“กลิ่นของซากุระ นี่พี่ซือหยานใส่ซากุระเข้าไปด้วยหรือ?” ปู้ฉืออีที่ลิ้มลองรสขนมเอ่ยถามเหยาซือหยาน
ทางด้านปู้หลี่เกื๋อนั้นเคยได้ลองรสชาติแล้ว แต่ปู้ฉืออีสงสัยว่ารสชาติเป็นยังไง
“ใช่ ซากุระที่หมู่บ้านซากุระนั่นแหละ” เหยาซือหยานยิ้มตอบ “ต้นซากุระจะกลับคืนสภาพเดิมในทุกวัน”
“สาเหตุว่าทำไมบางวันซากุระดูบางตาลงไป ก็เพราะเหตุนี้นี่เอง” ปู้หลี่เกื๋อได้ทราบคำตอบที่ลูกค้าหลายคนต่างสงสัย
ถัดจากนั้นหลังพูดคุยไม่กี่คำ รับชมทั้งสองทานขนมที่เหยาซือหยานทำ ทั้งปู้ฉืออีและปู้หลี่เกื๋อขมวดคิ้ว
ก่อนจะมาที่ร้าน ทั้งสองทานมื้อเช้าที่ร้านหยวนก่วยมาแล้ว แต่เพราะอาหารเช้าของร้านหยวนก่วยปริมาณไม่มาก ทั้งสองจึงยังไม่อิ่ม
รวมเข้ากับขนมที่เหยาซือหยานทำ ทั้งสองยิ่งเกิดรู้สึกหิว ราวกับอาหารเช้าที่กินเข้าไปเมื่อครู่ มันแทบไม่ต่างกับไม่ได้ทาน
“หิวเกินไปแล้ว ขอไปกินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปก่อน” กล่าวคำจบ ปู้หลี่เกื๋อเดินตรงไปยังชั้นวาง
ปู้ฉืออีตามติด ไม่เพียงแต่บะหมี่กึ่งสำเร็จรูป แต่ยังมีมันฝรั่งทอดซึ่งวางบนชั้น นางชอบที่จะได้เลือกรสชาติซึ่งแตกต่างออกไปในแต่ละวันไม่ใช่น้อย
“เถ้าแก่ นี่คือแอพพลิเคชั่นใหม่หรือ?” อานเหวยหยายื่นโทรศัพท์วิเศษมาถามลั่วฉวนทันทีที่เข้าร้าน เป็นปิงชวงที่บอกให้นางทราบ
“แอพพลิเคชั่นใหม่?” ปู้หลี่เกื๋อที่กำลังใส่น้ำร้อนต้มบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป ตอนนี้คล้ายความหิวเลือนหาย ถ้วยบะหมี่วางลงก่อนจะนำเอาโทรศัพท์วิเศษออกมา
“ห้องสนทนาต้นตำรับ? ชื่อฟังดูแปลก” ปู้ฉืออีนำเอาโทรศัพท์วิเศษออกมาตรวจสอบจนทราบเช่นกัน
“ต้องการจ่ายสิบผลึกวิญญาณเพื่อดาวน์โหลดห้องสนทนาต้นตำรับหรือไม่?”
หลังกดเข้าไป ข้อความปรากฏแสดงบนหน้าจอ ปู้ฉืออีกดตอบรับ แน่นอนว่าลูกค้าทุกคนในร้านย่อมเคยผ่านประสบการณ์ดาวน์โหลดแอพพลิเคชั่นกันมาแล้ว
“มันดู… น่าสนใจ” เหยาซือหยานที่เพิ่งดาวน์โหลดเสร็จ นางกำลังตรวจสอบขอบเขตความสามารถของมัน
มันค่อนข้างแตกต่างจากแอพอื่นที่เคยมี สิ่งสำคัญคือมีการแบ่งแยกหัวข้อที่ต้องการพูดคุยอย่างชัดเจน
การทำอาหาร มิติแห่งฝันร้าย โหมดท้าทายหอคอยแห่งการทดสอบ โหมดทั่วไปหอคอยแห่งการทดสอบ… และอื่น ๆ อีกหลายสิบหัวข้อที่แสดงให้เหยาซือหยานได้เห็น
“ค่อนข้างคล้ายกระดานสนทนา แต่แตกต่างไม่ใช่น้อยเช่นกัน” อานเหวยหยาดาวน์โหลดมาแล้วเรียบร้อยตั้งแต่ปิงชวงบอก
“กระดานสนทนาคือสถานที่สำหรับให้ลูกค้าเข้ามาแบ่งปันเรื่องราวต่อกัน ขณะที่ห้องสนทนาต้นตำรับ คือสถานที่ให้ลูกค้าซึ่งสนใจในสิ่งเดียวกันไปรวมตัวกัน” เหยาซือหยานกล่าวบอกข้อมูลที่เพิ่งได้รับทราบจากลั่วฉวน
“ใช่ใช่ เป็นดังที่ว่า” อานเหวยหยาพยักหน้ารับ นั่นเป็นสิ่งที่นางคิดเช่นเดียวกัน
“ทำอะไรอยู่น่ะ?” ปู้ฉืออีตระหนักพบเห็นปู้หลี่เกื๋อกำลังทำอะไรบางอย่าง สายตาจับจ้องที่หน้าจอประหนึ่งเคร่งเครียด
“ก็ต้องส่งต่อข่าวคราวในกลุ่มแชทอยู่แล้ว เมื่อวานเรื่องมิติแห่งฝันร้ายกับมันฝรั่งทอดทำข้าลืมบอกต่อ วันนี้ต้องไม่พลาด” ปู้หลี่เกื๋อตอบกลับโดยไม่หันมอง
ปู้ฉืออีไม่คิดออกความเห็นในเรื่องนี้ แต่กำลังตรวจสอบหัวข้อทั้งหลายและกฎเกณฑ์การใช้งานห้องสนทนาต้นตำรับ
“รับฟังทางนี้ แอพพลิเคชั่นใหม่ ห้องสนทนาต้นตำรับได้เปิดให้ดาวน์โหลดผ่านร้านค้าแอพพลิเคชั่นเรียบร้อยแล้ว”
ปู้หลี่เกื๋อส่งข้อความเข้ากลุ่มแชท ผู้คนในช่วงเช้ามีค่อนข้างบางตา มีเพียงลูกค้าไม่กี่คนที่ส่งข้อความหากันไปมา
แต่ยามที่ข่าวคราวจากปู้หลี่เกื๋อถูกส่งเข้าไป เงียบงันไปครู่หนึ่ง ข้อความตอบรับรัวเร็วจึงปรากฏ
“!!!”
“ในที่สุดก็มีแอพพลิเคชั่นใหม่ นึกว่าเถ้าแก่ลืมเลือนไปเสียแล้ว”
“ขอตัวไปดาวน์โหลดก่อน ไม่ทราบเลยว่าครั้งนี้จะเป็นแอพพลิเคชั่นอะไร”
“ว่าไป ทำไมปู้หลี่เกื๋อเมื่อวานลืมบอกเรื่องสินค้าใหม่กัน? ไม่ใช่ว่าไปถึงร้านเป็นคนแรกหรอกหรือ?”
“…”
“เมื่อวานมีสินค้าใหม่กับแอพพลิเคชั่นใหม่ของเครื่องเล่นเกมเสมือนจริง วันนี้มีแอพพลิเคชั่นใหม่บนโทรศัพท์วิเศษ เหตุใดเถ้าแก่ปล่อยของใหม่ติดกันเช่นนี้?” เหยาซือหยานเอ่ยถามด้วยความสงสัย เพราะการปล่อยสิ่งใหม่เรียงต่อกันเช่นนี้ไม่เคยปรากฏขึ้นในร้านต้นตำรับ
“บางทีคงเพราะอารมณ์ดีกระมัง” ลั่วฉวนคิดไปครู่ก่อนจะกล่าวตอบอย่างน่าสงสัย
“เป็นเช่นนี้” เหยาซือหยานพยักหน้ารับโดยไม่คิดอะไรมาก
เพราะมิติแห่งฝันร้ายและมันฝรั่งทอดของเมื่อวานสร้างความตื่นเต้นไปได้ไม่น้อยแล้ว การตอบรับต่อห้องสนทนาต้นตำรับในวันนี้จึงไม่รุนแรงมากเท่าใดนัก
แอพพลิเคชั่นใหม่สามารถดาวน์โหลดลงโทรศัพท์วิเศษได้ทุกที่ เพียงแค่ลูกค้าจ่ายสิบผลึกวิญญาณก็พร้อมนำมาใช้งานได้แล้ว
หลังตรวจสอบวิธีการใช้งานครู่หนึ่ง พวกเขาค่อยทำความเข้าใจกับการทำงานของแอพพลิเคชั่นใหม่ และกฎที่ต้องทำตาม
ระบบจะคอยตรวจสอบอยู่โดยเสมอ หากมีการละเมิดกฎการใช้งานเกิดขึ้น เช่นนั้นจะถูกลงโทษ
หลินฟานตัดสินใจส่งให้ส่วนหนึ่งของภาคีหยุดงานครึ่งวัน นี่เป็นการตัดสินใจหลังจากที่เขากลับจากร้านต้นตำรับ
“ลูกพี่ เหตุใดให้วันหยุดกะทันหันกัน?” ชายหนุ่มคนหนึ่งเอ่ยคำถามขึ้น
“เมื่อวานนี้ร้านต้นตำรับมีสินค้าใหม่ไม่ใช่หรือ? ข้าอยากให้ทุกคนได้ไปลอง” หลินฟานอธิบาย
“มิติแห่งฝันร้าย?” หยางเหอเผยท่าทีครุ่นคิด “ได้เห็นลูกค้าหลายคนแบ่งปันประสบการณ์ผ่านโทรศัพท์วิเศษกันแล้ว ข้าคิดมาตลอดว่ามันแปลก”
“แปลกอะไรกัน” หลินฟานเผยท่าทีเรียบเฉยตอบรับพลางโบกมือ “วันนี้ทุกคนผ่อนคลายกันได้ ไปซื้อสินค้าที่ร้านต้นตำรับเลย ข้าเลี้ยงเอง”
ทันทีเมื่อคำเหล่านี้กล่าวออก เสียงโห่ร้องตะโกนดังตอบรับ แต่ละคนต่างเผยสีหน้าตื่นเต้น พวกเราพร้อมใจกันตบเท้ามุ่งหน้าไปร้านต้นตำรับโดยทันที
“บางทีก็คิดว่าลูกพี่แอบโหดนะ” หยางเหออดไม่ได้ที่จะกล่าวออกยามผู้อื่นออกไปจากห้องหมดแล้ว
“จะเป็นไปได้ยังไงกัน?” หลินฟานทักท้วง “ของในร้านเถ้าแก่ล้วนส่งผลกระทบต่อลูกค้าไม่ทางใดทางหนึ่ง ข้าโกหกหรือยังไง?”
“นั่น… ก็ไม่ผิด” หยางเหอพยักหน้ารับ เพราะมันคือเรื่องจริง
“เอาล่ะ คนอื่นไปกันหมดแล้ว พวกเราก็รีบตามไปดีกว่า” หลินฟานคว้ามือนางไว้ก่อนจะเดินนำออกจากห้องไป
…..
เวลาผันผ่าน ลูกค้าที่มาร้านต้นตำรับเริ่มมากขึ้น เสียงจอแจอันคุ้นเคยเริ่มดังปรากฏภายในร้าน
“เถ้าแก่ ลูกค้าเหล่านี้ไม่คล้ายเข้ามิติแห่งฝันร้ายกันแล้ว” เหยาซือหยานที่เพิ่งอธิบายการใช้งานเครื่องเล่นเกมเสมือนจริงให้ลูกค้าที่มาร้านครั้งแรก นางบอกกล่าวสิ่งที่เห็นออกมา
“ก็เรื่องปกติ” ลั่วฉวนที่กำลังเล่นไพ่พิชิตแลนด์ลอร์ด พอได้ยินคำกล่าวถึง เขาหันมองตอบ “หากไม่ได้ไปประสบด้วยตนเอง เช่นนั้นจะไม่เข้าใจถึงความสมจริงที่มิติแห่งฝันร้ายนำเสนอ”
