บทที่ 773 หล่อนเป็นญาติเพียงคนเดียวของฉันบนโลกนี้
“โอ๊ยๆๆ!”
นรมนต้องการควบคุมร่างกาย แต่อย่างไรก็ควบคุมไม่อยู่
ขณะที่เธอจะล้มลงไป บุริศร์ที่อยู่ด้านหลังก็พยุงเธอได้ทันเวลา
“เกิดอะไรขึ้น?”
“คุณอย่าเข้ามา ข้างล่างนี้มันลื่นมาก เหมือนเป็นน้ำมัน”
นรมนเห็นบุริศร์จะเหยียบเข้ามาก็รีบเอ่ยปาก
บุริศร์ขมวดคิ้วเล็กน้อย
“คืออะไรนะ?”
“น้ำมัน”
ในที่สุดนรมนก็มั่นใจ
เธอค่อยๆ ย่อตัวลงภายใต้การพยุงของบุริศร์ จากนั้นก็ใช้นิ้วเช็ด แล้วยื่นไปตรงหน้าบุริศร์
บุริศร์ดมมันเบาๆ จากนั้นก็ยิ่งขมวดคิ้วแน่นขึ้น
“มีคนตั้งใจทำมันเหรอ?”
“ไม่น่าจะบังเอิญนะ ที่นี่เป็นบันไดตรงทางเดิน ไม่น่าทำน้ำมันอาหารหกที่นี่ได้ เว้นแต่จะมีคนทำขึ้น”
นรมนมองเทย่าที่อยู่ไม่ไกล เธอนั่งอยู่บนพื้นอย่างนั้น มองนรมนอย่างค่อนข้างหมดหนทาง หลังจากได้ยินคำพูดนรมน ก็ตกตะลึงอย่างอดไม่ได้
“ที่บ้านมีฉัน เจตต์แล้วก็แม่บ้านสามคน วันนี้แม่บ้านของเราลาหยุด”
“น้าเทย่า ฉันจะพาคุณไปส่งโรงพยาบาลก่อนนะ”
นรมนพยักหน้าให้บุริศร์ บุริศร์ออกไปหาทรายนิดหน่อยมาเทบนบันได ทำให้นรมนพาเทย่าออกมาได้อย่างราบรื่น
ทั้งร่างเทย่าเต็มไปด้วยน้ำมัน
นรมนไม่มีทางเลือก ทำได้แค่ให้บุริศร์ไปซื้อเสื้อผ้ามาหนึ่งชุดให้เธอเปลี่ยน จากนั้นก็ไปโรงพยาบาล
เทย่ากระดูกหักเล็กน้อย เพราะอายุมากแล้ว เป็นโรคกระดูกพรุน ต้องอยู่โรงพยาบาลเพื่อสังเกตอาการ
นรมนอยู่ต่อเป็นเพื่อนเธอ
บุริศร์พูดเสียงทุ้ม “น้าเทย่า รู้ที่อยู่ของแม่บ้านของน้าไหม?”
“รู้”
เทย่ารีบให้ที่อยู่ของแม่บ้านกับบุริศร์ไป
นรมนรู้แล้วว่าบุริศร์จะทำอะไร
เธอพูดเสียงทุ้ม “ระวังหน่อยนะ มีอะไรก็โทรหาฉันได้ตลอด”
“รู้แล้ว ลำบากคุณเลย”
“ไม่เป็นไร”
ทั้งคู่ยิ้ม จากนั้นบุริศร์ก็ออกไป
เทย่าเห็นท่าทางหวานปานน้ำผึ้งระหว่างสองสามีภรรยา ก็ถอนหายใจอย่างอดไม่ได้แล้วพูดขึ้น “ฉันอยากให้เธอเป็นลูกสะใภ้บ้านเราได้จริงๆ แต่ตอนนี้เห็นแบบนี้แล้วดูท่าจะเป็นไปไม่ได้”
นรมนยิ้มขณะพูดขึ้น “น้าเทย่า ฉันกับเจตต์เป็นพี่น้องกันค่ะ”
“ไร้สาระ มีที่ไหนผู้หญิงกับผู้ชายเป็นพี่น้องกัน? ระหว่างชายหญิงน่ะ เป็นไปไม่ได้ที่จะมีมิตรภาพที่บริสุทธิ์ นรมน ฉันรู้ว่าเธอเป็นเด็กดี แค่เจตต์ของเราไม่โชคดี”
เทย่ายิ่งรู้สึกเสียใจมากขึ้น
นรมนรีบพูดขึ้น “น้าเทย่า เจตต์จะต้องเจอคนรักของตัวเองแน่นอนค่ะ”
“เขาอะนะ? หามาตั้งนาน แต่หาได้นิตากลับมา? ฉันไม่รู้ว่าเด็กผู้หญิงคนนั้นมีเสน่ห์อะไรดึงดูดเจตต์ แต่ไม่กี่วันนี้เจตต์ต้องหัวใจแตกสลายเพราะเรื่องเธอจริงๆ ฉันอยากให้ลูกชายฉันมีความสุข แต่ฉันไม่อยากให้ลูกชายฉันเจ็บปวดในความรัก น่าเสียดายที่เหมือนหลายๆ เรื่องมันจะอยู่เหนือการควบคุมของฉัน”
เทย่าถอนหายใจอีกครั้ง แล้วจับมือนรมนพูดขึ้น “ฉันให้เธอเป็นลูกบุญธรรมได้ไหม?”
นรมนชะงักไป และปฏิเสธได้ยาก ทำได้แค่พูดขึ้น “เรื่องนี้ฉันต้องกลับไปถามแม่ฉันก่อนค่ะ”
“แม่เธอเหรอ? จริงสิ ฉันแค่ได้ยินเจตต์บอกว่าเธอเป็นลูกสาวตระกูลทวีทรัพย์ธาดา แต่ทำไมเธอนามสกุลธนาศักดิ์ธนล่ะ? ฉันก็ไม่ได้ถามให้รู้เรื่อง เจตต์ก็ไม่ยอมพูดให้ฉันฟัง ถ้าเธอสะดวกล่ะก็พูดให้ฉันฟังหน่อยได้ไหม? แน่นอนว่าถ้าเธอไม่อยากก็ไม่เป็นไร”
สำหรับประวัติชีวิตนรมน เทย่านั้นสงสัยมาก
นรมนยิ้มขณะพูดขึ้น “ไม่มีอะไรที่พูดไม่ได้”
จากนั้นเธอก็เล่าเรื่องคิมและชินทรอีกครั้ง และเล่าเรื่องทั้งหมดในช่วงแรกที่พ่อแม่ตระกูลธนาศักดิ์ธนถูกคิมวางแผนรายงานเรื่องเด็กผิดพลาด
ดวงตาเทย่าก็หรี่ลงทันที
“แม่แท้ๆ ของเธอชื่ออะไร?”
“คิมค่ะ”
นรมนค่อนข้างงุนงง แต่ก็ตอบไป
“เธอมีรูปหล่อนไหม?”
ถึงไม่รู้ว่าเทย่าจะเอารูปคิมไปทำไม แต่นรมนก็พยักหน้า
“อืม มีค่ะ ฉันขอหาสักครู่”
เธอหยิบโทรศัพท์ออกมา หารูปภาพหมู่กับคิมเพียงใบเดียวในอัลบั้มรูปยื่นให้
“นี่คือคิมแม่ฉันค่ะ”
เมื่อเธอส่งโทรศัพท์ให้เทย่า ดวงตาเทย่าก็เปียกชื้นทันที น้ำตาร้อนผ่าวไหลออกมาหลังจากนั้นไม่นาน
“น้าเทย่า คุณเป็นอะไรคะ?”
นรมนตกใจมาก
แค่รูปเดียวเท่านั้น ทำไมถึงร้องไห้?
เทย่ามองรูปภาพ แล้วมองนรมนอีกครั้ง พูดขึ้นเสียงทุ้ม “เธอกับแม่เธอหน้าไม่เหมือนกันเลยเนอะ”
“อ๋อ คืองี้ค่ะ ห้าปีก่อนฉันประสบเพลิงไหม้ หน้าเสียโฉม หน้าในตอนนี้คือศัลยกรรมในภายหลังค่ะ”
นรมนต้องเล่าเรื่องนี้ออกมา
เธอคือแม่ของเจตต์ คงไม่ใช่คนเลวอะไร นรมนเลยไม่ได้ป้องกันใดๆ
เทย่าได้ยินเธอพูดแบบนี้ ก็ร้องไห้หนักขึ้น
“มิน่าล่ะ ไม่แปลกใจที่ครั้งแรกที่ฉันเห็นเธอก็รู้สึกคุ้นเคย”
“น้าเทย่า นี่น้าเป็นอะไรคะ?”
เทย่าร้องไห้จนนรมนงงไปหมดแล้ว
เทย่ากอดนรมนทันที ร้องไห้ขณะพูดขึ้น “นรมน ฉันเป็นน้าเล็กของเธอ น้าเล็กแท้ๆ ของเธอ คิมเป็นพี่สาวฉัน พี่สาวแท้ๆ ของฉันน่ะ!”
“ว่าไงนะคะ?”
ทั้งร่างนรมนตกตะลึง
เทย่าร้องไห้ขณะพูดขึ้น “เราสองพี่น้องคนหนึ่งใช้นามสกุลพ่อ คนหนึ่งใช้นามสกุลแม่ ตอนฉันเจ็ดขวบ พ่อแม่ฉันหย่ากัน ฉันออกไปจากบ้านกับแม่ แล้วแม่ฉันแต่งงานใหม่ พ่อเอาตัวพี่สาวย้ายไปด้วย ต่อมาฉันก็ไม่ได้ข่าวคราวพวกเขาอีกเลย ตอนฉันอยู่มหาวิทยาลัย ก็ไม่คิดว่าฉันจะสอบเข้ามหาวิทยาลัยเดียวกับพี่สาว ตอนนั้นฉันดีใจมากจริงๆ ในที่สุดฉันก็เจอพี่สาวแท้ๆ แล้ว แต่เรื่องนี้พ่อฉันรู้เข้า ก็ไม่รู้ทำไมเขาไม่ชอบฉัน ยิ่งไม่ยอมให้พี่สาวฉันอยู่กับฉัน เขาเลยใช้ความสัมพันธ์ในมือ บีบบังคับแม่ฉันให้ย้ายโรงเรียนฉัน และไม่อนุญาตให้ฉันเจอพี่สาวอีก ตอนนั้นเรายังถ่ายรูปด้วยกัน เธอรอแป๊บ ฉันจะหาให้เธอ”
พูดจบ เทย่าคว้าโทรศัพท์ขึ้นมา ทันใดนั้นก็หยุดกะทันหัน
“ไม่ใช่สิ ไม่ใช่โทรศัพท์เครื่องนี้ โทรศัพท์เครื่องเก่าอยู่ที่บ้านฉัน ฉันเก็บมันไว้ตลอด ฉันคิดว่าชีวิตนี้คงไม่มีโอกาสได้เจอพี่สาวอีกแล้ว ไม่คิดเลยว่าจะมาเจอเธอ นี่เป็นไปตามประสงค์ของพระเจ้าหรือเปล่านะ? แล้วแม่เธอล่ะ? ตอนนี้แม่เธออยู่ที่ไหน?”
เทย่าจับมือนรมนไว้แน่นแล้วถามอย่างกังวล
ตอนนี้สมองนรมนสับสนวุ่นวายอย่างสมบูรณ์
นี่มันอะไรกันเนี่ย?
แม่ของเจตต์คือน้าเล็กของเธอ นั่นหมายความว่าระหว่างเธอกับเจตต์คือเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน?
นรมนตกใจเหงื่อแตกไปทั้งร่างทันที
โชคดีที่ระหว่างตัวเองกับเจตต์ไม่ได้รักกัน ไม่อย่างนั้นคงวุ่นวายแน่นอน
เห็นนรมนตะลึงอย่างสมบูรณ์ เทย่าก็จับมือเธอแล้วพูดขึ้น “นรมน ฉันรู้ว่าเธอเข้าใจยากมาก สิ่งที่ฉันพูดเป็นความจริงทั้งหมด ถ้าเธอไม่เชื่อ เรามาตรวจดีเอ็นเอกันได้”
“ไม่ๆๆ ไม่ต้องค่ะ น้าเทย่า ฉันแค่ตกใจมากๆ”
นรมนรีบปฏิเสธ
ระหว่างเธอกับน้าหลินเป็นแค่ความสัมพันธ์ทางสายเลือดหนึ่งส่วนสี่เท่านั้น ถึงจะตรวจดีเอ็นเอ ก็คล้ายคลึงกันแค่ยี่สิบห้าเปอร์เซ็นต์เท่านั้น เธอไม่อยากยืนยันอะไรเพราะเหตุนี้
เทย่ามองเธอ ร้องไห้ขณะพูดขึ้น “ฉันตามหาพี่สาวมาตั้งหลายปี ตอนนั้นแค่ได้ยินว่าเธอรักกับชินทร แต่ต่อมาก็เลิกกัน และไม่ได้ข่าวอีกเลย บางทีพ่อฉันอาจจะปิดข่าว บางทีอาจจะเพราะเหตุผลอื่น ฉันคิดมาตลอดว่าชาตินี้จะไม่ได้เจอหล่อนอีกแล้ว ตอนนั้นแต่งงานกับพรรษา ฉันก็อยากใช้ความสัมพันธ์ของตระกูลรัตติกรวรกุลตามหาพี่สาว ยังไงแล้วหลังจากแม่ฉันเสียชีวิตไป หล่อนเป็นญาติเพียงคนเดียวของฉันบนโลกนี้ นรมน แม่ของเธอตอนนี้อยู่ที่ไหน?”
เห็นแววตาคาดหวังของเทย่า นรมนก็รู้สึกผิดเล็กน้อย
เธอส่ายหน้าพูดขึ้น “ฉันไม่รู้ แม่ฉันออกเดินทางท่องเที่ยว ตอนนี้อยู่ที่ไหน ฉันไม่รู้จริงๆ ค่ะ”
เธอเล่าเรื่องตัวเองและลูกสาวอีกคนของคิมอีกครั้ง
เทย่าฟังเรื่องเหล่านี้จบ ก็เสียใจเล็กน้อยอย่างอดไม่ได้
“ที่แท้เธอก็ผ่านอะไรมาเยอะมาก คนที่น่าสงสารที่สุดก็คือแม่เธอ ทำไมชีวิตนี้ลำบากขนาดนี้? ฉันคิดมาตลอดว่าพี่สาวตามพ่อไป อยู่ในตระกูลผู้บริหารของนักการทูต ถือว่าเป็นเด็กในครอบครัวร่ำรวย มีชีวิตที่มีความสุขมากกว่าฉัน ไม่คิดเลยว่าชีวิตหล่อนจะลำบากแบบนี้ นรมน เธอมีเบอร์ของแม่เธอไหม? ฉันอยากโทรหาหล่อน ถ้าหล่อนรู้ว่าฉันอยู่ในเมืองชลธี ไม่รู้ว่าจะดีใจไหม ก็ต้องโทษฉันเหมือนกัน กลายเป็นบ้ามาครึ่งชีวิตเพราะถูกพรรษานอกใจ พลาดไปหลายเรื่องและหลายคน ฉันพลาดการเติบโตของเจตต์ และพลาดการตามหาพี่สาวญาติเพียงคนเดียวของฉัน ฉันช่าง……”
“น้าเทย่า คุณอย่าพูดแบบนี้เลยนะคะ แม่ฉันไม่โทษคุณหรอก”
นรมนรีบปลอบเทย่า
เมื่อเธอพูดแบบนี้ นรมนก็ไม่รู้ว่าจะมีผลกระทบในใจตนหรือไม่ รู้สึกจริงๆ ว่าเทย่ามีบางส่วนหน้าตาคล้ายกับคิม
เธอดีใจมาก ตัวเองมีญาติเพิ่มอีกคน แต่รู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย ถ้าเจตต์รู้ว่าตัวเองกับเขาเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน ไม่รู้ว่าจะทำหน้าอย่างไร
เทย่าดึงนรมนมาแล้วพูดคุยอีกสักพัก สุดท้ายแล้วเธอก็แก่ชรา รู้สึกเหนื่อยนิดหน่อย
เห็นท่าทางเธอเหนื่อย นรมนก็เอาเบอร์โทรศัพท์คิมให้กับเทย่า น่าเสียดายที่เทย่าและนรมนโทรไปไม่ติด ทางนั้นปิดเครื่องตลอดเวลา
“นรมน เธอว่าแม่เธอจะไม่เป็นอะไรใช่ไหม? หล่อนตัวคนเดียว เส้นทางมีคนเลวมากมาย จะ……”
“ไม่หรอกค่ะ”
นรมนรีบขัดคำพูดเทย่า แต่ในใจก็ไม่ได้สงบนิ่งเท่าไรนัก
ไม่รู้ทำไม ทันใดนั้นเธอก็นึกถึงตอนเจอมิลินที่ยูนนาน
ทำไมถึงนึกถึงเธอนะ?
เธอกับคิมก็ไม่ได้เกี่ยวข้องกัน
นรมนรีบส่ายหน้า โยนความคิดไร้สาระออกไปจากสมอง
เทย่าเห็นเธออารมณ์ไม่ดี ก็รีบถามขึ้น “นรมน เธอเป็นอะไร? ไม่ค่อยสบายหรือเปล่า?”
“ฉันไม่เป็นไรค่ะ”
นรมนยิ้มเรียบๆ
“เธอไม่ต้องมาอยู่เป็นเพื่อนฉัน ฉันรู้ เพราะเรื่องฉันกับเจตต์ เธอกับบุริศร์ต้องใช้เวลาและความคิดไปไม่น้อย วันนี้ก็รบกวนเธอด้วย ถ้าเธอเหนื่อยก็กลับไปพักผ่อนเถอะ ฉันไม่เป็นไร ชินกับการนอนโรงพยาบาลแล้ว ฉันเรียกพยาบาลเองได้”
คำพูดเทย่าทำให้นรมนปวดใจเล็กน้อย
“น้าเทย่า ฉันไม่เป็นไรค่ะ อยู่ที่นี่เป็นเพื่อนคุณได้ รอบุริศร์กลับมาฉันค่อยไป คุณนอนพักก่อนดีกว่านะคะ ถ้ามีข่าวเกี่ยวกับแม่ฉัน ฉันจะแจ้งคุณทันทีเลยค่ะ”
นรมนพูดขณะห่มผ้าให้เทย่า
เทย่ามองนรมน ยิ่งรู้สึกดีใจขึ้นเรื่อยๆ เธอจับมือนรมนแน่นแล้วพูดว่า “ยังเรียกฉันว่าน้าเทย่าอีกเหรอ? เธอเปลี่ยนเป็นเรียกฉันว่าน้าเล็กได้เลย เดี๋ยวฉันจะบอกข่าวดีนี้กับเจตต์ด้วย เจ้าเด็กนี่น่าจะดีใจมาก”
ขณะที่กำลังพูด บุริศร์ก็กลับมาแล้ว และข้างกายก็พาคนหนึ่งคนมาด้วย
