ตอนที่แล้ว
ตอนที่ 1071
ทั้งหมด
รายชื่อตอน
ตอนถัดไป
ตอนที่ 1073 : ชิงหยวน
ตอนที่ 1072
“อืม อันที่จริงข้าก็อยากไปรับชมสักหน่อย แต่เหมือนตอนนี้คงไม่จำเป็นแล้ว” ชิงหยวนมองโทรศัพท์วิเศษที่เหยาซือหยานส่งคืนมาให้
โบราณสถานที่ปรากฏในทวีปเทียนหลันนั้นมักจะแตกต่างกันออกไป แต่หลังได้ทราบข้อมูลจากเหยาซือหยาน ชิงหยวนจึงมองว่าโบราณสถานครั้งนี้มีมูลค่าไม่มาก
“โบราณสถานเพิ่งปรากฏขึ้น หลายพื้นที่ยังไม่ได้ทำการสำรวจ” เหยาซือหยานพบว่าชิงหยวนด่วนสรุปเกินไป
“ก็อาจจะเป็นอย่างนั้น” ชิงหยวนยักไหล่ตอบอย่างไม่คิดแย้ง
“สินค้าภายในร้านค่อยซื้อทีหลังได้ แนะนำให้ไปหมู่บ้านซากุระซื้อกาแฟสักแก้วดื่มเพิ่มโชคดู” เหยาซือหยานเดินนำทางไปยังหมู่บ้านซากุระ ชิงหยวนเดินตามติด
ตอนนี้เองที่ชิงหยวนค่อยได้เห็นป้ายซึ่งแขวนไว้บนประตูไม้ “หมู่บ้านซากุระ” และ “งดใช้เสียง” อย่างสะดุดตา
“หมู่บ้านซากุระ… ได้ยินคำเล่าขานมาเช่นกันว่าของที่มีขายเช่นกาแฟสามารถเพิ่มโชคได้ น่าเหลือเชื่อเสียจริง…”
เมื่อเดินเข้ามายังหมู่บ้านซากุระ กลิ่นหอมอันเป็นพิเศษที่ลอยฟุ้งกระจายจึงปกคลุมทั้งร่าง มันทำให้เกิดเป็นความรู้สึกสงบราวได้ดื่มด่ำเข้าไป
เสียงเพลงบรรเลงนุ่มนวลดังให้ได้ยิน มันราวกับเสียงน้ำไหลจากภูเขาสู่ป่าจนกระทั่งมาถึงกลางใจ ชิงหยวนเกิดรู้สึกสบายอย่างบอกไม่ถูก
สตรีผู้งดงามยามนี้กำลังนั่งตรงหน้าเครื่องดนตรีประหลาดที่มีแป้นสีขาวและดำ นิ้วมือของสตรีผู้นั้นได้แตะสัมผัสกดลงพลิ้วไหวประหนึ่งผีเสื้อโบยบินเกิดเป็นท่วงทำนอง
“นั่นคือชิงหยิน ส่วนเครื่องดนตรีเรียกว่าเปียโน ตัวตนของนางเจ้าน่าจะรู้จักดี” เหยาซือหยานกล่าวอธิบายเสียงเบา
บรรยากาศภายในหมู่บ้านซากุระนั้นแตกต่างจากในร้านอย่างสิ้นเชิง มันเงียบสงบและร่มรื่น ลูกค้าที่เข้ามาใช้บริการจะลดการใช้เสียงลงอย่างเห็นได้ชัด
ชิงหยินถอนสายตากลับคืน สีหน้านั้นเผยอาการประหลาดใจ
ธิดาเซียนชิงหยินเป็นที่รู้จักกันดี และนางก็ไม่คาดคิดว่าจะพบเจอนางที่นี่ ทั้งยังกำลังแสดงฝีมือทางดนตรี
“บรรยากาศที่นี่… น่าเหลือเชื่อเสียจริง” ชิงหยวนกล่าวคำเสียงเบา
“เดี๋ยวก็ชิน” เหยาซือหยานยิ้มรับ “สองคนทางด้านนั้นที่เล่นหมากกระดานอยู่ หนึ่งนั้นคืออู๋เทียนจากภูเขาจักรวาล และชิงหยวนผู้เป็นเทพแห่งอาหาร”
ตระหนักพบเห็นเหยาซือหยานชี้บอกมา อู๋เทียนและหยวนก่วยจึงพยักหน้าตอบรับเล็กน้อย
ชิงหยวนไม่ทราบว่าควรกล่าวอะไรออกแล้ว ข่าวลือที่นางทราบมาแทบไม่อาจเทียบกับการได้มาเห็นของจริง
“นี่มันผ่านไปนานเพียงใดกันแล้ว โลกภายนอกคล้ายผิดเพี้ยนจนข้าจำไม่ได้” นางพึมพำกับตนเอง
เหยาซือหยานยิ้มรับ “ความรู้สึกเจ้าค่อยคิดทบทวนภายหลัง ตอนนี้เลือกกาแฟก่อนว่าจะกินชนิดใดดี แนะนำให้ใส่พลังวิญญาณลงไปเล็กน้อย ตัวเครื่องจะแนะนำที่เหมาะสมออกมาให้เอง”
ตามคำอธิบายของเหยาซือหยาน ชิงหยวนวางมือที่อุปกรณ์ ส่งถ่ายพลังวิญญาณเข้าไปเล็กน้อย จากนั้นข้อมูลที่เกี่ยวข้องจึงปรากฏบนหน้าจออย่างรวดเร็ว
“น่าทึ่ง” ชิงหยวนอุทาน
ไม่กี่นาทีถัดจากนั้น ทั้งสองจึงร่วมนั่งดื่มกาแฟด้วยกัน
หลังดื่นเข้าไปอึกหนึ่ง ชิงหยวนต้องนึกประหลาดใจต่อความละมุนลิ้น
“อืม… ข้าชอบสิ่งที่เรียกว่ากาแฟนี่นะ สงสัยต้องแวะเวียนมาทุกวันเสียแล้ว” นางหรี่ดวงตาพิจารณาสิ่งที่อยู่ในแก้วตรงหน้า
“ทุกวันหรือ?” เหยาซือหยานดื่มกาแฟตามก่อนจะวางแก้วลง “แล้วภาคีเงาสังหารล่ะ? หรือถอนตัวออกมาแล้ว?”
“ยุบไปแล้วต่างหาก” ชิงหยวนตอบคำ
“ยุบแล้ว?” เหยาซือหยานทวนคำด้วยอาการสับสน “ทำไมถึงยุบล่ะ?”
“อย่างไรครั้งสร้างมันขึ้นก็แค่เพราะเป็นความสนใจอยู่แล้วด้วย” ชิงหยวนดื่มกาแฟไปอีกหนึ่งอึก “และตั้งแต่เจ้าจากมา ข้าก็ไม่มีมิตรสหายในนั้นอีก ดังนั้นจะเก็บไว้ก็ไม่ได้อะไร”
“นี่… สมกับเป็นเจ้าเสียจริง” เหยาซือหยานรับคำพลางครุ่นคิด “แต่นั่นไม่ทำให้เกิดการเคลื่อนไหวครั้งใหญ่หรอกหรือ?”
“ผู้ใดทราบกัน ไม่ได้เกี่ยวข้องกับข้าเสียหน่อย” อดีตหัวหน้าตอบคำกลับมาอย่างไร้ความรับผิดชอบ จากนั้นจึงเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “กล่าวไปแล้ว เหตุใดเจ้ามาเป็นเสมียนร้านต้นตำรับได้กัน? ตอนนั้นได้ยินว่วาเจ้าออกมาเพียงลำพังเพื่อคิดก้าวข้ามขอบเขต ตอนนี้ก็ขอบเขตทัดเทียมไล่หลังข้ามาแล้วนี่!”
ระยะเวลาหลายเดือน มันไม่ใช่เวลาที่ยาวนานในวิถีการฝึกตนของทวีปเทียนหลัน รวมเข้ากับข่าวลือที่ได้ยินมา เป็นปกติหากชิงหยินจะเกิดความสงสัย
เหยาซือหยานตอนนี้ค่อยบอกเล่าถึงเรื่องราวประสบการณ์ที่พบเจอ “ในตอนนั้นข้ากำลังจะก้าวข้ามสู่ขอบเขตราชัน ก็เลยออกไปเตรียมหาสถานที่โดดเดี่ยวเพื่อก้าวข้าม…”
เหมือนว่าทั้งสองจะใช้เวลาพูดคุยกันอยู่ในหมู่บ้านซากุระอยู่พักหนึ่ง
ลั่วฉวนมองทางหมู่บ้านซากุระก่อนจะได้ข้อสรุปเช่นนั้น แน่นอนว่าเขาไม่ได้สนใจเนื้อหาที่ทั้งสองพูดคุยกันแต่อย่างใด เพียงแต่มองตามไปก็เท่านั้น
ทางด้านการถ่ายทอดสดของเอเลน่าจบลงแล้ว ไซเรนสาวได้ทำการสำรวจในโบราณสถานจนจบสิ้น จากปากคำของนาง อยู่ที่นั่นต่อมีแต่จะทำให้นางเกิดความรู้สึกไม่สบายใจ
ไม่เพียงแต่นาง ชาวไซเรนที่เหลือและชาวทะเลต่างก็กลับออกจากโบราณสถานกันมาทั้งสิ้น จะมีก็แต่เหยาฮุยเฉินกับลูกค้าอีกส่วนหนึ่งที่ยังอยู่ทำการสำรวจต่อ
นักปรุงยา มักเล่าขานกันว่าเป็นตัวตนที่ชวนสะพรึงที่สุดในโลกหล้า พวกเขามีความรู้มากมาย ทั้งยังคอยเสาะแสวงหาพืชพรรณที่ควรค่าแก่การศึกษาอยู่โดยตลอด
หากเป็นผู้อื่น ที่นั่นซึ่งไร้ความน่าสนใจแล้วจึงน่าเบื่อ
ตอนนี้ทางด้านนั้นไม่มีอะไรน่าสนใจอีก
พืชต้นแบบก็ได้มาแล้ว และอีกสองวันผลงานที่สองจะเผยแพร่ให้อ่าน
หลังดื่มโคล่าที่เหลือจนหมด โยนขวดทิ้งในระบบมิติเก็บของ ลั่วฉวนจึงเริ่มพิมพ์งาน
“…ก็ประมาณนี้” กาแฟในมือเหยาซือหยานตอนนี้ถูกดื่มจนหมดแล้ว้ และเรื่องเล่าของนางก็จบลงเช่นกัน
“เรื่องราวประหนึ่งเทพคอยชักใยเบื้องหลังเลย” ชิงหยวนครุ่นคิด “ระหว่างเจ้ากับเถ้าแก่มีชะตาพิเศษต้องกัน?”
“ก็อาจจะ” เหยาซือหยานเผยยิ้มบางพร้อมดวงตาที่เผยยิ้มเช่นเดียวกัน
พบเห็นสีหน้าเหยาซือหยาน ชิงหยวนจึงหรี่ดวงตาเผยยิ้ม “แล้วเจ้ากับเถ้าแก่ตอนนี้ไปถึงไหนกันแล้ว?”
“หือ?” เหยาซือหยานมองชิงหยวนตอบด้วยความสงสัย นางไม่เข้าใจความหมายอยู่ครู่ก่อนจะเผยใบหน้าแดงก่ำ “สายตาเจ้าดีเกินไปแล้ว”
“ซือหยาน เป็นเจ้าไม่ปิดบังต่างหาก” ชิงหยวนส่ายศีรษะ
“แล้วเจ้าล่ะ?” เหยาซือหยานถามกลับ
“อืม… ทางด้านข้าไม่เคยเร่งรีบอะไร” ชิงหยวนโบกมือตอบพลางเปลี่ยนเรื่อง “ได้ยินมาว่าเครื่องเล่นเกมเสมือนจริงในร้านเชื่อมต่อไปอีกโลกหนึ่ง นั่นใช่เรื่องจริงหรือไม่?”
“เจ้าได้ไปเห็นเองจะตื่นตะลึงยิ่งกว่าที่ได้ยินข่าวลือเสียอีก” เหยาซือหยานตอนนี้สงบใจลงได้แล้ว “แต่ตอนนี้เจ้ามีโชคเพิ่มมากขึ้นจากการดื่มกาแฟ แนะนำให้ไปซื้อน้ำแร่และลองดื่มเพื่อเพิ่มศักยภาพของตนเองดู”
“เพิ่มโชคแล้ว?” ชิงหยวนมองมือตนเอง “ข้าไม่เห็นรู้สึกอะไร”
“แม้เจ้าไม่รู้สึก แต่มันมีผลไปแล้ว” เหยาซือหยานลุกขึ้นพร้อมหยิบแก้วที่หมดแล้วขึ้นมาเก็บ “ไปกัน ไปซื้อของที่ด้านนอกกันต่อ”
หลังวางถ้วยกาแฟในส่วนพื้นที่รีไซเคิลเรียบร้อย ทั้งสองค่อยกลับออกจากหมู่บ้านซากุระ
