ตอนที่ 1159
หลังทานมื้อเช้า เวลาทำการของร้านต้นตำรับก็เริ่มขึ้น
ลูกค้าต่างมาเยือนร้านผ่านสายฝนกันคนแล้วคนเล่า เมื่อเข้ามาด้านในร้าน ความอบอุ่นค่อยช่วยขับไล่ความหนาวเย็นให้พวกเขาได้
และการได้ชานมอุ่นร้อนสักแก้วถือเป็นตัวเลือกอันยอดเยี่ยม
“ดีจริง” กู่หยุนซีถือแก้วชานมพลางถอนหายใจด้วยความพึงพอใจ
สถาบันวิญญาณเมฆามีการเรียนการสอนที่ค่อนข้างผ่อนคลาย ระยะเวลาให้พักร้อนก็มีมาก เหล่าศิษย์จึงแวะเวียนมาร้านต้นตำรับกันบ่อยครั้ง
ช่วงนี้ลูกค้าส่วนใหญ่ในร้านจึงเป็นศิษย์จากทั้งสี่สถาบัน ส่วนใหญ่จะมากันเพื่อเล่นกลอรี่
หากเป็นช่วงแรกที่เปิดร้าน ลั่วฉวนคงยินดีไม่น้อย เพราะตัวตนของศิษย์เหล่านี้คือผู้มั่งมี หมายความถึงผลึกวิญญาณเดินได้
แต่ตอนนี้… ลั่วฉวนทานแผ่นมันฝรั่งทอดพลางกดส่งไพ่สองใบออกไปเป็นการปิดเกมไพ่พิชิตแลนด์ลอร์ด
“เถ้าแก่ เหตุใดปล่อยแอพโกะต้นตำรับเร็วจัง?” กู่หยุนซีเดินมาถึงตรงหน้าโต๊ะพร้อมเอ่ยคำถาม
“ต้องมีเหตุผลด้วย? หากคิดอยากปล่อย ก็ปล่อยให้ใช้งาน เท่านี้เอง” ลั่วฉวนคิดไปครู่ก่อนจะกล่าวเสริม “เช่นกัน นี่ก็เพื่อส่งเสริมแข่งโกะ
“แข่งโกะ?” กู่หยุนซีงุนงง คล้ายนางยังไม่ทราบเรื่อง “จะจัดขึ้นเมื่อไหร่กัน?”
“ยังไม่ได้เริ่มกันเลยน่ะ” เหยาซือหยานเข้าร่วมวงสนทนาพร้อมบอกเล่าให้กู่หยุนซีทราบโดยคร่าว
“ผู้อำนวจการว่างจนไม่มีอะไรทำเกินไปแล้ว” กู่หยุนที่ทราบว่าอะไรเป็นอะไร ตอนนี้อดไม่ได้ที่จะบ่นออกมา
“แล้วเจ้าคิดว่าข้าควรทำอะไรดีล่ะ?” ฟ่านเฉิงเทียนเผยเสียงดังจากด้านหลัง เขาเพิ่งมาถึงร้านประจวบเหมาะพอดี
“อรุณสวัสดิ์ผู้อำนวยการ” กู่หยุนซีหันกลับพร้อมเผยยิ้มแย้มทักทาย สีหน้านางแปรเปลี่ยนรวดเร็ว “ข้าหมายความถึง ไม่ทราบว่าช่วงวันหยุดนี้จะทำอะไรดีเลยรู้สึกเบื่อ”
“ไม่ใช่ว่าเพราะมาใช้เครื่องเล่นเกมที่ร้านเถ้าแก่บ่อยเกินไปจนเบื่อหรือ?” ฟ่านเฉิงเทียนเลิกคิ้วขึ้นพลางถาม
“ไม่ใช่อย่างแน่นอน โอ๊ะ ผู้อำนวยการ ข้าขอตัวก่อน” หลังกล่าวคำจบ กู่หยุนซีเร่งรีบหันกลับเดินหนีไป
ฟ่านเฉิงเทียนไม่คิดใส่ใจท่าทีประหลาดของกู่หยุนซีเท่าใดนัก ตอนนี้เดินมุ่งตรงมายังโต๊ะกลางก็เพราะต้องการหารือเรื่องการแข่งโกะกับลั่วฉวน
“ในแอพพลิเคชั่นมีความสามารถครบถ้วนแล้ว ไม่น่าเข้าใจยาก ลองไปใช้งานดู” ลั่วฉวนดื่มโคล่า ใบหน้าแทบจะเขียนคำว่า “อย่าได้รบกวน” เอาไว้ชัด
“แค่กแค่ก เถ้าแก่น่าจะยุ่งอยู่นี่เอง ข้าขอตัวก่อน” ฟ่านเฉินเทียนเลือกถอยฉากอย่างชาญฉลาด
พิจารณาจากท่าที คล้ายว่าจะมุ่งตรงไปหารือกับเหยาฮุยเฉินและคณะแทน
เมื่อเหวินเทียนจีมาถึงร้าน เขามุ่งตรงไปเข้าร่วมวงสนทนากับคณะ
ปู้หลี่เกื๋อที่เล่นกลอรี่จบรอบ ตอนนี้ลุกขึ้นจากที่นั่งเพราะกระหายน้ำ เขาคิดไปซื้อชานมสักแก้วหนึ่ง
เฉินโม่และเฉินอี้อี้ตามเหวินเทียนจีไปเลือกรสชาตาชานมตรงหน้าเครื่องขาย
“ปู้หลี่เกื๋อ ได้ยินว่าเจียงเฉิงจวินไปฝึกพร้อมกับเจ้านี่ ทำไมวันนี้เขาไม่มาร้านล่ะ?” เฉินโม่เอ่ยถาม
“เอ่อ ไม่ทราบเช่นกัน” ปู้หลี่เกื๋อส่ายศีรษะ “เมื่อวานหลังฝึกเสร็จเขาก็กลับบ้านไปแล้วนะ”
เจียงเฉิงจวินถือร่มกางมาที่ร้านต้นตำรับ ใบหน้าค่อนข้างอิดโรย รอบดวงตาปรากฏวงดำล้อมรอบ
“ก็มาแล้วนี่?” ปู้หลี่เกื๋อตระหนักพบเห็น ตอนนี้จึงไม่เร่งรีบไปซื้อชานม แต่เดินเข้าไปพูดคุยกับอีกฝ่าย “เจียงเฉิงจวิน สภาพเจ้าดูไม่ได้เลยนะ”
“จะเอาอะไรมาดูดี?!” เจียงเฉิงจวินเก็บร่มไปพร้อมถลึงตาตอบ
ทั้งร่างเขาประหนึ่งส่งเสียงร้องประท้วง ตลอดทางที่เดินมาเขารู้สึกราวกับมันปวดหนึบไปทั้งตัว
โดนการฝึกฝนเข้มข้นขนาดนั้น ปู้หลี่เกื๋อที่ยังอยู่ดี มันทำเขาสงสัยว่าอีกฝ่ายใช่คนหรือไม่?
“ฮ่าฮ่าฮ่า เดี๋ยวก็ชินไปเองแหละ” ปู้หลี่เกื๋อตบไหล่เจียงเฉิงจวินจนอีกฝ่ายต้องร้องถอยหนี
“ทำไมร้านเถ้าแก่ไม่มีสินค้าช่วยลดเลือนความเหนื่อยล้าบ้างกัน…” เจียงเฉิงจวินถอนหายใจ
เขาวางแผนคิดขลุกตัวในมิติเสมือนจริงตลอดช่วงเช้า ทั้งยังจะเปิดระบบป้องกันการรับรู้จากโลกภายนอก หากไม่แล้วคงไม่มีทางคลายความอ่อนล้าที่ร่างกายแบกรับ
ทางด้านฟ่านเฉิงเทียน หลังหารือกันพักหนึ่ง สุดท้ายตัดสินใจเรื่องการแข่งโกะกันได้เรียบร้อย โดยจะแบ่งออกเป็นการแข่งออนไลน์และกระดานจริง ลูกค้าทุกคนสามารถเข้าร่วม
การแข่งแบบออนไลน์จะคัดออกโดยจำนวนผลแพ้และชนะหลังการสุ่มจับคู่แข่งขัน โดยตัวแอพพลิเคชั่นพร้อมดำเนินการตามที่กำหนดค่า
เมื่อจำนวนผู้เล่นลดน้อยลงถึงระดับหนึ่ง ถึงตอนนั้นจะใช้ระบบแต้มคัดคนออก การจับคู่สู้ยังเป็นการสุ่มเหมือนเช่นเคย
สุดท้ายคือการแข่งขันแบบใช้กระดานจริง สถานที่คือร้านต้นตำรับ อย่างไรแล้วโกะก็ไม่ได้เกี่ยวข้องกับการขอบเขตการฝึกฝน แม้เป็นลูกค้าที่ไร้การฝึกฝนก็สามารถเข้าร่วมได้
ส่วนรางวัลตอบแทน หลังหารือกันเรียบร้อย ทางผู้จัดงานจะเป็นคนมอบให้ และเป็นรางวัลใหญ่มหาศาลสำหรับผู้ฝึกตนธรรมดา
ดังนั้นตอนที่ข่าวคราวของการแข่งขันโกะถูกโพสต์ลงไป กลุ่มลูกค้าต่างให้การต้อนรับอย่างล้นหลาม
“ไม่ต้องกล่าวอะไรมาก ข้าเข้าร่วมแน่”
“จะได้รางวัลไหมนะ? แต่ชอบเล่นโกะก็น่าจะเข้าร่วมแหละ”
“ข้าเอาด้วย”
“ว่ารักการเล่นโกะแล้ว แต่ที่รักกว่าคือรางวัล!”
“ขอสารภาพ ข้าเข้าร่วมเพราะรางวัล”
“…”
บทสนทนาที่คล้ายคลึงกันนี้ปรากฏบนหลายแอพพลิเคชั่นของโทรศัพท์วิเศษในเวลาเพียงชั่วครู่
ตอนนี้ลูกค้าส่วนใหญ่ภายในร้านต่างถือโทรศัพท์วิเศษ เครื่องเล่นเกมเสมือนจริงถูกหยุดการใช้งาน พวกเขาเลือกที่จะเริ่มเล่นโกะกันแล้ว
ภายนอกคล้ายพวกเขาเตรียมซ้อมมือเพิ่มความชำนาญการเล่นโกะ แต่ภายในระยะเวลาอันสั้น มันไม่มีทางส่งผลอะไรได้มากมายขนาดนั้น
แม้ไม่ทราบว่าได้ผลหรือไม่ แต่สำหรับพวกเขา การได้ซ้อมไว้ถือเป็นความอุ่นใจ
รางวัลการแข่งขันโกะค่อนข้างดี ตราบเท่าที่ได้รับอันดับแม้สักเล็กน้อยก็ยังถือว่าได้รับ และอันดับแรกคือได้รับการสนับสนุนซื้อสินค้าภายในร้านต้นตำรับถึงหนึ่งปีเต็ม
ของเหล่านี้สำหรับฟ่านเฉิงเทียนและคณะแทบไม่นับเป็นอะไร แต่สำหรับลูกค้าทั่วไปที่แทบจะต้องเก็บออมเงิน เหล่านี้คือรางวัลให้เข้าร่วมชั้นยอด
เพราะรางวัลอันดับเย้ายวน หลายคนกระทั่งคิดภาพฝันถึงตอนที่ตนได้ซื้อสินค้าอย่างครบถ้วนในทุกวัน
“หารือกันรวดเร็วนัก…” ลั่วฉวนรับชมโทรศัพท์วิเศษก่อนจะได้เห็นข้อมูลการแข่งขันโกะที่ปรากฏขึ้น
“เถ้าแก่จะเข้าร่วมด้วยไหม?” เหยาซือหยานเดินกลับมาพร้อมแก้วชานมในมือ
“ไม่เข้าร่วมดีกว่า รู้สึกขี้เกียจ” ลั่วฉวนส่ายศีรษะ หากเป็นการแข่งขันไพ่พิชิตแลนด์ลอร์ดเขาอาจจะสนใจ แต่โกะนั้นเขาคร้านจะเข้าไปแข่งขันด้วย
กับคำตอบของลั่วฉวน เหยาซือหยานไม่คิดประหลาดใจเท่าใดนัก เมื่อครู่เขาก็เผยให้เห็นแล้วว่าไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่
“การแข่งขันโกะเริ่มช่วงบ่าย น่าจะมีลูกค้าหลายคนพร้อมเข้าร่วม” เหยาซือหยานนั่งลงพลางอธิบายสถานการณ์การแข่งขันที่ดำเนินอยู่ตอนนี้ให้ทราบ
