บทที่ 785 เจ้านี้กำลังโม้อยู่
นรมนกับบุริศร์มาถึงร้านขนมหวาน มองเห็นวัยรุ่นเป็นคู่ ๆ กำลังนั่งรับประทานขนมหวานอยู่ด้านใน นรมนรู้สึกเก้อเขินเล็กน้อย
เธอดึงแขนเสื้อของบุริศร์ กระซิบว่า： “หรือว่าพวกเราจะลืมมันไปเถอะ คุณดูที่นี่สิ มีแต่วัยรุ่นอายุสิบแปดสิบเก้า และยี่สิบต้น ๆ พวกเรามากินของหวานที่นี่มันจะเข้าท่าเหรอ？”
บุริศร์มองไปรอบ ๆ กล่าวด้วยรอยยิ้มว่า： “คุณก็ไม่ได้แก่นะ？พวกเราก็อายุยี่สิบกว่า ยังไม่ถึงสามสิบเลย？”
นรมนหัวเราะขึ้นทันที
“หน้าไม่อาย เกือบจะสามสิบแล้ว ยังจะทำตัวแอ๊บแบ็วอีก”
“อย่างไรเสียก็ยังไม่ถึงสามสิบ และอีกอย่าง พวกเราไม่พูด แล้วพวกเขาจะรู้อายุของพวกเราได้อย่างไร？คุณดูคุณสิ ยังสาวยังสวยแบบนี้ ส่วนผม หน้าตาหล่อเหลาสง่าผ่าเผย นั่งด้วยกันดูเหมาะสมกันดี อายุเท่าไหร่ไม่ใช่ปัญหา ถ้าคุณไม่สบอารมณ์จริง ๆ ผมจะเหมาที่นี่เลย ไม่ต้องซื้ออีกแล้ว”
“อย่า ๆ ๆ คุณอย่าทำแบบนั้นนะ ฉันไม่ได้หมายความว่าแบบนั้นซะหน่อย นั่งกินกับทุกคนบรรยากาศก็ค่อนข้างดีนะ คุณอย่าทำให้ฉันเหมือนพวกเศรษฐีใหม่สิ ฉันรับไม่ได้นะ”
นรมนได้ยินว่าบุริศร์ต้องการจะเหมาที่นี่ จึงรู้สึกตื่นตระหนกทันที
“งั้นพวกเราจะเข้าไปไหม？จะกินหรือไม่กิน？”
บุริศร์มองนรมน เอ่ยถามด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย
นรมนรู้สึกว่าเขาจงใจแน่นอน
“บุริศร์ ตอนนี้ทำไมคุณถึงได้กลายเป็นคนพูดจาไม่จริงจังและพูดจาลื่นไหลแบบนี้？ใครสอนคุณเนี่ย？”
“สำหรับภรรยา เพื่อทำให้ภรรยามีความสุข นั่นไม่ใช่สิ่งที่สามีควรจะทำเหรอ？พูดจาไม่จริงจังและพูดจาลื่นไหลอะไรนั่น ไม่มีหรอก！ทุกอย่างเป็นสิ่งที่ผมพูดออกมาจากใจ”
“เหอะ！ คุณไม่ต้องพูดแล้ว ยิ่งคุณพูดอีก ฉันกินไม่ลงจริง ๆ ”
นรมนรู้สึกว่าอารมณ์ที่หดหู่ดีขึ้นเยอะมาก
เธอสูดลมหายใจเข้าลึก ทำตัวหน้าด้านเดินเข้าไปกับบุริศร์
เมื่อสักครู่ยังกังวลว่าคนอื่นจะมองเห็นตนเองอายุขนาดนี้เข้ามาในร้านขนมหวานจนรู้สึกอาย แต่หลังจากเข้ามานรมนก็พบว่า ที่นี่ไม่มีใครสนใจเธอเลย
บุริศร์พานรมนมานั่งลงที่โต๊ะริมหน้าต่าง
พนักงานรีบเข้ามาทันที
“สวัสดีค่ะ ทั้งสองท่านต้องการรับประทานอะไรดีคะ”
“ขอโดนัทสองชิ้น แล้วก็บานาน่าสปรินที่หนึ่ง แล้วก็……”
บุริศร์พูดยังไม่ทันจบ ก็ถูกนรมนห้ามไว้ทันที
“ขอโทษด้วยค่ะ ผู้ชายของฉันสั่งเยอะไปแล้ว ขอบานาน่าสปรินให้ฉันที่หนึ่งก็พอ”
“ได้ค่ะ คุณผู้หญิง กรุณารอสักครู่นะคะ”
พนักงานจากไปด้วยรอยยิ้มบาง ๆ
บุริศร์มองนรมน กล่าวด้วยรอยยิ้ม： “บานาน่าสปรินถ้วยเดียวน้อยจะตาย ลูกสาวของคุณกินไม่พอ”
“ฉันไม่ใช่กมลซะหน่อย โดยเฉพาะอย่างยิ่งเดี๋ยวจะต้องกลับไปกินข้าว ฉันรับปากอาสามแล้วว่าจะกลับไปกินข้าวด้วย”
คำพูดของนรมนทำให้บุริศร์นิ่งไปชั่วคราว
“ทำไมผมรู้สึกว่าตอนนี้พวกเราสองคนไม่ได้มีความสัมพันธ์เป็นสามีภรรยากัน เหมือนยังไม่ได้แต่งงาน？คุณต้องกลับบ้านทานข้าวทุกวันเลยเหรอ？ แล้วผมที่เป็นสามีคนนี้จะทำอย่างไร？”
ในคำพูดของบุริศร์มีความแง่งอน
นรมนหัวเราะขึ้นมาทันที
“ทำไมฉันฟังแล้วรู้สึกว่ามีความหึงด้วย มาจากไหนนะ？”
“นรมน คุณไม่สนใจผมมานานเกินไปแล้วผมจะบอกให้”
บุริศร์ประท้วงอย่างจริงจัง
นรมนถูกพูดแบบนี้ก็รู้สึกไม่สบายใจ ดูเหมือนช่วงนี้เพื่อการออกแบบแปลน จึงละเลยบุริศร์จริง ๆ
“คุณไม่ได้พูดว่าต้องการเสริมความแข็งแกร่งให้ตระกูลโตเล็กหรือไง？นี่ฉันไม่ได้ให้เวลาคุณเหรอ？”
“ให้มันน้อย ๆ หน่อยเถอะ ผมเห็นคุณพาลูก ๆ ไปที่ตระกูลทวีทรัพย์ธาดามีความสุขจนลืมบ้านตัวเอง”
คำพูดของบุริศร์ทำให้นรมนไม่อาจโต้แย้งได้
ช่วงนี้ที่ตระกูลทวีทรัพย์ธาดา ธรรศกับธรณีดูแลเด็กทั้งสองคนดีมาก ส่วนเธอก็ตั้งใจออกแบบแปลน และยังรู้สึกค่อนข้างผ่อนคลายจริง ๆ
“ขอโทษด้วยนะ ที่ฉันไม่ได้พยายามทำหน้าที่ภรรยาอย่างเต็มที่ เอาแบบนี้ดีไหม？เดี๋ยวไปซื้อกับข้าวที่ซูเปอร์มาเก็ตสักหน่อย ฉันกลับไปจะทำอาหารให้คุณทานดีไหม？”
คำพูดของนรมนทำให้แววตาของบุริศร์เป็นประกายขึ้นมา
“ถ้างั้นคืนนี้ไม่ต้องกลับไป ถึงอย่างไรลูก ๆ ก็มีอาสามคอยดูแล พวกเราใช้เวลาอยู่ด้วยกันสองคนดีไหม？”
ใบหน้าของนรมนแดงขึ้นมาทันที และรีบปิดปากของบุริศร์อย่างรวดเร็ว หันไปมองซ้ายมองขวา เมื่อเห็นว่าไม่มีใครสนใจพวกเขา ถึงจะถอนหายใจอย่างโล่งอก
“คุณอยู่ข้างนอกช่วยพูดจาแฝงความหมายหน่อยได้ไหม？”
นรมนแกล้งทำเป็นถลึงตาใส่บุริศร์
บุริศร์กล่าวอย่างน้อยใจ： “นี่ผมยังไม่ได้พูดแฝงความหมายอีกเหรอ ？คุณยังไม่เคยเห็นการพูดอย่างโจ่งแจ้ง หรือพวกเราสองคนจะลองดูไหมล่ะ？”
“อย่านะ！ ฉันยังอยากออกไปพบเจอผู้คนอยู่”
นรมนหน้าแดงไปเรียบร้อย
บุริศร์เห็นท่าทางน่ารักของเธอเช่นนี้ อดใจเต้นเล็กน้อยไม่ได้ ขยับตัวไปด้านหน้า ส่งจูบให้นรมนหนึ่งที
นรมนหน้าตึงทันที
“คุณอย่าโวยวาย”
“ได้ พวกเรากลับไปทะเลาะกันที่บ้าน”
ในขณะที่กำลังพูด พนักงานก็นำบานาน่าสปรินมาเสิร์ฟ
นรมนนึกถึงคำพูดเมื่อสักครู่ของบุริศร์ และมองดูบานาน่าสปรินตรงหน้า ทันใดนั้นไม่รู้ว่าจะกินลงไปอย่างไร
“อันนี้ฉันไม่กินแล้ว”
“ไม่เป็นไรหรอก กินสักหน่อย ค่อนข้างอร่อยเลยนะ”
บุริศร์ใช้ช้อนตักคำเล็ก ๆ ส่งมาที่ปากของนรมน
นรมนไม่ได้ถูกคนป้อนแบบนี้มานานหลายปีแล้ว จึงอดเขินอายไม่ได้
“ฉันกินเองได้”
นรมนรีบแย่งช้อนในมือของบุริศร์ เพียงแต่แววตาที่บุริศร์มองตนเองกินนั้นช่างอบอุ่น ทำให้นรมนยิ่งกินไม่ลง
“ช่างเถอะ พวกเราไปซูเปอร์มาเก็ตซื้อกับข้าวเถอะ”
“อารมณ์ดีขึ้นแล้วเหรอ？”
“ดีแล้ว ๆ ไม่เป็นไรแล้ว”
ในตอนนี้นรมนจะกล้าพูดว่าตนเองอารมณ์ไม่ดีได้อีกที่ไหน？นี่ไม่ใช่การหาเรื่องละเมิดหรือไง？
บุริศร์กลับหัวเราะคิกคัก มองดูนรมนโทรไปขอลากับธรรศ บอกว่าคืนนี้จะไม่กลับไป
ธรรศยังคงพูดเรื่อยเปื่อยจริง ๆ เมื่อรู้ว่าเธอจะกลับบ้านกับบุริศร์ก็ยังกำชับหลายเรื่อง บุริศร์ได้ยินจึงกดวางสาย
“เอ๋ คุณนี่ไม่มีมารยาทเลยนะ ไม่ว่าอย่างไรเขาก็คืออาสามของฉัน”
“พอได้แล้ว ขืนฟังต่อไปฟ้าสว่างพอดี ไปเถอะ ไปซูเปอร์มาเก็ตกัน”
บุริศร์จูงมือนรมนเดินไปที่ซูเปอร์มาเก็ตที่อยู่ไม่ไกลออกไป
ทั้งสองคนซื้อวัตถุดิบเล็กน้อย กลับไปทำอาหารเย็นด้วยความรัก จากนั้นใช้เวลาด้วยกันอย่างหวานชื่น
เมื่อแสงแดดยามเช้าสาดส่องเข้ามาทางหน้าต่าง นรมนยังคงหลับใหล ส่วนบุริศร์ตื่นขึ้นแล้ว
เขาเตรียมอาหารให้นรมนเล็กน้อย ใส่ไว้ในหม้อ มอบหมายงานให้ป้าอ้อยประโยคสองประโยค แล้วจึงออกจากบ้าน
วันนี้เขายังมีเรื่องอื่นที่ต้องทำ
บุริศร์คิดว่าต้องรีบจัดการเรื่องนี้อย่างรวดเร็ว และพาภรรยากับลูกกลับมา ไม่อย่างนั้นเขาใกล้จะกลายเป็นพระไปแล้ว ถึงแม้เมื่อคืนจะเริ่มได้ทานของคาว แต่การที่ได้อยู่ร่วมกันหนึ่งครั้งในรอบครึ่งเดือนสิบวันมันไม่ง่ายเลยที่จะปลูกฝังความสัมพันธ์ของสามีภรรยาและพ่อแม่ลูก
“ไม่ต้องปลุกเธอ ให้เธอนอนเต็มที่ ช่วงนี้การออกแบบแปลนให้เสร็จสมบูรณ์เดาว่าคงจะค่อนข้างเหนื่อย รอเธอตื่นขึ้นมาค่อยให้เธอกินร้อน ๆ ”
บุริศร์มอบหมายงาน
ป้าอ้อยพยักหน้า
เมื่อเขาขับรถออกจากบ้าน กลับมองเห็นเจตต์ที่ประตู
“เช้าขนาดนี้ นายมานั่งยอง ๆ อยู่ตรงประตูบ้านของฉันทำไม？”
บุริศร์เห็นสีหน้าของเจตต์ซีดเซียว จึงไม่ได้ดูถูกเขา
เจตต์มองเห็นบุริศร์ออกมา จึงมองเข้าไปด้านใน ถึงจะตอบว่า： “เมื่อวานฉันพูดจาแรงไปหน่อย เธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม？”
“จะไม่เป็นไรได้อย่างไร？ด่าเมียของฉันจนร้องไห้ นี่ยังเรียกว่าไม่เป็นไรเหรอ？”
“อะไรนะ？ ร้องไห้เหรอ？ ฉันจะเข้าไปดู”
เจตต์บอกว่าจะเข้าไป กลับถูกบุริศร์ดึงข้อมือเอาไว้
“หลับอยู่ นายเข้าไปจะเหมาะสมเหรอ？”
“งั้น……”
“งั้นอะไร ？ขึ้นรถ ไปหาอะไรกินกัน ดูจากท่าทางของนาย เดาว่ายังไม่ได้กินข้าวเช้าใช่ไหม？”
คำพูดของบุริศร์ทำให้เจตต์ยิ้มอย่างขมขื่นขึ้นมา
“ยังจะกินข้าวเช้าเหรอ？ ฉันยังจะกินลงอีกเหรอ ไม่กินมันแล้วข้าวเช้า ฉันขอขึ้นไปนั่งบนรถนายสักพัก ข้างนอกหนาวมาก”
ในขณะที่พูด เจตต์ก็เปิดประตูเข้าไปนั่งในรถ
บุริศร์รีบเปิดฮีตเตอร์
เขามองเจตต์ ถอนหายใจและกล่าวว่า： “ถึงขนาดนี้เลยเหรอ？เพื่อการวางแผนนายรังแกผู้หญิงของนายและทรมานตัวเองแบบนี้ แถมยังด่านรมนจนร้องไห้ เป็นไงล่ะ？นายรักนิตาจริงไหม？”
“มันไม่ใช่ความรักจริง ๆ แค่ค่อนข้างรู้สึกไม่สบายใจ บุริศร์ นายรู้ใช่ไหม？ฉันคนนี้ แต่ไหนแต่ไรไม่ชอบติดค้างคนอื่น ตอนนี้นิตาเอาชีวิตของตัวเองมาทำแบบนี้กับฉัน ฉันก็……”
“ไม่ต้องพูดยิ่งใหญ่ขนาดนั้น เธอมีชีวิตอยู่ได้แค่ไม่กี่วัน หรือจะพูดอีกอย่าง การที่นรมนเห็นด้วยที่เธอทำแบบนี้ ก็เพื่อช่วยให้เธอสมหวัง นายคิดดูนะ นิตาเจ็บปวดมาก เธอถูกหมอตัดสินประหารชีวิต ทุกนาทีที่มีชีวิตอยู่ช่างทรมาน โดยเฉพาะอย่างยิ่งตัวเธอเองก็ไม่ได้ปรารถนาที่จะมีชีวิตรอด น้ำเสียงมีความเจ็บปวดแบบนั้น ไม่สู้ให้เธอจากไปอย่างมีความสุข ชีวิตนี้ของเธอเรื่องที่น่าเสียดายที่สุดคือการที่ไม่สามารถอยู่กับนายได้ จึงคิดอยากทำอะไรให้นายสักหน่อยก่อนตาย ขจัดอุปสรรคให้นายบ้าง นี่คือความเข้าใจของฉัน”
คำพูดของบุริศร์ทำให้เจตต์รีบพยักหน้า
“ฉันเข้าใจ และฉันก็รู้ว่านรมนไม่ใช่คนไม่ดี ตอนนั้นอารมณ์แปรปวน ไม่ได้คิดอย่างรอบคอบถึงตรงนี้”
“โชคดีที่นายไม่ได้คิดอย่างรอบคอบ ไม่อย่างนั้นพวกเราสามีภรรยาคงไม่ได้อยู่ด้วยกันคืนหนึ่งอย่างมีความสุข”
เจตต์มองบุริศร์ รู้สึกว่าเจ้านี้กำลังโม้อยู่
“บุริศร์ นายสนุกมากไหม？”
“สนุกสิ สนุกมาก ฉันจะบอกนายให้นะ ตอนนี้ฉันคาดหวังให้นายไม่ดีกับเมียของฉัน งั้นฉันจะ……”
“ไปไกล ๆ เลย！”
เจตต์ด่าบุริศร์ไปหนึ่งคำ จากนั้นยื่นมือออกไป： “ขอบุหรี่สักมวนสิ พอดีรีบออกมา ไม่ได้พกมาด้วย”
“ช่วงนี้ฉันเลิกแล้ว นรมนไม่ชอบกลิ่นบุหรี่ ฉันตั้งใจจะเป็นสามีที่ดี”
สายตาที่เจตต์มองบุริศร์ในครั้งนี้มีความเฉียบคม แต่บุริศร์ไม่สนใจ
“เลิกจริง ๆ ”
“น่าเบื่อ”
เจตต์พูดไปพร้อมกับจะลงจากรถ กลับถูกบุริศร์เรียกเอาไว้
“เฮ้ อยากให้ฉันช่วยเรื่องงานศพของนิตาไหม？”
“ไม่เป็นไร ฉันจัดการเองได้ สิ่งสำคัญคือต้องตามหาโสธรให้เจอก่อน ฉันจำได้ว่านิตาบอกตำแหน่งที่อยู่ของโสธรกับนรมนเอาไว้ ถึงตอนนั้นพวกเราจะไปที่นั่น”
คำพูดของเจตต์ทำให้บุริศร์รู้สึกกังวลขึ้นมาทันที
“ฉันขอเตือนนายไว้นะถ้านายทำให้เมียของฉันร้องไห้อีก ฉันไม่สนว่านายกับเธอจะเป็นญาติอะไรกัน ฉันจะกระทืบนายเหมือนเดิมได้ยินไหม？”
“เข้าใจแล้ว พูดเหมือนฉันอยากเห็นเธอร้องไห้”
เจตต์พูดจบก็ลงจากรถ และกระแทกประตูปิดลง แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นมากลับมองเห็นรถที่คุ้นเคยขับเขามา
รถคันนั้นจอดลงตรงหน้ารถของบุริศร์ คนที่ลงมาจากรถทำให้เจตต์สีหน้าเปลี่ยนทันที
