God-level Store Manager เถ้าแก่ขั้นเทพ!

ตอนที่ 1083
เมืองในยามค่ำคืนมีแสงส่องสว่างไม่มาก แสงเหล่านั้นเป็นอารยธรรม
จากวิทยาการเวทมนตร์ แต่เพราะฝนตกหนักจึงทำให้แสงสลัวและ
ฟุ้งกระจาย
ร่างในชุดสีดำยาวเดินท้าสายลมกระโชกแรงบนถนนที่ว่างเปล่า มือ
หนึ่งถือร่มคันสีดำ แสงที่ส่องจากไฟทางกระทบกับร่มจนทำให้ไม่
อาจได้เห็นใบหน้า
สิ่งปลูกสร้างรอบด้านไร้ซึ่งแสงส่องสว่าง ในค่ำคืนที่ฝนตกหนัก
เช่นนี้ไม่ว่ามองไปทางใดล้วนมืดมิดและเงียบเหงา จะมีก็เพียงเสียง
ของฝนและเสียงเหยียบย่ำน้ำประหนึ่งโดดเดี่ยวในโลกหล้า
เมื่อเดินผ่านหัวมุมหนึ่ง ฝีเท้าร่างนั้นต้องชะงักลง แสงสว่างจากสิ่ง
ปลูกสร้างที่อยู่ไกลส่องผ่านหน้าต่างออกมา มันเป็นเพียงแสงหนึ่ง
เดียวในเส้นทางยามค่ำคืนอันมืดมิดที่ส่องสว่างให้ได้เห็น
ร่างในชุดคลุมยาวเดินตรงไปยังที่นั่น
…..
ลั่วฉวนกำลังดื่มกาแฟที่ทำเองในห้องอันอบอุ่น อีกมือหนึ่งนั้นคอย
เล่นม่านแสงที่ระบบนำเสนอใช้งานแทนโทรศัพท์วิเศษไปพลางรับ
กับเสียงสายฝนที่ปรากฏอยู่นอกอาคาร
การแสดงผลที่ใหญ่กว่ายิ่งทำให้สะดวกสบายยิ่งกว่า ลั่วฉวนรับชม
ไพ่ที่ขยับเคลื่อนไหวบนม่านแสงไปมา มันทำให้เขารู้สึกประหนึ่ง
กำลังยืนสั่งการบนสนามรบก็ไม่ปาน
ประตูที่เคยปิดตอนนี้ฉับพลันถูกผลักเปิดออก สายลมเย็นเยือกพร้อม
น้ำฝนเริ่มสาดเข้ามาในร้าน ลั่วฉวนหันมองไปทางชายชราที่เปิด
ประตูร้านเข้ามา
อีกฝ่ายสวมใส่ชุดคลุมยาวสีดำ ศีรษะมีหมวกคลุมสีดำบดบัง ทั้งยัง
สวมถุงมือดำ เส้นผมสีดำที่ราวกับไร้การดูแลแซมออกมาให้เห็นพ้น
จากหมวกคลุม ทว่านัยน์ตานั้นไม่เผยร่องรอยแห่งความชราภาพ
แม้แต่น้อย ผิวหนังค่อนข้างสีซีด จะมีก็เพียงใบหน้าที่ราวกับผ่าน
ร้อนหนาวแห่งกาลเวลายาวนาน
ร่มสีดำถูกพับเก็บ หยาดน้ำฝนที่ติดค้างอยู่กับร่มไหลลงสู่ส่วนปลาย
หยดกับพื้นไม้ ร่างนั้นยืนนิ่งตรงจนทำลั่วฉวนเกิดตระหนักถึงเหล่า
ชนชั้นสูงแห่งอังกฤษที่เคยรับชมผ่านภาพยนตร์ มันคล้ายกันยิ่งนัก
ด้วยฐานะเถ้าแก่ร้าน ลั่วฉวนรู้สึกว่าตนควรต้องทำอะไรสักหน่อย
“ยินดีต้อนรับ” เขาวางแก้วกาแฟในมือลงพลางกล่าวกับลูกค้าคน
แรกที่มาเยือน
โรนาไม่ทราบว่าเหตุใดตนถึงมาเยือนร้านนี้ที่มีแสงไฟ บางทีอาจ
เพราะความสงสัยที่อยากได้ทราบว่าใครกันที่มาเปิดร้านตรงนี้
มันเป็นร้านที่ไม่มีป้ายบ่งบอก แสงไฟคือสิ่งเดียวที่มองเห็นได้ ทว่า
กลับให้ความรู้สึกว่าประหนึ่งรอคอยให้ลูกค้าแวะมาเยือน
เมื่อเปิดประตูและเข้ามายังด้านในร้าน เขาค่อยได้ตระหนักว่าตนไม่
เคยได้กลิ่นอะไรเช่นนี้มาก่อน เถ้าแก่หนุ่มตรงหน้านั่งบนโซฟา
ประหนึ่งเกียจคร้านกำลังลิ้มรสของเหลวในแก้ว
เหมือนอีกฝ่ายจะเป็นเพียงคนธรรมดาที่ไร้ซึ่งพลัง? แต่จากที่เห็น
ท่าทางอีกฝ่ายราวกับกำลังทำอะไรกับวัตถุที่ไม่อาจมองเห็น ความรู้สึก
สงสัยจึงปรากฏขึ้นในใจของโรนา
เถ้าแก่ร้านนี้ดูไม่คล้ายประหลาดใจที่เขาเข้ามาเยือน เสียงนั้นยังกล่าว
ออกด้วยอาการสงบ ราวกับรอคอยมานานแสนนาน หรืออีกฝ่ายพบ
เห็นตัวตนแท้จริงของเขาเข้าแล้ว? โรน่าอดไม่ได้ที่จะเกิดความคิด
เช่นนี้ขึ้นมาอย่างไร้ต้นสายปลายเหตุ
ลั่วฉวนลุกขึ้นจากโซฟา แม้มีหลายความคิดปรากฏในหัวเมื่อครู่นี้
แต่ร้านในตอนนี้ก็ยังเป็นเพียงแค่ร้านกาแฟ
ลูกค้าคนนี้ดูไม่ค่อยปกติ พลังงานมหาศาลปรากฏจากร่าง ทั้งยังมีออ
ร่าที่แปลก แต่สำหรับเขาเหล่านี้ไม่ใช่ประเด็นแต่อย่างใด
“กาแฟสักถ้วยไหม?” ลั่วฉวนกล่าวถาม
คำถามที่ดูผ่อนคลายประหนึ่งพูดคุยกับมิตรสหายยิ่งทำอีกฝ่ายเหมือน
เป็นคนธรรมดา โรน่ายิ่งเกิดข้อสงสัยที่เพิ่มมากขึ้น
“กาแฟ? ได้” แม้สงสัยว่ามันคืออะไร เขาก็ยังพยักหน้ารับ
เมื่อครู่เพิ่งทำกาแฟไป ตอนนี้เพียงทำแบบเดิมอีกครั้งถือเป็นเรื่อง
ง่ายดาย ทว่าลั่วฉวนก็ยังไม่ใช่มีฝีมือเท่าใดนัก
โรนาวางร่มพาดไว้กับตรงประตู เดินไปนั่งลงกับโซฟา จากนั้นจึง
มองสำรวจร้านและลั่วฉวนที่อยู่หลังเคาน์เตอร์
มันเป็นการตกแต่งที่ดูพิเศษและไม่เคยเห็นที่ใดมาก่อน ทั้งยังให้
ความรู้สึกพิเศษหลังสำรวจมองอย่างถี่ถ้วน
การกระทำของเถ้าแก่หนุ่มก็ดูค่อนข้างแข็งกระด้างราวกับไม่คุ้นเคย
นี่คือร้านที่รอคอยลูกค้าอยู่จริงงั้นหรือ?
ผ่านไปครู่หนึ่งลั่วฉวนจึงค่อยวางแก้วกาแฟกับเคาน์เตอร์ “กาแฟได้
แล้ว”
โรนาลุกขึ้น เดินไป รับมา และกลับมานั่งที่เดิมพร้อมแก้วกาแฟใน
มือ
มันคือกลิ่นที่เหมือนดังตอนเขาเข้ามาในร้าน คล้ายว่าของเหลวสี
น้ำตาลเข้มที่เห็นนี้จะเรียกว่ากาแฟ
หลังลังเลอยู่ครู่หนึ่ง สายตาเขาหันมองทางลั่วฉวนอีกครั้ง จากนั้นจึง
ค่อยยกกาแฟขึ้นดื่ม
ดวงตานั้นเบิกกว้างราวกระจ่าง ความรู้สึกแรกหลังได้ลิ้มรสกาแฟ
คือเป็นของดี กระทั่งเขาคิดว่ามันเหมาะกับตนเองด้วยซ้ำ
ในช่วงเวลาอันยาวนานนับตั้งแต่การเปลี่ยนผ่านจากมนุษย์ เขาไม่
เคยได้รับประสบการณ์อันพิเศษเช่นนี้มาก่อน
คล้ายว่าลูกค้าคนแรกของร้านกาแฟต่างโลกจะพึงพอใจ ลั่วฉวนที่ให้
ความสนใจรับชมอยู่จึงละสายตากลับคืน
ตอนนี้เองที่เขานึกอะไรขึ้นได้ “ระบบ กาแฟที่ข้าทำขึ้นนี้เหมือนดัง
โลกจริงที่มีสรรพคุณพิเศษงั้นหรือ?”
“ถูกต้อง” ระบบตอบกลับมา
ส่วนว่าได้รับอะไรคงต้องรับชม ลั่วฉวนกำลังมองทางโรน่าด้วย
ความสนใจ
หลังดื่มกาแฟเข้าไปอึกแรก โรนาถึงกับหวั่นไหว คล้ายเขาได้
ตระหนักถึงความเปลี่ยนแปลงในร่างกายแล้ว
ความร้อนที่ไหลเวียนพุ่งขึ้นมาภายในร่างกาย สุดท้ายมันรวมตัวกัน
ที่ฝ่ามือขวาของเขา รับรู้ถึงความร้อนที่เผาไหม้ ตราสัญลักษณ์รูป
ข้าวหลามตัดปรากฏขึ้นบนฝ่ามือ
เรื่องราวที่เกิดขึ้นนี้ปรากฏในชั่วพริบตา
โรนายื่นฝ่ามือของตนออกมารับชมด้วยสายตางุนงง ราวกับเขา
ต้องการยืนยันว่าเมื่อครู่นี้ใช่เรื่องจริงหรือไม่
ลั่วฉวนค่อนข้างประหลาดใจ อาหารที่เขาเคยทำครั้งอยู่ร้านต้นตำรับ
มันไม่เคยเป็นเช่นนี้ ไฉนตอนนี้กลายเป็นปรากฏตราสัญลักษณ์
ขึ้นมาเสียได้?
จากนั้นเขาจึงได้เห็นชนชั้นสูงอังกฤษตรงหน้าหันสายตามองมา สี
หน้านั้นค่อนข้างจริงจังเคร่งเครียด “เถ้าแก่ ไม่ทราบว่านี่คือ…”
เมื่อเขาได้ตระหนักถึงความเปลี่ยนแปลง โรนาเกิดรู้สึกขุ่นเคืองอยู่
ในใจ เขาไม่คาดคิดว่าเถ้าแก่ร้านที่ดูธรรมดาตรงหน้าจะลงมือกับตน
โดยใช้อุบายแฝงมากับเครื่องดื่ม
แต่แล้วหลังจากที่ตระหนักรู้โดยถี่ถ้วน เขาค่อยได้ทราบ ว่าตรา
สัญลักษณ์รูปข้าวหลามตัดที่เผยนั้นมันไม่ใช่การตีตราคำสาป แต่
เหมือนเป็นช่องทางให้เขาได้สื่อสารกับพลังงานภายในร่างกายเสีย
มากกว่า
ความรู้สึกนี้มันไม่ต่างอะไรกับการเดินเล่นอยู่แล้วได้พบกับชายชรา
ในชุดขาวที่คว้ามือของตนพร้อมกล่าว “คนหนุ่มเอ๋ย เคยคิดหรือไม่
ว่าตนเองเชี่ยวชาญเรื่องข้อกระดูก เคยคิดบ้างหรือไม่ จากเส้นลายมือ
นั้นมันบ่งบอกชัด คิดเห็นว่ายังไง?” แม้ว่าเนื้อหาอาจแตกต่างไปบ้าง
แต่มันก็ใกล้เคียง ตัวตนของลั่วฉวนตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับชายชราไว้
หนวดเคราสีขาวในสายตาของโรนา เขาคือคนที่กำลังหาเหยื่อขาย
โชคชะตาเมื่อพบเห็นโอกาส
เห็นได้ชัดว่าโรนาคือเหยื่อดังกล่าว ตัวเขาเวลานี้ถึงกับคิดไปไกลถึง
เรื่องราวแฟนตาซีทั้งหลายที่อาจเกิดขึ้นต่อไป
“ก็แค่ของแถมจากกาแฟ” ลั่วฉวนกล่าวออกไป
“ของแถมงั้นหรือ?” โรนาทวนคำก่อนจะถอนหายใจ “เข้าใจแล้ว”
เขาเข้าใจความหมายในถ้อยคำของลั่วฉวน ที่นี่คือร้านค้า กาแฟคือ
สินค้า และสัญลักษณ์ที่ปรากฏในฝ่ามือของเขา มันก็คือผลจากสินค้า
สินค้าที่มีขายในร้าน… มันต้องมีราคาที่ต้องจ่าย ไม่ว่าโลกใด หาก
ได้รับสิ่งใดมาก็มีราคาที่ต้องจ่าย น้อยนักที่จะเป็นสิ่งได้รับมาอย่าง
ไร้ซึ่งเหตุผล