บทที่ 786 คุณไม่ได้ทำอะไรผิดซะหน่อย
นั่นคือพฤกษ์！
แต่ไหนแต่ไรเจตต์ไม่ชอบพี่น้องต่างเพศคนนี้ และตอนนี้นิตาตายเพราะธัญญาแม่ของพฤกษ์ ความเกลียดชังนี้ทำให้แววตาของเจตต์เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว
บุริศร์ดึงเจตต์เอาไว้ทันที
“นี่มันไม่เกี่ยวข้องกับคนอื่น！โดยเฉพาะอย่างยิ่งพฤกษ์ไม่รู้อะไรทั้งนั้น”
“นายรู้ได้อย่างไรว่าเขาไม่รู้？บางทีที่ธัญญากล้าทำตัวไร้ศีลธรรมแบบนี้ นั่นอาจเป็นเพราะมีลูกชายคนนี้คอยหนุนหลังอยู่ก็ได้？”
เจตต์แทบจะกัดฟันถามออกไป
บุริศร์กลับกล่าวอย่างเย็นชา： “เป็นไปไม่ได้！พฤกษ์เติบโตมากับฉัน เขาเป็นคนอย่างไรฉันรู้ดี ถึงแม้ธัญญาจะเป็นแม่ของเขา เขาก็จะไม่มีทางยอมทำเรื่องไร้มนุษยธรรมเหล่านั้นได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าเขาไม่รู้จักผิดชอบชั่วดีจริง ตอนนี้นายคงไม่สามารถเป็นซีอีโอของบริษัทตระกูลรัตติกรวรกุล หรอก”
“นายหมายความว่าอะไร？นายกำลังจะบอกว่าพฤกษ์สามารถทำงานได้เก่งกว่าฉันเหรอ？เขาคู่ควรที่จะเป็นซีอีโอของบริษัทตระกูลรัตติกรวรกุล มากกว่าฉันเหรอ？”
ตอนนี้เจตต์เหมือนกับตัวเม่น ไม่ว่าบุริศร์จะพูดอะไร เขาก็เอาแต่หาเหตุผลออกมาหักล้าง
ในใจของเขามีความเคียดแค้น ไม่ว่าอย่างไรก็ระบายไม่ออก
บุริศร์รู้ ดังนั้นจึงไม่ได้โต้เถียงอะไร
“เจตต์ ตอนนี้แค่มองเห็นคนที่ความเกี่ยวข้องกับธัญญา นายก็จะกัดคนเหมือนหมาบ้าใช่ไหม？นิตาอาจจะพิเศษสำหรับนาย บางทีนายอาจจะรู้สึกละอายใจต่อเธอ แต่ไม่ได้หมายความว่าพวกเราทุกคนจะเป็นอย่างไรกับเธอก็ได้ เธอดีกับนาย ก็ไม่ได้หมายความว่าเธอจะดีกับทุกคน อย่างน้อยเธอก็ไม่ได้เป็นมิตรกับนรมนจริงไหม？”
เสียงของบุริศร์ไม่ได้ดัง และไม่ได้ขึ้น ๆ ลง ๆ อะไร ธรรมดามาก แต่กลับทำให้นัยน์ตาของเจตต์แดงขึ้นในชั่วพริบตา
“ฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้น ฉันก็แค่……”
“พวกเราเข้าใจความรู้สึกของนาย และเข้าใจว่านิตามีความหมายอย่างไรกับนาย แต่นายไม่สามารถบังคับให้พวกเราทุกคนรู้สึกดีกับนิตาได้หรอก ถึงอย่างไรก็ดีกับทั้งสองฝ่าย เพราะความสัมพันธ์ของนาย นรมนจึงไม่คิดเล็กคิดน้อยกับความขุ่นเคืองใจของเธอก็พอแล้วไม่ใช่เหรอ？และเป็นเพราะนาย เธอจึงเลือกช่วยให้นิตาได้สิ่งที่ต้องการ รู้ว่าทำแบบนี้นายจะโทษเธอ แต่เธอก็ยังทำ รู้สึกน้อยใจเหลือเกินก็ไม่พูดกับนายสักคำเดียว เจตต์ นายสามารถเสียใจได้ แต่ได้โปรดอย่าทำร้ายความห่วงใยที่แท้จริง คนที่ยังมีชีวิตอยู่ได้ไหม？”
คำพูดของบุริศร์ทำให้เจตต์ใจเย็นลงโดยสิ้นเชิง
และในเวลานี้ พฤกษ์ก็รีบเข้ามา
“ประธานบุริศร์ มีเอกสารเร่งด่วนต้องให้ท่านเซ็นครับ”
เมื่อพฤกษ์มองเห็นเจตต์ก็นิ่งไปสักพัก ไม่ใช่ว่าเขาจะไม่รู้ว่าช่วงนี้บุริศร์กำลังตรวจสอบเรื่องของลุงของมินทร์อยู่ ดังนั้นเมื่อเห็นพฤกษ์มองตนเองอย่างหน้าดำหน้าแดงเช่นนี้ จึงอดเป็นกังวลไม่ได้
หรือว่าลุงกับแม่จะทำเรื่องอะไร？
“เกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอครับ？”
พฤกษ์ไถ่ถามออกไปอย่างไม่รู้ตัว กลับทำให้เจตต์แทบจะควบคุมตนเองไม่อยู่
“หลีกไป！”
เขาผลักพฤกษ์ออก เดินตรงไปที่รถของตนเองอย่างรวดเร็ว
“นี่มันอะไรกัน？”
พฤกษ์ถูกเขาผลักจนโซเซ มองบุริศร์อย่างหดหู่ใจ
บุริศร์ถอนหายใจและพูดออกมา： “ไม่มีอะไรหรอก เขาก็นิสัยแบบนี้แหละ นายก็รู้ไม่ใช่เหรอ ไปเถอะ พวกเราเข้าบริษัทกันก่อน”
พูดจบ เขามองไปทางห้องนอนของนรมน และตัดสินใจให้นรมนจัดการเรื่องเหล่านี้ด้วยตนเอง
พฤกษ์ไปบริษัทกับบุริศร์
เมื่อนรมนตื่นขึ้นมาก็สายแล้ว
เธอบิดขี้เกียจ มองตำแหน่งข้างกายที่ว่างเปล่าไปนานแล้ว และเมื่อสัมผัสอุณหภูมิ ก็น่าจะออกไปนานแล้ว
สำหรับความยากลำบากของบุริศร์ นรมนรู้สึกสงสาร แต่ก็รู้ว่าตนเองช่วยไม่ได้ สิ่งที่เธอสามารถทำได้คือพยายามรบกวนบุริศร์ให้น้อยลง
หลังจากนรมนตื่นขึ้นก็ถูกป้าอ้อยลากไปกินข้าว
เธอเปิดทีวีดู ป้าอ้อยกล่าวเสียงเบาว่า： “คุณนาย เมื่อตอนเช้าตรู่คุณเจตต์มาค่ะ แต่ไม่รู้ว่าคุยอะไรกับคุณผู้ชายและกลับไปอย่างโมโหค่ะ”
“คุณเจตต์？”
“ใช่ค่ะ คุณเจตต์”
นรมนนิ่งไปสักพัก
เธอยังจำได้ว่าเมื่อวานเจตต์โมโหตนเองมาก มาที่นี่ตั้งแต่เช้าตรู่ เพื่อขอโทษ หรือว่ายังโมโหไม่เสร็จจึงมาโมโหต่อ？
นรมนไม่รู้แน่ชัด ครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง จึงหยิบมือถือโทรหาเจตต์
“เมื่อเช้าคุณมาหาฉันเหรอ？”
“อืม ผมเกือบหนาวตาย”
เสียงของเจตต์แหบแห้ง
นรมนเห็นว่าเขากำลังพูดจาตามปกติ จึงถอนหายใจอย่างโล่งอก
“คุณทำอะไรอยู่？”
“กำลังซื้อสุสานให้นิตา วางแผนว่าหลังจากนี้จะฝังศพให้เธอ จริงสิ คุณตื่นหรือยัง？ถ้าตื่นแล้วพวกเราไปตามหาโสธรกันเถอะ เธอน่าจะบอกคุณว่าโสธรอยู่ที่ไหน คุณสบายใจได้เลย ผมขออนุญาตบุริศร์แล้ว วันนี้เขายุ่งนิดหน่อย จึงให้ผมไปกับคุณ”
ได้ยินเจตต์พูดแบบนี้ นรมนรีบตอบว่า： “ได้ ฉันขอล้างหน่อยล้างตาก่อนนะ เดี๋ยวจะไปหาคุณ”
“ผมไปหาคุณเอง จะได้ไม่ต้องวิ่งเต้นไปมา อีกอย่าง เรื่องเมื่อวาน ขอโทษนะ ตอนนั้นผมรู้สึกว้าวุ่นเล็กน้อย เลยไม่ได้คิดถึงความรู้สึกของคุณ ผมมันโง่เอง คุณจะคลายความโกรธอย่างไรก็ได้ ผมไม่ขัดข้อง”
คำพูดของเจตต์ทำให้นัยน์ตาของนรมนมีความเจ็บปวด
“ไม่ต้องหรอก ฉันก็ไม่ได้คิดมาก”
“ช่างเถอะ ไม่รู้ว่าใครร้องไห้เหมือนกระต่าย เมื่อเช้าสามีของคุณแทบจะฟาดผม ยังจะมาพูดว่าไม่คิดมากอีก ผมรู้ ผมไม่ดีเอง คุณก็รู้นิสัยของผม โมโหขึ้นมาก็ไม่มีเหตุผล ตอนนั้นผมไม่ได้คิดถึงเจตนาของคุณ เป็นความผิดของผมเอง”
นรมนเงยหน้าขึ้น กลัวว่าตนเองจะร้องไห้ออกมา
เธอสูดลมหายใจเข้าลึกกล่าวว่า： “เจตต์ พวกเราสองคนรู้จักกันมานานแล้ว นานกว่าที่คุณรู้จักนิตาอีกใช่ไหม？แต่คุณกลับตั้งคำถามในตัวฉันเป็นครั้งแรก จริง ฉันค่อนข้างเสียใจ”
“ขอโทษ ผม……”
“ไม่ต้องขอโทษอะไรแล้ว ทุกคนมีน้ำหนักในใจของคนอื่นแตกต่างกัน เป็นฉันเองที่ประเมินสูงไปว่าตนเองมีน้ำหนักในใจของคุณ เมื่อเปรียบเทียบกับนิตา บางทีคุณอาจจะสนใจความรู้สึกของเธอมากกว่าหน่อย เมื่อวานฉันรู้สึกน้อยใจเล็กน้อย วันนี้ฉันคิดได้แล้ว ถ้าเป็นฉันที่เกิดเรื่องขึ้น คุณยืนอยู่ในมุมของฉันจัดการสิ่งต่าง ๆ เดาว่าบุริศร์ก็จะเป็นเหมือนกับคุณ ดังนั้น ไม่ต้องพูดขอโทษ คุณไม่ได้ทำอะไรผิด”
คำพูดของนรมนทำให้เจตต์อึ้งไป
เป็นแบบนี้เหรอ？
คิดไม่ถึงว่าตำแหน่งของนิตาในใจของเขาจะสูงกว่านรมน？
ไม่！
ไม่จริง！
เพียงแค่เพราะเขาติดค้างนิตามากเกินไป ทำให้เขารับไม่ไหว หลังจากรู้ว่าคนที่ตนเองชอบที่สุดทำร้ายนิตาจึงเกิดการตอบสนองที่รุนแรงเกินไปแบบนั้น
แต่พูดกับนรมนตอนนี้จะมีประโยชน์อะไร？
นรมนจะเชื่อเหรอ？
เขาสูญเสียนิตาไปแล้ว และในขณะเดียวกันก็สูญเสียนรมนไปด้วยใช่ไหม？
อย่างน้อยที่สุดในเรื่องนี้ มีรอยแยกระหว่างเขากับนรมน บางทีอาจจะกลับไปไม่ได้แล้ว
เจตต์กัดริมฝีปากล่างของตนเอง กัดอย่างรุนแรง
“นรมน คุณช่างรู้วิธีพูดให้คนเสียใจจริง ๆ ”
“ก็ดี ฉันพูดตามความจริง คุณรอฉันสักพักนะ ฉันจะไปล้างหน้า เปลี่ยนเสื้อผ้าและออกไป”
“ได้”
อันที่จริงเจตต์มาถึงละแวกใกล้เคียงตระกูลโตเล็กแล้ว เพียงแค่ไม่ได้รีบเข้าไป ตอนนี้ได้ยินนรมนพูดแบบนี้ เขาจึงรีบตกปากรับคำ ในขณะเดียวกันเขาก็รู้ว่า นรมนไม่อยากพูดเรื่องนี้ต่อ
เขาเจ็บปวด รู้สึกว่าตอนนี้ชีวิตของตนเองรู้สึกยุ่งเหยิง
เขาอยากระบายความในใจกับเทย่าแม่ของตนเอง แต่ยังกลัวว่าจิตใจของแม่จะรับไม่ไหว
เจตต์รู้สึกว่าชีวิตของตนเองยากเย็นจริง ๆ
หลังจากนรมนวางสายก็เกิดความรู้สึกหลากหลาย
คิดไม่ถึงว่านิตาคนเดียวจะทำให้ระหว่างเธอกับเจตต์เปลี่ยนเป็นเช่นนี้ เธอไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร แต่ในเมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว เธอจึงไม่รู้จะพูดอะไร
ทำความสะอาดตนเองอย่างง่าย ๆ นรมนเปลี่ยนเป็นชุดลำลองเรียบร้อยจึงออกจากบ้าน
เจตต์มารอเธออยู่ที่ประตูแล้ว เมื่อเห็นนรมนออกมาจึงรีบดับบุหรี่ลง
“ไม่เป็นไร ตอนนี้ฉันสามารถทนได้แล้ว”
ทันในนั้นเองนรมนก็รู้สึกว่าตนเองเรียกร้องเจตต์มากเกินไป
พวกเขาเป็นเพียงแค่เพื่อน เป็นพี่ชาย บางทีตอนนี้อาจพูดได้ว่าเป็นญาติ แต่ต่างเป็นบุคคลอิสระ
แค่บุริศร์ก็เพียงพอแล้วสำหรับเธอ
เจตต์จะทำอะไร และจะมีท่าทางต่อเธออย่างไร ความจริงไม่จำเป็นต้องใส่ใจมากเกินไป
เมื่อคิดได้เช่นนี้ รอยยิ้มของนรมนจึงกลับมาอย่างช้า ๆ
“เมื่อคืนไม่ได้นอนเหรอ？หรือนอนไม่พอ ？ตาของคุณดูแดง ๆ นะ เอานมวัวอุ่น ๆ มาให้ ดื่มสักหน่อย ยังมีของกินเล็กน้อย”
นรมนส่งอาหารเช้าที่เตรียมมาให้เขา
เจตต์ตะลึงเล็กน้อย มองเห็นรอยยิ้มสวยสดงดงามของนรมน อดไม่ได้ที่จะอยากร้องไห้
“คุณไม่โกรธแล้วเหรอ？”
“จะโกรธอะไรล่ะ ？คุณเองก็ไม่ได้ทำอะไรผิดซะหน่อย เป็นฉันที่จริงจังเกินเหตุเอง รีบกินเถอะ เดี๋ยวก็เย็นหมดหรอก รู้ว่าคุณยังไม่ได้กินข้าวเช้า กินเยอะ ๆ หน่อย ยังมีเรื่องต่อจากนี้อีกเยอะ ถ้าคุณต้องการให้ฉันช่วย ฉันก็จะช่วยคุณ แต่ถ้ารู้สึกว่าฉันเกะกะ ฉันก็จะกลับไป ไม่เป็นไรนะ”
“พูดอะไรเนี่ย ผมจะคิดว่าคุณเกะกะได้อย่างไร？ นรมน คุณจงใจโกรธผมใช่ไหม？”
นรมนเพียงแค่หัวเราะ ไม่ได้ตอบอะไร
วันนี้เธอสวมชุดสีขาว ดูสดชื่นเป็นพิเศษ
“ฉันขับรถเอง คุณกินข้าวไปเถอะ ฉันรู้ที่อยู่”
นรมนดึงเจตต์มายังที่นั่งข้างคนขับ ส่วนตนเองก็นั่งประจำที่นั่งคนขับ
เจตต์ก็ไม่ได้งอแงไร้เหตุผล
เดิมทีไม่มีความอยากอาหาร แต่ตอนนี้เห็นนรมนเป็นแบบนี้ เขาจึงรู้สึกดีขึ้นมากทันที
เธอ คงจะไม่ได้โกรธใช่ไหม？
นรมนรู้ว่าเจตต์กำลังสังเกตตนเองอยู่ ก็ไม่ได้พูดอะไร หลังจากขึ้นมาบนรถ สตาร์ทรถเรียบร้อย จากนั้นจึงขับรถไปยังที่อยู่ที่นิตาทิ้งเอาไว้ให้เธอ
เจตต์ก็รู้สึกหิวจริง ๆ
หลังจากกินอาหารเหล่านี้อย่างตะกละตะกลาม และดื่มนมตามด้วยเข้าไปด้วย จากนั้นจึงเรออกมา ถึงจะพบว่ารถได้ขับมาถึงชานเมืองแล้ว
“นิตาพาโสธรมาซ่อนไว้ที่ชานเมืองเหรอ？”
“เปล่าหรอก ฉันมาเอาของ”
คำพูดของนรมนทำให้เจตต์งุนงง และไม่รู้ว่านรมนหมายความว่าอะไรกันแน่ ต้องมาเอาของที่ชานเมือง เพียงแต่เขาไม่ได้ไถ่ถาม สำหรับนรมนแล้ว เขายังวางใจ
หลังจากพวกเขาเข้ามาในชานเมืองได้ไม่นาน เจตต์ความรู้สึกไวสังเกตเห็นว่าด้านหลังมีรถน่าสงสัยสะกดรอยตามพวกเขามา
สีหน้าของเขาเคร่งขรึม
“นรมน ด้านหลังเหมือนมีคนตามพวกเราอยู่ คุณจอดรถข้างทาง ผมจะขับเอง ผมจะดูว่าสามารถสลัดพวกเขาออกไปได้ไหม”
“ไม่เป็นไร ฉันขับเองได้”
นรมนพูดจบ เหยียบคันเร่งทันที รถพุ่งทะยานไปข้างหน้าเหมือนลูกธนูพุ่งออกจากสาย
