ตอนที่ 1112
ลั่วฉวนกลับห้องตนเอง ปิดหน้าต่าง เสียงฝนภายนอกเลือนหาย จากนั้นจึงเข้าสู่มิติสุ่มโชค มันยังคงกว้างใหญ่เช่นเคย และมีเพียงวงล้อเสี่ยงโชคขนาดใหญ่ตั้งอยู่อย่างเงียบงัน ราวกับคงอยู่เช่นนี้มานานนับแล้ว
ลั่วฉวนเคยมาที่นี่หลายครั้ง และหากเทียบกับก่อนหน้านี้ มันไม่มีใดแตกต่างไปเลย ไม่ช้าเขาเริ่มสั่งให้วงล้อเริ่มหมุน
วงล้อเสี่ยงโชคเคลื่อนตัวเชื่องช้า หลากหลายหมวดหมู่ที่เคยแยกสีเอาไว้เริ่มพล่ามัว แม้การหมุนรุนแรงก็ไม่ได้ส่งผลกระทบใดกับแวดล้อม นี่คือข้อสรุปที่ลั่วฉวนได้รับยามเข้ามาใกล้
เขายื่นมือออกไปสัมผัส แรงสะท้อนจากม่านพลังงานที่ปกคลุมวงล้อเอาไว้ส่งผล คล้ายว่าจะเป็นระบบป้องกันตัวเองยามที่มันทำงาน
ลั่วฉวนตอนนี้ค่อนข้างง่วงงุน เขาสั่งให้มันหยุดลงเมื่อเห็นว่าได้ที่ จากนั้นจึงกลับออกจากมิติสุ่มโชคโดยทันที
ขณะลั่วฉวนกำลังจะทอดกายนอนลงกับที่นอน หน้าต่างข้อความแจ้งเตือนปรากฏตรงหน้า
“ชื่อสินค้า : มันฝรั่งทอด
ราคาที่แนะนำ : สิบผลึกวิญญาณ
สรรพคุณ : ช่วยทำให้ร่างกายหนักแน่นมั่นคงมากขึ้น”
มันฝรั่งทอด?
ลั่วฉวนนึกสนใจ เขามองว่าร้านต้นตำรับตอนนี้เหมือนแหล่งรวมอาหารขยะก็ไม่ปาน แน่นอนว่าแม้คนทราบว่ามันคืออาหารขยะ แต่พวกเขาก็ยังรักชอบได้ทาน
ราคาสิบผลึกวิญญาณไม่แพง สรรพคุณคือช่วยให้ร่างกายหนักแน่นมั่นคงมากขึ้น มันคล้ายการเสริมคุณสมบัติเล็กน้อยของชานม หากต้องการเห็นผล มันก็ต้องผ่านการสะสมยาวนานนับปี
สินค้าเหล่านี้มีบัคของระบบคงอยู่ แม้วิธีการขายจำกัดหนึ่งคนหนึ่งชิ้นต่อวันแล้ว แต่มันสามารถให้ผู้อื่นซื้อและมอบกันได้ ถึงตอนนั้นจะมีใช้งานต่อเนื่องรวดเร็ว
นั่นคือความคิดโดยง่าย มีบางคนทดลองแล้ว ผลลัพธ์คือร้านต้นตำรับต้องแก้บัคเหล่านี้เรื่อยไป
สินค้าเช่นชานมและไอศกรีม ทั้งสองคือการมอบผลลัพธ์ถาวรให้ ดังนั้นเมื่อทานเข้าไปครั้งแรกของวันจะได้ผลลัพธ์ที่คาดหวัง แต่หากหลังจากนั้นจะไม่มีผลลัพธ์ใดนำเสนอแล้ว
แน่นอนว่าก็ยังมีหลายคนยินดีที่ได้ทาน อย่างไรแล้วนอกจากสรรพคุณที่ดี รสชาติก็เป็นประเด็นสำคัญ ต่อให้ไม่มีสรรพคุณเลย มันก็ยังโดดเด่นมากพอดึงความสนใจลูกค้าได้
ลั่วฉวนพลิกหน้าระบบรวดเร็วก่อนจะพบมันฝรั่งทอด หีบห่อเรียบง่ายแปะยี่ห้อว่าต้นตำรับ และสินค้าแทบทุกชิ้นของทางร้านก็จะมีโลโก้เช่นนี้แปะเอาไว้
“แต่หากทานตอนนี้ก็ต้องแปรงฟัน…” ลั่วฉวนมองถุงมันฝรั่งทอดในมือ ความเห็นคือไม่น่าทานตอนนี้ สุดท้ายจึงโยนมันกลับเข้าระบบมิติเก็บของไป
หลังนอนลงบนเตียง ห่มผ้า หลับตา ห้วงแห่งนิทรามาเยือนอย่างรวดเร็ว
วันถัดมา ช่วงเช้าตรู่
ฝนยังคงตกหนักเช่นเคย และยังไม่มีทีท่าจะหยุด ประชากรของนครจิ่วเหยาแทบคุ้นชินกับชีวิตเช่นนี้ไปแล้ว อย่างไรเสียพวกเขาก็เคยประสบเหตุการณ์ทางสภาพอากาศเช่นนี้กันมาทุกปี
ลั่วฉวนเดินลงมาชั้นล่าง เขาได้เห็นชั้นวางสินค้าในร้านที่เพิ่มเข้ามาใหม่ เป็นถุงมันฝรั่งทอดวางเรียงราย ตำแหน่งชั้นวางอยู่ข้างโคล่า เหมือนจงใจหยิบบรรจงวางไว้ตรงนั้น
เขาไม่คิดเร่งรีบไปทดลองรสชาติ ก่อนอื่นคือเปิดประตูร้าน ท้องฟ้ายามเช้าภายนอกยังคงหมองหม่นเช่นเคย อุณหภูมิมีแต่จะเย็นลงไปเรื่อย ลั่วฉวนเห็นด้วยซ้ำ ว่าลมหายใจของตนมีไอหมอกสีขาวปรากฏ
กลับเข้าร้าน รดน้ำต้นไม้โลก เล่นกับก้อนดำน้อย จากนั้นจึงเดินไปยังชั้นวางมันฝรั่งทอด หยิบมาสักถุงหนึ่ง เดินไปทางเก้าอี้หลังโต๊ะกลางและนั่งลง
ปิดหีบห่อขนม กลิ่นเครื่องเทศหอมจางปรากฏอย่างเป็นเอกลักษณ์ ลั่วฉวนคว้าชิ้นมันฝรั่งถอดหั่นบางขึ้นมาใส่เข้าปาก ลิ้มรสชาติ
เป็นรสชาติที่ไม่มีอะไรให้จับผิด ความเผ็ดจางของเครื่องเทศทำได้ดีจนมีเอกลักษณ์ทางรสชาติ สัมผัสขบเคี้ยวก็ทำได้ดีเช่นกัน
ลั่วฉวนมองหีบห่อบรรจุ เขียนไว้ว่า “รสเผ็ด” เหมือนว่านี่จะไม่ใช่รสดั้งเดิมเหมือนดังบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป ซึ่งก็ถือว่าดี
ในมันฝรั่งทอด ที่จะไม่พูดถึงไม่ได้คือเฟรนช์ฟรายส์ แต่ออกจะทำยากไปบ้าง คงต้องขอให้เหยาซือหยานช่วยทำในช่วงกลางวัน
เหยาซือหยานที่ลงมาจากชั้นบน นางตระหนักเห็นความเปลี่ยนแปลงในร้าน มันยากขนาดจะเมินเฉยชั้นที่วางเพิ่มเข้ามาในร้านได้ “เถ้าแก่ สินค้าใหม่หรือ?”
ลั่วฉวนพยักหน้ารับพลางอธิบาย “มันฝรั่งทอด ช่วยเสริมความหนักแน่นของร่างกาย”
“น่าสนใจ” เหยาซือหยานยิ้มรับ สีหน้าไม่ใช่ประหลาดใจแต่อย่างใด
ในทวีปเทียนหลัน นขณะขอบเขตก้าวหน้าไป ต่อให้ไม่ได้ตั้งใจฝึกฝนความแข็งแกร่งของร่างกาย ตัวร่างกายเองก็จะพัฒนาตามลำดับขั้นตอนพลังวิญญาณที่ก้าวหน้าไปอยู่ดี
หนทางการเพิ่มความหนักแน่นของร่างกายมีมากมาย เช่นการฝึกฝน การอาบโอสถ หรืออื่น ๆ กระบวนการเหล่านี้ไม่ค่อยงดงามเท่าใดนัก และสินค้าของร้านต้นตำรับก็นำเสนออีกเส้นทางขึ้นมา
เหยาซือหยานหยิบชิ้นมันฝรั่งทอดจากถุงที่ลั่วฉวนถือพลางชิม นางพยักหน้ารับ “รสชาติที่ดี”
เหยาซือหยานในเวลานี้จะตัดสินผลิตภัณฑ์ของร้านต้นตำรับ ก็ต้องเป็นไปโดยละเอียด ซึ่งก็จะรวมทั้งสรรพคุณและรสชาติ
ถุงมันฝรั่งทอดถูกลั่วฉวนวางไว้ เพราะหากเทียบกับอาหารเช้าที่เหยาซือหยานทำ เขาก็ยังเลือกอาหาร
“จริงด้วย ตอนนี้เครื่องเล่นเกมเสมือนจริงมีแอพพลิเคชั่นใหม่แล้ว” หลังทานอาหารไปครู่หนึ่ง ลั่วฉวนพลันเอ่ยคำขึ้นมา
เมื่อวานช่วงบ่าย ระบบได้แจ้งเขาผ่านโทรศัพท์วิเศษว่ามิติแห่งฝันร้ายจะพร้อมออนไลน์ภายในหกชั่วโมง และตอนนี้มันสมควรเสร็จสิ้นเรียบร้อยแล้ว
“แอพพลิเคชั่นใหม่?” เหยาซือหยานตัดโจ๊กผลไม้ทานพลางถาม นางมักจะแทรกผลไม้เข้าไปในอาหารหลากหลาย ทุกมื้อจะมีอะไรที่เงาของผลไม้แอบแฝงอยู่
ระบบเองก็ทราบดี ดังนั้นผลไม้หลากหลายชนิดจึงมีเพิ่มเติมเข้ามาทุกวัน แน่นอนว่าจะมีป้ายบอกแนะนำชื่อ รสชาติ และการนำไปใช้
“มิติแห่งฝันร้าย” ลั่วฉวนตักโจ๊กผลไม้ทานเช่นกัน มันหวานอมเปรี้ยว ตัวผลไม้สดใหม่ที่ถูกตัดเป็นทรงลูกเต๋า มันให้กลิ่นผลไม้ที่ค่อนข้างชัดเจน
เหยาซือหยานรอคอยคำถัดมาจากลั่วฉวน เพราะเพียงแต่นาม นางไม่อาจคาดเดาได้ว่ามันคืออะไร
“ก็เรียบง่าย มันจะดึงเอาความหวาดกลัวในใจของผู้คนออกมา” ลั่วฉวนอธิบายความสามารถของมิติแห่งฝันร้าย “เหมือนดังชื่อของมัน”
“ดึงเอาความกลัวออกมา…” เหยาซือหยานครุ่นคิด สีหน้าค่อนข้างจริงจัง “เหมือนพวกตัวร้ายที่พยายามดึงเอาสิ่งที่คนอื่นหวาดกลัวมาใช้ข่มขู่เลย”
ได้ยินดังนี้ ลั่วฉวนเกิดรู้สึกเห็นพ้องในใจ
เขาตักโจ๊กผลไม้ทานอีกคำ “แม้กล่าวเช่นนั้น แต่มิติแห่งฝันร้ายคือการควบคุมความหวาดกลัวของตนเอง หากต้องการออก ก็ทำได้ทุกเมื่อ”
อย่างไรแล้วก็ถือเป็นผลิตภัณฑ์หนึ่งของร้านต้นตำรับ มันไม่ใช่อะไรที่เหมือนดังวายร้ายชั้นต่ำจะกระทำอย่างแน่นอน
เหยาซือหยานยิ้มรับก่อนจะส่งเค้กให้ลั่วฉวน “จริงด้วย เถ้าแก่ อันนี้รสชาติดี ท่านลอง…”
