บทที่ 779 เพราะรัก จึงได้รับการให้อภัย
“เกิดอะไรขึ้น?”
นรมนเครียดขึ้นมาทันที
เจตต์ให้คนคุ้มครองเทย่าทันที จากนั้นก็มองไปทางห้องฉุกเฉินที่ไฟยังคงเปิดอยู่ พูดขึ้นเสียงทุ้ม “นรมน คุณพาแม่ฉันออกไปก่อน”
“ฉันไม่ไป! ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น ฉันจะอยู่ที่นี่จัดการเรื่องนิตาให้เสร็จก่อน”
ได้ยินเทย่าดื้อรั้นแบบนี้ เจตต์ก็ค่อนข้างหมดคำจะพูด
“แม่ ผมบอกแล้วไง เรื่องนี้แม่ให้ผมจัดการเองไม่ได้เหรอ?”
“ได้ ลูกจัดการเองได้ แต่ลูกต้องสัญญากับแม่ ห้ามแต่งงานกับเธอ เราชดเชยให้เธอหรือช่วยเหลือเธอได้ แต่ห้ามแต่งงานกับเธอ เจตต์ ชีวิตทั้งชีวิตของลูกห้ามอยู่ในน้ำมือผู้หญิงแบบนี้”
เทย่ามีท่าทีเด็ดเดี่ยวอย่างมาก
นรมนเห็นขาสองข้างของเทย่าประคับประคองไม่ค่อยอยู่ จึงอดไม่ได้ที่จะบอกเจตต์ “เท้าของคุณน้าบาดเจ็บรุนแรงมาก”
เจตต์ปวดใจทันที
“แม่ แม่อย่าบังคับผม ผมรู้ดีอยู่แก่ใจ”
“ลูกสัญญากับแม่ ไม่งั้นแม่ไม่ไป!”
เทย่าถือว่ากำลังตื๊อเจตต์
เสียงกรีดร้องด้านนอกยิ่งดังขึ้นเรื่อยๆ
โฬมเห็นว่าเป็นแบบนี้ ก็รีบวิ่งออกไป ไม่นานนักก็กลับมา
“คุณนาย มีคนจะกระโดดตึก ตอนนี้แจ้งตำรวจแล้ว คาดว่าอีกสักพักจะมีสื่อข่าวมาที่นี่ เรารีบไปกันเถอะ ถึงตอนนั้นกลัวว่าจะเกิดปัญหาโดยไม่จำเป็น”
นรมนพอใจอย่างมากกับประสิทธิภาพในการทำงานของโฬม เธอมองเจตต์แล้วพูดขึ้น “รีบแสดงจุดยืนของคุณซะ! ว่าจะเอายังไง? สถานะของคุณน้า ถ้าผู้สื่อข่าวจับได้ ไม่รู้ว่าถึงตอนนั้นจะเขียนซี้ซั้วยังไงบ้าง”เจตต์มองนรมน แล้วมองเทย่าอีกครั้ง สุดท้ายก็พูดเสียงทุ้ม “ได้ ผมสัญญาว่าจะไม่แต่งงานกับเธอ โอเคแล้วใช่ไหม?”
“ลูกพูดแล้วนะ เจตต์ ลูกห้ามหลอกแม่ ถ้าลูกกล้าแต่งงานกับเธอ หรือตกลงแต่งงานกับเธอ แม่จะออกไปให้รถชนตายเลย!”
“แม่ แม่อย่าพูดอะไรไร้สาระได้ไหม? รีบไปซะ!”
สีหน้าเจตต์มืดมนทันที
นรมนก็ตกใจหวาดกลัวเล็กน้อยเช่นกัน
“คุณน้า ห้ามพูดเล่นแบบนี้นะคะ”
เทย่ามองเจตต์อย่างยืนหยัดแล้วพูดขึ้น “ลูกสัญญากับแม่ไหม? ถ้าลูกกล้าหลอกแม่ แม่จะมีจุดจบแบบนี้จริงๆ”
“ผมสัญญา ผมสัญญาแล้วแม่ยังไม่โอเคอีกเหรอ?”
เจตต์จำเป็นต้องประนีประนอม
เทย่าเห็นเจตต์ตกลงแล้ว ถึงได้ตามนรมนออกไป
นรมนพูดกับเจตต์ว่า “เรื่องทางนี้ถ้าจัดการเสร็จแล้วมาบ้านฉันนะ ฉันมีเรื่องจะคุยกับคุณ”
“โอเค”
เจตต์มองนรมน ด้วยสีหน้าซับซ้อน
“แม่ฉันรบกวนคุณดูแลด้วย”
“ไม่ต้องเป็นห่วง นี่ก็เป็นน้าเล็กแท้ๆ ของฉัน”
นรมนรับเทย่ามา ประคองเธอเดินกะเผลกออกไปจากห้องฉุกเฉิน
ภายใต้การคุ้มกันของโฬม พวกนรมนก็ออกมาจากโรงพยาบาล แต่ตอนออกไปก็พบกับผู้สื่อข่าวจำนวนมาก ถ้าไม่ใช่เพราะโฬมฉลาด คาดว่านรมนกับเทย่าจะติดอยู่ด้านใน
หลังจากขึ้นรถมา เทย่าก็ดูเหมือนเสียใจเล็กน้อย
นรมนวางเท้าเธอไว้บนตักของตัวเองแล้วนวดเบาๆ
“คุณน้า ขอโทษนะคะ”
“อย่าพูดเลย ฉันรู้ว่าเธอเชื่อใจเจตต์ก็เลยบอกเขา แต่นรมน บางครั้งน่ะ ฉันในฐานะแม่ก็ต้องปกป้องเขา โดยเฉพาะเรื่องเส้นทางความรู้สึก ฉันไม่อยากให้ลูกชายฉันได้รับบาดเจ็บ”
การแสดงออกของเทย่าค่อนข้างเศร้าโศก
“ฉันรู้ค่ะ คุณน้า ฉันก็เป็นแม่คนหนึ่งเหมือนกัน บางทีในอนาคตกานต์เติบโตแล้ว ฉันก็คงเป็นห่วงการเลือกของเขาเหมือนกับคุณ แต่ฉันก็รู้สึกว่าสำหรับเจตต์และนิตา พวกเราเป็นคนนอกตั้งแต่ต้นจนจบ ความรู้สึกระหว่างพวกเขาจำเป็นต้องให้พวกเขาแก้ไขปัญหากันเองจริงๆ”
คำพูดนรมน ครั้งนี้เทย่าไม่ได้คัดค้านอะไร
“นรมน ฉันเหนื่อยมากแล้ว ขอหลับสักพักก่อนนะ ถึงแล้วเรียกฉันด้วย”
เห็นได้ชัดว่า เทย่าไม่อยากพูดเรื่องนี้อีกต่อไป
นรมนก็ไม่อยากทำให้หงุดหงิด พยักหน้า และจบบทสนทนากับเทย่า
ไม่นานรถก็ขับมาถึงคฤหาสน์หลังเก่าตระกูลโตเล็ก
นรมนให้คนอุ้มเทย่าออกมา ส่วนตัวเองก็โทรหาแพทย์ประจำครอบครัว ให้มาดูเท้าที่ได้รับบาดเจ็บของเทย่าอีกครั้ง
แพทย์ประจำครอบครัวให้ยาแล้วจากไป
ตั้งแต่ต้นจนจบ เทย่ายังไม่ได้ตื่นเลย
เห็นท่าทางเหนื่อยล้าของเทย่า นรมนก็ไม่อยากเรียกเธอ แต่ในใจนึกถึงบทสนทนาของธัญญาและชณะพล ก็รู้สึกค่อนข้างกังวลอย่างอดไม่ได้
เธอโทรหาโพนี่
โพนี่ก็มาอย่างรวดเร็ว
นรมนเล่าเรื่องที่ตัวเองได้ยินกับโพนี่
โพนี่ฉวยโอกาสที่เทย่าหลับอยู่ เจาะเลือดเธอมานิดหน่อย
“นรมน การทดสอบนี้อาจจะต้องใช้เวลาหนึ่งวัน พรุ่งนี้ฉันถึงเอาผลมาให้คุณได้”
โพนี่เก็บเลือดไว้เรียบร้อย
นรมนรีบพูดขึ้น “ไม่เป็นไร แค่มีผลลัพธ์ก็พอ ฉันแค่อยากรู้ว่าในร่างกายคุณน้ามีคนวางยาพิษจริงๆ หรือเปล่า”
“โอเค คุณไม่ต้องเป็นห่วงนะ ฉันจะให้ผลลัพธ์คุณให้เร็วที่สุด”
โพนี่ไปแล้ว
นรมนพูดกับโฬมว่า “ตอนนี้นายรีบไปสถานพักฟื้นแล้วพาพยาบาลพิเศษคนนั้นของคุณน้าไปยังที่ที่ปลอดภัย และต้องรับประกันความปลอดภัยของผู้หญิงคนนั้น”
“ครับ”
โฬมก็ออกไปแล้วเช่นกัน
ความปลอดภัยของคฤหาสน์หลังเก่าตระกูลโตเล็กนั้นก็ยังรับประกันได้
หลังจากนรมนจัดการเรื่องทั้งหมดแล้วก็นึกขึ้นมาได้ ช่วงนี้ตัวเองอาศัยที่ตระกูลทวีทรัพย์ธาดา ตอนนี้ตัวเองออกมาเป็นเวลานานมากแล้ว และยังไม่ได้โทรหาที่บ้าน ดูเหมือนตอนเที่ยงก็ยังกลับไปไม่ได้
เธอโทรหาธรรศ
“อาสาม วันนี้มีธุระนิดหน่อย ตอนเที่ยงกลับไปไม่ได้ พวกคุณกินข้าวกันได้เลยไม่ต้องรอฉัน พวกเด็กๆ รบกวนพวกคุณช่วยดูแลหน่อยนะคะ”
“พูดอะไรโง่ๆ รบกวนช่วยดูแลอะไรกัน มันควรทำอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ? เธออยู่ที่ไหน? ไม่กลับมากินข้าวเหรอ?”
ธรรศไม่อยากให้ตัวเองกลายเป็นอาใหญ่ขี้บ่น หรือไม่ก็กลายเป็นคนอารมณ์แปรปรวน แต่บางครั้งเขาก็อดไม่ได้ที่จะตัวของตัวเองจริงๆ
โชคดีที่นรมนไม่เบื่อหน่ายกับความเป็นห่วงนี้
เธอยิ้มขณะพูดขึ้น “ฉันอยู่ที่คฤหาสน์หลังเก่าตระกูลโตเล็ก วันนี้มีเรื่องนิดหน่อยต้องจัดการกับบุริศร์ ตอนเที่ยงเลยกลับไปไม่ได้”“อ่อ อยู่กับบุริศร์เหรอ งั้นก็ไม่เป็นไร สองสามวันนี้ฉันเห็นเธอวาดรูปทุกวัน กลัวว่าสมองเธอจะเหนื่อยล้า เธอผ่อนคลายให้เต็มที่นะ พวกเด็กๆ เธอไม่ต้องเป็นห่วง ตอนกลางคืนถ้าจะกลับมากินข้าวกับบุริศร์ ก็บอกฉันล่วงหน้าด้วย”
“โอเคค่ะ อาสาม งั้นฉันวางสายก่อนนะ”
นรมนพูดจบก็วางสายไป
มุมปากเธอยิ้มเล็กน้อย
ถึงแม้ธรรศจะขี้บ่นไปหน่อย และไม่ค่อยเหมือนกับธรณี แต่นรมนก็ชอบเขามาก
ความรู้สึกที่ถูกคนห่วงใย โดยเฉพาะความรู้สึกถูกญาติตัวเองบ่นด้วยความเป็นห่วงมันช่างดีจริงๆ
เธออดไม่ได้ที่จะนึกถึงคิม
และไม่รู้ว่าตอนนี้คิมเป็นอย่างไรบ้าง
นรมนโทรหาคิม น่าเสียดายที่ยังคงอยู่ในสถานะปิดเครื่อง
เธอค่อนข้างไม่สบายใจ
คงไม่เกิดอะไรขึ้นจริงๆ หรอกมั้ง?
ในใจนรมนกระวนกระวาย คิดสักพัก ก็โทรหากิมจิ ถึงเธอจะไม่อยากติดต่อกับกิมจิก็ตาม
ได้รับสายนรมน กิมจิก็ตื่นเต้นไปทั้งร่าง
“คุณนาย คุณตามหาผมเหรอ?”
“ใช่ ฉันอยากไหว้วานให้นายช่วยฉันตามหาคนคนหนึ่งหน่อย”
เสียงนรมนค่อนข้างเฉยเมย แต่มันเป็นเรื่องเล็กน้อยสำหรับกิมจิ แค่นรมนต้องการเขา เขาก็พึงพอใจมากแล้ว
“คุณนายพูดได้เลย”
“ช่วงนี้โทรศัพท์แม่ฉันโทรไม่ติดตลอดเลย ฉันอยากให้นายใช้อำนาจอาณาจักรรัตติกาลช่วยสืบหน่อย คิมแม่ของฉันเกิดเรื่องอะไรหรือเปล่า”
ได้ยินนรมนพูดเกรงใจแบบนี้ กิมจิก็รู้สึกแย่มาก
“คุณนาย ทั้งอาณาจักรรัตติกาลเป็นของคุณทั้งหมด อย่าว่าแต่เรื่องไหว้วานเลย ถ้าคุณรู้สึกฉันขวางหูขวางตา ก็สามารถไล่ฉันออกไปจากอาณาจักรรัตติกาลได้เลย คุณให้คนที่คุณไว้วางใจเข้าช่วยคุณจัดการได้เลย ฉันไม่มีปัญหา”
คำพูดกิมจิทำให้นรมนส่ายหน้าพูดขึ้น “นายดูแลอาณาจักรรัตติกาลมาหลายปี ฉันเอากลับมาไม่ได้หรอก นายเก็บเอาไว้เถอะ”
“คุณนาย ฉันรู้ว่าคุณยังไม่ให้อภัยฉันแน่ๆ ฉันก็รู้ ว่าครั้งหนึ่งตัวเองเคยทำอะไรลงไป แต่อาณาจักรรัตติกาลเป็นอำนาจของตระกูลโตเล็กจริงๆ ไม่ควรเป็นของฉันคนเดียว ถ้าคุณรู้สึกฉันอยู่ที่นี่แล้วไม่สบายใจจริงๆ ฉันไปก็ได้ ไม่ว่าจะพูดยังไง ฉันก็หวังว่าคุณจะได้รับการปกป้องดูแลที่ดีที่สุด”
“กิมจิ บางเรื่องถ้าทำลงไปแล้ว มันก็เหมือนกระจกแตกร้าว ถึงจะติดมันขึ้นมาใหม่ รอยร้าวนั้นก็ยังอยู่ ไม่มีทางกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้ ฉันบอกไม่ได้ว่าให้อภัยหรือไม่ให้อภัยนาย ฉันทำได้แค่พูดว่าเรากลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้แล้ว”
คำพูดนรมนทำให้กิมจิรู้สึกแตกสลาย
“ทำไมล่ะ? ทำไมกลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้ล่ะ? ประธานบุริศร์กับคุณก็เคยมีเรื่องเข้าใจผิดกันมากมาย คุณคิดด้วยซ้ำว่าเขาอยากเผาคุณให้ตาย ทำไมคุณยังให้อภัยเขาได้? แต่ฉันแค่ยืนผิดฝั่งตอนที่ต้องเลือกข้างเท่านั้น มันเลวร้ายมากเลยเหรอ? ไม่สามารถให้อภัยฉันได้ตลอดชีวิตเลยเหรอ? คุณนาย คุณทำแบบนี้มันไม่ยุติธรรมกับฉัน!”
ได้ยินคำพูดกิมจิ นรมนรู้สึกว่าตัวเองไม่มีอะไรจะพูดจริงๆ
เธอพูด “กิมจิ โลกใบนี้มีแค่บุริศร์คนเดียว และฉันก็รักแค่เขา เพราะความรัก ฉันสามารถให้อภัยความผิดใดๆ ของเขาได้ แน่นอนว่าจำเป็นจะต้องห้ามแตะต้องส่วนสำคัญที่สุดของฉัน นายเข้าใจความหมายฉันไหม?”
กิมจิตกตะลึงทันที
“คุณหมายความว่า เพราะรัก ก็เลยได้รับการให้อภัย ที่คุณให้อภัยฉันไม่ได้ ก็เพราะไม่ได้รักฉันใช่ไหม?”
“นายเข้าใจความรักยังไงก็แล้วแต่นาย เรื่องที่ฉันไหว้วานนาย นายช่วยได้ก็ช่วย ถ้าไม่ได้ฉันก็จะหาคนอื่นมาช่วย”
นรมนพูดจบก็จะวางสายไป แต่กิมจิเรียกเอาไว้
“ฉันช่วย ไม่ว่ายังไง คุณก็เป็นนายหญิงของฉัน ไม่ว่าคุณจะให้อภัยฉันหรือไม่ ฉันก็จะบริการคุณ! ตั้งแต่วันที่คุณเป็นนายหญิง คุณก็เป็นพระเจ้าของฉันแล้ว หลังจากทำเรื่องนี้สำเร็จ ฉันจะออกไปจากอาณาจักรรัตติกาล ถึงตอนนั้นฉันจะส่งมอบอาณาจักรรัตติกาลให้คุณทั้งหมด”
พูดจบ กิมจิก็วางสายทันที
ได้ยินเสียงสัญญาณโทรศัพท์ นรมนก็เศร้าในชั่วขณะหนึ่ง
ครั้งหนึ่งเธอได้เป็นเพื่อนกับกิมจิด้วยความจริงใจ น่าเสียดายที่เขาไม่ได้หวงแหนมัน
ความรู้สึกโดนเพื่อนทรยศหักหลังมันไม่ดีมากๆ มันแย่มาก และเธอไม่อยากเจอแบบนี้อีกครั้ง
หลังจากไม่คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้แล้ว นรมนก็นึกขึ้นได้ว่าตัวเองยังไม่โทรหาบุริศร์เลย และไม่รู้ด้วยว่าเขาตามหาเบญจมินทร์เจอหรือยัง พบเจออันตรายใดๆ หรือไม่ขณะที่คิดแบบนี้ นรมนก็หยิบโทรศัพท์ออกมา ตั้งใจจะส่งข้อความหาบุริศร์ ก็พบว่าโทรศัพท์ตัวเองมีข้อความหนึ่งเข้ามาตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้เมื่อเธอเปิดข้อความ สีหน้าเธอก็เปลี่ยนไป
