ตอนที่ 1161
ลั่วฉวนหยิบสิ่งที่ตกกระทบกับพื้นขึ้นมา จากรูปร่าง คล้ายจะเป็นหน้ากาก
รูปลักษณ์ของมันค่อนไปทางสีดำบริสุทธิ์ กระทั่งว่ากลืนแสง ตำแหน่งดวงตาคล้ายถูกเจาะเป็นรูอย่างเดาสุ่ม
พื้นผิวของมันมีลวดลายสายลมสีแดงเข้ม ออร่าประหลาดและคลุ้มคลั่งปรากฏ มันทำให้ผู้ถือรู้สึกราวกับปรารถนาจะสวมใส่เข้าไป
แน่นอนว่าลั่วฉวนไม่โดนผลกระทบแต่อย่างใด เขาเพียงหยิบหน้ากากขึ้นมา สรุปว่าอัปลักษณ์ และโยนทิ้งเอาไว้ในร้าน
กลิ่นหอมอ่อนของดอกไม้ปรากฏในอากาศลอยไกล เพราะเทศกาลไนการ่าที่ใกล้เข้ามา ทั้งเมืองจึงมีแต่กลิ่นหอมของดอกไม้ปกคลุมผสานกับกลิ่นทะเล
ลั่วฉวนเดินไปตามทาง สองฟากข้างปรากฏสีเขียวสดชื่นของดอกไม้ประดับประดา แต่ละดอกเริ่มเบ่งบานเต็มที่ ท่าทีของเหล่าผู้ใช้ถนนสัญจรต่างเผยความยินดีกันออกมา
แม้ว่าเขาจะเพียงเดินผ่าน แต่ด้วยสภาพแวดล้อมเช่นตอนนี้ มันอดไม่ได้ที่จะทำให้อารมณ์กลับกลายเป็นผ่อนคลาย
ลั่วฉวนไม่ทราบว่าควรไปทำอะไรดี ตอนนี้จึงเพียงเดินเล่นไปเรื่อยรับชมสิ่งแปลกใหม่ด้วยความสนใจ
หลังซื้อหนังสือพิมพ์อ่าน เรียบร้อยแล้วจึงโยนทิ้งถังขยะ เนื้อหาส่วนใหญ่เป็นเรื่องเล็กใหญ่ในเมืองเซ็นน่า ประเด็นสำคัญย่อมไม่พ้นเรื่องเทศกาลไนการ่าที่ใกล้เข้ามา
ยกตัวอย่าง ทางการได้ประกาศรายชื่อผู้แทนจากประเทศทั้งหลายที่เดินทางมายังเซ็นน่า การก่อสร้างที่จัตุรัสเมืองใกล้เสร็จสมบูรณ์แล้ว แน่นอนว่าเขาก็เพียงอ่านไปเรื่อย ไม่มีอะไรที่สนใจเป็นพิเศษ
ขณะเวลาผันผ่านไป ดวงตะวันยามบ่ายค่อยลดเลือนแสง เพราะมุมแสงปรับเปลี่ยน เงาของวัตถุและผู้คนเริ่มลากยาวขึ้น
“โจดี้ ขอน้ำชาถ้วยหนึ่ง” เฮอร์แมนนั่งกับเก้าอี้พลางอ่านตำราวัสดุพิเศษที่อยู่ตรงหน้า รวมถึงกำลังใช้อุปกรณ์เวทมนตร์ทำการบันทึกไปด้วย
“วันนี้ไม่ออกไปไหนหรือ? จำได้ว่างานของท่านชายเออร์ฮาร์ตยังไม่เสร็จเรียบร้อยดี” โจดี้ส่งถ้วยน้ำชาหอมกรุ่นให้
“เขาไม่รีบ ผมก็ไม่รีบ” เฮอร์แมนยิ้มตอบ “ค่ำคืนก่อนเทศกาลไนการ่าเช่นตอนนี้ เขาคงวุ่นวายหัวหมุนอยู่แน่”
“ส่วนตัวแล้วฉันคิดว่าสนใจงานนี้หน่อยจะดีกว่า เหตุการณ์ระเบิดครั้งที่ผ่านมา เพราะมีเรื่องเทศกาลไนการ่าเข้ามาเกี่ยวข้องจึงเงียบไปชั่วคราวได้” โจดี้กล่าวจบแล้วหันกลับ “แต่ก็นะ คุณคงมีแผนการอยู่แล้ว”
เฮอร์แมนที่ยกถ้วยชาขึ้นดื่มและชื่นชมกลิ่น ไม่ช้าก็วางมันลงพลางอ่านหนังสือต่อ แต่แล้วทันใดนี้เองที่ร่างหนึ่งซึ่งดูคุ้นตากลับเดินผ่านประตูหน้าสำนักงานเขาไป
“สำนักงานสร้างฝัน ทำไมวนมาที่นี่อีกแล้ว?” ลั่วฉวนได้เห็นชื่ออันคุ้นเคย ดวงตาต้องหรี่ลงเล็กน้อยเพราะแสงตะวันแยงตา
ก้าวเท้าของเขาไม่ได้หยุดยืนดู แต่เป็นการเดินไปพลางมอง แต่แล้วตอนนี้เองที่เสียงอันคุ้นเคยดังปรากฏจากทางด้านหลัง
“เถ้าแก่”
ลั่วฉวนชะงัก เขาเกิดสงสัยพร้อมประหลาดใจ คำเรียกอันคุ้นเคย หรือจะมีลูกค้าจากร้านต้นตำรับมาถึงเซ็นน่ากันได้แล้ว?
ทว่าเท่าที่เขาทราบ ลูกค้าส่วนใหญ่ในร้านยังคงอยู่ที่หมู่บ้านมือใหม่เช่นออรัน กับอีกเมืองที่อยู่ในเขตภูเขายาม็อก
อีกทั้งระยะทางระหว่างเซ็นน่าและออรันไม่ใช่เล็กน้อย ความเป็นไปได้ที่จะมีลูกค้าต้นตำรับมาถึงที่นี่แทบจะเป็นศูนย์
ด้วยหันกลับมองไป พบว่าเป็นชายหนุ่มอายุราวสามสิบพร้อมรอยยิ้มนุ่มนวลประจำตัว
ดูคุ้นเล็กน้อย ลั่วฉวนครุ่นคิด สุดท้ายค่อยค้นหาต้นตอความคุ้นเคยพบเจอ ที่ร้านกาแฟเมื่อคืนวันก่อน อีกฝ่ายมาพร้อมกับชายสูงอายุ
อีกฝ่ายเดินออกจากสำนักงานสร้างฝัน… หรือก็คือเกี่ยวข้องกับสำนักงานสร้างฝัน รวมถึงค่าใช้จ่ายสำหรับกาแฟที่อีกฝ่ายจ่ายออก น่าจะเป็นนักสืบเฮอร์แมนที่เคยได้ยินชื่อ
ถ้อยคำของเฮอร์แมนเป็นการยืนยันข้อสันนิษฐานของลั่วฉวน “บังเอิญเสียจริง พวกเราได้พบกันอีกครั้ง ครั้งก่อนกระผมลืมแนะนำตัว เฮอร์แมน เป็นเจ้าของสำนักงานสร้างฝันครับ”
“เคยได้ยินชื่อมาบ้าง” ลั่วฉวนพยักหน้ารับ หลังครุ่นคิด เขาตัดสินใจแนะนำตัวเอง “ผมชื่อลั่วฉวน”
เฮอร์แมนเผยท่าทีประหลาดใจ กับตัวตนของลั่วฉวน จนกระทั่งถึงเมื่อครู่นี้เขาแทบไม่ทราบอะไรเลย
ทว่าด้วยเพราะเป็นนักสืบชื่อดังแห่งเซ็นน่า เขาสามารถควบคุมท่าทีตนเองอย่างดีเยี่ยม ความประหลาดใจเผยเพียงพริบตาเท่านั้น “หากคุณพอจะมีเวลา เข้ามานั่งดื่มชากันหน่อยไหมครับ?”
ได้รับคำเชิญ รวมกับเบื่ออยู่พอดี ลั่วฉวนจึงตามเฮอร์แมนเข้าไปยังสำนักงานสร้างฝัน
กลิ่นหอมอ่อนของดอกไม้ปรากฏในอากาศ มันแตกต่างจากที่ด้านนอก เพราะมันคือไม้กระถางที่เบ่งบานตั้งอยู่ภายในสำนักงาน
พื้นไม้มีลวดลายธรรมชาติ เคาน์เตอร์สีน้ำตาลเข้ม รวมกับโซฟาสำหรับต้อนรับแขกที่น่าจะสบาย อีกทั้งยังมีหนังสือเปิดทิ้งเอาไว้พร้อมถ้วยชามีไอกรุ่นออกมา
พื้นที่ส่วนในมีฉากกั้นจึงไม่อาจมองเห็น เครื่องประดับตกแต่งภายในสำนักงานจัดวางไว้อย่างลงตัว นี่คือสัมผัสแรกประทับใจของลั่วฉวนตั้งแต่เข้ามายังสำนักงานสร้างฝัน
“โจดี้ นำชาหอมมาให้… ท่านชายลั่วฉวนแก้วหนึ่ง” เฮอร์แมนคิดไปครู่ก่อนจะกล่าวเสริม “ผมทำเองดีกว่า”
โจดี้หันมองลั่วฉวน นางไม่กล่าวคำใด เพียงแต่พยักหน้ารับและหลบไปหลังฉากกั้น
กล่าวโดยทั่วไปแล้วชาหอมของสำนักงานสร้างฝัน มันคือเอกลักษณ์ที่มีไว้เพื่อนต้อนรับแขก และน้อยคนจะได้ลิ้มลองชาหอมที่เฮอร์แมนเป็นคงชงด้วยตนเอง
ลั่วฉวนไม่ใส่ใจอะไรมาก เพียงแต่เดินตรงไปนั่งที่โซฟา หลังเดินผ่านถนนหลายสายในเซ็นน่า ได้นั่งพักเสียบ้างถือเป็นเรื่องดี
“เถ้าแก่ เหตุใดเมื่อคืนไม่เปิดร้านกาแฟกัน?” พบเห็นลั่วฉวนไม่เปิดฉากสนทนา เฮอร์แมนครุ่นคิดก่อนจะตัดสินใจเอ่ยคำถาม
“เมื่อวาน…” ลั่วฉวนตอบไปอย่างคลุมเครือ “มีเรื่องเล็กน้อย”
แท้จริงแล้วเป็นเพราะช่วงบ่ายเอาแต่ดูการถ่ายทอดสด เพราะอย่างนั้นตอนกลางคืนจึงคิดนอนเร็ว แน่นอนว่าไม่ได้นอนเร็วดังที่ต้องการ
เฮอร์แมนพยักหน้ารับโดยไม่ถามอื่นใดต่อ เขาเข้าใจดีว่าตนเองก็แค่ลูกค้าคนหนึ่งของร้านลั่วฉวน
“หนังสือเล่มนี้คือ?” ลั่วฉวนมองหนังสือที่กางไว้บนโต๊ะ
กระดาษที่ดูแปลก วัสดุราวกับทำจากโลหะ พื้นผิวปรากฏข้อมูลราวกับอักษรรูนโบราณ
ลั่วฉวนอดไม่ได้ที่จะนึกถึงหนังสือวิชาเรียนคณิตศาสตร์ชั้นสูง ในความนึกคิดเขากับเล่มตรงหน้า หลายส่วนคล้ายคลึงกัน อักษรรูนและคำบรรยายทางคณิตศาสตร์ที่ยากเข้าใจ โดยรวมแล้วเป็นหนังสือชวนให้สมองหนักอึ้ง
“หนังสือว่าด้วยเรื่องของการสื่อสารระหว่างเวทมนตร์กับเวทมนตร์ในธรรมชาติ” เฮอร์แมนปิดตำราเผยให้เห็นหน้าปกที่มีชื่อ
เหมือนว่าการเรียนรู้เวทมนตร์ระดับสูงจะเป็นเรื่องชวนให้ปวดหัว ลั่วฉวนคาดการณ์ว่ามันสมควรต้องใช้ความรู้มหาศาลระดับศาสตราจารย์ในมหาวิทยาลัยก็ไม่ปาน
“โอ้” ลั่วฉวนพยักหน้ารับ เขาไม่คิดสนใจเรียนรู้เรื่องเวทมนตร์ ดังนั้นก็เพียงแค่คำถามเพราะเห็นไปเรื่อย
โจดี้เดินเข้ามา ในมือถือชาหอมสองถ้วย กลีบหลากสีลอยปรากฏเหนือตัวน้ำชาในถ้วย
