บทที่ 772 เรื่องไม่ดีเกิดขึ้นอย่างต่อเนื่อง
“บุริศร์!”
นรมนคิดว่าบุริศร์จะทำร้ายนิตา ตะโกนออกไปอย่างช่วยไม่ได้ แต่หลังจากเห็นบุริศร์ลงมือ มีดสั้นเล่มหนึ่งก็ถูกเขารับเอาไว้ทันที
นรมนตกตะลึงเล็กน้อย
นี่มีคนจะฆ่านิตาเหรอ?
นรมนขมวดคิ้วเล็กน้อยทันที รีบคุ้มกันนิตาไว้ด้านหลัง
แววตานิตาก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย
ในขณะนี้ ร่างหนึ่งก็รีบวิ่งออกมา เพราะเร็วจนเกินไป นรมนกับบุริศร์เห็นไม่ชัดว่าอีกฝ่ายคือใคร
เมื่อบุริศร์ตั้งใจจะตามไปแต่นรมนขวางเอาไว้
“ไม่ต้องตามไป ตำรวจจะมาถึงแล้ว ให้ตำรวจจัดการดีกว่า ฉันแจ้งตำรวจแล้ว”
เมื่อนรมนพูดประโยคนี้ออกมา นิตาก็รู้สึกซบเซา แต่ครั้งนี้ไม่ได้ขวางให้นรมนแจ้งตำรวจอีก
เห็นนิตาเป็นแบบนี้ นรมนก็ถอนหายใจ ในที่สุดก็ไม่ได้พูดอะไร สำหรับเรื่องซ้ำเติม เธอรังเกียจที่จะทำ
บุริศร์กลัวว่าจะมีใครออกมาอีก จะเกิดผลเสียกับนรมน จึงไม่ได้ตามไป มองนิตา แล้วมองนรมนอีกครั้ง ถามขึ้นเสียงทุ้ม “คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”
นรมนส่ายหน้า
ไม่นานรถตำรวจก็มาถึง
เมื่อนิตาถูกหามขึ้นรถพยาบาล บุริศร์ก็รับผิดชอบให้ปากคำ
นรมนลังเลอยู่นานมาก ถึงได้หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาเจตต์ เล่าสถานการณ์ของนิตาให้เจตต์ฟัง
ไม่นานเจตต์ก็รีบมา
นิตาถูกเอาตัวไปแล้ว
เห็นทุกอย่างตรงหน้า เลือดสดบนพื้น สีหน้าเจตต์ก็มืดมน
“รู้ไหมว่าใครทำ?”
นรมนส่ายหน้า
“เธอไม่ยอมพูด ฉันก็ไม่ได้สืบ เรื่องนี้คุณจะจัดการยังไงก็แล้วแต่คุณ แต่คุณต้องรับประกันความปลอดภัยของคุณเอง”
“ฉันรู้แล้ว”
เจตต์พยักหน้า
หลังจากบุริศร์และนรมนบันทึกปากคำเสร็จแล้ว ก็ยังเป็นห่วงเจตต์มาก จึงขับรถไปที่โรงพยาบาลทันที
เจตต์นั่งอยู่ประตูห้องฉุกเฉิน ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ เมื่อเห็นนรมนและบุริศร์มา ก็พูดเสียงทุ้ม “พวกคุณกลับไปเถอะ เรื่องนี้ทำให้คุณเดือดร้อน เดี๋ยวฉันจะขอโทษพวกคุณเป็นอย่างดี”
“พูดอะไรน่ะ เราเป็นห่วงคุณนะ เจตต์ ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น คุณอย่าทำเรื่องโง่ๆ นะ คุณต้องจำเอาไว้ คุณน้ายังรอให้คุณกลับไปอยู่”
เจตต์มีอารมณ์อย่างไร นรมนก็รู้ ถึงนิตาคนคนนี้เธอจะไม่ชอบมากๆ แต่เจตต์รู้สึกซาบซึ้งกับนิตา เจตต์ดันเป็นคนที่เห็นแก่มิตรภาพเก่าๆ ให้ความสำคัญกับมิตรสหาย ตอนนี้นิตากลายเป็นแบบนี้ ถึงจะช่วยให้รอดได้แล้ว ก็อาจจะพิการและเป็นอัมพาตอยู่บนเตียงตลอดชีวิต
ผลลัพธ์แบบนี้ นรมนก็ไม่รู้ควรพูดอย่างไร ตอนนี้สิ่งที่เธอกลัวมากที่สุดคือเจตต์จะอารมณ์ร้อน ต้องพยายามหาตัวอย่างสุดชีวิต
นี่เป็นสิ่งที่เธอกังวลมากที่สุด
บุริศร์เห็นเจตต์อารมณ์หดหู่ ก็เดินเข้าไปหนึ่งก้าวยื่นบุหรี่ให้หนึ่งมวนแล้วพูดขึ้น “เรื่องนี้มันไม่ง่ายแบบนั้น ฉันว่าเราต้องสืบสักหน่อย ตอนแรกฉันคิดว่านี่เป็นเรื่องของนาย นายจัดการเองได้ แต่ตอนนี้อีกฝ่ายรังควานชีวิตนรมนอย่างเห็นได้ชัด ฉันไม่สนไม่ได้ เจตต์ ฉันจะบอกนายไว้ก่อน ถ้าฉันสืบเจออะไรบางอย่าง ทำอะไรลงไป นายอย่า……”
“เรื่องนี้ฉันจัดการเอง ฉันมีความคืบหน้านิดหน่อยแล้ว ในปีนั้นก่อนที่พ่อแม่นิตาและชาญจะทำภารกิจร่วมกัน เหมือนจะออกไปพบคนใครสักคน คนคนนี้เป็นใครชาญไม่ยอมบอก แต่ฉันต้องสืบได้แน่”
เจตต์ขัดคำพูดบุริศร์ แววตามีความกริ้วโกรธเล็กน้อย
บุริศร์ตกตะลึงเล็กน้อย จากนั้นก็พยักหน้า
“โอเค เรื่องนี้นายไปสืบ แต่เรื่องที่มีคนโยนของเข้าไปในตระกูลทวีทรัพย์ธาดา ฉันจะสืบให้เต็มที่ว่าใครเป็นคนทำ”
“อืม! พวกคุณกลับไปเถอะ เรื่องนิตาไม่ควรให้พวกคุณมาลำบากด้วยอยู่แล้ว ขอโทษด้วยนะ”
“พูดอะไรน่ะ พี่น้องกันเขาไม่พูดเรื่องพวกนี้หรอก”
บุริศร์ชกเจตต์หนึ่งหมัด จากนั้นก็มองนรมน
นรมนรู้ว่าตอนนี้ตัวเองพูดอะไรไปก็ไม่มีประโยชน์ เธอพูดเสียงทุ้ม “เจตต์ งั้นเรากลับก่อนนะ คุณมีเรื่องอะไรก็โทรหาเรา ทางด้านตำรวจอาจจะมาบันทึกปากคำภายหลัง ถ้านิตาไม่พูด ทางที่ดีคุณก็พยายามโน้มน้าวให้เธอพูด ยังไงเธอก็ยังมีน้องชาย”
“ฉันรู้แล้ว”
เจตต์เหมือนแก่ลงมากในชั่วข้ามคืน
นรมนมีอารมณ์หนักอึ้ง แต่รู้ว่าตอนนี้คำพูดใดๆ ก็ไม่สามารถปลอบเจตต์ได้
เธอและบุริศร์ออกมาจากโรงพยาบาล
หลังจากขึ้นรถ นรมนก็ยังถอนหายใจ
บุริศร์ส่งนมร้อนที่เพิ่งซื้อเมื่อครู่นี้ยื่นให้เธอ
“ดื่มสักหน่อย ให้อุ่นท้อง”
“ซื้อมาตอนไหน? ฉันไม่เห็นเลย”
นรมนรับนมมา มันอุ่น ทำให้เธออารมณ์ดีขึ้นบ้าง
บุริศร์เปิดเครื่องทำความร้อน พูดขึ้นอย่างกังวลเล็กน้อย “คุณน่ะ กล้าออกไปข้างนอกดึกๆ ดื่นๆ โชคดีที่คุณเรียกฉันด้วย ถ้าคุณคนเดียว ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง นิตาก็เหมือนกัน ทำไมยังตามคุณไม่ปล่อยเลย? เจตต์ชอบใครไม่ชอบ ดันไปชอบเธอ ถ้าไม่ใช่เพราะคิดถึงเจตต์ ฉันลงมือกับเธอไปนานแล้ว”
“ฉันรู้ แต่เรื่องนี้ เพราะฉันมองคนไม่ดีเอง และฉันเป็นคนพาพวกเขามาอยู่ด้วยกัน ตอนนี้เจตต์รู้สึกดีกับนิตา แต่นิตาไม่ใช่คนรักของเจตต์ คุณไม่รู้ ฉันรู้สึกผิดจะตายอยู่แล้ว เกิดเรื่องมากมายแบบนี้ อาจจะเป็นผลลัพธ์ที่ฉันเข้าไปจับคู่ซี้ซั้วก็ได้”
นรมนรู้สึกผิดกับเรื่องนี้มานานมาก
“พูดอะไรไร้สาระ คุณแค่ให้โอกาสพวกเขา นิตานิสัยไม่ดี ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ อย่าโทษตัวเองทุกเรื่อง”
บุริศร์รู้ว่าในใจนรมนรู้สึกแย่ จึงต้องเอ่ยปากปลอบโยน
นรมนพยักหน้า ถามขึ้น “เรื่องตระกูลโตเล็กจัดการเรียบร้อยหรือยัง?”
“ใกล้แล้ว ยังต้องใช้เวลาอีกสองสามวัน คุณอยู่ต่ออีกหน่อยนะ”
“ไม่เป็นไร ฉันและลูกๆ อยู่ที่ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาสบายดีมาก แต่ทำไมกานต์ยังไม่กลับมา?”
นรมนคิดถึงลูกชายมากจริงๆ
บุริศร์ลูบหลังมือเธอแล้วพูดขึ้น “ทางด้านกานต์มีฝึกอบรม อาจจะต้องใช้เวลาสักพัก คุณไม่ต้องเป็นห่วงเขา ตอนนี้คนที่ฉันค่อนข้างเป็นห่วงก็คือคุณ คุณว่าใครสามารถเข้าออกตระกูลทวีทรัพย์ธาดาได้อย่างอิสระ แล้วโยนของเข้าไปในห้องคุณได้บ้าง?”
“คนของตระกูลทวีทรัพย์ธาดา”
คำพูดนรมนทำให้บุริศร์ขมวดคิ้วอีกครั้ง
“คุณย้ายกลับมาอยู่ดีกว่านะ”
“ถ้าอีกฝ่ายเฝ้าดูฉันจริงๆ ถึงฉันจะย้ายไปสุดขอบฟ้ามหาสมุทรก็ไม่มีประโยชน์ ไม่ต้องเป็นห่วงนะ มีอาสามและอาเล็กอยู่ด้วย ฉันจะไม่เป็นอะไร ตอนนี้ต้องสืบดูก่อน ในตระกูลทวีทรัพย์ธาดามีใครทำเรื่องแบบนี้กับฉันได้บ้าง เห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายอยากล่อเรา บางทีอาจจะล่อฉันให้มาช่วยนิตาที่ลานฝังกลบขยะ ฉันคิดว่าคนคนนี้น่าจะมีความเกี่ยวข้องกับนิตา งั้นเราสืบจากคนที่เกี่ยวข้องกับนิตาดีกว่า”
คำพูดนรมนเตือนบุริศร์
“ฉันจะให้พฤกษ์ไปสืบ”
“ฉันสืบเองดีกว่า”
คำพูดนรมนทำให้บุริศร์ชะงักไปสักพัก
“คุณสงสัยพฤกษ์เหรอ?”
“เปล่า แค่อยากสืบเอง”
นรมนยิ้มเรียบๆ แต่บุริศร์มองอะไรบางอย่างออกจากรอยยิ้มของเธอ
“พฤกษ์เป็นคนของฉัน เขาไม่ทำแบบนั้นหรอก”
“ฉันไม่ได้บอกว่าเป็นเขา คุณคิดมากไปแล้ว”
นรมนยังคงยิ้ม แต่มันค่อนข้างกระอักกระอ่วนเล็กน้อย
บรรยากาศในรถกระอักกระอ่วนเล็กน้อยไปชั่วขณะหนึ่ง
และในขณะนี้ โทรศัพท์นรมนก็ดังขึ้น
นรมนมองโทรศัพท์ที่โทรมา ไม่คิดว่าเทย่าจะโทรมา
“ใคร?”
บุริศร์เห็นสีหน้านรมนลังเลเล็กน้อย ถามขึ้นอย่างอดไม่ได้
“น้าเทย่า”
นรมนพูดจบก็ถามขึ้นเสียงทุ้ม “ถ้าเธอถามฉันว่ารู้ไหมว่าเจตต์อยู่ที่ไหน ฉันควรตอบว่าไง?”
“คุณก็บอกว่าเจตต์ดื่มเหล้าอยู่บ้านเรา ดื่มไปเยอะมาก คืนนี้พักที่บ้านเรา”
บุริศร์รู้ว่านรมนไม่อยากให้เทย่ากังวล ดังนั้นจึงพูดแบบนี้
นรมนก็เข้าใจความหมายของบุริศร์แน่นอน ยิ้มขณะพูดขึ้น “ใครสอนภรรยาตัวเองให้โกหกเนี่ย?”
“งั้นจะบอกความจริงเหรอ?”
“ช่างเถอะ เอาตามที่คุณพูดดีกว่า”
นรมนพูดจบ ก็ยิ้มขณะเลื่อนเปิดปุ่มรับสาย
“น้าเทย่า มีเรื่องอะไรเหรอ?”
“นรมนอ่า เจตต์อยู่บ้านเธอหรือเปล่า?”
เสียงเทย่าค่อนข้างหอบ
นรมนเหลือบมองบุริศร์ แล้วรีบพูดขึ้น “อยู่บ้านฉันค่ะ แต่เขากับบุริศร์ดื่มกันเยอะมาก คืนนี้พักที่บ้านเรา คุณไม่ต้องรอเขานะคะ”
“ไม่ใช่ ฉันมีเรื่องอยากเจอเขา เธอให้เขากลับมาได้ไหม?”
ดูเหมือนเทย่าจะมีท่าทางกังวลใจ
นรมนมองบุริศร์ ไม่รู้ว่าควรตอบอย่างไรดี
บุริศร์รีบเอาโทรศัพท์มา
“น้าครับ ผมบุริศร์นะ เจตต์ดื่มไปเยอะมาก ตอนนี้หลับอยู่ มีเรื่องอะไรคุณบอกผมดีกว่า ผมจะดูให้”
ได้ยินบุริศร์พูดแบบนี้ เทย่าก็ถอนหายใจก่อนพูดขึ้น “ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร เมื่อกี้ฉันแค่ได้ยินเสียงในบ้าน ตั้งใจจะลงไปดู แต่สะดุดล้ม ตอนนี้ลุกไม่ขึ้น วันนี้คนใช้ในบ้านหลานชายก็เป็นไข้ เธอไม่อยู่ ฉันก็เลยอยากให้เจตต์กลับมาพาฉันไปหาหมอที่โรงพยาบาล อาจจะกระดูกหัก”
สีหน้าบุริศร์เครียดทันที
“น้าครับ คุณอย่าขยับไปไหน ฉันกับนรมนจะไปเดี๋ยวนี้”
“โอเค แต่ถ้าเรียกเจตต์ให้ตื่นได้ ก็เรียกเขาดีกว่า อย่ารบกวนพวกคุณเลย”
เทย่าพูดแบบนี้
บุริศร์รีบพูดขึ้น “เขาตื่นมาก็ขับรถไม่ได้ ให้เราไปดีกว่า คุณรอก่อนนะ เดี๋ยวเราจะถึงแล้ว”
พูดจบ บุริศร์ก็วางสายทันที และทันใดนั้นก็สตาร์ทรถ
“เกิดอะไรขึ้น?”
“น้าเทย่าสะดุดล้มที่บ้าน”
ได้ยินบุริศร์พูดแบบนี้ นรมนก็พูดขึ้นอย่างหดหู่เล็กน้อย “นี่มันเกิดอะไรขึ้น? มีแต่เรื่องไม่ดีเกิดขึ้นไม่หยุด”
“ไปดูก่อนค่อยว่ากันดีกว่า ทางด้านเจตต์ต้องรอนิตาออกมาถึงจะมีผลสรุป ตอนนี้อย่าไปบอกเขา เขาจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง เราไปดูกันก่อน ไปส่งน้าเทย่าที่โรงพยาบาลก่อนค่อยว่ากัน”
“คงต้องเป็นแบบนี้”
นรมนพยักหน้า
บุริศร์มองเธอแล้วพูดขึ้น “ถ้าคุณเหนื่อยก็พักผ่อนสักหน่อย ไม่ก็เดี๋ยวผมไปคนเดียว ไปส่งคุณกลับตระกูลทวีทรัพย์ธาดาก่อน?”
“ไม่ต้อง ไปดูด้วยกันดีกว่า”
ทั้งสองคนบรรลุข้อตกลงกันอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ที่บ้านเจตต์
เมื่อนรมนไปถึง เทย่าก็กำลังจะลุกขึ้นเอง แต่อย่างไรก็ลุกไม่ขึ้น กลับทำให้ตัวเองล้มไปหนักกว่าเดิม
“คุณน้า คุณอย่าขยับ ฉันจะพยุงคุณให้ค่ะ”
ขณะที่นรมนพูดก็วิ่งไปหาเทย่า แต่ยังไม่ทันถึงตัวเทย่า ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกลื่น ราวกับเหยียบอะไรบางอย่าง ร่างล้มลงไปด้านหลังทันที
