป็นใคร ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับประธานซือถู หลิวหยิงไม่คิดที่จะอธิบาย เธอไม่อยากให้ซือถูมู่หรงรู้ว่าแม่ของตัวเองอยู่ข้างใน เธออยากให้แม่ของเธอหลีกเลี่ยงซือถูมู่หรงโดยจิตใต้สำนึก แม่ของเธอไม่ง่ายเลยที่จะไม่แคร์แล้ว แต่ว่า พอเห็นซือถูมู่หรง เกรงว่าจะนึกถึงเรื่องในอดีตขึ้นมาอีก และจะยังถือสาอีก เธอไม่อยากให้แม่ของเธอรู้ ว่าซือถูมู่หรงกำลังตามรังควานเธอ
คนที่อยู่ข้างใน คือใครกันแน่? คุณแค่อยากให้ผมอึดอัดใจใช่ไหม? ซือถูมู่หรงไม่เชื่อว่าในห้องของหลิวหยิงมีผู้ชายคนอื่นอยู่ แต่หลิวหยิงดูปกป้องจนผิดสังเกต เขาทนไม่ได้! แล้วก็ไม่มีทางปลอบตัวเองให้ทนได้ด้วย
นี่ไม่เกี่ยวอะไรกับประธานซือถู เชิญคุณกลับไปเถอะ หลิวหยิงปฏิเสธ เธอหลบเลี่ยงสายตาของซือถูมู่หรง สายตาของเขามักจะทำให้เธอรู้สึกเหมือนถูกสำรวจ เธอไม่ชอบ
ขอแค่คุณบอกผม คนข้างในคือใคร ผมก็จะไป ซือถูมู่หรงพูด เขาเชื่อหลิวหยิง แต่เขากลัวว่าหลิวหยิงจะแก้แค้นเขา ทำเรื่องไร้สติบางอย่างขึ้นมา ในใจวางไม่ลง อยากจะรู้ว่าในห้องของหลิวหยิงคือใคร อีกอย่าง ซือถูมู่หรงสังเกตเห็นว่า หลิวหยิงพยายามพูดเสียงเบาๆตลอด ราวกับกลัวว่าจะรบกวนคนที่อยู่ในห้อง รายละเอียดเล็กๆนี้ทำให้ซือถูมู่หรงอิจฉา
หลิวหยิงรู้นิสัยของซือถูมู่หรง ตอนนี้เขาไม่ได้รับคำตอบก็จะไม่ยอมเลิกรา แต่ในตอนนี้ หลิวหยิงแค่อยากให้ ซือถูมู่หรงจากไปโดยเร็วที่สุด เลยถอยก้าวหนึ่ง เป็นใครฉันบอกคุณไม่ได้ แต่ ไม่ใช่ผู้ชาย
ซือถูมู่หรงพยักหน้า เขารู้ว่ามันต้องเป็นแบบนี้ ต่อให้เป็นผู้หญิงก็เถอะ เขาพบว่าตัวเองก็ยังอิจฉา แต่คำตอบที่อ่อนโยนของหลิวหยิง ทำให้เขาดีใจ ที่จริงแล้ว คุณก็ยังแคร์ผมอยู่สักหน่อยใช่ไหม? นิดหน่อยก็ยังดี
หลิวหยิงเงียบไม่พูดอะไร เธอไม่มีความรู้สึกอะไรกับซือถูมู่หรงแล้ว แต่ซือถูมู่หรงก็ยังไม่ยอมแพ้ตลอด ทำให้เธอรู้สึกหงุดหงิด ก็แค่ ซือถูมู่หรงหน้าด้านไปหน่อย คอยตามเธอตลอด เธอก็หนีไม่พ้น ถึงทำให้เกิดเหตุการณ์วันนี้ขึ้น หลิวหยิงรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย
ความเงียบของหลิวหยิงตกไปอยู่ในดวงตาของซือถูมู่หรง กลายเป็นการยอมรับอย่างหนึ่ง เขาเข้าใจหลิวหยิง ถ้าเรื่องที่หลิวหยิงไม่ต้องการอธิบาย เธอก็จะไม่พูดอะไรออกมาแน่ แต่ตอนนี้ หลิวหยิงยอมอธิบายกับเขา บอกว่าในห้องไม่ใช่ผู้ชายคนอื่น ทำให้ในใจเขามีความหวังเล็กๆขึ้นมา เขาเข้าไปใกล้หลิวหยิง เป็นแบบนี้ได้ไหม ขอแค่คุณให้โอกาสผมสักนิด พวกเราจะมีอนาคตที่แตกต่างอย่างสิ้นเชิง
หลิวหยิงยังไม่ทันจะพูด ทันใดนั้นประตูก็เปิดออก เสียงของคุณแม่หลิวดังออกมา: หยิงเอ๋อร์ นั่นใครน่ะ?
หัวใจของหลิวหยิงเต้นแรงในทันที เรื่องที่เมื่อกี้เธอหลีกเลี่ยงมาตลอด ได้เกิดขึ้นแล้ว แม่ของเธอ ปะทะหน้ากันกับซือถูมู่หรงแล้ว
คุณแม่หลิวพอเห็นซือถูมู่หรง สีหน้าก็เข้มขึ้นทันที เธอไม่เคยคิดเลยว่าจะได้เจอกับซือถูมู่หรง เรื่องเมื่อห้าปีก่อนปรากฏขึ้นต่อหน้าเธอในทันที ทำให้ในตาของเธอเผยความเกลียดชังออกมา คุณแม่หลิวก็มองซือถูมู่หรงไม่ขยับอยู่อย่างนั้น
ซือถูมู่หรงตกตะลึง ทำไม…ถึงเป็นแม่ของหลิวหยิง หลิวหยิงรับแม่ของเธอมาแล้ว? เพื่ออะไร? ก็ใช่ ตอนนี้ หลิวหยิงอยู่คนเดียว อยากให้แม่ของเธอมาอยู่เป็นเพื่อน ก็เป็นเรื่องปกติ
ซือถูมู่หรงเข้าใจแล้วว่าทำไมหลิวหยิงถึงไม่ยอมให้เขาเข้าไป ก็จริง เขาเข้าไป เจอกับแม่ของหลิวหยิง เป็นเรื่องที่น่าอึดอัด แต่ตอนนี้เจอเข้าแล้ว ไม่ทันตั้งตัว ไม่เพียงแค่เกร็ง ยังยิ่งอึดอัดด้วย
เวลาสองสามวันนี้ เพียงพอที่หลิวหยิงจะเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในห้าปีให้คุณแม่หลิวฟัง ซือถูมู่หรงไม่แน่ใจว่าหลิวหยิงพูดไปแค่ไหน แต่ท่าทางของคุณแม่หลิวทำให้เขาตื่นตระหนก สายตานั้นเยือกเย็นอย่างมาก เต็มไปด้วยความเกลียดชัง ราวกับว่าไม่ตายก็ไม่หยุด
ซือถูมู่หรงมองตรงเข้าไป ในสถานการณ์นี้ เขาจะถอยกลับไม่ได้ ไม่อย่างนั้น เขากับหลิวหยิงคงไม่มีโอกาสแล้วแน่นอน เขาเพิกเฉยต่อสายตาของคุณแม่หลิว พูดอย่างสงบว่า: คุณนายหลิว ไม่ได้เจอกันตั้งนาน สบายดีไหมครับ?
สายตาของคุณแม่หลิวมืดลงเรื่อยๆ ความเกลียดชังข้างในค่อยๆจางหายไป จนกระทั่งสงบ เธอไม่สามารถทำให้หลิวหยิงเกิดความขัดแย้งกับซือถูมู่หรงเพราะตัวเองได้ ตั้งแต่แรกเริ่ม จุดประสงค์ของพวกเธอคือการไปจากที่นี่ ดังนั้นจะให้เกิดปัญหาใหม่ขึ้นไม่ได้
ดีไม่ดี เกี่ยวอะไรกับประธานซือถูกันล่ะ? คุณแม่หลิวพูด แม้จะตั้งใจควบคุม แต่ก็ยังคงสั่นอยู่เล็กน้อย น้ำเสียงนั้น แฝงไปด้วยความเกลียดชัง และน้ำตา
หลิวหยิงเข้ามาพยุงแม่ของเธอ หลิวหยิงรู้สึกโทษตัวเองมาก ทำไมถึงคุยกับซือถูมู่หรงหลายเรื่องขนาดนี้? รีบส่งเขากลับไปไม่ดีกว่าหรือไง? ทำไมถึงปล่อยให้แม่ของตัวเองได้รับบาดเจ็บเพราะซือถูมู่หรงล่ะ? หลิวหยิงอดไม่ได้ที่จะเรียกแม่ของเธอเบาๆ ในน้ำเสียงเต็มไปด้วยความห่วงใย
คุณแม่หลิวรู้ หลิวหยิงกลับไม่ได้ปฏิเสธที่เธอเจอกับซือถูมู่หรงโดยสิ้นเชิง ก็แค่สามารถหลีกเลี่ยงได้ หลีกเลี่ยงค่อนข้างดีกว่าจริงๆ ตอนนี้ ประโยคนี้ของหลิวหยิง ประเด็นหลักไม่ไช่เพื่อเตือนเธอให้ระวังคำพูด แต่เป็นรู้สึกผิด หลิวหยิงรู้สึกว่าตัวเองไม่จัดการเรื่องให้ดี ทำให้เธอกับซือถูมู่หรงเจอหน้ากัน
‘หลิวหยิงเป็นห่วงฉันจะได้รับบาดเจ็บสินะ?’ คุณแม่หลิวคิดในใจ สีหน้านิ่งเฉย ยังจะมีเรื่องอะไรที่จะทำร้ายเธอได้อีก? ขอแค่ไม่ทำร้ายลูกของเธอ เรื่องอื่นๆก็ไม่สำคัญ ไร้ซึ่งความปรารถนา ตอนนี้เธอ นอกจากเรื่องของลูก ถือได้ว่าไม่มีความปรารถนาต่อสิ่งใดแล้วจริงๆ ดังนั้น เลยไม่มีเรื่องอะไรที่จะทำร้ายตัวเองได้
ซือถูมู่หรงเห็นความเกลียดชังในดวงตาของคุณแม่หลิวจางหายไป ฟังคำพูดประชดประชันของคุณแม่หลิว ในใจไม่ได้รู้สึกอะไร เขาไม่เข้าใจผู้หญิงคนนี้ แต่เคยเห็นตอนที่แม่ของตัวเองคร่ำครวญจะเป็นจะตาย ต่างสูญเสียสามีไปเหมือนกัน ฆาตกร ยืนอยู่ตรงหน้า ถ้าคุณแม่หลิวไม่โกรธเกลียดเลยสักนิด ซือถูมู่หรงถึงจะรู้สึกว่าแปลก ดังนั้น ท่าทีของคุณแม่หลิวในตอนนี้ เขาเข้าใจทุกอย่าง
ถ้าคุณสุขสบาย หลิวหยิงก็จะมีความสุข ถ้าคุณไม่สุขสบาย หลิวหยิงก็จะเป็นห่วง ผมก็แค่เป็นห่วงหลิวหยิง ซือถูมู่หรงไม่โกรธ นอกจากหลิวหยิงแล้ว น้อยมากที่จะมีอะไรมาส่งผลกระทบต่อตัวเองได้ แล้วยิ่งตรงหน้าคนนี้เป็นแม่ของหลิวหยิง เขาต้องให้ความเคารพเธอมากพอ
ส่วนซือถูมู่หรงก็ไม่มีทางหาเรื่องใส่ตัวตอนที่คุณแม่หลิวโกรธ แค่พูดถึงหลิวหยิง คุณแม่หลิวจะต้องแคร์หลิวหยิงแน่นอน ไม่อย่างนั้นไม่มีทางที่ไม่มาตั้งหลายปี ตอนนี้กลับรีบมาอย่างรวดเร็ว ต้องเป็นเพราะหลิวหยิง ดังนั้น ซือถูมู่หรงเลยพูดถึงหลิวหยิง ทำให้คุณแม่หลิวไม่สามารถปฏิเสธได้
คุณแม่หลิวแข็งทื่อ เฮ้อ! เจ้าเล่ห์จริงๆ ไม่พูดถึงตัวเอง แต่เอาเหตุผลไปลงที่หลิวหยิง ใช่ เธอแคร์หลิวหยิงแน่นอน แต่นี่ไม่ใช่เหตุผลที่ซือถูมู่หรงพูดออกมา เขาแคร์หลิวหยิง? ดังนั้น นี่ถึงเป็นเหตุผลที่เขามาตามพัวพันหลิวหยิงงั้นหรอ?
ฉันคิดว่า หยิงเอ๋อร์ไม่ต้องการความห่วงใยของคุณ ความห่วงใยห้าปีก็เพียงพอแล้ว หยิงเอ๋อร์ต้องการชีวิตใหม่ คุณแม่หลิวไม่โต้แย้งคำพูดของซือถูมู่หรง แต่เยาะเย้ยโดยตรง สัญญาห้าปี คิดจะลบล้างง่ายๆแบบนี้หรอ? ตอนแรกที่หลิวหยิงทนทุกข์ทรมาน เธอจินตนาการไม่ออก ดังนั้น ตอนนี้ เธอจะไม่ให้โอกาสซือถูมู่หรงมาทำร้ายหลิวหยิงอีกแน่
