ตอนที่ 1126
หลังพูดคุยกับชายชราที่แผงหนังสือพิมพ์ ลั่วฉวนที่ได้ทราบข้อมูลแล้วจึงเดินกลับออกมา
เทศกาลไนการ่า เป็นงานประจำปีที่เซ็นน่า ทุกปีจะมีการรวมดอกไม้นานาชนิดจากหลายประเทศมาจัดแสดงประดับตกแต่งไว้ด้วยกัน
นอกจากนิทรรศการนี้แล้วก็ยังมีอีกหลายอย่างที่รวมอยู่ด้วย เช่นการแลกเปลี่ยนสายพันธุ์ดอกไม้ ทว่าข้อมูลเหล่านี้น้อยคนที่ทราบ
ลั่วฉวนเดินไปตามทาง พบเห็นผู้คนสัญจรมากมายพร้อมรถยนต์เวทมนตร์ เขาเกิดคิดขึ้นมา ว่าหากทวีปเทียนหลันมีรถยนต์เวทมนตร์เหล่านี้ใช้งานคงน่าสนใจไม่ใช่น้อย
แนวทางการพัฒนาทวีปเทียนหลันเป็นไปโดยอาศัยค่ายอาคมเสียส่วนใหญ่ ดังนั้นอุปกรณ์ใดก็ตามที่สร้างขึ้น มันจะประกอบด้วยค่ายอาคมหลากหลายอย่าง และด้วยเหตุผลทางด้านฝีมือและมูลค่า ลั่วฉวนจึงแทบไม่เคยเห็น
สองฟากข้างของถนนในยามนี้เผยสีเขียวประดับงดงาม กลิ่นดอกไม้ลอยฟุ้งกระจายทั่วบริเวณ ไม่ว่าใครที่เดินสัญจรไปมาต่างเกิดรู้สึกผ่อนคลายขึ้นมา
ลั่วฉวนเดินไปเรื่อยตามทางอย่างไร้จุดหมาย ครั้งนี้เขาไม่ขึ้นโดยสารรถรางเวทมนตร์ แต่เลือกที่จะเดินเพื่อหาประสบการณ์ใหม่ในเซ็นน่า
หลังเดินอยู่พักหนึ่ง รูปแบบสิ่งก่อสร้างรอบด้านก็แปรเปลี่ยน พวกมันดูวิจิตรบรรจงมากขึ้น สุดสายตาของลั่วฉวนตอนนี้ เขาได้เห็นสำนักงานสร้างฝันอยู่ไม่ไกล
หากจำไม่ผิด มันมีการกล่าวถึงในข่าวจากหน้าหนังสือพิมพ์เมื่อสองวันก่อน สำนักงานสร้างฝันได้ร่วมมือกับทางการสืบสวนหาสาเหตุของการระเบิด
แต่ก็ผ่านไปตั้งสองวันแล้ว ความคืบหน้าคล้ายไม่มี ไม่ทราบว่าตอนนี้สืบสวนถึงขั้นตอนใดแล้ว
ที่ด้านในสำนักงานสร้างฝัน เฮอร์แมนเดินมาพร้อมถ้วยชาร้อนกรุ่นสองถ้วยในมือ หนึ่งนั้นส่งให้เออร์ฮาร์ต
“สองวันตั้งแต่เหตุระเบิด การสืบสวนเป็นยังไงบ้าง?” เออร์ฮาร์ตรับไว้พร้อมสอบถามถึงความคืบหน้า
“เพิ่งแค่สองวันเท่านั้นเอง” เฮอร์แมนยิ้มรับพลางนั่งลง “มีความเป็นไปได้ว่าจะเป็นยอดฝีมือแห่งตำนาน ร่องรอยที่เหลือไว้หาได้ยากมาก การสืบสวนเป็นไปอย่างยากลำบาก”
“เรื่องนี้ก็ทราบอยู่” เออร์ฮาร์ตถอนหายใจ เขาเข้าใจคำของเฮอร์แมน “แต่ตอนนี้เทศกาลไนการ่าใกล้มาถึงแล้ว หากเรื่องนี้ไม่คลี่คลายโดยเร็ว เกรงว่าทั้งเมืองอาจได้รับผลกระทบ”
เทศกาลไนการ่าคือเหตุการณ์ครั้งสำคัญที่เกี่ยวข้องกับนักบุญนิโคล และอาณาจักรโรสก็ให้ความสำคัญกับเรื่องนี้อย่างใหญ่หลวง หลายประเทศต่างส่งตัวแทนเดินทางมา ครั้งนี้ต้องไม่มีใดผิดพลาด
“ทางเราก็พยายามอยู่” เฮอร์แมนพยักหน้าตอบรับ จากนั้นจึงกล่าวแนะนำกับเออร์ฮาร์ต “กลิ่นของชาเริ่มบางลงแล้ว ลองดื่มดูก่อน”
เออร์ฮาร์ตสูดดมกลิ่นชาก่อนจะลิ้มรสดื่มลงไป ภายในช่องปากและปอดของเขาตอนนี้กลับกลายเป็นสดชื่น ความพะว้าพะวงในใจเลือนหายไปมาก กลิ่นหอมอ่อนของดอกไม้ยังฟุ้งกระจายในปากของเขาอยู่นาน
“กลิ่นชาที่ดี ขอเติมหน่อยแล้ว” เออร์ฮาร์ตเผยดวงตาเป็นประกายบ่งบอกว่าชื่นชอบ
“นั่นคงไม่ได้” เฮอร์แมนปฏิเสธไร้เยื่อใย “ทราบหรือไม่ว่ากว่าจะชงมันได้ยุ่งยากเพียงใด? มีให้ลิ้มลองสักครั้งก็ดีถมแล้ว”
เออร์ฮาร์ตหัวเราะรับ ทั้งสองเป็นมิตรสหายที่คุ้นเคยต่อกัน เรื่องใดล้วนพูดคุยกันได้
ตอนนี้เองที่เฮอร์แมนเหมือนตระหนักถึงบางอย่าง เขามองออกไปยังภายนอก คนหนุ่มในชุดแปลกประหลาดเดินผ่านหน้าประตูสำนักงานของเขาไป
“มีเรื่องอะไรกัน?” เออร์ฮาร์ตหันมองออกไปด้านนอกเช่นกัน แต่ร่างของชายหนุ่มคนนั้นเลือนหายไปแล้ว
“พอดีเห็นชุดแปลกตาในเซ็นน่าเข้าน่ะ” เฮอร์แมนจิบชาไปอีกหนึ่งอึกก่อนจะหลุบตาลง สีหน้าของเขาตอนนี้ประหนึ่งมีม่านหมอกบดบัง ส่วนว่าทำไมเขาตระหนักทราบได้… คงเป็นเพราะสัญชาตญาณของนักสืบ
“งั้นก็คงเป็นคนจากประเทศอื่น เทศกาลไนการ่าใกล้เข้ามาแล้ว หลายคนหลายท้องที่ต่างมาเยือนเซ็นน่ากันทั้งนั้น” เออร์ฮาร์ตไม่คิดใส่ใจ “สองวันนี้งานล้นมือเกินไป ยุ่งมากเกินไป แทบไม่มีเวลาได้พัก”
“แต่ก็ยังมีเวลาแวะเวียนมาดื่มชาที่นี่?” เฮอร์แมนเผยยิ้มเอ่ยคำถาม
“มาเพื่อสอบถามความคืบหน้าทางการสืบสวนต่างหาก ไม่งั้นป่านนี้ไม่รู้ว่าต้องไปประจำการที่ใดแล้ว” เออร์ฮาร์ตเผยท่าทีอ่อนล้าพลางดื่มชาลงไป
เฮอร์แมนรับชมเขาที่ดื่มไปอย่างไร้ความละเมียดละไมจนหางตากระตุก สีหน้าภายนอกไม่ได้แปรเปลี่ยน นี่คือความเชี่ยวชาญการควบคุมกล้ามเนื้อที่ใบหน้า
ลั่วฉวนมองกลับไปยังสำนักงานสร้างฝัน เขาได้มองเมื่อครู่ตอนเดินผ่าน ภายในประดับตกแต่งหรูหราแบบเรียบง่าย และมีสองคนกำลังนั่งสนทนาพลางดื่มชา
หากคาดเดาไม่ผิด บุคคลที่เผยยิ้มบางสมควรเป็นนักสืบเฮอร์แมนที่หนังสือพิมพ์กล่าวถึง ซึ่งก็ไม่ค่อยแตกต่างจากคนทั่วไปเท่าใดนัก
แต่อีกฝ่ายที่พูดคุยด้วยไม่เห็นรูปลักษณ์ ลั่วฉวนตอนนี้ก็เหมือนคนธรรมดาทั่วไป เว้นแต่ว่าจะดึงดูดเพราะหน้าตาดีอยู่บ้าง นอกนั้นก็ไม่ได้เผยด้านที่ว่าเป็นผู้แข็งแกร่งแต่อย่างใดออกไป
ลั่วฉวนย่อมไม่คิดกลับไปรับชมให้แน่ใจ สำนักงานสร้างฝันอยู่ระหว่างการสืบสวนสอบสวน เขาก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเรื่องราว เช่นนั้นจะให้เข้าไปพูดคุยกับคนแปลกหน้าหรือยังไง?
ระหว่างเดินเที่ยวเล่นในเซ็นน่าไปเรื่อย สิ่งหนึ่งที่ทราบคือมันเป็นเมืองขนาดใหญ่ ลำพังแค่ตอนนี้ลั่วฉวนก็ไม่ทราบแล้วด้วยซ้ำว่าอยู่ตรงไหนของเมือง เพียงแต่เดินไปเรื่อยตามใจ
“ระวังด้วย ดอกไม้พวกนี้จะนำไปเข้าร่วมเทศกาลไนการ่า หากเสียหายพวกเจ้าจ่ายไม่ไหวแน่!” เสียงเบาค่อยของบุรุษตะโกนออกมา
ที่ตรงหน้ามีรถยนต์เวทมนตร์จอดอยู่ ภายในอัดแน่นด้วยดอกไม้ คนงานกำลังขนย้ายอย่างระมัดระวังเข้าไปยังด้านในสิ่งปลูกสร้าง
ตรงบริเวณนั้นมีกลิ่นดอกไม้ค่อนข้างรุนแรง แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังอยู่ในระดับที่ทำให้เกิดสดชื่นชวนสูดดม แต่เพียงเหลือบมองลั่วฉวนก็เดินผ่านไป เพราะเขาเกิดรู้สึกแปลกขึ้นมา
ระหว่างทางที่เดินมา ลั่วฉวนคิดมาโดยตลอดว่าเหตุใดตนเองเกิดรู้สึกแปลก
เหมือนว่ามันจะมีพลังประหลาดคงอยู่ แต่มันประหลาดก็เพียงน้อยนิด ราวกับ… เป็นพลังเวทมนตร์ที่กลายพันธุ์
ใช่ พลังเวทมนตร์
ลั่วฉวนค่อยนึกสาเหตุออก ภายในกลิ่นหอมของดอกไม้เหล่านั้นมีเวทมนตร์แฝงอยู่
และไม่ใช่เพียงแค่ดอกไม้เหล่านั้น กระทั่งที่เบ่งบานสองฟากข้างของถนนก็มีพลังเวทมนตร์คงอยู่ไม่มากก็น้อย เหล่านั้นจะหลุดลอยออกมาพร้อมกลิ่นของดอกไม้
ทว่าพลังเวทมนตร์เหล่านั้นนจะเลือนหายในอากาศอย่างรวดเร็ว บางทีอาจเป็นปรากฏการณ์ปกติของโลกแห่งนี้
ด้วยดอกไม้เวทมนตร์ ลั่วฉวนยิ่งเกิดสนใจเทศกาลไนการ่ามากขึ้น
หลังเดินผ่านอีกหลายถนน ลั่วฉวนค่อยพบว่าสิ่งปลูกสร้างรอบด้านเริ่มหรูหราขึ้นอย่างชัดเจน ตรงแถบนี้สมควรเป็นพื้นที่อยู่อาศัยของผู้มั่งมี
เขายังได้เห็นป้ายน้อยบนถนนเขียนเอาไว้ชัดเจน “เขตเมเปิ้ลแดง” อย่างโดดเด่นสะดุดตา
แถบนี้มีผู้คนสัญจรน้อยนิด หากจะมีอะไรมาก เห็นจะเป็นกองอัศวินที่เดินลาดตระเวน ลั่วฉวนเข้าใจถึงสาเหตุเมื่อเดินเข้ามาใกล้
สิ่งปลูกสร้างที่อยู่ในสภาพอันน่าเวทนา ราวกับเผชิญเหตุการณ์ระเบิดครั้งใหญ่มา ชั้นล่างสุดยุบตัวพังทลายโดยสมบูรณ์
เหมือนว่าตรงนี้จะเป็นจุดที่เคยเกิดเหตุการณ์ระเบิด
