ตอนที่ 1157
ไปส่องทางที่ขาดซึ่งการบำรุงรักษา มันสาดส่องแสงไปยังถนนอย่างยากลำบาก สิ่งปลูกสร้างทั้งสองฟากข้างเส้นทางยังซ่อนเร้นในความมืด มีเพียงแสงสะท้อนจากไฟส่องทางที่เผยให้เห็น
ทั้งยังมีสายลมเย็นเยือกพัดโชยผ่าน ไม่ทราบเลยว่าภายหน้าจะต้องพบเจอกับอะไร อีกทั้งเสียงสายลมพัดผ่านช่องแคบยังปรากฏเสียงอย่างชวนขนหัว
ถนนที่รกร้างผู้คน ราวกับไม่มีใครเดินผ่านมาทางนี้ยาวนาน หากเป็นคนทั่วไปเดินมาในสภาพแวดล้อมเช่นนี้เพียงลำพัง เกรงว่าจะขนลุกตั้งหนีหายไปแล้ว
ทั้งเฮอร์แมนและโรนาต่างไม่สนใจสภาพแวดล้อม ทั้งสองเสียงมองไปยังตำแหน่งที่ซึ่งเคยมีร้าน ทว่าวันนี้กลับไม่มีแสงไฟ
“ไม่เปิดอีกแล้วหรือ?” เฮอร์แมนเลิกคิ้วขึ้น
“ไม่เปิดอีกแล้ว” โรนาพยักหน้ารับ
“เหมือนทางนั้นคุ้นชินแล้ว” เฮอร์แมนเอ่ยถาม
“คุ้นชิน? ก็คงงั้น” โรนาไม่กล่าวยืดยาว
เขาทราบเหตุผล ว่าเถ้าแก่ร้านแห่งนี้มาเปิดก็เพียงเพราะความสนใจส่วนตัว ส่วนว่าจะเปิดขายเมื่อไหร่นั้น นั่นคงขึ้นอยู่กับสภาพอารมณ์
ด้วยไม่คิดเสียเวลาเพิ่ม โรนาหันเดินกลับ อย่างไรเขาก็ออกมาเพียงเพราะร้านกาแฟแห่งนี้
ร้านกาแฟไม่เปิด เช่นนั้นเขาก็ไม่มีเหตุต้องอยู่ตรงนี้ต่อ และเขาไม่คิดอยากเสียเวลาอันมีค่า
“จะไปแล้ว?” เฮอร์แมนมองตามแผ่นหลังโรนาก่อนจะหันมองร้านที่ไม่เปิด “ก็นะ คงไม่อยากเสียเวลาไปมากกว่านี้”
ที่สำนักงานสร้างฝัน โจดี้กำลังอ่านหนังสืออยู่ บรรยากาศอันเงียบงันพริบตาถูกทำลายด้วยเสียงเปิดประตูที่รุนแรง
“นักสืบเฮอร์แมนอยู่ไหม? ผมมาหานักสืบเฮอร์แมน!” บุคคลที่มาเยือนเผยเสียงหอบหายใจ
“ใจเย็นก่อน เชิญเข้ามานั่งที่ด้านในแล้วพูดคุย และยินดีต้อนรับสู่สำนักงานสร้างฝัน” โจดี้ปิดหนังสือ รอยยิ้มทางการค้าเผยชัดมองไปยังผู้มาเยือนยามค่ำคืน
อีกฝ่ายมีร่างที่อ้วนท้วน แขนขาค่อนข้างไม่สมส่วน ชุดที่สวมใส่เป็นสีดำแซมขาวของนักธุรกิจ
เส้นผมค่อนข้างยุ่งเหยิง ตอนนี้เขาปาดเช็ดคราบเหงื่อจากหน้าผาก สีหน้าค่อนข้างตึงเครียด ราวกับเพิ่งเผชิญกับเรื่องเร่งด่วนสุดชีวิตมาก็ไม่ปาน
“ให้ฉันช่วยยังไงดี?” โจดี้เอ่ยถามเหมือนที่ต้อนรับแขกผู้อื่น
“เฮอร์แมนอยู่ไหน? เขาไม่อยู่งั้นหรือ?” ลูกค้าหันสำรวจมองภายในร้าน ลมหายใจของเขาที่หอบหนักเมื่อครู่ค่อยสงบลง
“เขาเพิ่งออกไปข้างนอก หากมีเรื่องอะไรลองบอกออกมาก่อน ฉันพร้อมรับฟังและบอกให้เขาทราบเมื่อกลับมาถึง” โจดี้นำเอาสมุดจดออกมา
“ไม่อยู่งั้นหรือ…” อีกฝ่ายหันมองสำรวจอยู่สองสามครั้ง สุดท้ายก็ส่ายศีรษะพร้อมถอนหายใจ “ไม่เป็นไร”
หลังกล่าวเช่นนั้น เขาจึงเปิดประตูเดินกลับออกไปรวดเร็วเหมือนเช่นตอนมา
โจดี้เดินออกจากด้านหลังเคาน์เตอร์ ปิดประตูร้านให้เพื่อให้แน่ใจว่าสนิทแล้ว จากนั้นจึงกลับไปอ่านหนังสือต่อ
เพียงไม่นานประตูเปิดขึ้นอีกครั้ง ครานี้เป็นเฮอร์แมนที่กลับมาถึง
“ทำไมครั้งนี้กลับมาเร็วกันล่ะ?” โจดี้มองสำรวจ
เฮอร์แมนนั่งลงพิงกับพนักโซฟา วางไม้เท้าไว้ด้านข้าง คำกล่าวออก “วันนี้ผิดจากที่คิดไปเล็กน้อย เพราะงั้นเลยกลับมาเร็ว”
เขาไม่คาดคิด ว่าร้านที่เปิดได้เพียงหนึ่งวัน วันถัดมาก็ปิดอีกแล้ว
ขณะเดียวกันเขาก็เกิดกังวล กลัวว่าประตูร้านนั้นจะไม่เปิดขึ้นอีก
หลังดื่มชาหอมที่โจดี้รินให้ จิตใจเขาค่อยกลับคืนความผ่อนคลาย
หลังปรับลมหายใจได้ กลิ่นหอมอ่อนค่อยปรากฏจากแก้วตรงหน้า เขาค่อยได้ลิ้มรสชาที่ดีอย่างเต็มที่
“กล่าวไป มีลูกค้ามาบ้างไหม?” เขานึกอะไรขึ้นได้ก่อนจะวางแก้วลง
“มีคนหนึ่ง แต่พอทราบว่าคุณไม่อยู่เขาก็กลับออกไป” โจดี้บอกเล่าโดยคร่าวว่าเกิดอะไรขึ้น
“เหมือนจะเป็นนักธุรกิจที่มาเพราะงานเทศกาลไนการ่า” เฮอร์แมนเผยยิ้ม ใบหน้าเผยซึ่งความลึกลับ “บางทีคงทำของสำคัญหาย เรื่องเช่นนี้เกิดขึ้นบ่อยในงานเทศกาลอยู่แล้ว”
กับงานเทศกาลสำคัญของอาณาจักรกุหลาบ เทศกาลไนการ่าถือเป็นงานที่ดึงดูดผู้คนจากทั่วสารทิศมาเยือน
เทศกาลที่เป็นแหล่งรวมตัวของดอกไม้นานาชนิด มันยังมาพร้อมการแลกเปลี่ยนแนวคิด อุปกรณ์ และวัตถุเวทมนตร์
แม้กองอัศวินรักษาการณ์ของเซ็นน่าจะลาดตระเวนอย่างถี่ถ้วนในช่วงเทศกาลไนการ่า แต่นั่นไม่ใช่หลักประกันว่าจะไม่เกิดเรื่องราวผิดคาดขึ้น
“ก็คงไม่เกี่ยวข้องอะไรสักเท่าไหร่” เฮอร์แมนเผยยิ้มก่อนจะจิบชาไปอีกหนึ่งอึก “โจดี้ ฝีมือการชงชาของคุณดีขึ้นมาก”
ได้รับคำชม โจดี้เพียงเผยยิ้มไม่กล่าวคำใดตอบ มือยังคงพลิกหน้าหนังสือบนโต๊ะไปเรื่อย
……
หลังอ่านซ้ำอีกครั้ง ก็พบว่าบทใหม่ปล่อยมาช้ายิ่งนัก
ลั่วฉวนถอนหายใจยามมองที่จำนวนหน้าซึ่งอ่านไปแล้ว จำนวนแค่นี้จะพอให้อ่านได้ยังไง? แค่สิบบทถือว่าเป็นเพียงเกริ่นนำด้วยซ้ำ
ความเร็วการปล่อยบทใหม่ของผู้ประพันธ์ผลงานในแอพนักอ่านส่วนใหญ่เป็นไปตามใจฉัน ระยะเวลารอคอยมีไม่เท่ากัน บางครั้งนาน บางครั้งสั้น ถือว่ายังไม่มีความเป็นมืออาชีพมากพอ
หากจะทำให้พวกเขาเข็นผลงานออกมาได้ เช่นนั้นอาจต้องจับขังในห้องเล็กแคบ ให้อาหารแค่พอกินประทัง พร้อมป้ายประกาศว่าหากไม่ส่งผลงานตามกำหนดจะไม่ได้ออกมา
แน่นอนว่าลั่วฉวนก็แค่คิดไปเรื่อย แต่อย่างน้อยก็คาดหวังให้ผู้ประพันธ์ผลงานจะไม่ทิ้งช่วงนานจนเกินไป การควบคุมโครงเรื่องเป็นสิ่งที่ต้องทำอย่างสม่ำเสมอ หากเว้นช่วงอาจขาดตอนจนนำไปสู่การเสียเวลาปรับสภาพได้
เมื่อปิดแอพนักอ่าน ลั่วฉวนค่อยเปิดกลุ่มแชทขึ้นมาสำรวจ เหล่าลูกค้ายังคงเล่น “ใครจะพอช่วยได้บ้าง” กันอยู่ไม่เลิก
ช่างไร้เดียงสากันเสียจริง
ฉันสวมเสื้อกั๊กส่งข้อความ : คิดเนื้อหาไม่ออกเลย ใครพอจะช่วยได้บ้าง?
เล่นสนุกด้วยสักครั้งจะเป็นไร
หลังปิดกลุ่มแชท ลั่วฉวนค่อยเห็นข่าวคราวจากเหวินเทียนจีที่ส่งมาก่อนหน้านี้พร้อมฉุกคิดอะไรขึ้นมาได้
นั่นคือการเตรียมแอพสำหรับเล่นโกะ
แม้จะเป็นในรูปแบบการสุ่มจับขึ้นมา แต่ลั่วฉวนมองว่ามันสั่งกันได้
ก่อนอื่นคือการสุ่มขึ้นมา
หน้าการสุ่มโชคถูกแบ่งเป็นช่องขนาดเท่ากันมากมาย และที่ด้านล่างคือปุ่มเริ่มซึ่งค่อนข้างเตะตา
ลั่วฉวนไม่ทราบรสนิยมของระบบ แต่มีเช่นนี้ก็ใช้เช่นนี้ รายละเอียดเขาไม่ใส่ใจอะมากมายนัก
หลังกดเริ่ม จุดแสงเริ่มปรากฏกระพริบไปมาและเคลื่อนไหว
ความเร็วเริ่มต้นด้วยเชื่องช้า จากนั้นจึงรวดเร็วขนาดพบเห็นเป็นเส้นแสงที่วิ่งไปมา
เมื่อความเร็วพุ่งจนถึงจุดสูงสุด มันค่อยช้าลง สุดท้ายหยุดนิ่งตรงตำแหน่งที่คาดการณ์เอาไว้
“ขอแสดงความยินดีที่ได้รับแอพโกะต้นตำรับ”
ดอกไม้ไฟปรากฏบนยิงขึ้นเป็นการแสดงความยินดีพร้อมข้อความ
โอ้ ได้แอพโกะแหละ! น่าตื่นเต้นชะมัด! ตึกตักตึกตักเลย!
ก็พูดไป…
ลั่วฉวนนึกขันในใจเล็กน้อยก่อนจะกดเปิดแอพบนหน้าจอ จากนั้นจึงทำการเผยแพร่แอพพลิเคชั่นใหม่ลงในร้านค้าแอพพลิเคชั่นของโทรศัพท์วิเศษ
