บทที่ 783 แต่ฉันยังรังเกียจที่จะลงมือกับคนที่กำลังจะตาย
“นิตา”
นรมนเรียกชื่อของเธอ เห็นแววตาที่งงงวยของนิตา นรมนกล่าวเสียงเบาว่า： “เธอเป็นพี่สาวที่ดีคนหนึ่ง”
ประโยคนี้ทำให้น้ำตาของนิตาไหลพรากออกมา
ตลอดชีวิตนี้ เธอมีชีวิตอยู่เพื่อน้องชาย เพื่อน้องชาย เพื่อแก้ไขชื่อเสียงของพ่อแม่ เธอสูญเสียตนเองไป และขายตนเอง ถูกทรมานจิตใจจนแทบไม่เหลือความเป็นคน และไม่มีใครชอบคนอย่างเธอ
วันนี้สามารถได้ยินนรมนยืนยันกับเธอ ทันใดนั้นเองนิตารู้สึกว่าชีวิตนี้ของตนเองก็ไม่ได้ไร้ค่า
“ขอบคุณนะ นรมน ขอบคุณจริง ๆ ”
“เดินทางปลอดภัยนะ”
นรมนก็ไม่รู้ว่าตนเองควรจะพูดอะไรดี เธอไม่อาจมองดูนิตาในเวลานี้ได้ ทำได้เพียงหันตัวเดินออกมาจากห้องผู้ป่วย
ชีวิตของคน มีเส้นทางมากมายให้ตนเองเลือก ถึงแม้เธอจะยอมรับว่านิตาเป็นพี่สาวที่ดีคนหนึ่ง แต่ก็ไม่สามารถปฏิเสธที่นิตาทำร้ายเธอและเจตต์ได้
เจตต์เห็นนรมนออกมา จึงเอ่ยถามอย่างกังวลใจว่า： “เป็นไงบ้าง？เธอทำอะไรคุณหรือเปล่า？”
“เปล่า พวกเราออกไปเดินข้างนอกกันเถอะ”
คำพูดของนรมนทำให้เจตต์รู้สึกลังเลไม่น้อย
“แต่ว่านิตา……”
“มีคนของตระกูลรัตติกรวรกุลอยู่ไม่ใช่เหรอ？ไม่เป็นอะไรหรอก ฉันรู้สึกอึดอัด ไปเดินเล่นเป็นเพื่อนฉันหน่อยเถอะนะ”
เจตต์ไม่อาจปฏิเสธคำพูดของนรมนได้
เขาพยักหน้า เดินเคียงข้างนรมนออกไปที่ทางเดินตรงห้องผู้ป่วย
นรมนมองท้องฟ้าด้านนอก กล่าวเสียงเบาว่า： “ยากที่จะจินตนาการจริง ๆ คิดไม่ถึงว่าคุณกับฉันจะเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน”
“คุณจะไม่ยอมรับก็ได้ ผมหวังว่าคุณจะไม่ยอมรับมัน”
เจตต์พูดอย่างไม่จริงจัง
นรมนถลึงตาใส่เขา กล่าวว่า： “เรื่องของนิตาคุณอย่าโทษตัวเองเลย บางคนถูกลิขิตเอาไว้ให้เดินคนละเส้นทางกับพวกเรา คุณพยายามเป็นมิตรกับเธออย่างเต็มที่แล้ว คุณไม่ต้องรู้สึกแย่กับตนเองหรอก”
“ผมรู้ แต่ในใจยังรู้สึกเป็นทุกข์อยู่ ชีวิตนี้ผมอาจจะเหมาะสมกับการใช้บั้นปลายชีวิตอย่างเดียวดาย”
“พูดจาไร้สาระ เพียงแค่วาสนาของคุณยังมาไม่ถึง”
นรมนกลัวเจตต์จะมีแบกรับภาระทางจิตใจอื่น ๆ จึงอดปลอบโยนเขาไม่ได้
เจตต์ส่ายหน้าและกล่าวว่า： “บางเรื่องไม่ใช่ว่าวาสนามาถึงแล้วจะสมหวัง ยกตัวอย่างเช่นคุณกับผม ผมเอาแต่คิดว่าไล่ตามคุณได้ ผลลัพธ์ล่ะ？ตอนนี้มีลูกพี่ลูกน้องโผล่มาหนึ่งคน เกลียดจริง ๆ ！ แม่ของผมก็เหมือนกัน อยู่ดี ๆ ก็มาคิดออกตอนนี้ ระงับความคิดของผมทันที”
“พูดจาไร้สาระอีกแล้ว เพียงแต่พูดถึงเรื่องนี้ ฉันนึกขึ้นมาได้ แม่ของฉันหายเงียบไปนานแล้ว ฉันโทรหาก็โทรไม่ติด ฉันได้ติดต่อให้พฤกษ์ตรวจสอบให้ฉันแล้ว ก็ไม่รู้ว่าแม่ของฉันอยู่ที่ไหน”
แววตาของนรมนซ่อนความกังวลใจเล็กน้อย
เจตต์ตบไหล่ของเธอและกล่าวว่า： “วางใจเถอะ ไม่มีทางเกิดเรื่องขึ้นกับคุณป้าหรอก ไม่แน่อาจจะแค่อยากเปลี่ยนสภาพแวดล้อม เปลี่ยนอารมณ์ จึงไม่อยากรับสาย ในเมื่อเรื่องของคุณกับตุลยาทำให้เธอที่เป็นแม่รู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออกจริง ๆ ”
“คงงั้น ฉันหวังเพียงไม่เกิดเรื่องขึ้นกับเธอก็พอ”
นรมนถอนหายใจ
ด้านนอกลมไม่แรง พัดผ่านใบหน้าทำให้สบายใจมาก
เจตต์มองเส้นผมที่งดงามด้านข้างใบหน้าของนรมนถูกพัดขึ้น ในใจยังสั่นไหวเล็กน้อย
ผู้หญิงที่เขาปรารถนาเป็นอย่างยิ่งคนนี้ ต่อจากนี้ไม่สามารถคิดฝันได้อีกแล้วจริง ๆ เธอเป็นลูกพี่ลูกน้องของตนเอง
บางครั้งโชคชะตาก็เล่นตลกจริง ๆ ทำให้คนยากที่จะยอมรับได้กลับต้องยอมรับมัน
ดูเหมือนนรมนจะสังเกตเห็นสายตาของเจตต์ เธอหันมามองเจตต์ ถามด้วยรอยยิ้ม： “มองอะไรเหรอ？”
“มองคุณน่ะสิ หลังจากนี้จะมองคุณแบบนี้ไม่ได้แล้ว”
นรมนหัวเราะ
“คุณนี่นะ รีบตั้งสติให้เร็วที่สุด ตอนนี้ร่างกายของคุณน้าไม่ค่อยแข็งแรง ฉันรู้ว่าอาจเป็นเพราะเรื่องของนิตาจึงทำให้คุณรู้สึกหดหู่ ทำไมไม่พาคุณน้าออกไปเที่ยวผ่อนคลายจิตใจล่ะ”
ได้ยินคำแนะนำของนรมน เจตต์ส่ายหน้าไปมา
“ไม่ต้องหรอก ผมไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น คุณบอกว่ามีเรื่องอะไรจะคุยกับผมนะ？”
ในขณะนั้นเอง พยาบาลรีบวิ่งเข้ามา
“คุณเจตต์คะ คุณนิตาเสียชีวิตแล้วค่ะ”
“อะไรนะ？”
เจตต์อึ้งไปทั้งตัว
ทำไมถึงได้เร็วแบบนี้？
เมื่อสักครู่เห็นสีหน้าของนิตายังไม่ถึงขนาดนั้น
เขาเหลือบมองนรมน แววตามีความสงสัยเล็กน้อย
“คุณสงสัยว่าฉันทำอะไรเธอเหรอ？ถึงฉันจะไม่ชอบเธอ จนถึงขั้นเกลียดเธอด้วยซ้ำ แต่ฉันยังรังเกียจที่จะลงมือกับคนที่กำลังจะตาย”
เจตต์ก็รู้สึกว่าตนเองเกินไปหน่อย
เขารีบเอ่ยว่า “ขอโทษนะ ผมขอตัวไปดูก่อน”
“ฉันจะไปกับคุณด้วย”
นรมนค่อนข้างสงบมากกว่าเจตต์
อาจเพราะรู้ทางเลือกของนิตาล่วงหน้า และรู้จุดจบสุดท้ายของนิตา ดังนั้นถึงแม้นรมนจะรู้สึกหนักใจ ก็ยังสามารถรับได้
เดิมทีเจตต์คิดจะปฏิเสธ เพียงแต่มองไปที่นรมน เขายังคงพยักหน้า
เมื่อทั้งสองคนมาถึงห้องผู้ป่วย นิตาก็หมดลมหายใจแล้ว
เครื่องช่วยหายใจหยุดลง
ชณะพลยืนอยู่ด้านข้าง กล่าวด้วยความเสียใจ： “ขอโทษด้วยครับ พวกเราพยายามเต็มที่แล้ว เพียงแต่คิดไม่ถึงว่าหัวใจของเธอจะล้มเหลว พวกเราไม่มีทางช่วย”
เจตต์ยังไม่ได้พูดอะไร นรมนหยิบมือถือขึ้นมาโทรแจ้งความทันที
สีหน้าของชณะพลตื่นตระหนก
“คุณนายบุริศร์ นี่คุณหมายความว่าอะไร？”
“คุณหมอชณะพลไม่ต้องสนใจว่าหมายความว่าอะไร เพียงแต่ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป เมื่อตำรวจมา พวกคุณกรุณาอยู่ในห้องผู้ป่วยนี้ด้วย”
ท่าทางของนรมนแน่วแน่ ทำให้เจตต์คิ้วขมวดขึ้นมาเบา ๆ ทันที
“เกิดอะไรขึ้น？”
“คุณอย่าพูดอะไร ถึงเวลาคุณจะรู้เอง”
นรมนพูดจบอย่างเย็นชาและไม่หันไปมองเจตต์
ตอนนี้ชณะพลตื่นตระหนกเป็นพิเศษ
“คุณนายบุริศร์ อีกสักพักผมมีผ่าตัด คุณไม่ให้ผมออกไป นี่ไม่ใช่เป็นการก่อความวุ่นวายเหรอ？”
“ฉันได้ให้คนไปแจ้งผู้อำนวยการให้เปลี่ยนคนแล้ว ดังนั้นคุณหมอชณะพล คุณไม่ต้องกังวล ไม่มีทางทำให้การผ่าตัดของคนอื่นล่าช้าหรอก เพียงแค่จะทำให้คุณเสียเวลาเล็กน้อยเอง”
นรมนมองเห็นชณะพลใจฝ่อ เธอยิ้มอย่างไม่แยแส
แต่ชณะพลกลับยิ่งไม่สบายใจเพราะเรื่องนี้
“คุณนายบุริศร์ พวกเราพยายามช่วยชีวิตนิตาอย่างสุดความสามารถแล้ว ทุกคนในนี้สามารถเป็นพยานได้”
“ฉันรู้ ฉันไม่ได้บอกว่าพวกคุณไม่ได้พยายามช่วยชีวิต ฉันเพียงแค่บอกให้รอตำรวจมาแล้วค่อยพูด”
นรมนไม่ยอมเปิดเผยแม้เพียงนิดเดียวตั้งแต่ต้นจนจบ
ชณะพลหาข้ออ้างออกไปจากห้องหลายครั้ง แต่ก็ถูกนรมนขวางไม่ไปกลับไป
เจตต์รู้สึกว่าชณะพลน่าสงสัย
ถ้าตัวเองไม่ได้ทำอะไรผิด คุณจะกลัวอะไรจริงไหม？
ตอนนี้มองดูชณะพล สีหน้าของเขากลัวจนตื่นตระหนก จนแม้แต่คิดจะวิ่งหนีออกไปอย่างไม่สนใจอะไรทั้งนั้น
หรือว่าการตายของนิตามีความจริงที่ปกปิดอยู่？
หัวคิ้วของเจตต์ขมวดขึ้นมาเบา ๆ
สังเกตเห็นเจตต์กำลังสังเกตตนเองอย่างละเอียด ชณะพลทำจิตใจของตนเองให้สงบทันที เขายิ้มบาง ๆ ฝ่ามือกลับชุ่มไปด้วยเหงื่อ
“คุณมีอะไรปิดบังผมอยู่หรือเปล่า？”
เจตต์จ้องมองชณะพลอย่างเอาเป็นเอาตาย ทำให้ชณะพลหายใจติดขัด
“คุณเจตต์ คุณก็พูดเป็นเล่นไป ผมจะมีเรื่องปิดบังคุณได้อย่างไรครับ？”
“จริงเหรอ？ ทางที่ดีคุณไม่ควรให้ผมรู้อะไร ไม่งั้น……”
เจตต์ยิ้มอย่างเย็นชา กลับทำให้ชณะพลสั่นไปทั้งตัว
ในขณะนั้นเอง ตำรวจก็มาถึง
“ใครเป็นคนแจ้งความครับ เกิดอะไรขึ้น？”
“ฉันเป็นคนแจ้งความเองค่ะ ที่นี่มีการฆาตกรรมเกิดขึ้น”
นรมนรีบส่งเสียง
สำหรับสถานะของนรมน พวกเขาต่างเข้าใจ
“คุณนายบุริศร์ นี่คุณหมายความว่าอะไรครับ？”
ตำรวจมองนรมนและเอ่ยถามออกมา
นรมนชี้ไปที่ชณะพล กล่าวอย่างชัดถ้อยชัดคำ： “ฉันขอกล่าวหาว่าชณะพลฆ่านิตาค่ะ”
“คุณนายบุริศร์ คุณอย่าพูดจาส่งเดชสิครับ ผมเป็นคุณหมอ จะ……”
“ทำหรือไม่ทำ ให้นิตาเป็นคนพูดเองเถอะ”
นรมนพูดคำนี้ออกไป ทำให้ชณะพลตกใจฉี่แทบราดทันที
“หมายความว่าอะไร ？คุณนายบุริศร์ คุณกำลังพูดอะไรอยู่เนี่ย？”
นรมนก็ไม่พูดอะไรอื่นอีก เดินตรงไปที่ข้างเตียงของนิตา หยิบเครื่องดักฟังออกมาจากใต้เตียง
เธอหาสิ่งของนำเครื่องดักฟังใส่ลงไป ในไม่ช้าเสียงของชณะพลก็ดังขึ้นมา
“นิตา บอกมาสิว่าทำไมเธอถึงยังปลงไม่ตกอีก？รู้อยู่แน่ชัดว่าตอนนี้ตนเองสามารถทำจนสำเร็จได้แบบนี้ ทั้งหมดเป็นคุณงามความดีของเขา ทำไมถึงยังทำแบบนี้กับเขาอีก？คราวก่อนชัดเจนว่าพวกเราส่งคนไปฆ่าเทย่า แต่เธอไปขัดจังหวะช่วยเทย่าออกมา เป็นไงล่ะ เธอช่วยออกมาแล้ว มันยอมรับความรู้สึกของเธอหรือเปล่า？ ให้เธอแต่งงานกับลูกชายของมันหรือเปล่า？ ดังนั้นนะ ชีวิตใครชีวิตมัน เธอจะพยายามดิ้นรนอีกครั้งก็ไม่มีประโยชน์”
นิตาไอออกมาสองที ถามว่า： “ คุณหมายความว่าอะไร？ นี่มาฆ่าฉันเหรอ？ ฉันอยู่ในสภาพนี้แล้ว มีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นาน พวกคุณยังไม่ยอมปล่อยฉันไปอีกเหรอ？”
“เธอก็รู้ เธอมีชีวิตอยู่อีกหนึ่งนาที เขาก็จะไม่ปลอดภัยอีกหนึ่งนาที ถ้าเพราะความรักมันบังตาของเธออีกครั้ง เล่าเรื่องอะไรให้เจตต์ฟัง งั้นแผนการของพวกเราก็จบลง ตอนนี้น้องชายของเธอก็ถูกเธอซ่อนเอาไว้ พวกเราหาไม่เจอ เธอคิดว่าพวกเรายังจะปล่อยเธอเอาไว้บนโลกนี้เหรอ？”
เสียงของชณะพลดังขึ้นมาอีกครั้ง
นิตาไออย่างรุนแรง กล่าวว่า： “ฉันทำเพื่อพวกคุณมามากมาย ตอนนี้ถูกพวกคุณหักกระดูกทั้งตัวแล้ว กลายเป็นคนพิการคนหนึ่ง แต่พวกคุณยังต้องการจะกำจัดให้สิ้นซาก ไม่กลัวกรรมตามสนองหรือไง？”
“เหอะ ๆ กรรมตามสนอง？ถ้ากรรมตามสนองจริง หลายปีที่ผ่านมานี้ คนที่ควรได้รับกรรมตามสนองคนแรกคงจะไม่อยู่นานแล้ว แต่เขายังมีชีวิตอยู่ดีไม่ใช่เหรอ？นิตา เธออย่าโทษฉันเลยนะ ฉันก็ต้องพึ่งพาเขา！เธอสบายใจได้ ฉันจะใส่ยาลงไปเล็กน้อยในถุงน้ำเกลือของเธอ เธอจะไม่เจ็บปวดทรมานมากเกินไป แค่ไม่กี่นาที เธอก็จะไม่รู้สึกอะไรแล้ว คนรู้จักกัน ก็ถือว่าฉันมาส่งเธอ”
ชณะพลพูดจบ เสียงกรอบแกรบก็ดังขึ้น
นิตากล่าวอย่างขมขื่นว่า： “ธัญญาช่างโหดเหี้ยมจริง ๆ ฉันทำเพื่อเขามากมาย คิดไม่ถึงว่าสุดท้ายยังไม่ยอมให้ฉันตายจากไปเอง เพียงแต่ฉันเชื่อว่า สวรรค์มีตา กรรมจะต้องตามสนองเขา！”
“เธอออกเดินทางไปก่อนนะ นิตา เดินทางปลอดภัย！”
นิตาพยายามดิ้น กลับไม่สามารถทำอะไรได้ มีเสียงดังติดต่อกันอยู่ข้างใน ทำให้เส้นเลือดดำของเจตต์ปูดขึ้นมาทันที
“แกไอ้สารเลว！”
เขาชกไปที่ดั้งจมูกของชณะพลทันที เลือดอุ่น ๆ กระเด็นออกมาอย่างฉับพลัน
“อ่า！ฆาตกร ！คุณตำรวจ พวกคุณสนใจหน่อยสิ？”
ชณะพลตกใจรีบเอามือกุมจมูกที่เลือดไหลออกมาและวิ่งไปทางตำรวจ
“นี่เป็นการใส่ร้าย เป็นการใส่ร้าย เสียงนั้นแต่งขึ้นมา ไม่ใช่ผม ไม่ใช่ผมจริง ๆ ！”
นรมนหัวเราะอย่างเย็นชา หยิบกล้องออกมาจากภาพวาดที่แขวนอยู่ในโรงพยาบาลทันที
“ชณะพล อยากดูกล้องวงจรปิดไหม？”
ชณะพลมองเห็นทั้งหมด ทรุดลงไปนั่งบนพื้นทั้งตัว
เขารู้ว่าเขาจบแล้ว
แต่สายตาที่เจตต์มองนรมนกลับมีความดุดันและโกรธมาก
