คุณแม่หลิวตอนนี้ทำได้เพียงแค่รอคอย ให้หลิวหยิงไม่มีความรู้สึกต่อซือถูมู่หรงจริงๆ
แต่ว่า…เป็นไปได้ยังไง? จะไม่มีแม้แต่น้อยได้ยังไง? คนไม่ใช่ต้นไม้ใบหญ้า สนิทแล้วจะได้ไม่มีความรู้สึก หลิวหยิงเดินตามคุณแม่หลิวเข้าไปในห้องอย่างนิ่งเงียบ ตอนที่นั่งลงบนโซฟา ยังคงไม่ตอบสนองเล็กน้อย นี่ จบแบบนี้จริงหรอ? ซือถูมู่หรงจากไปง่ายๆแบบนี้เลย? ถ้าอย่างนั้น เธอก็ใช้ชีวิตอย่างผ่อนคลายกว่านี้หน่อยได้แล้วใช่ไหม ไม่ต้องกังวลว่าซือถูมู่หรงจะทำอะไรกับตัวเอง จะทำอะไรกับคนในครอบครัว และไม่มีการติดต่อใดๆกับซือถูมู่หรง หลิวหยิงรู้สึก ราวกับว่าหินก้อนใหญ่บนตัวแตกกระจายในทันใด เธอผ่อนคลายทันทีสามารถทำเรื่องของตัวเองคนเดียวได้แล้ว หลิวหยิงยิ้มออกมา
แต่ว่า รอยยิ้มกลับขมขื่นขึ้นเรื่อยๆ กระทั่งอยากจะหลั่งน้ำตา——ด้วยความสบายใจ ความว่างเปล่า ในใจเหมือนว่าจะว่างเปล่า หลิวหยิงจับหน้าอกของเธอ ตรงไหน เจ็บเล็กน้อย แล้วก็มึนงง เธอไม่รู้เลย ว่าตัวเองทำอะไรหายไป แค่รู้สึกอึดอัด น้ำตาเอ่อล้นในขอบตาอย่างควบคุมไม่ได้ หลิวหยิงสับสนเล็กน้อย น้ำตาก็ไหลลงมา เต็มปกเสื้อไปหมด หลิวหยิงลูบใบหน้า บนหน้าเต็มไปด้วยคราบน้ำตา เลอะเต็มมือ หลิวหยิงจ้องเขม็งไปที่น้ำตาในมือ เกิดอะไรขึ้น นี่คือสิ่งที่เธอต้องการแท้ๆ ทำไมถึงร้องไห้ล่ะ? ทำไมจะต้องร้องไห้?
หลิวหยิงจ้องมองที่หยดน้ำบนฝ่ามืออย่างไม่เข้าใจ ค่อยๆคืนสติกลับมา น้ำตาก็ค่อยๆหยุดลง เธอสับสนเล็กน้อย เมื่อกี้เธอ เป็นอะไรไป? ทำไมอารมณ์ถึงควบคุมไม่ได้ หลิวหยิงค่อยๆจัดการกับตัวเอง หลับตาลงพักผ่อนสักพัก
คุณแม่หลิวยืนอยู่ข้างๆ ปวดใจไม่น้อย เมื่อกี้ หลิวหยิงหมกมุ่นอยู่กับอารมณ์ของตัวเองโดยสิ้นเชิง ไม่รู้สึกถึงคนรอบตัวเลยสักนิด และท่าทางของหลิวหยิง เหมือนกับถูกอารมณ์ควบคุมไปครู่หนึ่ง เธอก็ไม่เข้าใจว่าเพราะอะไร บางครั้ง จิตใจของคนก็ไม่รู้สึกอะไร แต่ร่างกายจดจำเรื่องพิเศษเหล่านั้น คนพิเศษ หลิวหยิงควบคุมอารมณ์ตัวเองไว้ตลอด ได้ ความรู้สึกที่สะสมมาก่อนหน้านี้ จะต้องมีพื้นที่ระบาย เมื่อกี้ หลิวหยิงน่าจะถูกอารมณ์ควบคุม ความสุขของเธอ น้ำตาของเธอ ล้วนเป็นเรื่องจริง
เธออยากจะหนีจากซือถูมู่หรง พอใจแล้ว มีความสุขแล้ว เธออาลัยอาวรณ์ซือถูมู่หรง นี่คือเรื่องที่หลิวหยิงไม่รู้สึกถึง แต่ว่าร่างกายรู้สึกได้ ดังนั้น ถึงร้องไห้แทนเธอ
คุณแม่หลิวสูดจมูกเล็กน้อย——พรหมลิขิตร้าย! น่าเสียดาย ยังฝังลึกขนาดนี้ คุณแม่หลิวไม่เกลียดหลิวหยิง และก็ไม่รู้สึกว่าหลิวหยิงทำอะไรผิด เธอคือผู้ถูกกระทำ ห้าปี ซือถูมู่หรงให้เธอเซ็นสัญญาที่อัปยศ แต่ในใจของหลิวหยิง ยอมรับได้แน่นอน เธอทำเพื่อคนในครอบครัวของตัวเอง ดังนั้น เธอรู้สึกขอบคุณมากกว่ากล่าวโทษซือถูมู่หรงอย่างแน่นอน อยู่ร่วมกันกับคนคนหนึ่งด้วยความรู้สึกขอบคุณ จะไม่รู้สึกหวั่นไหวง่ายๆได้อย่างไร? ยิ่งไปกว่านั้น พูดโดยรวม ซือถูมู่หรงเป็นผู้ชายที่โดดเด่นคนหนึ่งจริงๆ ยอดเยี่ยม ประสบความสำเร็จในหน้าที่การงาน ถ้าใช้ความจริงใจต่อหลิวหยิง จะมีผู้หญิงสักกี่คนที่สามารถต้านทานได้? คุณแม่หลิวก็เป็นผู้หญิงเช่นกัน ก็มีช่วงที่มีความรัก ตกหลุมรักคนที่โดดเด่นคนหนึ่ง ง่ายมาก ส่วนห้าปีที่อยู่ด้วยกันทั้งวันทั้งคืน ความรู้สึกได้แทรกซึมเข้ามาในชีวิตนานแล้ว หลิวหยิงก็ควบคุมอย่างมีสติมาตลอด
น่าเสียดาย…ความรู้สึกเรื่องแบบนี้ คนควบคุมไม่ได้ ความรักไม่รู้ว่าเริ่มจากตรงไหน พอมีก็ลึกลงไป มากเข้าจนเมื่อคุณรู้ตัว ก็มีความรู้สึกลึกซึ้งไปเสียแล้ว เวลานั้น จะกำจัดออกไปได้อย่างไร?
คุณแม่หลิวใจแหลกสลาย เธอกลัวเหลือเกิน เมื่อก่อน เธอกลัวซือถูมู่หรงจะมาพัวพันกับหลิวหยิง ตอนนี้ เธอกลัวว่าหลิวหยิงจะใช้ความจริงใจกับซือถูมู่หรง ที่น่ากลัวกว่านั้น ความจริงใจนั้นถูกหลิวหยิงกดเอาไว้ในใจมาตลอด ไม่ได้แสดงออกมา และตอนนี้ เธออาจจะยังไม่รับรู้ แต่ถ้าเกิดอะไรขึ้นล่ะ? ถ้าเกิดมีเรื่องบังเอิญอะไรขึ้นล่ะ? คุณแม่หลิวตอนนี้หวังว่า ซือถูมู่หรงและหลิวหยิงจะไม่ได้เจอกันอีกตลอดไป เรื่องระหว่างพวกเขาทั้งหมด ความรู้สึกทั้งหมด ฝังกลบไปเลยเถอะ ไม่ต้องมีวันที่ได้เห็นแสงอาทิตย์อีกครั้งไปตลอดกาล
คุณแม่หลิวอยากเข้าไปกอดหลิวหยิง แต่ว่า เธอยืนนิ่งอยู่ที่เดิมไม่ขยับ เธอรู้ว่าหลิวหยิงไม่รู้สึกว่าเมื่อกี้ประสบอะไรมา แต่เป็นเพียงการปฏิเสธธรรมดาๆ เพียงคำง่ายๆสองสามประโยค ความหมายที่อยู่ข้างใน ไม่มีอะไรนอกการจากลา ความสุขในตอนนี้ ชัดเจนและรู้แล้ว การจากไปของซือถูมู่หรง การหลุดพ้นของตัวเอง แต่ ความโศกเศร้าในนั้นล่ะ? คุณแม่หลิวไม่แน่ใจว่าหลิวหยิงรู้ เมื่อกี้ตอนเธอฟื้นคืนอารมณ์กลับมา ก็ควบคุมอย่างรวดเร็ว แสดงว่าเธอไม่เข้าใจเลย เมื่อกี้ตัวเองเกิดอะไรขึ้น การสูญเสียการควบคุมพวกนั้น เธอไม่มีทางเข้าใจ ดังนั้นตอนนี้เลยได้แต่หลับตาพักสมอง แต่ไม่ได้เสียใจ
ค่ำคืนก่อนรุ่งสางมืดที่สุด ตอนนี้หลิวหยิง ก็เหมือนความสงบก่อนจะระเบิด คนที่ไม่รู้เลยไม่มีความกลัว เธอถึงสามารถสงบนิ่งแบบนี้ คุณแม่หลิวตอนนี้ไม่กล้าออกห่างจากหลิวหยิงเลย กลัวว่าจะมีอะไรมากระตุ้นอารมณ์ของเธอ ทำให้เธอคิดถึงทุกอย่างร่วมกับซือถูมู่หรงขึ้นมา ความรู้สึกพวกนั้นก็จะทะลักออกมา
คุณแม่หลิวเดินเข้ามา นั่งลงข้างหลิวหยิง เธอเอื้อมมือไปจับมือหลิวหยิง บีบแน่น กลัวว่าเมื่อผ่อนออก หลิวหยิงก็จะตามหายไปด้วย หลิวหยิงรู้สึกถึงการกระทำของแม่ ลืมตาขึ้น เห็นแม่แววตาแปลกๆ ถามอย่างกังวลว่า: แม่ เป็นอะไร?
คุณแม่หลิวส่ายหัว หยิงเอ๋อร์ เมื่อกี้แม่มาคิดแล้ว ในเมื่อซือถูมู่หรงตัดสินใจวางมือแล้ว งั้นเรารีบจากไปให้เร็วที่สุดเถอะ ตกลงไหม? อยู่ที่นี่ แม่มักจะกลัวว่าเขาจะกลับคำ มีแค่ไปจากที่นี่ แม่ถึงจะสบายใจ คุณแม่หลิวพูดอย่างอ่อนโยน เธอไม่สามารถปล่อยให้หลิวหยิงอยู่ที่นี่ได้ การเห็นของก็ระลึกถึงคน มีแค่จากไปให้เร็วที่สุดถึงจะดี ราวกับว่ายิ่งห่างจากที่นี่มากเท่าไร หลิวหยิงก็ยิ่งปลอดภัยมากขึ้นเท่านั้น
หลิวหยิงมองสายตาที่เคร่งขรึมของแม่ พยักหน้า แม่ หนูเชื่อฟังแม่ เรามาดูตั๋วเครื่องบินกัน หนูบอกลาฉิงฉิงสักหน่อย จากนั้นไปเยี่ยมไป๋ยี่รุ่ย แล้วเราค่อยไปกัน
คุณแม่หลิวมองหลิวหยิง ดีมาก ตอนนี้เธอสงบมาก ซือถูมู่หรงไม่ได้ส่งผลกระทบอะไรต่อเธอมาก ดังนั้นถึงพูดอย่างสงบนิ่ง แม่ ถ้าอย่างนั้นแม่จองตั๋วสำหรับวันมะรืนนี้ วันนี้เก็บของ บอกลาฉิงฉิง ไปพบไป๋ยี่รุ่ย เวลาหนึ่งวัน พอไหม?
หลิวหยิงสังเกตเห็นความรีบร้อนในความสงบของแม่ เธอคิดว่า แม่คงจะกลัวซือถูมู่หรงจริงๆ ไม่ว่าเวลาไหนก็ไม่สามารถวางใจได้ คำนวณเวลา แล้วก็พยักหน้า ได้ค่ะ งั้นเราก็ไปกันมะรืนนี้ ขอแค่อยู่กับแม่ ไปเมื่อไหร่ก็ได้ค่ะ
แม่แค่อยากไปไวๆ ที่นี่ก็เหมือนมีระเบิดเวลา แม่กลัวว่าลูกจะเจ็บอีก เสียงของคุณแม่หลิวเย็นชาเล็กน้อย ราวกับไม่พอใจซือถูมู่หรงอย่างมาก หลิวหยิงเข้าใจ บวกกับ เธอก็คิดแบบนี้เหมือนกัน เต็มไปด้วยความเกลียดชังซือถูมู่หรง เลยเห็นด้วย เชื่อฟังแม่ทั้งหมดเลยค่ะ แม่จะไปเมื่อไหร่ หนูก็ไปเมื่อนั้น หนูน่ะ ต่อไปจะอยู่กับแม่ จะถือว่าเวลาห้าปีนั้นป้อนให้สุนัขกิน!
คุณแม่หลิวเห็นว่าหลิวหยิงจงใจทำให้เธอมีความสุข ก็ยิ้มตาม เด็กโง่ แม่น่ะ ไม่สนอะไรทั้งนั้น ขอแค่ฉิงฉิงของแม่สบายดีได้ก็พอ เรื่องอื่นๆ แม่ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ตอนนี้ ไม่ง่ายที่เราสองคนจะจากไปได้ แม่คิดว่า จากไปไวก็ยิ่งดี จากนั้นเราทั้งครอบครัวอยู่ด้วยกัน มีความสุขทุกวัน ดีแค่ไหน! แม่ไม่มีความปรารถนาอะไร ขอแค่ลูกของแม่สุขสบาย เติบโตแข็งแรง มีความสุขทุกวัน ไม่ต้องมีเรื่องกลุ้มใจมากมาย แม่ก็พอใจแล้ว
คุณแม่หลิวแสร้งทำเป็นพูดอย่างผ่อนคลาย น่าเสียดายที่พวกนี้ หลิวหยิงไม่ได้รับ หลังจากเกิดเรื่องไม่คาดคิด หลิวหยิงคนเดียวแบกรับแรงกดดันมากเกินไป กระทั่งตอนนี้ หลิวหยิงและซือถูมู่หรงถึงพัวพันกันลึกซึ้งแบบนี้
ส่วนในใจของหลิวหยิง ล้วนเป็นแผลเป็น ใหญ่ เล็ก ชัดเจน และปิดซ่อน คุณแม่หลิวไม่กล้าคิดว่าจะมีเท่าไหร่ และที่ลึกที่สุด คือซือถูมู่หรงตั้งแต่แรกก็ตัดมันไปแล้ว สำหรับการชดเชยทั้งหมดของหลิวหยิงหลังจากนี้ วินาทีที่รู้ความจริงก็ถูกแยกออกทันที บาดแผลที่เดิมทีใกล้ตกสะเก็ดเหล่านั้น ถูกแยกออกในชั่วพริบตา เลือดสดๆไหลออกมา หลิวหยิงก็ฝืนทนต่อไป ดังนั้นหลิวหยิงในตอนนี้ ที่จริงแล้วไม่ได้แข็งแกร่งอย่างที่พวกเขาเห็น แค่พึ่งพิงความพยายามยืนหยัดต่อไป เธออยากจะพาแม่ของเธอจากไป เพื่อให้ครอบครัวของเธอปลอดภัย หลิวหยิงในใจยืนหยัดเพื่อพวกนี้ เธอเตรียมพร้อมสำหรับพวกนี้มาตลอด ดังนั้น เธอไม่ยอมให้ตัวเองล้มลง แต่ตอนนี้… ถ้าหลิวหยิงทำได้แล้วล่ะ? จะมีอะไรมากระทบกับเธออีกไหม? เป็นไปได้ไหมว่าในเวลาหนึ่ง หลิวหยิงจะทนต่อไปไม่ไหวทั้งหมด ยอมแพ้ในทันทีล่ะ? คุณแม่หลิวไม่กล้าคิดจินตนาการว่าสถานการณ์แบบนั้นจะเกิดขึ้น
