ตอนที่ 1114
“ก็ไม่เห็นน่ากลัวเท่าไหร่” ลั่วฉวนสำรวจมองรอบ พบว่าเป็นสิ่งที่ตนจดจำได้ระดับหนึ่งทั้งสิ้น
“ความสามารถของมิติแห่งฝันร้าย คือการแสดงความหวาดกลัวในใจของผู้ใช้งาน หากตระหนักให้ดีจะพบว่าทุกสิ่งอย่างปกติ” ระบบตอบกลับมาอย่างรวดเร็ว
หรือก็คือ จะบอกว่าเพราะไม่อยากเผชิญหน้ากับชีวิตวัยเรียน? ลั่วฉวนได้ข้อสรุปที่น่าขันสำหรับตนเอง เขาถึงกับไม่ทราบว่าควรกล่าวอะไรไปครู่หนึ่ง
ปู้หลี่เกื๋อ ปู้ฉืออี และเจียงเฉิงจวินมาถึงร้านพร้อมเผยยิ้มแย้ม ทว่าเมื่อเข้ามา พวกเขาได้เห็นเพียงเหยาซือหยานที่โต๊ะกลาง
“หือ? พี่ซือหยาน เถ้าแก่ไปไหนแล้ว?” ปู้ฉืออีเอ่ยถามด้วยความสงสัย
เหยาซือหยานชี้ไปทางเครื่องเล่นเกมเสมือนจริง “เถ้าแก่กำลังไปลองใช้งานแอพพลิเคชั่นใหม่ของเครื่องเล่นเกมเสมือนจริงอยู่”
“ของใหม่?!” ทั้งสามอุทานร้องออกมาพร้อมกัน
ตั้งแต่ที่กลอรี่เปิดให้เล่น เครื่องเล่นเกมเสมือนจริงก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงอยู่นาน ตอนนี้ได้ทราบว่ามีแอพพลิเคชั่นใหม่เพิ่มเข้ามา เป็นปกติหากพวกเขาจะตอบสนองกันเช่นนี้
“ไปกัน ไปรับชม” ปู้หลี่เกื๋อพบเห็นร่างลั่วฉวนในพริบตา ปู้ฉืออีและเจียงเฉิงจวินต่างตามไปรับชม
ประสบการณ์จากมิติฝันร้ายของลั่วฉวนสิ้นสุด จิตกลับคืนสู่ความเป็นจริง พอดีกับช่วงที่เห็นสามคนเดินเข้ามาหาพอดี
เหมือนว่าการไหลเวียนเวลาในมิติแห่งฝันร้ายจะแปลกออกไป ลั่วฉวนอยู่ทั้งคาบเรียนวิชาชีววิทยา แต่แล้วเวลาแห่งความเป็นจริงกลับผ่านไปเพียงครู่
คิดได้ดังนี้เขาจึงสอบถามระบบ ได้คำตอบว่า เวลาในความเป็นจริงของลูกค้าคนอื่น มันจะเป็นเวลาที่ผ่านไปในอัตราเท่ากัน ไม่มีความสามารถในการเร่งเวลาแต่อย่างใด
ลั่วฉวนได้ข้อสรุปว่านี่เป็นสิทธิพิเศษของเถ้าแก่
“เถ้าแก่ แอพพลิเคชั่นใหม่ของเครื่องเล่นเกมเสมือนจริงคืออะไรกัน?” เจียงเฉิงจวินเดินเข้ามาสอบถาม
“มิติแห่งฝันร้าย” ลั่วฉวนลุกขึ้นจากที่นั่ง
“มิติแห่งฝันร้าย?” ปู้ฉืออีทวนคำ “นามนี้… ฟังดูไม่น่าไว้ใจ”
ทั้งสามเดินตามลั่วฉวนกลับโต๊ะกลาง พวกเขาคิดอยากทราบเพิ่มเติมกว่านี้
ลั่วฉวนหยิบห่อมันฝรั่งทอดที่กินค้างเอาไว้เมื่อครู่ “ก็เหมือนดังชื่อ เป็นการสะท้อนความหวาดกลัวภายในออกมา อาจจะเป็นฝันร้ายในรูปแบบหลากหลาย สิ่งมีชีวิต หรืออื่น ๆ ตามแต่ละคน”
ก่อนจะออกจากมิติแห่งฝันร้าย ลั่วฉวนได้ตรวจสอบตัวเลือกอีกครั้ง มิติแห่งฝันร้ายไม่ได้มีเพียงการดึงความกลัวออกมาเพียงอย่างเดียว แต่มันมีตัวเลือกหลายระดับให้ใช้งาน
ปู้หลี่เกื๋อพยักหน้ารับ สายตามองไปยังมันฝรั่งทอดในมือลั่วฉวน “เถ้าแก่ สิ่งนั้นคืออะไรกัน?”
“มันฝรั่งทอด สินค้าใหม่ในร้าน” ลั่วฉวนส่งแผ่นมันฝรั่งทอดเข้าปากพร้อมเผยเสียงขบเคี้ยว
กลิ่นของมันฝรั่งทอดลอยโชยกับอากาศ เสียงเคี้ยวกรุบกรอบของลั่วฉวนเป็นผลให้ปู้หลี่เกื๋อต้องลอบกลืนน้ำลาย
หลังกลืนน้ำลายไปอึกหนึ่ง ปู้หลี่เกื๋อหันมองทางชั้นวางสินค้า ดวงตาตอนนี้เกิดเป็นประกาย “มีชั้นวางเพิ่มขึ้น ทำไมเมื่อครู่ไม่เห็นกันนะ”
ทั้งปู้หลี่เกื๋อและเจียงเฉิงจวินต่างพุ่งตัวไปยังชั้นวางสินค้าพร้อมอุทานดัง “มีหลายรสชาติมาก” และ “อยากซื้อกินทั้งหมดเลย”
ปู้ฉืออียังคงสงบเหมือนเช่นเคย นางสอบถามเรื่องมันฝรั่งทอดจากลั่วฉวน “เถ้าแก่ มันฝรั่งทอดสมควรมีสรรพคุณเหมือนสินค้าอื่นกระมัง?”
ลั่วฉวนคาดไว้อยู่แล้ว ตอนนี้พยักหน้าตอบพลางเคี้ยวมันฝรั่งทอดไปด้วย “ช่วยเสริมความมั่นคงของร่างกาย”
ปู้ฉืออีชี้ไปตามสินค้าทั้งหลายในร้านต้นตำรับพร้อมกล่าวออก “ตอนนี้สินค้าในร้าน มีการเพิ่มศักยภาพถาวร เพิ่มความมั่นคงทางกายภาพ เสริมพลังจิต… รวมถึงฟื้นคืนพลังชีวิต เถ้าแก่ ถัดจากนี้สินค้าใหม่จะเป็นอะไรกัน?”
“สินค้าใหม่? มีสินค้าใหม่ในร้านหรือ?” อานเหวยหยามาถึงจังหวะพอดีจึงได้ยินคำของปู้ฉืออี ปิงชวงก็ตามเข้ามาเหมือนดังทุกวัน
“มันฝรั่งทอด” ลั่วฉวนเผยห่อมันฝรั่งทอดในมือ
“คราวนี้ไม่ใช่เครื่องดื่ม” อานเหวยหยาเผยสีหน้าประหลาดใจ
สินค้าส่วนใหญ่ที่ขายในร้านจนถึงตอนนี้มักเป็นเครื่องดื่ม ลูกค้าหลายคนจึงเกิดสงสัย ว่าลั่วฉวนคิดเปิดโรงงานเครื่องดื่มเพื่อวางขาย ดังนั้นท่าทีของอานเหวยหยาจะผิดแปลกไปก็ไม่ใช่เรื่องแปลก
ปู้หลี่เกื๋อกับเจียงเฉิงจวินตอนนี้เลือกได้แล้ว จากรสชาติทั้งหลาย ทำเอาทั้งสองต้องเลือกอยู่พักหนึ่ง
“กลิ่นนี้แปลกไปบ้าง” เจียงเฉิงจวินเปิดห่อขนมพร้อมได้กลิ่นใหม่ และเขาไม่เคยได้ยินชื่อกลิ่นนี้มาก่อน
“ดูน่าจะเผ็ดนะ” ปู้หลี่เกื๋อมองแผ่นมันฝรั่งทอดสีแดงในถุง แค่ได้กลิ่นเขาก็รับรู้ได้ถึงความเผ็ดแล้ว
หลังส่งมันเข้าปก เคี้ยว และพิจารณารสชาติ จากนั้นจึงกลืนลงไป ไม่ช้าเขาถึงกับต้องเบิกตาโต
“อ๊าก! เผ็ดจริงด้วย!” ปู้หลี่เกื๋อกรีดร้องออกมา ปากตอนนี้ประหนึ่งพ่นไฟได้ ทั้งหน้าถึงกับแดงก่ำเผยความร้อนแรง ความเร็วการทานแผ่นมันฝรั่งทอดยังคงต่อเนื่อง เพราะแม้เผ็ดแต่ก็อร่อย
เจียงเฉิงจวินและปู้หลี่เกื๋อเดินกลับมาพร้อมถุงมันฝรั่งทอด ปู้ฉืออีจึงเอ่ยถาม “รับรู้สรรพคุณของมันฝรั่งทอดหรือไม่?”
“สรรพคุณหรือ?” เจียงเฉิงจวินที่ทานมันฝรั่งทอดเข้าไปตระหนักถึงความเปลี่ยนแปลงในร่าง แม้ว่ารสชาติแปลกไปบ้าง แต่หลังกินไปเรื่อย กลายเป็นว่าน่าสนใจและเริ่มชิน “เพราะสนใจแต่รสชาติเลยไม่ได้สนใจด้านอื่น มันฝรั่งทอดนี้มีสรรพคุณอะไรกัน?”
“เผ็ดไง เผ็ดมาก… ไม่สิ เผ็ดสุด ๆ เลยต่างหาก ต้องการโคล่าด่วนแล้ว” ปู้หลี่เกื๋อหันกลับพร้อมวิ่งไปทางชั้นวางโคล่า เขาถึงขั้นทานต่อไม่ไหว ตอนนี้จึงต้องหยุด ปากประหนึ่งพร้อมพ่นไฟออก
“เสริมความมั่นคงแก่ร่างกาย เป็นปกติหากจะไม่ตระหนักทราบ” เหยาซือหยานเผยยิ้ม
กล่าวไป ความแข็งแกร่งของร่างกาย หากพลังวิญญาณไม่แข็งแกร่งถึงระดับหนึ่ง เช่นนั้นจะแทบไม่อาจตระหนักรู้ถึงความเปลี่ยนแปลง มีแต่ต้องพัฒนาพลังวิญญาณให้สูงส่งกว่าที่เป็นจึงสามารถตระหนักถึงได้
เจียงเฉิงจวินคือขอบเขตสัมผัสวิญญาณ ไม่แปลกหากไม่อาจสัมผัสถึงร่างกายที่แข็งแกร่งขึ้น
“หรือก็คือ ร่างกายแข็งแกร่งขึ้นงั้นสินะ?” เจียงเฉิงจวินกำหมัด จากนั้นจึงทานมันฝรั่งทอดต่อ “อืม เหมือนจะพอรับรู้ได้บ้าง อาจจะเพิ่มขึ้นมาเล็กน้อย”
“ได้ก็ดีแล้ว” ปู้หลี่เกื๋อเดินกลับมาพร้อมโคล่าในมือ หลังดื่มไปอึกใหญ่ ความเผ็ดร้อนในปากเขาค่อยคลายลง “สิบผลึกวิญญาณคาดหวังขนาดไหนกัน? ตื่นรู้ร่างกายเหมือนดังน้ำแร่งั้นหรือ? ต้องทราบว่าจ่ายเท่าไหร่ก็ได้คืนเท่านั้น”
“ข้าก็แค่พูดถึง” เจียงเฉิงจวินโบกมือตอบ “แต่รสมะเขือเทศนี้ค่อนข้างดี เจ้าลอง”
“มะเขือเทศ? เป็นชื่อของพืชชนิดหนึ่งงั้นหรือ?” ปู้ฉืออีเริ่มคาดเดา
ทวีปเทียนหลันไม่มีมะเขือเทศ แต่เหยาซือหยานรู้จักดี นางอดไม่ได้ที่จะเผยยิ้มยามนึกถึงอาหารที่ลั่วฉวนทำให้ตอนมาถึงร้านต้นตำรับเป็นครั้งแรก
ปิงชวงไม่พูดกล่าว เพียงแต่เดินมุ่งตรงไปยังชั้นวางมันฝรั่งทอด รับชมอยู่พักหนึ่ง นางเลือกรสชาติดั้งเดิมออกมา อานเหวยหยาคล้ายยากตัดสินใจ นางโอนเอนศีรษะไปมาหลายนาทีกว่าจะเลือกออกมาได้
