ตอนที่ 1107
“พี่ซือหยาน เมื่อครู่อาจารย์มากล่าวอะไรหรือ?” เหวินเทียจีนกลับไปยังพื้นที่ส่วนต่อขยาย เฉินอี้อี้เดินเข้ามากล่าวถาม
“ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร แค่ที่โบราณสถานเกิดเรื่องขึ้นเล็กน้อย” เหยาซือหยานเพียงยิ้มตอบโดยไม่บอกรายละเอียด
เฉินอี้อี้ไม่คิดพลาดถ้อยคำอันน่าสงสัยของเหยาซือหยาน “ข้าเห็นนะว่าสีหน้าของอาจารย์เคร่งเครียด แต่ตอนกลับไปผ่อนคลายลงมาก เถ้าแก่น่าจะทำอะไรไปใช่หรือไม่?”
สายตาของเฉินอี้อี้มองทางลั่วฉวน รอยยิ้มอันลึกลับปรากฏที่ใบหน้า ราวกับบ่งบอกว่าเรื่องนี้ไม่ใช่ยากคาดเดา
ลั่วฉวนที่เล่นไพ่พิชิตแลนด์ลอร์ด ไม่ช้าก็เรียบร้อย คู่ต่อสู้ติดกับแผนเมืองร้าง พริบตาก็ถูกลั่วฉวนทิ้งระเบิดใส่สองรอบ
เมื่อวางโทรศัพท์วิเศษลงแล้ว ลั่วฉวนค่อยลุกขึ้นยืนพร้อมพยักหน้ารับ “ก็ประมาณนั้น”
ขณะลั่วฉวนเดินออกจากโต๊ะกลาง มวลแสงสีขาวเริ่มปรากฏเป็นประกายโดยรอบ พริบตามันรวมตัวกลายเป็นประตูอย่างรวดเร็ว ประตูแสงสำหรับใช้เดินทางถูกก่อสร้างขึ้นเสร็จเรียบร้อย
ช่วงเวลานี้มีลูกค้าในร้านไม่น้อย แม้ว่าส่วนใหญ่ดื่มด่ำกันอยู่ในโลกเสมือนจริง แต่หลายคนก็ตระหนักพบเห็นการเคลื่อนไหว
เหล่าลูกค้ายังจำกันได้ ว่าครั้งลั่วฉวนเดินทางไปยังโพ้นทะเลครั้งก่อนก็เป็นเช่นนี้ ตอนนี้พวกเขาพูดคุยกันเสียงเบาแล้ว
“ประตูแสงเคลื่อนย้าย? เถ้าแก่จะออกไปข้างนอกหรือนี่?”
“ไม่ทราบเลย คิดไปถามหรือไม่?”
“ไม่ล่ะ หยุดล้อข้าเล่นแล้วรับชม เถ้าแก่กำลังจะออกไปจากร้านต้นตำรับอีกครั้งแล้ว…”
ก่อนจะทันมีลูกค้าหลายคนมารวมตัวกัน ลั่วฉวนเดินหายเข้าประตูแสงไปเรียบร้อยแล้ว ในความเห็นของเขา มันก็แค่การก้าวเดินไปเรียบง่าย ไม่มีอะไรหวือหวาปรากฏเกิดขึ้น
ขณะลั่วฉวนก้าวเดินพ้นจากประตูแสง เขาจึงได้เห็นเหล่าอสูรที่กำลังลอยไปมา ความรู้สึกของเขาคือแปลกประหลาด อีกฝ่ายคือผู้ฝึกตน กระนั้นความหวาดกลัวในใจช่างมีหลากหลายจนน่าสนใจ
“คำนับเถ้าแก่” ไม่กี่นาทีหลังได้รับข้อความจากเหวินเทียนจี คณะสำรวจของตำหนักจักรกลสวรรค์พบเห็นประตูแสงปรากฏ พริบตาลั่วฉวนก้าวเดินออกมา พวกเขาเผยคำนับถือออกมา แม้ส่วนใหญ่จะเป็นร่างที่พูดไม่ได้ก็ตาม
ลั่วฉวนพยักหน้ารับ เขารู้สึกได้ชัดว่าคนเหล่านี้มีพลังงานประหลาดอัดแน่นในกาย มันคล้ายกับความบิดเบี้ยวของข้อมูลรากฐานแห่งโลก หรือสิ่งที่ใกล้เคียงกับกฎที่พวกเขารู้จักกัน
โดยไม่คิดเสียเวลาพูดกล่าว ลั่วฉวนก้มมองผืนน้ำสีขาวเงินเบื้องล่าง มันไม่มีความผันแปรใดให้เห็น แต่เป็นความเรียบนิ่งประดุจกระจก
“แม่น้ำแห่งฝันร้าย? ไม่คล้ายแม่น้ำเลยแม้แต่น้อย” ลั่วฉวนบ่นอยู่ในใจ
“แม่น้ำแห่งฝันร้ายเป็นเพียงนาม ไม่ใช่หมายความตามความหมาย เถ้าแก่อย่าได้ใส่ใจเรื่องหยุมหยิมแล้ว” ระบบตอบกลับมา
ลั่วฉวนคร้านจะโต้เถียงกับระบบ หลังครุ่นคิด เขาลดระดับลงไปจนเกือบจะสัมผัสกับแม่น้ำแห่งฝันร้าย
“เถ้าแก่คิดทำอะไรกัน?” ร่างมนุษย์อัคคีขนาดใหญ่เผยเปลวไฟร้อนแรงจากปาก
“ไม่ทราบเลย เถ้าแก่มักทำอะไรไม่คาดคิดอยู่แล้ว นอกจากนี้อย่าได้หันมาทางนี้ ลมปากเจ้าร้อนเกินไปแล้ว” ฝูงชนหวาดเกรงจนต้องหลบเลี่ยงอัคคีเพลิง
“ขออภัย คราวหน้าข้าแก้ตัวใหม่” อีกหนึ่งอัคคีเพลิงปลิวว่อนออกมาจนผู้อื่นอุทานร้องดังตอบ
ขณะเข้าใกล้พื้นผิวน้ำสีขาวเงิน รายละเอียดที่เดิมมองไม่เห็นเพราะสภาพแวดล้อมแสงน้อย ตอนนี้มันได้ฉายให้ลั่วฉวนประจักษ์
พื้นน้ำสีขาวเงินเรียบเนียนไร้รอยต่อ มันเหมือนดังกระจกผืนใหญ่ มันสะท้อนร่างของเขาชัดเจนเกิดเป็นความรู้สึกแปลกประหลาด
มันยังมีพลังงานประหลาดปกคลุม เห็นชัดว่ามันถูกแผ่ออกมา ผู้คนน่าจะโดนกระตุ้นให้เห็นความกลัวตนเองเพราะสัมผัสกับพลังงานเหล่านี้
แต่สำหรับลั่วฉวนไม่ใช่ มันเพียงทำให้เขารู้สึกคันบ้างเล็กน้อย เหมือนดังกำลังแตะสัมผัสกระแสไฟฟ้าแรงต่ำ
ที่บริเวณใกล้พื้นผิวน้ำ มันมีสนามพลังงานอันหนาแน่นชวนสะพรึง ลั่วฉวนก้มลงมอง ใบหน้าของตนสะท้อนชัดเจนกับผืนน้ำ
หลังครุ่นคิด เขายื่นนิ้วออกไปแตะสัมผัสกับผิวน้ำราวกระจกใส ความสงบที่เคยมีเลือนหาย มันปรากฏเป็นคลื่นวงน้ำรอบปลายนิ้วกระจายออกไป
ซึ่งมันก็ดูน่าสนุกดี
คลื่นวงน้ำคงอยู่กว่าสิบวินาทีก่อนจะกลับคืนความสงบ สนามพลังงานรอบด้านเหมือนกระเพื่อมตามจังหวะ แต่น้อยนิดจนแทบไม่อาจสังเกตเห็นได้
หลังสงบลง เขาจึงแตะสัมผัสไปอีกหลายครั้ง พบเห็นพื้นผิวน้ำปรากฏคลื่นวงน้ำสลับความสงบไปมา ลั่วฉวนรู้สึกสนุกอย่างไม่ทราบสาเหตุ
ในเมื่อระบบเรียกมันว่าแม่น้ำ สนามพลังงานรอบด้านนี้ก็คงมีไว้ใช้เพื่อคุ้มกัน หมายความว่าน่าจะดื่มได้ แต่ไม่ทราบว่ารสชาติจะเป็นยังไง
ความคิดอุกอาจปรากฏขึ้น กระทั่งฝังแน่นในใจของลั่วฉวน รวมเข้ากับความสงสัยของตัวเขาเอง ตอนนี้เขาวักเอาของเหลวสีเงินขึ้นโดยใช้มือ
รสชาติมีเพียงน้อยนิด หากพิจารณาให้ดีจะพบว่ามีความเหน็บชาที่ปลายลิ้น รสชาติคล้ายกับน้ำแร่ทั่วไป แต่ก็มีส่วนที่แปลออกไปอย่างยากหาคำอธิบายได้
หากคิดอยากให้เทียบว่าคล้ายอะไร ก็คงไม่แพ้ผลองุ่นต้นตำรับที่อ่อนลงหลายสิบเท่า แต่โดยรวมแล้วก็ยังประหลาดอยู่ดี
กล่าวถึงผลองุ่นที่ระบบจัดหามาให้ จนถึงตอนนี้มันก็ยังไม่ได้วางขายเป็นสินค้าภายในร้าน และลั่วฉวนก็ไม่คิดจะเอามันมาวางขายด้วย
แต่ เอาเป็นว่าพูดถึงมันในภายหลังก็แล้วกัน
กลุ่มคนพบเห็นลั่วฉวนยืนอยู่ริมขอบแม่น้ำแห่งฝันร้าย พวกเขาที่โดนอาการข้างเคียงของแม่น้ำเล่นงานจึงพูดกล่าวต่อกันด้วยความสงสัย
“เถ้าแก่คิดทำอะไรกัน?”
“ไม่ทราบเลย ลงไปชิดแม่น้ำขนาดนั้นพวกเราไปไม่ได้”
“เถ้าแก่นั่งลงแล้ว… เหมือนว่าจะจิ้มสัมผัสมันด้วย… นั่น ชิมแล้วแน่ะ!”
“เหอ! เถ้าแก่น่ากลัวเกินไปแล้ว…”
กลุ่มคนถึงกับชะงักงัน กระทั่งว่าเกิดเป็นความรู้สึกอันแปลกประหลาดที่น่าจะติดค้างในใจไปอีกนาน มุมมองของพวกเขาต่อเถ้าแก่ตอนนี้ราวกับเปิดโลก สิ่งนั้นมันกินได้จริงงั้นหรือ?!
ระบบแจ้งเขาเรียบร้อยแล้วถึงวิธีรักษาผลข้างเคียงจากแม่น้ำแห่งฝันร้าย ลั่วฉวนเพียงดีดนิ้ว แสงสว่างสีขาวเจิดจ้าจึงปรากฏ
แม่น้ำแห่งฝันร้ายคล้ายโดนแรงโน้มถ่วงเล่นงาน มันเริ่มยกตัวขึ้นต่อเนื่องก่อนจะถูกแสงสีขาวห่อหุ้มเอาไว้ ไม่ช้าจึงเลือนหายวับ กระบวนการทั้งหมดเกิดขึ้นเพียงชั่วอึดใจ
สนามพลังงานรอบด้านถูกแสงสีขาวกลืนกินเข้าไปเช่นเดียวกัน ลำแสงนับสิบสายเริ่มกระจายตัวออกมาปกคลุมเหล่าผู้ฝึกตนของตำหนักจักรกลสวรรค์ เมื่อลำแสงเลือนหาย พวกเขาก็กลับคืนสภาพปกติกันแล้ว
“การฟื้นฟูเสร็จสมบูรณ์ ภารกิจเสร็จสมบูรณ์” เสียงระบบประกาศแจ้งให้ทราบ
