บทที่ 777 นี่นายกำลังรอให้ฉันลงมือเหรอ
เมื่อธัญญาเข้าไปในห้องก็ถูกหมอชายคนหนึ่งกอดไว้
“อุ๊ยตาย หยุดกวนได้แล้ว! ~”
ธัญญาผลักเขาออก
ชายคนนั้นกอดเธอจากด้านหลังอีกครั้งอย่างไม่ค่อยยินยอม
“ทำไมล่ะ? ตอนนี้รับใช้ไอ้แก่นั่น ไม่สนใจหนุ่มอย่างฉันแล้วเหรอ?”
ขณะที่ชายคนนั้นเงยหน้า นรมนก็ตกตะลึงทันที
นี่มันชณะพลหมอแผนกกระดูกชื่อดังของโรงพยาบาล
ในตอนแรกนรมนยังจำชื่อเขาที่แขวนไว้บนผนังแพทย์ยอดเยี่ยมของโรงพยาบาลได้ ไม่คิดเลยว่าจะมีความสัมพันธ์แบบนี้กับธัญญา?
นรมนรู้สึกตัวเองเจอเรื่องซุบซิบครั้งใหญ่มาก
ไม่คิดว่าเมียน้อยของพรรษาจะมีคนรักอยู่ข้างนอกจริงๆ และคนรักคนนี้ก็เป็นหมอที่รายได้สูงมากด้วย?
เธออดไม่ได้ที่จะมองชณะพลมากขึ้น
ชณะพลถือว่าหน้าตาไม่เลว ถึงจะอายุสี่สิบกว่าแล้ว ก็ยังคงมีเสน่ห์ บวกกับอาชีพหมอ น่าจะมีผู้หญิงไม่น้อยมาชอบ ทำไมดันมาจีบธัญญาที่แต่งงานแล้ว?
นรมนไม่เข้าใจ
ธัญญาแกะผ้าพันคอตัวเองทันที พูดอย่างหงุดหงิดเล็กน้อย “วันๆ นายเอาแต่คิดเรื่องพวกนั้น นอกจากคิดไม่ออกกับคิดเรื่องใต้สะดือแล้ว นายยังรู้อะไรอีกบ้าง?”
เห็นธัญญาว่าตัวเองแบบนี้ ชณะพลก็ไม่ค่อยพอใจ สีหน้าหนักอึ้งลง
“ที่เธอมาวันนี้เพื่อมาแสดงความไม่พอใจกับฉันเหรอ? ธัญญา เธออย่าคิดว่าตัวเองรู้มากหน่อยเลย ฉันจะบอกเธอให้ ถ้าเธอทำแบบนี้อีกฉันจะ……”
“นายจะทำไม? ชณะพล ทางที่ดีนายต้องเข้าใจหน่อยนะ ใครเป็นคนช่วยเลือกตำแหน่งศาสตราจารย์ให้นายในตอนนี้? ฉันทำให้นายเป็นศาสตราจารย์แพทย์ที่ทุกคนชื่นชมได้ ฉันก็ทำให้นายกลายเป็นหนูข้ามถนนได้ นายอย่าบังคับฉันเลย”
ลักษณะเย่อหยิ่งก้าวร้าวของธัญญากับลักษณะแม่และภรรยาที่ดีของตระกูลรัตติกรวรกุลนั้นแตกต่างเหมือนเป็นคนละคน
ถ้านรมนไม่รู้จักเธอ จะคิดว่าตัวเองจำผิดจริงๆ
ความแตกต่างระหว่างก่อนและหลังนั้นมากไปหน่อย
ชณะพลได้ยินธัญญาพูดแบบนี้ ก็ยกยิ้มขึ้นกะทันหัน
“อย่าสิ ถ้าฉันชื่อเสียงป่นปี้ มันจะดีกับเธอเหรอ? อีกอย่าง เรายังมีลูกชาย ถ้าฉันไม่มีอะไรกินจริงๆ ฉันก็ไปหาพฤกษ์ลูกชายของเราได้ บอกเขาว่าฉันเป็นพ่อแท้ๆ ของเขา”
นรมนตกตะลึงทันที
ว่าไงนะ?
ไม่คิดว่าพฤกษ์จะเป็นลูกของธัญญากับชณะพลจริงๆ?
นี่มันเป็นไปได้อย่างไร?
ไม่ว่าอย่างไรพรรษาก็เป็นนักธุรกิจ เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่ระมัดระวัง ตอนแรกที่เขารับรู้ว่าพฤกษ์เป็นลูก อย่างไรแล้วก็ต้องทำการตรวจดีเอ็นเอไม่ใช่เหรอ?
ขณะที่นรมนสงสัย ธัญญาก็ยิ้มเยาะพูดขึ้น “เฮ้ นายยังรู้ด้วยเหรอว่าเรามีลูกชาย? ถ้าตอนนั้นฉันไม่สั่งให้คนไปแอบดำเนินการ เอาตัวอย่างเลือดของพฤกษ์กับเจตต์สลับกัน นายคิดว่าพรรษาไอ้จิ้งจอกเฒ่านั่นมันจะคิดว่าพฤกษ์เป็นลูกชายเหรอ? ฉันพยายามมาตั้งหลายปี ก้มหน้าก้มตาประจบประแจงต่อหน้ามัน ฉันทำไปเพื่ออะไร? ไม่ใช่เพื่อลูกชายเราเหรอ? แล้วดูเขาตอนนี้ ยอมเป็นหมาของบุริศร์ตระกูลโตเล็ก ไม่ยอมกลับไปแย่งทรัพย์สินตระกูลรัตติกรวรกุล”
“ไม่ได้นะ ทุกอย่างของตระกูลรัตติกรวรกุลต้องเป็นของเรา นี่เป็นแผนการของเราในตอนแรก”
ชณะพลร้อนรนใจทันที
ธัญญานั่งลงบนเตียง ถอนหายใจแล้วพูดขึ้น “นายคิดว่าฉันไม่ร้อนใจหรือไง? แต่ใครใช้ให้นายเอาลูกไปไว้สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าในตอนแรกล่ะ? ถ้าอยู่ในมือฉัน ตอนนี้ลูกจะไม่ฟังฉันได้ยังไง?”
“ฉันจะให้เธอเอาลูกชายไปตอนแรกได้ยังไง? ตอนนั้นถ้าเธอเอาพฤกษ์ไปด้วย พรรษาก็คงไม่เอาเธอตั้งแต่แรก ธัญญา ตอนนี้พูดเรื่องพวกนี้มันมีประโยชน์อะไร? ตอนนี้ทำยังไงดี?”
“ทำยังไงดี? ยังทำอะไรได้อีก? ก็แค่แย่งสมบัติตระกูลมาจากเจตต์ได้ ไม่งั้นจะทำอะไรได้อีก? วันนี้ที่ฉันมาก็เพราะมีเรื่องมาหานายนี่แหละ”
ธัญญากดเสียงทุ้มพูดขึ้น “นายก็รู้ใช่ไหมว่าก่อนหน้านี้ฉันเคยอุปการะเด็กกำพร้าคนหนึ่ง?”
“ใช่ เพราะเรื่องนี้ฉันก็เลยโกรธมาก เธอบอกว่าเงินเล็กน้อยของเธอไม่พอให้ฉันเล่นไพ่ แถมยังไปอุปการะเด็กกำพร้า เธอสมองป่วยหรือไง! พรรษาก็เหมือนกัน เห็นว่ารักเธอมาก ให้เงินเธอสองหมื่นหยวนต่อเดือน แล้วมันทำอะไรได้? ฉันว่านะธัญญา สรุปเธอทำได้ไหม? ไอ้แก่คนเดียวเธอก็จัดการไม่ได้เหรอ?”
คำพูดของชณะพลทำให้ธัญญาโกรธทันที
“นายหุบปากนะ! ไอ้พวกไข่อ่อนพึ่งพาอาหารของผู้หญิง มีสิทธิอะไรมาว่าฉัน? ยังไงฉันก็กล้ำกลืนฝืนทนในตระกูลรัตติกรวรกุลก็เพื่อทำทุกอย่างเพื่อลูกชาย แล้วพ่ออย่างนายทำอะไรบ้าง? เดี๋ยวตอนที่รับรู้ว่าเขาเป็นลูกชาย นายยังมีหน้าไปบอกว่าเป็นพ่อของเขาเหรอ?”
“ทำไมฉันต้องอายด้วย? ฉันให้ชีวิตเขา เขาก็ต้องเชื่อฟังฉันสิ”
“ถุย! นายมันหน้าด้านจริง! ตอนแรกฉันชอบนายไปได้ไง?”
ธัญญาพ่นน้ำลายใส่หน้าชณะพลทันที
ชณะพลอยากจะแสดงความโกรธ แต่กลั้นเอาไว้
“เธอจะพูดอะไรกันแน่? รีบๆ พูด!”
ถึงแม้ตอนนี้ธัญญาจะรู้สึกว่าชณะพลขวางหูขวางตา แต่เธอก็ยังเก็บความโกรธตัวเองเอาไว้ พูดเสียงทุ้ม “เด็กกำพร้าที่ฉันอุปการะตอนนี้มีปัญหานิดหน่อย”
“ปัญหาอะไร?”
“อย่าพูดเลย คือฉันจะใช้กลยุทธ์สาวงามขโมยตราประทับบริษัทของเจตต์มา พอได้มาแล้วก็แอบโอนทรัพย์สินบริษัทไปยังบัญชีเรา ใครจะไปรู้ว่ายัยคนอกตัญญูนั่นจะทำแผนกลยุทธ์สาวงามไม่สำเร็จ แถมยังหลงเจตต์อีก ทำเรื่องดีๆ ฉันล้มเหลวครั้งแล้วครั้งเล่า ฉันว่าเธอชอบเจตต์จริงๆ สำหรับตัวหมากที่ไม่เชื่อฟัง แน่นอนว่าไม่จำเป็นต้องเก็บไว้ ผู้หญิงคนนี้รู้ความลับฉันเยอะมาก ดังนั้นจึงเก็บไว้ไม่ได้เด็ดขาด ตอนนี้เธออยู่ห้องฉุกเฉินในโรงพยาบาลนาย ฉันหาคนไปทำให้มันกระดูกหักทั้งตัวแล้ว ถึงจะช่วยชีวิตได้ ก็คงพิการ ถึงตอนนั้นแค่มันย้ายไปห้องผู้ป่วย แล้วนายเป็นหมอที่รักษามัน ก็ยากที่จะเลี่ยงเหตุการณ์เลวร้าย”
คำพูดธัญญาทำให้นรมนรู้รายละเอียดในใจ ดูเหมือนก่อนหน้านี้ที่พวกเขาสงสัยนั้นถูกต้อง ธัญญาอยู่เบื้องหลังจริงๆ
แต่สิ่งที่นรมนสงสัยก็คือ ธัญญาอุปการะนิตาได้อย่างไร? เธอรู้เรื่องนิตามาจากไหน?
ที่นี่กับยูนนานอยู่ไกลกันมาก โชคดีที่ธัญญาฉลาดมีไหวพริบ ใครจะคิดว่าเธอไปยูนนานเพื่ออุปการะเด็กกำพร้าส่งเรียนหนังสือ
ชาญไม่รู้มาตลอดว่าคนที่อยู่เบื้องหลังอุปการะนิตาคือใคร ถ้าเป็นธัญญา นั่นก็สมเหตุสมผล
พรรษามีความแข็งแกร่งอย่างมากในเมืองชลธี และเพราะความสัมพันธ์ในกองทัพของเจตต์ พรรษาจึงรู้จักคนบางส่วนในเขตทหาร ต้องการทำอะไรดีๆ บางอย่างก็ไม่ถือว่าเป็นเรื่องยาก
แต่สิ่งที่ยากคือธัญญาใช้ประโยชน์จากความสัมพันธ์ของพรรษา พรรษาไม่สังเกตเห็น และคนอื่นก็ไม่รู้เช่นกัน ซึ่งนี่มันสุดยอดมาก
นรมนต้องชื่นชมผู้หญิงคนนี้
ชณะพลได้ยินธัญญาพูดแบบนี้ คิ้วก็ขมวดขึ้นมาทันที
“ทำไมเธอไม่ระวัง? บอกแล้วไงว่าคนนอกเลี้ยงแล้วก็ไม่คุ้นเคย เธอก็ไม่ฟัง ให้เงินกับมันตั้งหลายปี ถ้าให้ฉันล่ะก็……”
“ให้นายเหรอ? นายก็ขโมยไปตั้งนานแล้วไง คิดว่าฉันไม่รู้จักนายเหรอ? หลายปีที่ผ่านมาฉันต้องมีคนของตัวเองอยู่ข้างๆ ด้วยสิ? ไม่งั้นฉันจะใช้ชีวิตในตระกูลรัตติกรวรกุลได้ยังไง? นายไม่รู้จักเจตต์ไอ้เด็กแสบนั่นเหรอ มันไม่เห็นฉันในสายตา เอาแต่คิดถึงแม่ของมัน ส่วนพรรษาไอ้คนไร้ค่านั่น ถึงมันจะตีดุด่าเจตต์ แต่ก็ใส่ใจเจตต์มากที่สุด ไม่ว่าเจตต์จะทำอะไรกับฉัน พูดจาแย่ๆ ใส่ฉันมากมาย มันก็ให้ฉันอดทน มันเคยคิดจะยกบริษัทให้พฤกษ์เลยด้วยซ้ำ และบอกว่าจะให้บ้านหลังสองหลังกับพฤกษ์เพื่อเป็นการชดเชย ถ้าไอ้แก่ไร้ค่านั่นมันรู้นานแล้วว่าพฤกษ์ไม่ใช่ลูกชายมัน ฉันล่ะกลัวจริงๆ”
ธัญญาพูดขณะที่หยิบบุหรี่ออกมาจุด แต่มันถูกชณะพลแย่งไปทันที
“คุณหญิงของฉัน ที่นี่ห้องผู้ป่วยนะ เธอสูบบุหรี่ที่นี่ เธอกลัวคนอื่นไม่รู้หรือไงว่าเราอยู่ที่นี่?”
ธัญญานอนบนเตียงอย่างค่อนข้างสิ้นหวัง มองเพดานแล้วพูดขึ้น “ชีวิตแบบนี้ฉันพอแล้วจริงๆ หลายปีมานี้ ฉันพยายามอย่างหนักมาตลอดในตระกูลรัตติกรวรกุล คนอื่นบอกว่าพรรษาปฏิบัติกับฉันดีมาก เอาอกเอาใจฉันต่างๆ แต่ความจริงล่ะ? มีแค่ฉันเท่านั้นที่รู้ หัวใจเขามีแต่เทย่าตั้งแต่ต้นจนจบ ยี่สิบกว่าปีแล้ว เขายังไม่หย่ากับเทย่า ทำให้ตำแหน่งฉันไม่สอดคล้องกับความจริง แม้แต่สิทธิสืบทอดมรดกยังไม่มีเลยด้วยซ้ำ ไม่งั้นฉันฆ่ามันไปนานแล้ว”
“ไม่ต้องกังวล รอเราได้อำนาจทางการเงินของตระกูลรัตติกรวรกุล ค่อยส่งมันไปตายก็ยังไม่สาย เธอไม่ต้องเป็นห่วง มีฉันอยู่ ฉันจะต้องทำให้มันตายโดยไม่รู้ตัวแน่นอน”
ธัญญาถึงได้ยิ้ม
“นายน่ะ ก็มีประโยชน์อยู่บ้างในเวลานี้ เรียนหมอมาสี่ปีไม่ไร้ประโยชน์แล้ว”
“งั้นถ้าฉันไม่เรียนรู้ทักษะที่แท้จริง ก็ขอโทษที่เธอส่งฉันเรียนมหาวิทยาลัยสี่ปีใช่ไหม?”
ชณะพลพูดพร้อมเอนตัวไปกอดธัญญาไว้แน่น
ครั้งนี้ ธัญญาไม่ได้ผลักเขา แต่ยังพิงหน้าอกเขาด้วย พูดขึ้นเสียงทุ้ม “ชณะพล ที่ฉันทำทั้งหมดไปก็เพื่อนายกับลูกชาย ถ้าไม่ใช่เพราะครอบครัวพวกนายยากจนเกินไป ฉันก็คงไม่ขายตัวเองหรอก นายเคยบอกว่ารอฉันได้ทั้งชีวิตนี้ นายรอให้ฉันได้ทรัพย์สินตระกูลรัตติกรวรกุลมาก่อน เราจะแต่งงานกัน ถึงตอนนั้นเราไปฮันนีมูนที่ฝรั่งเศสปารีสกันไหม?”
เปลือกตาชณะพลซีดเล็กน้อย ยิ้มอย่างเสแสร้งแล้วพูดขึ้น “โอเค เธอพูดอะไรก็ดีทั้งนั้น ใครให้เธอเป็นภรรยาฉันล่ะ”
ขณะที่พูดเขาก็จะจูบธัญญา แต่ธัญญาห้ามเอาไว้
“ฉันพูดจริงจังกับนายอยู่นะ เรื่องนิตานายจัดการได้ไหม?”
“ไม่ต้องเป็นห่วง มีเรื่องครั้งไหนที่เธอสั่งแล้วฉันจัดการสำเร็จบ้าง? ปีนั้นที่เทย่าประสาทหลอนก็ไม่ใช่เพราะฉันวางหล่อนเหรอ? ไม่งั้นเธอคิดจริงๆ เหรอว่าเทย่าอ่อนแอมากจนโกรธแทบบ้าเมื่อเห็นพวกเธออยู่ด้วยกัน?”
ทันใดนั้นคำพูดชณะพลทำให้นรมนตกใจอีกครั้ง
เธอไม่คิดเลยว่าเรื่องนี้มีความลับแบบนี้ซ่อนอยู่
ธัญญายิ้มขณะพูดขึ้น “เรื่องนี้เป็นเรื่องที่นายทำให้ฉันพอใจมากที่สุดแล้ว ฉันรู้นายมีความสัมพันธ์คลุมเครือกับพยาบาลพิเศษคนนั้น แต่เห็นแก่ที่หล่อนวางยาพิษเทย่ามาหลายปี ฉันเลยให้อภัยนายได้ แต่ชณะพล ตอนนี้เทย่าถูกเจตต์ไปรับออกมาแล้ว นายควรจะจัดการพยาบาลพิเศษคนนั้นหรือเปล่า?”
“จัดการเหรอ? จัดการยังไง?”
ทันใดนั้นชณะพลก็ตกตะลึงสักพัก
ธัญญาผลักเขาออก ยิ้มเยาะขณะพูดขึ้น “อย่าแกล้งทำเป็นโง่กับฉัน นี่นายกำลังรอให้ฉันลงมือเหรอ?”
“ไม่ต้องๆ เธอไม่ต้องเป็นห่วง ฉันจัดการได้แน่นอน ให้หล่อนประสบอุบัติเหตุเสียชีวิต เธออย่าโกรธสิ”
ขณะที่พูดชณะพลก็โน้มเข้าไปอีกครั้ง
บางทีเพราะคำพูดของชณะพลทำให้ธัญญาพึงพอใจมาก คราวนี้เธอเลยตกสู่อ้อมกอดชณะพลทันที ไม่นานทั้งคู่ก็รักใครหวานแหววกันขึ้นมา
นรมนรู้สึกว่าตัวเองฟังต่อไปก็กระอักกระอ่วนมาก อดไม่ได้ที่จะถอยออกมาเงียบๆ แต่ตอนออกมาดันไปชนกับกระถางดอกไม้ที่ขอบหน้าต่างโดยไม่ได้ระวัง
