ตอนที่ 1158
“เถ้าแก่เป็นอะไรไปหรือ?” เหยาซือหยานตระหนักพบเห็นท่าทีผิดแปลกของลั่วฉวน
“ไม่มีอะไร” ลั่วฉวนเก็บโทรศัพท์วิเศษไป “เพิ่งปล่อยแอพพลิเคชั่นใหม่ในร้านค้าแอพพลิเคชั่น ลองตรวจสอบดู”
“แอพพลิเคชั่นใหม่?” เหยาซือหยานเกิดสนใจ ร้านค้าแอพพลิเคชั่นถูกเปิดขึ้น “โกะต้นตำรับ ที่เถ้าแก่กล่าวตอนช่วงกลางวันก็เพราะจะปล่อยเกมโกะให้เล่นงั้นหรือ?”
นางจำได้เรื่องที่เหยาฮุยเฉินและคณะคิดจัดการแข่งขันโกะขึ้นมา ด้วยมีแอพพลิเคชั่นในโทรศัพท์วิเศษ มันจะทำให้เรื่องราวง่ายมากขึ้น
แน่นอนว่าการเล่นแบบออนไลน์ไม่อาจทดแทนการเล่นจริง ความรู้สึกที่ได้สัมผัสตัวหมากและวางลงบนกระดาน มันเป็นสิ่งที่โทรศัพท์วิเศษไม่อาจมอบประสบการณ์ให้
“ก็เล็กน้อย ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร” ลั่วฉวนโบกมือตอบ “แค่นึกขึ้นมาได้ก็เลยจัดการให้เรียบร้อย”
เหยาซือหยานยิ้มรับ นางไม่คิดทักท้วงคำใด จากนั้นจึงไปแจ้งให้กลุ่มลูกค้าทราบในกลุ่มแชทถึงแอพพลิเคชั่นใหม่
“ง่วงแล้ว ขอตัวไปนอนก่อน” ลั่วฉวนหาวพลางกล่าว เขาเริ่มรู้สึกหนังตาหนัก
“ราตรีสวัสดิ์เถ้าแก่” เหยาซือหยานยิ้มรับ
ช่วงเวลาอาหารเย็น ถือเป็นช่วงคึกคักของกลุ่มแชทอย่างเป็นทางการของร้านต้นตำรับ เหล่าลูกค้ากำลังพูดคุยกันถึงหัวข้อหลากหลาย
“มีแอพพลิเคชั่นใหม่บนโทรศัพท์วิเศษ ลองไปตรวจสอบกันดู”
ข้อความธรรมดาที่เรียบง่ายซึ่งปรากฏในกลุ่มแชท แต่ชื่อผู้ส่งมีอิทธิพลมากพอทำให้พวกเขาแทบไม่เชื่อสายตาที่ได้เห็น
ทุกคนที่เป็นลูกค้าร้านต่างรู้จักเหยาซือหยานไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าลั่วฉวน และน้อยครั้งจะปรากฏตัวในกลุ่มแชท ส่วนใหญ่มักจะเงียบโดยตลอด แต่ทุกครั้งที่ปรากฏตัว ก็มักจะมาพร้อมข่าวอันน่าตื่นตะลึง
“แอพพลิเคชั่นใหม่?!”
“วันนี้สองแอพเลยหรือเนี่ย เกิดอะไรขึ้นกับเถ้าแก่กัน?”
“ไม่ทราบ หรืออาจจะอารมณ์ดี?”
“ข้าคิดว่าใช่…”
เพียงไม่กี่ถ้อยคำ หัวข้อสนทนาแปรเปลี่ยนจากแอพพลิเคชั่นเป็นอารมณ์ของลั่วฉวนเสียอย่างนั้น
แต่ก็ถือว่าเข้าใจได้ ในสายตาของลูกค้าทั้งหลาย ลั่วฉวนเหมือนจะเป็นเช่นนั้นจริง หากอารมณ์ดี หนึ่งวันจะปล่อยสองแอพก็ไม่ใช่เรื่องแปลก
ขณะเดียวกัน พวกเขาก็สงสัยว่าสภาพเช่นนี้จะคงอยู่นานเพียงใด บางทีพรุ่งนี้อาจจะเป็นเหมือนเช่นวันนี้ ที่น่าจะมีสินค้าใหม่อะไรสักอย่างเปิดตัว
สำหรับลูกค้าทั้งหลาย สิ่งใหม่ภายในร้านต้นตำรับล้วนได้รับความสนใจ ไม่ว่าจะปล่อยมามากเพียงใดพวกเขาล้วนสนใจ
ลั่วฉวนไม่ทราบเรื่องที่เหล่าลูกค้ากำลังพูดคุย หรือต่อให้ได้ยินกับหู เขาก็คงคร้านจะใส่ใจอะไรมากมาย หรือบางทีอาจคิด “ตอนนี้มีอะไรป้อนให้กินก็กินเข้าไป” อะไรทำนองนี้มากกว่า
กลับถึงห้อง หลับล้มตัวลงกับเตียงนุ่ม ทั้งตัวค่อยรับรู้ถึงความอบอุ่นที่ห่อหุ้ม
ด้วยนอนลงบนเตียง ลั่วฉวนลืมตามองเพดาน ความคิดที่ว่าควรหยิบโทรศัพท์วิเศษขึ้นมาเล่นปรากฏขึ้นอย่างไร้ต้นสายปลายเหตุ
“ยังไม่ดึกเท่าไหร่ เล่นโทรศัพท์ก่อนนอนจะเป็นไรไป”
“กลางวันไม่ได้นอน ตอนนี้ควรต้องนอนเร็วสิ!”
“แต่รู้สึกเหมือนจะมีอะไรสนุกให้น่ารับชม ดูสักเล็กน้อยแล้วค่อยนอนก็ไม่เห็นเป็นไรนี่?”
“ไม่ได้ ไม่ได้ ถ้าได้ดูก็หยุดไม่ได้…”
สุดท้ายหลังด้านดำและขาวเถียงกันไปมา โทรศัพท์วิเศษก็ถูกส่งเข้าระบบมิติเก็บของไป
ลั่วฉวนหันไปสั่งปิดไฟในห้อง
ความมืดปกคลุมการมองเห็น จากที่มองชัดกระจ่าง ภาพสิ่งของภายในห้องก็เห็นเพียงเลือนราง
มองออกไปนอกหน้าต่าง มันยังมีแสงไฟส่องทางสาดส่องเข้ามาผ่านสายฝนยามค่ำคืนพร้อมเบ่งบานเพราะการสะท้อนกับหยดน้ำ
เสียงฝนพรำเบาบางดังให้ได้ยิน ลั่วฉวนไม่ได้ปิดกั้นเสียงฝนจากภายนอกโดยสมบูรณ์ ทำเช่นนี้เพราะเขารู้สึกว่าดูเป็นธรรมชาติกว่า
เพียงหลับตา ไม่ช้าก็หลับจริง
วันถัดมาช่วงเช้าตรู่
ลั่วฉวนหาว ลุกขึ้นและไปเปิดหน้าต่าง สายลมเย็นโชยยามเช้าพร้อมความชื้นพัดเข้าหาเรียกความสดชื่น
ที่ทำเขาประหลาดใจ คือการที่ได้พบว่าฝนภายนอกคล้ายจะบางตาลง
ฤดูฝนที่คงอยู่ยาวนาน กำลังจะถึงจุดสิ้นสุดแล้วงั้นหรือ?
เหยาซือหยานยืนแปรงฟันอยู่ เส้นผมสีม่วงของนางมัดรวบเป็นหางม้าไว้อย่างเรียบง่าย เมื่อพบเห็นลั่วฉวน นางค่อยกล่าวทักทาย “อรุณสวัสดิ์เถ้าแก่”
“อรุณสวัสดิ์” ลั่วฉวนตอบคำกลับ เรื่องราวเช่นนี้ถือว่าคุ้นเคยเกิดขึ้นเป็นประจำแล้ว
หลังล้างหน้าเรียบร้อยเขาค่อยลงมายังชั้นล่าง ทำกิจวัตรประจำวันเช่นเคย เสร็จเรียบร้อยค่อยไปหย่อนกายนั่งลงพร้อมนำเอาโทรศัพท์วิเศษออกมา
แอพโกะต้นตำรับปล่อยให้ใช้งานเมื่อคืน ลั่วฉวนได้ยินจากเหยาซือหยานว่าในกลุ่มลูกค้ากำลังได้รับความนิยมไม่ใช่น้อย
ก่อนอื่นก็เปิดแอพโกะเพื่อตรวจสอบ แน่นอนว่าไม่ค่อยต่างจากไพ่พิชิตแลนด์ลอร์ดต้นตำรับ เพราะมันใช้รูปแบบโครงสร้างที่ค่อนข้างคล้ายกัน
ก่อนอื่นคือเทียบอันดับ มีลูกค้าถูกจัดรายชื่อกันแล้ว ส่วนนามแฝงนั้นลั่วฉวนไม่ทราบว่าเป็นใคร
ลั่วฉวนไม่ได้สนใจเล่นโกะมากมายแต่อย่างใด ในความเห็นของเขา เล่นเล็กน้อยถือว่ายังไหว แต่หากเทียบกับไพ่พิชิตแลนด์ลอร์ด มันชวนเบื่อง่ายมากกว่า
หลังกดเข้าไปดูแอพห้องสนทนาต้นตำรับ พบว่ายังคงเล่น “ใครพอจะช่วยได้บ้าง” กันอยู่ไม่เลิก
ลั่วฉวนเกิดรู้สึกว่ากระแสนี้น่าจะคงอยู่อีกสักหลายวันกว่าจะกลับคืนสภาพปกติ เขายิ่งต้องซ่อนความเป็นต้นเรื่องเอาไว้ให้ลึกมากขึ้น
นอกจากนี้แล้วยังไปดูหัวข้อโกะ ลูกค้าหลายคนกำลังหารือเรื่องราวการเล่นโกะกันอยู่
ลั่วฉวนไม่คิดสนใจเท่าไหร่นัก เพียงมองไม่กี่ครั้งก็เลือกที่จะปิดไป
ในช่วงเช้าตรู่ ยอดเขาจักรกลสวรรค์มีเมฆหมอกปกคลุมอ่อนจาง แสงตะวันยามเช้ากำลังเคลื่อนตัวสูงขึ้น ทุกสิ่งอย่างราวกับถูกเคลือบด้วยชั้นทองคำเผยซึ่งหมอกที่เรืองแสง
เหวินเทียนจีออกจากการเก็บตัว ทั้งคืนเขาใช้เวลาศึกษาไปกับชิ้นส่วนที่พบจากโบราณสถาน สำหรับผู้ฝึกตนขอบเขตราชันระดับสูงสุดเช่นเขา การไม่นอนทั้งคืนแทบไม่ส่งผลกระทบอะไร
“จ้าวตำหนัก ในที่สุดท่านก็ออกมา” ซือเสวียนรอคอยอยู่ที่ด้านนอก ยามนี้ตระหนักพบเห็นเหวินเทียนจีออกมา เขาเผยยิ้มเดินเข้ามากล่าวคำทักทาย
“มีอะไรกัน หรือตัดสินใจไปร้านต้นตำรับทดลองประสบการณ์กับมิติแห่งฝันร้ายกันแล้ว?” เหวินเทียนจีที่อารมณ์ค่อนข้างดีเผยยิ้มกล่าวถาม
“แค่ก ย่อมไม่ใช่” ซือเสวียนกระแอมไอตอบคำกลับ “เถ้าแก่ปล่อยแอพโกะต้นตำรับผ่านโทรศัพท์วิเศษเมื่อคืนนี้ ข้ามาแจ้งเผื่อจ้าวตำหนักยังไม่ทราบเรื่อง”
เหวินเทียนจีผู้ซึ่งเก็บตัวตลอดทั้งคืน เรียกได้ว่าตัดขาดจากโลกภายนอกโดยสมบูรณ์ โทรศัพท์วิเศษย่อมไม่มีการหยิบนำขึ้นมาใช้ ซือเสวียนจึงรู้สึกว่าควรต้องมาแจ้งให้ทราบ
แน่นอนว่าเขาเพิ่งมาถึง ระยะเวลารอคอยไม่นานเท่าใดนัก
“แอพโกะต้นตำรับ สำหรับการเล่นโกะงั้นสินะ?” เหวินเทียนจีนำเอาโทรศัพท์วิเศษออกมา เขายังคงจำได้ว่าตนเองส่งข้อความหาลั่วฉวนเมื่อวานนี้
ลั่วฉวนมีนิสัยรับฟังคำของลูกค้าร้านต้นตำรับไม่มากก็น้อยอยู่เสมอ แต่เหวินเทียนจีกลับต้องประหลาดใจที่ลั่วฉวนตอบรับทำให้เกิดผลลัพธ์รวดเร็วเพียงนี้
“จ้าวตำหนัก ก่อนหน้านี้เคยกล่าวว่าจะจัดงานแข่งขันโกะใช่หรือไม่ขอรับ?” ซือเสวียนเผยยิ้มเอ่ยคำถาม
“ใช่ ก่อนอื่นไปร้านต้นตำรับ ต้องหารือรายละเอียดกับเหยาฮุยเฉินเสียก่อน” เหวินเทียนจีเริ่มคิดอ่านวางแผนการจัดงาน
