หลายวันมานี้หลิวหยิงรู้สึกเหนื่อยใจ ซือถูมู่หรงตามติดเธอจริงๆ ซึ่งไม่ปกปิดเลยสักนิด ไม่ว่าเธอจะไปไหนก็ตาม ขอแค่ออกจากบ้านปุ๊บ ซือถูมู่หรงก็ตามติด อย่างโจ่งแจ้ง ไม่กลัวใครพบเห็น ทำให้รู้สึกว่าเป่าประกาศว่าตัวเองเป็นผู้มีอำนาจ
ในที่สุดในครั้งต่อไป ตอนที่ซือถูมู่หรงตามหลิวหยิงกลับมา หลิวหยิงก็ระเบิดออกมาเลย เธอยืนอยู่ตรงหน้าประตูซึ่งไม่เข้าไป เพื่อรอให้ซือถูมู่หรงเข้าใกล้ เพียงแต่ว่าคิดไม่ถึงเลยว่า ซือถูมู่หรงยืนอยู่ที่ที่ห่างจากเธอประมาณสิบก้าว ซึ่งไม่ขยับอีกเลย
ระยะห่างแบบนี้ ซือถูมู่หรงกับหลิวหยิงต่างสามารถรู้สึกตัวตนของฝ่ายตรงข้ามได้อย่างชัดเจน แต่ว่าในระยะห่าง ไม่มีกะหนุงกะหนิง และความสนิทสนม ที่มากกว่านั้นคือความห่างเหิน
คุณไม่ต้องตามฉันได้มั๊ย？ หลิวหยิงหันหลังให้กับซือถูมู่หรง และถามด้วยความสงสัย เธอไม่ได้เอ่ยชื่อของซือถูมู่หรง แต่ว่าเขารู้แน่นอนอยู่แล้ว
ที่น่าเสียดายคือ ซือถูมู่กรงไม่ตอบ หลิวหยิงขมวดคิ้ว ระยะห่างสี่ห้าเมตร ซือถูมู่หรงได้ยินแน่นอยู่แล้ว ซือถูมู่หรงไม่ยากตอบหรือ？
หลิวหยิงจึงหันหน้ากลับไป ก็พบว่าซือถูมูหรงยืนอยู่ตรงหน้าเธอแล้ว มองดูเธอแบบเงียบๆ และยิ้มแย้มเล็กน้อย ดูๆไปแล้วอ่อนโยนและลึกซึ้งมาก หลิวหญิงระงับอารมณ์ แล้วถามอีกครั้งว่า： คุณไม่ต้องตามฉันแล้วได้รึเปล่า？
คุณกำลังพูดกับฉันหรือ？ ซือถูมู่หรงไม่ตอบ กลับย้อนถาม เขาไม่ชอบหลิวหยิงพูดจาแบบนี้ อย่างน้อยเรียกนามว่า ซือถูมู่หรงสักหน่อยก็ยังดี หรือว่าประธานซือถูก็ได้นะ อย่างน้อยยอมรับในตัวตนของเขา
แน่นอน หลิวหยิงตอบแบบสมเหตุสมผล เธอมองหน้าซือถูมู่หรง ไม่ได้พูดกับเขา แล้วจะพูดกับใครล่ะ？ข้างๆมีคนอื่นหรือไง？
เพียงแต่ว่า คุณไม่เรียกชื่อฉัน หลายวันมานี้ก็มองข้ามฉันไปเลย ฉันคิดว่าคุณไม่เห็นฉัน ซึ่งไม่พูดกับฉันเลย ซือถูมู่หรงพูดแบบง่ายๆ และปัดความรับผิดชอบทั้งหมดให้กับหลิวหยิง น้ำเสียงยังเหมือนกับกล้ำกลืนอีกด้วย
หลิวหยิงมองหน้าซือถูมู่หรงซึ่งอย่างกับคนประสาท รังเกียจเล็กน้อย แต่ว่ายังเอ่ยปาก ถามด้วยความจริงจังว่า： ประธานซือถูคะ คุณไม่ต้องตามฉันแล้วได้รึเปล่าคะ？
ไม่ได้ ซือถูมู่หรงตอบกลับไปแบบเข้มงวด หลิวหยิงยิ่งรู้สึกว่าซือถูมู่กรงตัวปลอมยืนอยู่ตรงหน้า เมื่อไหร่กันนะเขาถึงได้ปลี่ยนไปเป็นแบบนี้？รู้สึกว่าต่างกันโดยสิ้นเชิงเลย
งั้นคุณตามฉันทำไม？ หลิวหยิงถามด้วยความสงสัย ความรู้สึกแปลกประหลาดแบบนี้ พูด……ไม่ถูกเลยจริงๆ เหมือนกับว่าคนตรงหน้าไม่ใช่ซือถูมู่หรง เชื่อฟังจนน่ากล้ว แต่ว่าหน้าตาเหมือนกันอย่างกับแกะ นิสัยแบบนี้แหละ ที่พูดไม่รู้เรื่องเลย
ปกป้องคุณไง หลิวหยิงถามอะไร ซือถูมู่หรงก็ตอบตามนั้น โดยที่ไม่ลังเลเลยสักนิด
ฉันไม่ต้องการคุณปกป้อง หลิวหยิงขมวดคิ้ว ยิ่งสงสัยใหญ่เลยว่า ซือถูมู่หรงถูกอะไรกระตุ้นรึเปล่า？เขาในตอนนี้ ถึงกับมีความรู้สึกว่าไม่อยากทำร้าย เธอต้องรู้สึกผิดไปแน่ๆเลย
คุณต้องการนะ อีกอย่าง ยังมีลูกอีกด้วย คุณต้องรับผิดชอบต่อตัวเองและลูก น้ำเสียงของซือถูมู่หรงไม่มีความสงสัยเลย แต่ว่าความบ้าอำนาจดีกว่าก่อนหน้านี้เยอะเลย ซึ่งไม่ได้ทำให่หลิวหยิงสะอิดสะเอียน
หลิวหยิงโมโหเล็กน้อย และมีความรู้สึกผิดด้วย เป็นจริงซะด้วยซือถูมู่หรงรู้ว่าลูกยังอยู่ เพราะฉะนั้นจึงตามติด เป็นแค่สาเหตุที่ยังมีลูกหรอกมั้ง？เพียงแต่ว่าไม่รบกวนแบบนี้ ก็ได้อยู่ ทำไมตัวเองต้องเอ่ยออกมาให้มากเรื่องล่ะ？ตอบโต้ยังจะวุ่นวายเสียกว่า
ลูก…… หลิวหยิงกะจะดิ้นรนสักหน่อย
ไม่ได้เอาออก ฉันรู้ดี ซือถูมู่หรงพูดอย่างมั่นใจ แววตาสดใส หลิวหยิงมองจนขี้ขลาด เวลาที่ซือถูมู่หรงดุ เธอไม่กลัวเลย แต่ว่าบุกรุกทางใจแบบนี้ เธอไม่มีแรงรับมือเลยสักนิด
ตอนนี้หลิวหยิงไม่มีกะจิตกะใจและเรี่ยวแรงไปนึกคิด ทำไมซือถูมู่หรงถึงได้รู้ว่ายังไม่ได้เอาลูกออก ยังไงซะถ้าเขาอยากรู้ ก็เป็นเรื่องง่ายนิดเดียว เธอประหลาดใจมากกว่าว่า การเปลี่ยนแปลงของซือถูมู่หรงคือะไร
เพราะฉะนั้น คุณตามติดฉัน เป็นเพราะต้องการปกป้องฉันหรือ？เพียงแต่ว่า คุณสร้างความเดือดร้อนให้กับชีวิตฉันแล้ว หลิวหยิงพูดอย่างใจเย็น ถึงแม้ตอนนี้เธอเป็นอิสระแล้วก็ตาม แต่ว่าซือถูมู่หรงตามติดเธอตลอดเลย เธอยังคงเป็นนกยูงในกรงเช่นเคย ทุกการกระทำล้วนถูกคนจับตามอง ทำให้เธอทรมานไปทั้งคนแล้ว
ทำไมถึงมีผลกระทบต่อชีวิตคุณล่ะ？ ซือถูมู่หรงไม่อาจเข้าใจ เขาถามเหมือนกับไม่ได้ใส่ใจ： คุณพูดว่าลูกคนนี้ไม่เกี่ยวข้องกับฉันไม่ใช่หรือ？งั้นก็คือปฏิเสธตัวตนของฉัน ถ้างั้นฉันมีผลกระทบต่อชีวิตคุณยังไง？
หลิวหยิงมองหน้าซือถูมู่หรงแบบอึ้งค้าง คนคนนี้ เปลี่ยนวิญญาณแล้วหรือไง？นี่คือเหตุผลอะไรเนี่ย？แต่ว่า เหมือนกับว่าก็ไม่มีปัญหาอะไรนะ เธอถึงกับไม่มีวิธีตอบโต้ แต่ว่าให้เธอยอมรับว่าลูกคนนี้มีความสัมพันธ์กับซือถูมู่หรง เธอยิ่งไม่ยอมใหญ่เลย คิดๆดูแล้วถึงกับพูดไม่ออกเลยสักคำ
หลิวหยิงรู้สึกว่าวันนี้ตัวเองอาจจะเจอกับผีซะแล้ว คนตรงหน้าไม่ใช่ซือถูมู่หรงเลยด้วยซ้ำ เธอต้องการกลับไปพักผ่อนที่บ้านแป๊บนึง ออกมาดูอีกครั้งว่าสามารถเห็นซือถูหรงรึเปล่า จึงเหมือนลอยตัวกลับไปที่ห้อง ยังรู้สึกไม่เป็นความจริง ซือถูมู่หรงบ้าบออะไรกันเนี่ย วิธีการพูดจา และความคิด ล้วนเปลี่ยนไปจนไม่เหมือนเขา ที่สำคัญ ตัวเองเพิ่งกลับมา เป็นเพราะว่าตอบโต้ไม่ได้ และไม่อยากพูดคุยกับเขาจึงกลับมาหรือ？หลิวหยิงที่นั่งอยู่บนเตียงถลำลึกลงไปในความงุนงง
ซือถูมู่หรงที่อยู่นอกประตูเห็นหลิวหยิงกลับไปที่ห้องนอน รู้สึกแปลกๆ เดี๋ยวนะ คนคนนี้เกิดอะไรขึ้น ทำไมสายตาที่มองเขาถึงแปลกประหลาดขนาดนั้น？ที่สำคัญ หลิวหยิงถึงกับไม่พูดอะไรเลย กลับไปในห้องโดยตรง เห็นเขาเป็นอากาศหรือ？ซือถูมู่หรงไม่อาจเข้าใจ คำพูดของตัวเองเมื่อกี้ เป็นแค่คำพูดเหลวไหลเธอก็เชื่อด้วยหรอ？หรือว่า เธอยอมรับแบบเงียบๆว่าให้ตัวเองตามติดหรือ？เพียงแต่ว่า ตอนนี้เธอไม่ตอบโต้ ก็คือยอมรับเงียบๆแล้ว
ซือถูมู่หรงเพิ่งคิดจะกลับไปพักผ่อนในรถ ก็พบเห็นหลิวหยิงออกมาอีกแล้ว ยืนอยู่ตรงหน้าเขา มองหน้าเขาแบบหน้าบึ้งๆ สีหน้าก็ยังแปลกมาก ซือถูมู่หรงยากถามว่าเกิดอะไรขึ้น ก็พบว่าหลิวหยิงกำลังใช้มือหยิกแก้มของเขา หยิกแบบแรงๆหนึ่งครั้ง ซือถูมู่หรงเจ็บจนใบหน้าบิดเบี้ยว เธอกำลังทำอะไรเนี่ย？
ตัวร้อน เจ็บเป็น หลิวหยิงบ่นๆคนเดียว ซือถูมู่หรงอึ้งค้าง เพราะฉะนั้น หลิวหยิงกำลังสงสัยว่าเขาเป็นตัวปลอม？ไม่ใช่ไม่ใช่ สงสัยว่าเขาเป็นผี？ส่วนไหนที่ทำให้เธอมีความรู้สึกผิดๆเนี่ย
ซือถูมู่หรงรู้ว่า สำหรับหลิวหยิงแล้วต้องใช้ไม้อ่อน จึงทำท่าแปลกๆแล้วมองหน้าหลิวหยิง คุณกำลังทำอะไร เจ็บนะเนี่ย
หลิวหยิงหยิกแก้มของตัวเอง หน้าเข้มขรึม เจ็บ ไม่ใช่ความรู้สึกผิดจริงๆ คนตรงหน้าเป็นซือถูมู่หรงจริงๆ การกระทำของเขาแบบนี้ ฝึกมาจากไหน
หลิวหยิงรู้สึกว่า ตัวเองไม่สามารถคาราคาซังกับคำถามนี้ ไม่งั้นต้องถูกหลอกแน่ๆ เธอพูดแบบหน้าดุๆว่า คุณอย่าตามฉันอีกเลย ต่อให้ไม่ใช่คนก็ตาม ก็อย่าตามอีกเลย ฉันเห็นหมดแล้ว
ซือถูมู่หรงจนหนทาง ผู้หญิงตั้งครรภ์ ความคิดแปลกประหลาดขนาดนี้เลยหรือ？ช่างซื่อบื่อ สติปัญญาของลูกจะตามหลิวหยิงรึเปล่าเนี่ย ซือถูมู่หรงกังวล
เขาจับมือหลิวหยิง พูดแบบจนหนทางว่า： คุณสัมผัสดูสิ มือของฉันร้อนนะ เป็นคน ไม่ใช่ผี
หลิวหยิงรู้แน่นอนว่าเป็นคน คนคนนี้ก็เหมือนเปลี่ยนไปเลย ที่น่าแปลกคือ เธอรับไม่ได้ เพราะสติหลุด เธอไม่ได้ผลักซือถูมู่หรงออกไปทันที ทำให้ซือถูมู่หรงสติหลุดลอย จับมือของหลิวหยิงแล้วนวดแป๊บนึง หลิวหยิงสัมผัสได้ก็ผลักออกไปทันที มืออีกข้างที่ถูกซื้อถูมู่หรงจับไว้ มองดูซือถูมู่หรงด้วยความระมัดระวัง
ซือถูมู่หรงรู้สึกขำแต่ก็ไม่กล้าขำ เป็นเพราะว่าตัวเองเปลี่ยนวิธี หลิวหยิงก็เลยเปลี่ยนไปเลย？ก่อนหน้านี้เย็นชาและเงียบกริบ ตอนนี้กลับซื่อบื่อ เหมือนกับเด็ก——ช่างหลอกง่ายเสียจริง
ซือถูมู่หรงน่าจะไม่รู้ คนที่เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน สำหรับคนที่สนิทแล้วน่ากลัวแค่ไหน โดยเฉพาะคนอย่างซือถูมู่หรงเป็นแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว ไม่มีสีหน้าสักเท่าไหร่ คนไร้หัวใจและบ้าอำนาจ จู่ๆทำให้รู้สึกว่าเป็นวัยรุ่นและไร้เดียงสา สไตล์การกระทำเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง ยิ่งทำให้คนอื่นรับไม่ได้ ไม่สิ ไม่กล้าแม้แต่จะคิดเลยด้วยซ้ำ
ไม่ว่าคุณจะเป็นคนหรือจะเป็นผีก็ตาม อย่ามาตามติดฉันนะ หลิวหยิงกัดฟันพูด ซือถูมูหรงในอดีต เธอสามารถทำกับเขาด้วยสีหน้าเย็นชา แต่ว่าซือถูมู่หรงคนนี้ ความรู้สึกที่ให้กับคนอื่นแปลกประหลาดเกินไป ดื้อรั้น นี่ก็เหมือนกับหมาป่าที่เย็นชาจู่ๆก็กลายเป็นหมาน้อยที่ขี้อ้อน ใครจะรับได้เล่า
แต่ว่า ฉันไม่ตามติดคุณ จะให้ทำอะไรล่ะ？ ซือถูมู่หรงล้อเล่นกับหลิวหยิงสักหน่อย แม้มปากเพื่อปกปิดรอยยิ้ม หลิวหยิงในตอนนี้ ไม่รู้ตัวหรอกว่าตัวเองน่ารักแค่ไหน เหมือนกับกระต่าย ซึ่งไม่รู้อีโหน่อีเหน่
จะทำอะไรก็ตามใจคุณสิ อย่าตามติดฉันนะ หลิวหยิงพูดแบบดื้อดึง ซือถูมู่หรงแบบนี้ เธอไม่อยากเข้าใกล้เลยสักนิด ที่สำคัญ เธอต้องรีบคิดดูว่า ถ้าซือถูมู่หรงยังใช้ข้ออ้างของก่อนหน้านี้อีก เธอต้องตอบโต้ยังไงถึงจะดี หลิวหยิงรู้สึกว่า โลกในวันนี้ จินตนาการเกินไปแล้ว
