ตอนที่ 1087
ผลงาน “กลอรี่” ของเหยาซือหยานที่เผยแพร่บนแอพนักอ่านในเวลาไม่นานได้สร้างความตื่นตัวแก่บรรดาลูกค้า อย่างไรแล้วนี่ก็เป็นผลงานที่อ้างอิงจากเกมที่ลั่วฉวนสร้างขึ้น
สำหรับผลงานต่อเนื่องเป็นเรื่องยาว รูปแบบการเขียนเป็นเรื่องรอง ประเด็นสำคัญคือความตื่นเต้นของเนื้อหาและความต่อเนื่องของโครงเรื่อง
เห็นได้ชัดว่าเหยาซือหยานทำได้ดีในจุดนี้
ลั่วฉวนหาวพลางเกิดความรู้สึกเบื่อเล็กน้อย
ด้วยสำรวจมองรอบด้าน เครื่องเล่นเกมเสมือนจริงส่วนใหญ่ต่างถูกลูกค้าจับจองใช้งาน
อย่างไรแล้วตอนนี้ก็ไม่มีอะไรทำ ไปสำรวจเมืองที่ยังไม่รู้จักในเก๋อหลัวจึงเป็นเรื่องน่าสนใจกว่า
ลั่วฉวนไม่คิดสอบถามระบบ เขาคิดอยากหาคำตอบด้วยตนเอง
หลังดื่มโคล่าที่เหลือจนหมด ลั่วฉวนค่อยลุกจากที่นั่ง
“เถ้าแก่ ท่าน…” เหยาซือหยานหันมองมาด้วยความสงสัย
“เบื่อนิดหน่อย ว่าจะเข้าไปเล่นเกม” ลั่วฉวนกล่าวบอก
บริเวณพื้นที่จัดเรียงเครื่องเล่นเกมเสมือนจริง ลูกค้าหลายคนต่างยืนรับชมผู้อื่น เสียงอุทานดังขึ้นเป็นครั้งคราว คล้ายว่าพวกเขาจะได้พบเห็นอะไรที่น่าทึ่ง
ตามที่ลั่วฉวนคาดเดา มันสมควรมีการส่งมอบภารกิจพิเศษนอกเหนือไปจากโหมดทั่วไปของหอคอยแห่งการทดสอบ เหมือนดังภารกิจทองคำแห่งตำนานปรากฏอย่างแน่นอน
ลูกคาหลายคนตระหนักพบเห็นลั่วฉวนเดินเข้ามา ท่าทีพวกเขากลายเป็นตื่นเต้นและสงสัยว่าลั่วฉวนอาจจะพร้อมเล่นกลอรี่อีกครั้งแล้วก็เป็นได้
ลั่วฉวนส่ายศีรษะตอบคำถามกลุ่มลูกค้า “ไม่ใช่ แต่คิดไปเดินเล่นที่เก๋อหลัว”
ได้ยินคำตอบ กลุ่มลูกค้าถอนหายใจด้วยความผิดหวัง พวกเขาเหล่านี้หลายคนยังไม่เคยได้เห็นเถ้าแก่ที่คุมสถานการณ์ทั้งเกมการเล่นของกลอรี่เพียงลำพัง
ขณะเดินไปถึงตรงหน้าประตูโลหะและเข้าไปยังพื้นที่ส่วนต่อขยาย ตัวประตูรับรู้ได้ว่ามีคนเดินใกล้เข้ามาจึงเปิดออกด้วยตัวมันเองเพื่อต้อนรับ
หลังได้รับคำแนะนำจากลูกค้าหลายคน ลั่วฉวนจึงปรับเปลี่ยนพื้นที่ส่วนต่อขยายให้ปิดไฟลงเพื่อที่จะได้ขับเน้นประกายแสงจากดอกครามเยือกแข็งให้ผู้คนได้รับชมความงดงาม
ประตูโลหะปิดลง เสียงจากร้านหลักเลือนหาย บางทีอาจเพราะสภาพแวดล้อมเช่นนี้จึงทำให้ลูกค้าที่มาใช้บริการพื้นที่ส่วนต่อขยายไม่ค่อยพูดกล่าว พวกเขาเพียงแต่จะดื่มด่ำไปกับโลกเสมือนจริงเพียงอย่างเดียว
ยกเว้นสภาพแวดล้อมที่ตระการตาเกินจริง สภาพนั้นแทบไม่ต่างอะไรกับร้านอินเตอร์เน็ตคาเฟ่ในความเห็นของลั่วฉวน
ลูกค้าหลายคนไม่ตระหนักทราบว่าลั่วฉวนมาถึงด้วยซ้ำ เรียกได้ว่าไม่มีใครตระหนักถึงเลยจะดีกว่า พวกเขาส่วนใหญ่ที่เลือกเล่นในพื้นที่ส่วนต่อขยายมักจะเปิดการป้องกันเสียงรบกวนจากภายนอกอย่างเต็มรูปแบบเอาไว้
บางครั้งลั่วฉวนก็สงสัย ว่าหากเครื่องเล่นเกมเสมือนจริงเกิดทำงานผิดพลาด จิตของลูกค้าจะถูกขังอยูอีกโลกและต้องต่อสู้เพื่อหาทางหวนคืนสู่โลกแห่งความเป็นจริงหรือไม่
เรื่องราวที่เกิดขึ้นโดยหายนะธรรมชาติทั้งเก้าเป็นต้นเหตุ ผู้คนนับพันถูกขังอยู่ในเกมให้ต้องเอาชีวิตรอดจากหายนะ เรื่องราวของพวกเขามากมายจะเกิดขึ้นและดับไปหรือว่ารอดพ้นกันแน่…
นั่นคงเป็นอีกเวอร์ชั่นของซอร์ดอาร์ท… แค่ก แค่ก อย่าได้กล่าวถึงชื่อจะดีกว่า
เครื่องเล่นเกมเสมือนจริงในพื้นที่ส่วนนี้จะมีลูกค้าขาประจำที่ต้องการความเงียบสงบมาใช้งานกันโดยตลอด และหากต้องการความเป็นส่วนตัวก็มีห้องแยกให้ใช้งาน
หลังจากมองอยู่ครู่หนึ่ง ลั่วฉวนจึงเดินมาตรงบริเวณที่มีแต่กำแพง จากนั้นจึงวางมือทาบพร้อมปรากฏแสงสว่างปกคลุมรอบฝ่ามือ
เมื่อละฝ่ามือกลับคืน กำแพงโลหะค่อยแยกออกเป็นสองฟากเปิดต้อนรับให้เข้าไปด้านในห้องลับ
อายเหวยหยาตอนนี้บังเอิญออกมาจากห้องแยกพอดี นางพบเห็นจึงเดินเข้ามาสอบถามด้วยความสงสัย “เถ้าแก่? ตรงนั้นมีห้องด้วยงั้นหรือ? แถมยังดูหรูหรากว่าห้องแยกอื่นเสียด้วย?”
เหมือนว่าประเด็นในคำกล่าวจะอยู่ตรงประโยคสุดท้าย
“ห้องของเถ้าแก่ไม่ได้เปิดให้ลูกค้าใช้บริการ” ลั่วฉวนกล่าวตอบ
อานเหวยหยาเผยเสียง “โอ้” รับคำก่อนจะเปลี่ยนไปเรื่องอื่น “กล่าไวปแล้วเถ้าแก่ ดอกครามเยือกแข็งที่นี่มีอะไรพิเศษหรือไม่? เหตุใดข้ารู้สึกว่ามันเหมือนจะมีอะไรบางอย่างแฝงอยู่”
ในด้านการรับรู้ เผ่าพันธุ์มังกรถือว่าเหนือล้ำกว่าเผ่าพันธุ์อื่นอย่างมหาศาล เพราะอานเหวยหยาเป็นคนแรกที่กล่าวคำถามนี้กับลั่วฉวน
“โดยคร่าวแล้วมันถูกปรับรับให้สอดคล้องกับข้อมูลรากฐานของโลกแห่งนี้” ลั่วฉวนกล่าวตอบเหมือนเช่นที่ระบบเคยตอบเขา
ตอนแรกเขาไม่เข้าใจ แต่พอมาคิดให้ดี ข้อมูลรากฐานของโลกสมควรหมายถึงกฎแห่งฟ้าดินที่แตกต่างกันไปตามแต่ละโลก
“ข้อมูลรากฐานของโลกงั้นหรือ?” อานเหวยหยาขมวดคิ้ว เห็นได้ชัดว่านางกำลังครุ่นคิดถึงความหมายของถ้อยคำ และไม่ช้าสีหน้านั้นพลันต้องเผยอาการประหลาดใจก่อนจะสงบลงอย่างรวดเร็ว “ข้าทราบแล้ว”
เผ่าพันธุ์มังกรมีความรู้ความเข้าใจต่อรากฐานของโลกแตกต่างจากผู้ฝึกตนของทวีปเทียนหลัน นี่ก็เป็นเพราะระดับของอารยธรรมและความเจริญก้าวหน้าจนเป็นผลให้นางตระหนักทราบได้ไม่ยาก
ทางด้านอานเหวยหยาและมังกรทั้งหลาย ลั่วฉวนคาดเดาได้ว่าพวกเขาทราบแล้วว่าเขาเคยอยู่ในโลกเช่นไร ดังนั้นตอนนี้เขาจึงตอบกลับไปอย่างไม่คิดอะไรมากได้
ขณะลั่วฉวนเดินเข้าห้องไป ประตูก็เลื่อนปิดอย่างนุ่มนวลกลับคืนสภาพเรียบเนียนประหนึ่งไร้ซึ่งประตู
ห้องของเถ้าแก่ค่อนข้างใหญ่ หัวใจหลักเช่นเครื่องเล่นเกมเสมือนจริงตั้งเอาไว้ตรงกลาง รูปลักษณ์ของมันแตกต่างจากเครื่องเล่นเกมเสมือนจริงที่ภายนอกอย่างมาก ที่นั่งกว้างขวางกว่าและมีเบาะที่บุนุ่มยิ่งกว่าเพื่อความสะดวกสบาย
จากปากคำของระบบ เครื่องเล่นเกมเสมือนจริงมีหลายรูปแบบให้ใช้งาน ดังนั้นเขาจึงไม่แปลกใจเท่าไหร่
ตามปกติแล้วเขาจะเลือกใช้เครื่องด้านนอกเพราะอยู่ใกล้ แต่วันนี้ลั่วฉวนคิดไปเปิดประสบการณ์ต่างโลกอย่างเต็มที่จึงต้องการความสะดวกสบาย
อีกหนึ่งความแตกต่างของเครื่องเล่นเกมเสมือนจริงในห้องนี้ ก็คือมันสามารถปรับเอนนอนได้อย่างสบาย
เมื่อข้ามผ่านเข้ามา ลั่วฉวนสำรวจมองร้านกาแฟของตนเอง
พายุฝนฟ้าคะนองจบลงไปแล้ว แสงตะวันสาดส่องอบอุ่นผ่านหน้าต่างให้ความสว่างแก่ภายในร้าน เมื่อสะท้อนกับพื้นไม้ขัดเงามันจึงเกิดเป็นประกายอันงดงามน่ารับชม
ลั่วฉวนรู้สึกว่าตนไม่ได้เห็นดวงตะวันมาพักหนึ่งแล้ว ตอนนี้ได้เห็นอีกครั้งจึงรู้สึกดีอย่างประหลาด
ประตูร้านที่เคยเปิด ตอนนี้ถูกเปิดออก แสงแดดสาดส่องเข้ามากระทบตัวให้ความรู้สึกอบอุ่นสบาย ขนาดที่ว่าลั่วฉวนคิดอยากนำเก้าอี้เอนนอนออกมาอาบแดดเสียที่นี่
ความคิดนี้เพียงผ่านเข้ามาชั่วครู่ เขาต้องหรี่ตาลงเพื่อปรับรับกับแสงที่สาดส่องเข้าหา ไม่ช้าเขาค่อยเริ่มสำรวจมองรอบด้านด้วยความสงสัย
สภาพแวดล้อมเงียบสงบ ตรงส่วนนี้ไม่ว่าจะกลางวันหรือกลางคืนแทบไม่ต่างกัน
หรือควรเรียกว่ารกร้างผู้คน นั่นคือความคิดแรกที่ปรากฏเข้ามาในหัวของลั่วฉวน
กับเช้าที่แสงแดดสาดส่องเช่นนี้แต่กลับไม่เห็นผู้คนเดินสัญจร
สิ่งปลูกสร้างรอบด้านยังค่อนข้างทรุดโทรมตามกาลเวลา สิ่งปลูกสร้างส่วนใหญ่สร้างขึ้นจากก้อนหินสีขาวเทาพร้อมมีลวดลายแกะสลักเอาไว้แสดงถึงความวิจิตร หลังพายุฝนเมื่อคืนผ่านพ้น ร่องรอยแห่งกาลเวลาจึงยิ่งโดดเด่นขึ้นมาให้รับชม
ถนนเวลานี้สะอาดสะอ้าน น่าจะเป็นเพราะฝนเมื่อคืน พื้นถนนปูด้วยหินสีน้ำตาลเข้ม ช่องว่างระหว่างพื้นปูตัดกันเป็นลวดลายอย่างสวยงามและเรียงเรียบเนียนไร้ความต่างระดับ
สถาปัตยกรรมการออกแบบสไตล์อังกฤษ นั่นคือความคิดแรกที่ปรากฏในใจลั่วฉวนยามพบเห็น มันราวกับเขาได้แวะเวียนมายังประเทศฝั่งตะวันตก
