เวินลั่วฉิงคิดว่า หลิวหยิงนี่ซื่อบื้อจริงๆ นี่คือเรื่องที่ต้องนำมาคิดมากเหรอ? เธอแค่อยากได้ ตนเองก็แค่อยากมอบให้เธอเท่านั้นเอง
“ยี่สิบหกล้าน” คุณหรวนไม่ยอมแพ้ ในเมื่อเดินมาถึงขั้นนี้แล้ว จะยอมแพ้ได้ยังไง? ตอนนี้ไม่เพียงแต่เป็นเรื่องของเครื่องประดับหนึ่งชุดแล้ว ยังเป็นปัญหาเรื่องหน้าตาของเธอและหลิวหยิงสองคนอีกด้วย เธอไม่มีทางปล่อยเครื่องประดับชุดนี้ไป ก็เหมือนกับไม่มีทางปล่อยซือถูมู่หรง
หลิวหยิงมองคุณหรวน เธอไม่เข้าใจว่าทำไมคนคนนี้ถึงยืนหยัดขนาดนี้ ราวกับว่าเหมือนไม่ได้แย่งชิงอะไร แต่ว่ากำลังสู้สุดชีวิต
หลิวหยิงมองไปทางซือถูมู่หรงด้วยความพร่ำบ่น หากไม่ใช่เพราะความเกี่ยวข้องของซือถูมู่หรง คุณหรวนจะต่อต้านเธอได้อย่างไร ฉิงฉิงก็ไม่จำเป็นต้องออกหน้าเพื่อเธอ
ตอนนี้ คุณหรวนกับเธอและฉิงฉิงได้สู้กัน แย่งกันแล้ว ไม่ได้เพียงเพราะแค่เครื่องประดับชุดหนึ่งเท่านั้น คนรอบๆ ข้างต่างก็มองด้วยความสงบ นึกไม่ถึงว่าชุดเครื่องประดับนี้ จะสามารถประมูลถึงราคานี้ได้ อีกอย่า นี่คือผลงานในช่วงแรกของเลทิเทีย ไรท์ ไม่ได้เกี่ยวข้องกับ VG พวกเขาต่างก็มองไปทางเวินลั่วฉิง คุณหนูใหญ่ตระกูลถัง จะเพิ่มราคาต่อไหม?
“สามสิบล้าน” เวินลั่วฉิงเป็นใคร ขอแค่เธอรู้สึกว่าคุ้มค่า ก็จะทำทุกอย่างเพื่อให้ได้มา ในเมื่อมีคนรังแกมาถึงตรงหน้าเธอแล้ว เธอยังจะถอยกลับไปอีกเหรอ? คุณหรวนก็แค่เห็นว่าหลิวหยิงไม่มีเงิน ถึงได้กล้าเกรี้ยวกราดขนาดนี้ แต่ว่า หลิวหยิงไม่มีเงิน ไม่ได้หมายความว่าเธอไม่มีเงิน โดยเฉพาะ เธอยังสามารถจ่ายเงินเพื่อหลิวหยิงได้
สีหน้าของหลิวหยิงซีดขาวไปหมด เธอมองหลิวหยิงต่ำไปแล้วจริงๆ ยิ่งประเมินค่าเวินลั่วฉิงต่อไป คิดไม่ถึงว่า เวินลั่วฉิงจะยอมจ่ายเงินเพื่อหลินหยิง สามสิบล้าน บอกว่าทิ้งออกไปก็ทิ้งออกไปเลย? หลิวหยิงมีค่าอะไรกัน?
คุณหรวนมองไปทางเวินลั่วฉิงด้วยความโกรธแค้น นี่กำลังต่อต้านเธออยู่ชัดๆ ระหว่างทั้งสองไม่เคยมีการติดต่ออะไรกัน เธอทำแบบนี้ ไม่รู้สึกเกินไปเหรอ? น่าเสียดาย เวินลั่วฉิงไม่ได้คิดเช่นนี้ รู้สึกเพียงแค่ว่าคุณหรวนรังแกคนมากเกินไปแล้ว หากไม่ใช่เพราะการเหยียดหยามที่หลิวหยิงมีต่อคุณหรวนก่อนหน้านี้ เธอจะกดทับนางทำไม? ในตอนที่คุณกดทับคน ก็ต้องเตรียมรับการถูกคนอื่นกดทับกลับด้วย
ยิ่งไปกว่านั้นคือ ความโกรธแค้นของคุณหรวน ไม่ควรจะให้หลิวหยิง สาเหตุเป็นเพราะซือถูมู่หรงไม่ใช่เหรอ? หลิวหยิงแค่อยู่ข้างกายซือถูมู่หรง ก็ขำเป็นต้องถูกคุณหรวนเกลียด? แต่ว่า คนที่เก็บหลิวหยิงไว้คือซือถูมู่หรง คนที่ให้ความหวังเธอคือซือถูมู่หรง หากไม่ใช่เหตุเพราะซือถูมู่หรง ทั้งสองก็ไม่มีทางต่อต้านกัน
“ฉันเพิ่มอีกหนึ่งล้าน” เธอไม่เชื่อว่า เวินลั่วฉิงจะช่วยหลิวหยิงตลอด ราคาในตอนนี้ ได้เกินราคาแต่เดิมไปแล้ว ถึงแม้ว่าจะเป็นผลงานของเลทิเทีย ไรท์ที่สมบูรณ์แบบหลังจากนี้ ออกโดย VG ก็ไม่มีทางเกินราคานี้ เวินลั่วฉิงยังจะเพิ่มอีกเหรอ?
เวินลั่วฉิงคิดอยากจะเพิ่มจริงๆ ไม่ว่ายังไงแล้วไม่มีทางที่เธอจะจ่ายไม่ไหว แต่ว่า หลิวหยิงจับมือของเวินลั่วฉิง พูดอย่างเยือกเย็นว่า “ฉิงฉิง พอแล้ว ฉันไม่เอาเครื่องประดับชุดนี้แล้ว ในเมื่อคุณหรวนชอบ งั้นเราก็ให้เธอเถอะ”
หลิวหยิงกลัวว่าเวินลั่วฉิงจะเรียกราคาต่อ เอ่ยปากพูดอย่างเย็นชา ข้างในมีน้ำเสียงของความเด็ดขาด ทำให้เวินลั่วฉิงต้องหันไปมอง ใช่แล้ว หลิวหยิงในตอนนี้ ทำอะไรก็ไม่วู่วามแล้ว ตอนนี้ เธอพูดอย่างตั้งใจ เครื่องประดับชุดนี้ เธอไม่เอาแล้ว สามารถปล่อยวางได้อย่างง่ายดาย
“เธอไม่เอาแล้วจริงๆ เหรอ? เครื่องประดับชุดนี้……” เวินลั่วฉิงมีความลังเล ในตอนที่เธอรู้ว่าเครื่องประดับชุดนี้เป็นของคุณแม่นาง ก็อยากจะประมูลลงมาให้นาง โทเค็นความรักในตอนนั้น มีความหมายล้นหลาม อีกอย่าง เธอมีความมั่นใจที่จะประมูลลงมา อย่าว่าแต่คุณหรวน ถือแม่ว่าตระกูลหรวน ก็ห้ามไม่อยู่
“ถึงแม้ว่าจะล้ำค่าแค่ไหน ก็แค่เครื่องประดับชุดหนึ่ง จะล้ำค่าเท่าคนได้อย่างไร? ตอนนี้ แม่ฉันอยู่ข้างกายฉัน อยู่กับฉันมาโดยตลอด อีกอย่าง ฉันยังมีเพื่อนแบบเธอ ยังไม่ทันได้ดีใจเลย ทำไมต้องไปครุ่นคิดไปเครื่องประดับชุดหนึ่งล่ะ?” หลิวหยิงพูด เธอไม่ใส่ใจเครื่องประดับชุดหนึ่งหรอก ถึงแม้ว่าจะใส่ใจมากเพียงไหน อีกอย่าง ถึงแม้ว่าจะเป็นของที่มีความหมายล้ำค่า กับคน ก็ยังไม่สามารถเทียบกันได้ เธอคิดว่า ถึงแม้ว่าจะเป็นคุณแม่ ก็ไม่มีทางให้ฉิงฉิงเสียเงินขนาดนี้เพื่อประมูลมา หากเป็นเพราะความเห็นแก่ตัวของตนเอง ได้รับเครื่องประดับมา ก็รู้สึกไม่สบายใจอยู่ดี หากเป็นแบบนี้ สู้เอาที่ตัวเองสบายใจยังดีกว่า สามารถได้พบเจอกับเครื่องประดับนี้อีกครั้ง ก็ดีมากพอแล้ว
“โอเค งั้นฟังเธอนะ” เวินลั่วฉิงพูด ไม่ว่ายังไงแล้ว เธอก็ประมูลเพื่อหลิวหยิง ในเมื่อต่อนี้หลิวหยิงไม่สนใจแล้ว งั้น ก็ไม่จำเป็นต้องประมูลแล้ว เหมือนกับที่หลิวหยิงพูด สิ่งของคือสิ่งของ สู้ใจคนไม่ได้
แต่ว่า เวินลั่วฉิงก็อดมองไปทางซือถูมู่หรงไม่ได้ คนคนนี้นั่งอยู่ที่นั่นไม่พูดเลยแม้แต่ประโยคเดียว หลิวหยิงและคุณหรวนแย่งชิงกัน เขาเหมือนว่ามองไม่เห็น แตกต่างกับก่อนหน้านี้มาก เธอสงสัยมาก ตอนนี้สิ่งของที่หลิวหยิงชอบ ถูกคุณหรวนเอาไปแล้ว ซือถูมู่หรงจะสนใจไหว แต่ว่า พวกนี้ต่างก็เป็นเรื่องของผู้อื่น เธอไม่จำเป็นต้องใส่ใจ
ข้างๆ ไม่มีใครพูดอะไรเลย สามสิบเอ็ดบ้าน เกิดราคาของเครื่องประดับชุดนี้ไปมาก อีกอย่าง ก่อนหน้านี้มีเพียงแต่คุณเวินและคุณหรวนที่แย่งราคากัน ตอนนี้คุณเวินยอมแพ้แล้ว พวกเขาไม่มีทางโง่ตะโกนเรียกเองหรอก หากคุณหรวนยอมแพ้แล้ว รับเครื่องประดับชุดนี้มา ก็ขาดทุนหนักมาก
เสียงหัวเราะเบาๆ ของหญิงสาวที่อยู่บนเวลาดังผ่านมา “งั้น เครื่องประดับชุดนี้ ก็สำเร็จในราคาสามสิบเอ็ดล้านค่ะ ขอเชิญคุณหรวนชำระเงินภายหลังด้วยค่ะ สนับสนุนทุกช่องทางการชำระเงินค่ะ”
เสียงของหญิงสาวที่สวมหน้ากากสุนัขจิ้งจอกฟังแล้วค่อนข้างอ่อนแรง ทว่าน้ำเสียงเย็นชามาก ความแตกต่างนี้ไม่ได้ชัดเจนมาก กลับทำให้คนรอบๆ ข้างผ่อนคลายลง
สิ่งของที่ประมูลหลังจากนี้ก็ผ่านไปเร็วมา เวินลั่วฉิงประมูลเปียโนโบราณไปเครื่องหนึ่ง ว่าจะให้จื่อซีเล่น หลินจื่ออยากจะประมูลเพชรพลอยคริสทัลสีชมพูเม็ดหนึ่ง แต่ถูกมู่เฉิงประมูลไป ดีที่หลินจื่อไม่ได้คิดอยากจะแย่ง ดังนั้นราคาถือว่าปกติ ทว่าเวินลั่วฉิงรู้สึกสนใจพวกเขาทั้งสองมาก เธอรู้สึกว่า เพชรพลอยนี้ ไม่ว่าใครประมูลไป ก็เป็นของหลินจื่ออยู่ดี
ในตอนที่งานประมูลจบลง เวินลั่วฉิงพาหลิวหยิงไปรับเปียโนโบราณ พบเจอกับคุณหรวนพอดี เธอเห็นหลิวหยิงเดินมา ก็เดินชนข้างกายของหลิวหยิงไปที ยังดีที่เวินลั่วฉิงพยุงไว้
“หากคุณหรวนสายตาไม่ดี ฉันแนะนำให้ลองไปตรวจที่โรงพยาบาลดูนะคะ อย่ามาเดินชนผู้คนบนทางเดินไปมั่ว” เวินลั่วฉิงพูดอย่างเย็นชา การกระทำเล็กๆ พวกนี้ เธอไม่ได้เห็นอยู่ในสายตา แค่รู้สึกน่ารำคาญ อีกอย่างตอนนี้หลิวหยิงท้องแล้ว ห้ามชนอะไรไปมั่ว
“คำพูดนี้ของคุณเวินน่าสนใจมากเลยค่ะ ทางเดินกว้างขวาง ต่างคนต่างเดิน ถึงแม้ว่าจะชนกันแล้ว ก็คือทั้งสองคนชนกัน จะพูดว่าเป็นสาเหตุของฉันคนเดียวได้ยังไงคะ? อีกอย่าง คนที่ฉันเดินชน ก็ไม่ใช่คุณเวินด้วย” คุณหรวนพูดอย่างได้ใจ นัยน์ตาจ้องไปทางหลิวหยิงตลอดเวลา เยาะเย้ยเธอ อย่าคิดว่าได้เกาะคุณหนูใหญ่ตระกูลถังแล้ว ฐานะตัวตนและตำแหน่งจะเปลี่ยนไป พูดจนจบแล้ว ก็แค่คุณหนูใหญ่ที่ตกต่ำ และไม่สามารถพลิกแพลงตัวกลับมาได้อีก
คุณหรวนไม่ได้เห็นหลิวหยิงไว้ในสายตาเลย เธอมีการยอมรับของคุณนายซือถู แต่งงานกับซือถูมู่หรง เป็นเรื่องไม่ช้าก็เลว สำหรับหลิวหยิงนั้น ก็แค่คนในอดีต มีประโยคหนึ่งไม่ใช่เหรอที่กล่าวกันว่า? สามีจะเห็นแต่รอยยิ้มของคนใหม่ จะไปเห็นความโศกเศร้าของคนเก่าได้อย่างไรกัน
หลิวหยิงหันไปมองคุณหรวน เมื่อกี้ เธอไม่อยากสู้กับนาง ไม่ใช่เพราะกลัว แค่รู้สึกไม่เป็นอิสระ คิดไม่ถึงว่าคุณหรวนกลับมาเยาะเย้ยเวินลั่วฉิง ให้หลิวหยิงรู้สึกโมโหมาก
“ถนนกว้างใหญ่ คุณหรวนเดินมาทางฉัน เพราะดวงตาอยู่บนตัวฉันเหรอ?” หลิวหยิงไม่ได้ใส่ใจ ทว่าพอพูดถึงเวินลั่วฉิง ทำให้หลิวหยิงรู้สึกว่าถูกพัวพันเพราะตนเอง
จริงๆ แล้ว หลิวหยิงไม่ใช่คนที่อ่อนโยนขนาดนั้น ตอนนี้อยากจะปกป้องเวินลั่วฉิง เหมือนกับเจ้าเม่นน้อย อยากจะทิ่มแทงไปยังคนข้างๆ
“ฉันเดินไปทางเธอ?” คุณหรวนตะโกนร้องด้วยความตกใจ “เธอลองมองตัวเองดีๆ มีส่วนไหนที่ทำให้ฉันต้องเดินไปทางเธอ? อย่าหลงตัวเองไปเลย คิดว่าคนอื่นเข้าใกล้เธอ ก็ชอบเธอเข้าแล้วเหรอ ไม่แน่ อาจจะแค่อยากเล่นๆล่ะ?”
คำพูดสองแง่สองง่าม คุณหรวนก็แค่เหยียดหยามหลิวหยิง ดูถูกเธอ หรือว่ากำลังประชด เธอมองว่าตนเองสำคัญเกินไปแล้ว ซือถูมู่หรงเข้าใกล้เธอ ก็แค่เล่นๆ ไม่ได้เก็บไปคิดในใจ เตือนหลิวหยิงว่าอย่าหลงตนเองมากเกินไป
หลิวหยิงอดหัวเราะไม่ไหว คุณหรวนท่านนี้ มีความเข้าใจผิดอะไรกับเรื่องนี้หรือเปล่า หรือรู้สึกว่า ซือถูมู่หรงควรจะเป็นของเธอ แต่น่าเสียดาย เธอไม่อยากพูดถึงซือถูมู่หรงเอก่อน แค่มองเธอ “อาจจะมั้ง แต่ว่า มีคนเข้าใกล้ฉัน ก็คงจะดีกว่าคุณหรวนที่พยายามจะเข้าใกล้คนอื่นแต่ถูกปฏิเสธ”
หลิวหยิงพูดลอยๆ หากไม่ได้จำผิด ซือถูมู่หรงไม่ได้เห็นเธอไว้ในสายตาเลย
