ตอนที่ 1150
สำหรับการประมูลสุดท้ายของน้ำพุวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ หรือที่รู้จักกันดีในนามน้ำแร่ร้านต้นตำรับ การถูกเสนอราคาซื้อไปที่สิบล้านผลึกวิญญาณถือเป็นการปิดงานประมูลได้อย่างสวยงาม
ไม่มีใครในโรงประมูลที่คิดเร่งรีบ เพราะถัดจากนี้จึงเป็นช่วงเวลาสำคัญ
ชายร่างกำยำที่ใบหน้ามีแผลเป็นกำลังเดินไปบันทึกภาพคู่กับน้ำพุวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ เมื่อร่างขึ้นไปยืนบนเวทียกสูง เขาส่งแหวนมิติมอบให้กับเซี่ยเมิ่งอู๋
“ราชันจ้างเหยียน! เป็นราชันจ้างเหยียน!” คนหนึ่งเผยเสียงอุทานดังยามได้เห็นรูปโฉมแท้จริงของชายแผลเป็น
ห้องแยกที่รองรับเฉพาะผู้แข็งแกร่ง มันมีค่ายอาคมป้องกันซึ่งสามารถเปิดปิด มันสามารถขวางกั้นสายตาและการรับรู้ของเหล่าผู้ฝึกตนระดับต่ำเอาไว้ได้
แน่นอนว่าหากเป็นผู้ฝึกตนระดับสูง มีหรือไม่มีค่ายอาคมป้องกันก็ไม่ต่าง อย่างไรแล้วเพียงมองพวกเขาก็ทราบ
ชายร่างกำยำที่มีรอยแผลเป็น หรือก็คือราชันจ้างเหยียน ก่อนหน้านี้เขาเปิดใช้งานค่ายอาคมคุ้มกันเอาไว้ ยามที่ออกจากห้องผู้เข้าร่วมงานประมูลจึงค่อยได้เห็นใบหน้าที่แท้จริง
“จ้างเหยียน?” เซี่ยเมิ่งอู๋มองอีกฝ่ายด้วยความประหลาดใจ “เคยได้ยินมาว่าหลายสิบปีก่อนเข้าไปยังสายธารอุกกาบาต เห็นว่าทำการสำรวจภายในนั้นอยู่นาน ไม่นึกว่าวันนี้จะมาปรากฏตัวที่เมืองแห่งความโกลาหล”
ในทวีปเทียนหลัน นอกจากโบราณสถานแล้วยังมีสถานที่อันตรายมากมายที่มีความน่าสะพรึง สายธารอุกกาบาตคือสถานที่อันสุดขั้วแห่งหนึ่ง เป็นสถานที่ซึ่งอันตรายที่สุดของทางตอนใต้
สายลมอันไร้สิ้นสุด รวมเข้ากับพลังมิติที่ผันแปรไปมาในสายธารอุกกาบาต ต่อให้เป็นขอบเขตราชัน คิดเข้าไปยังส่วนลึกก็ถือว่าเป็นภัยคุกคามต่อชีวิต
สถานที่อันตรายส่วนใหญ่มักมีโอกาสซุกซ่อนอยู่ ข่าวลือกล่าวขานว่าราชันจ้างเหยียนเคยเข้าไปยังสายธารอุกกาบาตเพื่อค้นหาวิธีที่จะก้าวหน้ามากขึ้น และไม่ทราบว่าเขาได้รับอะไรกลับมาบ้างหรือไม่
“ข้าก็แค่โชคดี” จ้างเหยียนถอนหายใจ ราวกับไม่คิดอยากเอ่ยถึงอดีต “ในแหวนมิตินั่นมีผลึกวิญญาณครบถ้วนหรือไม่?”
“ครบถ้วนเรียบร้อย” เซี่ยเมิ่งอู๋ยิ้มตอบพลางส่งน้ำพุวิญญาณศักดิ์สิทธ์ให้จ้างเหยียน “สิ่งนี้เป็นของท่านแล้ว”
จ้างเหยียนรับเอาไว้ สายตาเผยความตื่นเต้น สิ่งนี้คือสิ่งที่เขาใช้ผลึกวิญญาณนับสิบล้านจ่ายไปเพื่อได้รับมา
“ไม่ใช้มันเลยหรือ?” เซี่ยเมิ่งอู๋เอ่ยถามพลางยิ้ม
“ใช้ตอนนี้?” จ้างเหยียนขมวดคิ้ว
ตามตรรกะปกติแล้ว มันควรที่จะหาสถานที่ปลอดภัยหากต้องการใช้อะไรที่แทบเป็นการท้าทายสวรรค์ จากนั้นจึงใช้เวลาอันยาวนานเพื่อย่อยสิ่งที่ได้รับเข้าไป
เหตุใดคำของเซี่ยเมิ่งอู๋ จึงคล้ายกับว่าให้ดื่มน้ำชายามบ่าย?
“ตามข่าวคราวที่พวกเราได้ทราบ สิ่งนี้ไม่มีความจำเป็นต้องเตรียมตัวก่อนดื่มแต่อย่างใด เพียงดื่มเข้าไปก็ได้รับสิ่งที่คาดหวัง” เซี่ยเมิ่งอู๋กล่าวข้อมูลที่นางทราบ
บทสนทนาของทั้งสองไม่ใช่ความลับ ผู้อื่นในโรงประมูลพอได้ยินต่างต้องหันสายตามองที่น้ำพุวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ในมือของจ้างเหยียน
วัตถุท้าทายฟ้าดินที่สามารถเสริมศักยภาพได้ วิธีการใช้กลับเรียบง่ายจนไม่มีข้อควรระวังใด
หลายคนในห้องแยกต่างเผยสีหน้าแปรเปลี่ยน ก่อนหน้านี้เซี่ยเมิ่งอู๋ไม่เคยบอกกล่าวเรื่องราวเหล่านี้
ตอนนี้เองที่พวกเขาต่างเกิดนึกเสียดาย หากทราบพวกเขาคงยอมจ่ายผลึกวิญญาณเพิ่มขึ้นกว่านี้ แน่นอนว่าตอนนี้ทำได้แค่คิดโดยไม่อาจลงมือทำอะไรแล้ว เพราะการประมูลจบลงเป็นที่เรียบร้อย
“เป็นเช่นนี้นี่เอง” จ้างเหยียนพยักหน้ารับ ความลังเลเลือนหาย ฝาขวดถูกเปิดออกพร้อมดื่มทีเดียวหมดขวด
นั่นคือสิ่งที่มีค่าสิบล้านผลึกวิญญาณ ผู้คนนับไม่ถ้วนต่างเฝ้าฝันอยากครอบครอง ตอนนี้พวกเขากำลังจะได้เห็น ว่าหากดื่มเข้าไปแล้วจะเกิดอะไรขึ้น
อึก อึก อึก…
เสียงดื่มน้ำดังในโถงประมูล กระทั่งว่าสะท้อนดังจนได้ยินทั่ว ขณะนี้เองที่พลังวิญญาณในฟ้าดินกำลังสั่นสะเทือน
หลายคนต่างเร่งร้อนคุ้มกันตนเอง พวกเขารับรู้ได้ว่ามีบางสิ่งมาเยือน จังหวะหัวใจอดไม่ได้ที่จะเต้นรัวเร็ว
เซี่ยเมิ่งอู๋ขมวดคิ้วเล็กน้อย ค่ายอาคมปรากฏขึ้นบนเวทียกสูง มันปิดกั้นเสียงและพลังวิญญาณจากภายนอก ผู้อื่นที่รับชมตอนนี้ค่อยถอนหายใจโล่งอก
“การเคลื่อนไหวไม่ใช่เล็กน้อยเลย เหมือนว่าครั้งนี้จะไม่ใช่โอกาสเล็กน้อยจากน้ำแร่” ฉู่หยางเผยยิ้มพลางรับชมเรื่องราวบนเวที
สถานที่ซึ่งเขาเลือกดื่มน้ำแร่คือเทือกเขาจิ่วเหยา ครั้งนั้นมันเสริมอำนาจการรับรู้พลัง การรับรู้ทางจิต มันถึงขั้นว่าเขาไม่อาจควบคุมตนเองได้
พลังวิญญาณสีเหลืองราวผืนดินปรากฏปกคลุมจากกายจ้างเหยียน สุดท้ายมันควบแน่นขึ้นเป็นชุดเกราะ เขาหลับตาลงพร้อมรับรู้ถึงความเปลี่ยนแปลง
ผลตอบรับจากการเสริมศักยภาพจะคงอยู๋ไม่นาน เพียงแค่ไม่กี่วินาที เมื่อจ้างเหยียนลืมตาตื่นขึ้นอีกครั้ง พลังวิญญาณรุนแรงก็เลือนหายแล้ว
“รู้สึกยังไงบ้าง?” เซี่ยเมิ่งอู๋ถอนค่ายอาคมออก
“น่าทึ่ง” จ้างเหยียนกำหมัด “ทุกอย่างเพิ่มพูนมากขึ้น แต่น่าเสียดายที่ไม่ได้โอกาสปลุกร่างกายภาพอันหาได้ยากเช่นที่องค์หญิงกล่าว”
เขารับรู้ได้ ว่าอำนาจการรับรู้พลังแห่งฟ้าดินของตนกระจ่างมากขึ้น รวมถึงอาการตีบตันที่เคยมีอย่างยาวนาน มันคล้ายจะเปิดเป็นเส้นทางให้ไปต่อได้
“นั่นเป็นเรื่องของโอกาสและโชค” เซี่ยเมิ่งอู๋ยิ้มบางตอบรับ “เรื่องราวก็จบลงตรงนี้ ขอแสดงความยินดีแก่ราชันจ้างเหยียนด้วย”
ราชันจ้างเหยียนไม่คล้ายต้องการพูดคุยมากความ เพียงพยักหน้ารับและมุ่งกลับห้องเดิมที่ออกมา
“องค์หญิงเซี่ยเมิ่งอู๋ ไม่มีน้ำพุวิญญาณศักดิ์สิทธิ์อีกแล้วจริงหรือ?” หลังได้เห็นถึงความเปลี่ยนแปลงของจ้างเหยียน เหล่าผู้แข็งแกร่งไม่อาจนั่งเฉยได้อีก
ไม่ว่าพวกเขามีผลึกวิญญาณมากมายเพียงใด หากไม่มีที่ใช้งาน พวกมันก็แค่กองก้อนหิน การเปลี่ยนพวกมันให้กลายเป็นกำลังของตนจึงเป็นโอกาสที่ควรไขว่คว้า
ความเสียดายปรากฏในใจพวกเขา เหตุใดก่อนหน้านี้ไม่ขานราคาเพิ่มขึ้นอีกสักเล็กน้อย บางทีมันอาจเป็นพวกเขาที่จะได้ดื่มน้ำพุวิญญาณศักดิ์สิทธิ์จนก้าวหน้าขึ้นไปได้
“น่าเสียดายที่มีเพียงขวดเดียวเท่านั้น” เซี่ยเมิ่งอู๋ส่ายศีรษะ ถ้อยคำเหล่านี้นางประกาศชัดแต่แรกแล้ว
ฉู่หยางย่อมมีน้ำแร่หลายขวดติดมากับตัว แต่เพราะมันให้ผลได้เพียงครั้งแรก และรสชาติไม่อาจเทียบเท่าโคล่า ดังนั้นมันจึงเก็บไว้มุมลึกของแหวนมิติอย่างที่ไม่เคยถูกนำออกมา
สายตาเขามองข้อความแชทสดของบรรดาลูกค้าที่รับชมการถ่ายทอดสด ตอนนี้กลายเป็นว่าพวกเขาขอให้นำออกไปขายสร้างผลกำไรเสีย
“ข้ามีติดตัวมาหลายขวดก็จริง…” ฉู่หยางลังเลก่อนจะส่ายศีรษะ “แต่นั่นจะถือเป็นการขายต่อ แม้เถ้าแก่ไม่ใส่ใจ แต่ใจข้าคงไม่อาจยอมรับ”
เมื่อลั่วฉวนที่รับชมการถ่ายทอดสดอยู่ได้ยิน เขาค่อยนึกขึ้นได้ ‘โอ้ เหมือนจะมีกฎเช่นนั้นเขียนไว้จริง’ แม้ว่าเปลี่ยนแปลงกันได้ แต่เขาก็คร้านจะทำจนปล่อยมันเอาไว้
คำของเซี่ยเมิ่งอู๋เป็นผลให้เหล่าผู้ที่พลาดโอกาสต่างนึกเสียดาย
ด้วยนำส่งสินค้าประมูลให้ลูกค้าครบถ้วน จึงถือเป็นการจบงานประมูลอย่างสมบูรณ์
ภายในโถงประมูลกว้างใหญ่ ร่างในชุดเกราะยังคงยืนหยัด กลุ่มคนเริ่มเคลื่อนตัวเดินทางกลับกันออกไป
“จบแล้ว” ฉู่หยางลุกขึ้นจากโซฟาพลางเดินกลับออกไปด้านนอก
ในเมื่อไม่มีอะไรแล้ว เขาก็คิดบอกลาเหล่าผู้รับชมการถ่ายทอดสด
ขณะผลักประตูเปิดออก ร่างหนึ่งกลับยืนปรากฏที่ตรงหน้าเป็นการขวางฉู่หยางเอาไว้ “นี่เหมือนจะเป็นเซี่ยเมิ่งอู๋คนนั้น? มีอะไรให้ข้าช่วยหรือ?”
