บทที่ 789 ฉันเป็นคนอย่างไรคุณไม่รู้เหรอ
“เป็นอย่างไร？”
พรรษาอยากจะก้าวขึ้นไปดู กลับถูกเจตต์หลบซ่อน
“หลายปีที่ผ่านมาไม่เคยสนใจแม่ของผม ตอนนี้ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไร พ่อก็ไม่ต้องมายุ่ง”
“พูดอะไรเนี่ย ฉันกับแม่ของแกยังไม่ได้หย่ากันนะ”
พรรษารู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ดีนัก รวมถึงบันทึกเสียงเมื่อสักครู่ที่ได้ฟัง สีหน้าของเขาเปลี่ยนทันที
“หรือว่าสิ่งที่พูดในบันทึกเสียงนั้นคือความจริง？ แม่ของแกเธอ……”
“ใช่ ในเลือดของแม่ผมมีสารพิษสะสมเรื้อรัง พ่อพอใจแล้วใช่ไหม？ พ่อให้ท้ายเมียน้อยของพ่อ ตอนนี้คิดจะฆ่าแม่ของผม จนแม้แต่คิดจะฆ่าผมด้วย！ถ้านิตาไม่ได้ตกหลุมรักผม ตอนนี้พ่ออาจจะเห็นศพของผมแล้วก็ได้ ประธานพรรษา พ่อพอใจกับผลลัพธ์ในวันนี้หรือเปล่า？”
เจตต์โยนผลตรวจใส่หน้าของพรรษาทันที
พรรษาอึ้งไปหมด
เป็นอย่างนี้ไปได้อย่างไร？
ธัญญาอ่อนโยนขนาดนั้น จิตใจงดงามขนาดนั้น จะกลายเป็นตัวการฆ่าคนได้อย่างไร？
แต่บันทึกเสียงไม่มีทางเป็นของปลอมได้ ผลตรวจเลือดก็ไม่มีทางเป็นของปลอมได้
พรรษาไม่อาจรับความจริงนี้ได้ชั่วขณะ
ส่วนพฤกษ์ก็ยิ่งอับอายจนอยากแทรกแผ่นดินหนี
เดิมทีคิดว่าตนเองเป็นลูกชายของเมียน้อย แย่งความรักไปจากเจตต์ แต่ตอนนี้ดูแล้ว เขายิ่งกว่าลูกของเมียน้อยอีก！
ทุกสิ่งทุกอย่างที่ธัญญาทำลงไปทำให้เขาไม่อาจรับได้ และยิ่งไม่อาจเผชิญหน้ากับเจตต์และพรรษาได้
“ผมจะกลับไปถามให้ชัดเจน”
เสียงของพฤกษ์แหบแห้ง ขอบตาแดงก่ำ ถ้าไม่ใช่เพราะความสัมพันธ์อายุและคุณภาพจิตใจ เดาว่าเขาคงหมดอาลัยตายอยากไปแล้ว
นรมนกับบุริศร์ก็ค่อนข้างเห็นใจเขา
ได้เจอกับแม่แบบนี้ แถมยังมีพ่ออย่างชณะพลที่โลภมากไม่รู้จักพอ คนส่วนใหญ่รับไม่ได้จริงๆ
เมื่อพรรษามองไปที่พฤกษ์อีกครั้ง เขารู้สึกซับซ้อนมาก เขาคิดว่าพฤกษ์เป็นลูกชายของตนเองจริง ๆ แต่ตอนนี้ทุกอย่างเปลี่ยนไปแล้ว
สังเกตอย่างละเอียด พฤกษ์หน้าตาไม่เหมือนตนเองจริง ๆ ตรงกันข้ามกลับเหมือนธัญญามากหน่อย เขามักจะคิดเสมอว่าลูกชายหน้าเหมือนแม่ก็ไม่เป็นไร แต่ตอนนี้ยิ่งมองก็ยิ่งปวดใจ
หลายปีที่ผ่านมา แท้จริงแล้วเขาทำอะไรลงไป！
เพื่อลูกชายที่ไม่ใช่ลูกชายของตนเอง เพื่อเมียน้อยคนหนึ่ง เขาทิ้งเมียคนแรกให้อยู่ในสถานพักฟื้นโดยไม่เหลียวแล ปล่อยให้เธอตายไปเอง และปล่อยให้ลูกชายของตนเองเกลียดตนเองมานานหลายปี ตอนนี้ความสัมพันธ์ระหว่างพ่อลูกยิ่งตึงเครียด
ชีวิตนี้ของพรรษา ครอบครัวไม่เป็นครอบครัว จนแม้แต่กิจการงานยังต้องพึ่งพาการประคับประคองจากเจตต์
เขายังจะมีหน้าไปขอให้เจตต์เคารพตนเองเหรอ？
จู่ ๆ พรรษาก็นึกเสียใจขึ้นมา
“ฉันจะไปกับแกด้วย ฉันจะไปถามธัญญา ว่าเธอคิดจะทำอะไรกันแน่？”
“คิดจะทำอะไร ？นี่พ่อยังไม่รู้อีกเหรอ？ หรือว่าพ่อก็ถูกธัญญาทำจนโง่ไปหมดแล้ว？”
เจตต์ไม่ไว้หน้าของพรรษาสักนิดเดียว แต่ละประโยคทิ่มแทง แต่ละประโยคมีเลือดไหลออกมา
พรรษาหมดแรงโต้แย้ง ทำได้เพียงออกไปกับพฤกษ์อย่างกระอักกระอ่วน
นรมนเป็นห่วงพฤกษ์ เธอพูดกับบุริศร์ว่า： “คุณตามไปดูหน่อยเถอะ ฉันกลัวพฤกษ์เขาจะ……”
“เขาไม่เป็นอะไรหรอก สามารถอดทนผ่านไปได้ คุณกับเจตต์กลับไปดูเถอะ ผมจะอยู่ที่นี่รอโสธรฟื้นขึ้นมา ผมคิดว่าตอนนี้คุณน้าคงอยากให้พวกคุณไปอยู่ข้างกายเธอ ตอนที่ผมมา คุณน้ากลับไปที่ตระกูลรัตติกรวรกุลแล้ว”
“อะไรนะ？แม่ของฉันกลับไปที่ตระกูลรัตติกรวรกุล？เธอจะเป็นคู่ต่อสู้ของธัญญาได้อย่างไร？”
เจตต์รู้สึกกังวลทันที
นรมนก็รู้สึกเป็นห่วง
“ทำไมคุณถึงเพิ่งมาพูด？ ถ้าคุณน้า……”
“ไม่เป็นอะไรหรอก ผมหาคนอยู่กับคุณน้าแล้ว วางใจเถอะ”
บุริศร์จะไม่รู้ความกังวลของนรมนได้อย่างไร ？เขาจะให้เทย่าเผชิญหน้ากับธัญญาคนเดียวได้อย่างไร？
ได้ยินบุริศร์พูดแบบนี้ นรมนถึงจะถอนหายใจอย่างโล่งอก
“งั้นฉันขอตัวกลับไปกับเจตต์ก่อนนะ เรื่องทางนี้ฝากคุณด้วย”
“ไปเถอะ ระวังตัวด้วย มีเรื่องอะไรก็โทรหาผม”
บุริศร์ยิ้มบาง ๆ มองนรมน
“ค่ะ”
นรมนรีบพยักหน้า
เธอรู้สึกโชคดีที่บุริศร์รักและเข้าใจตนเอง และซาบซึ้งในความเข้าอกเข้าใจของบุริศร์ เธอรู้ สามารถทำเช่นนี้ได้ ทั้งหมดเป็นเพราะบุริศร์รักเธอ กลัวว่าเธอจะเป็นทุกข์ กลัวว่าเธอจะตกอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบาก ถึงแม้ไม่มีความช่วยเหลือจากบุริศร์ตนเองก็อาจจะทำได้ดี แต่จำเป็นต้องพูดว่าบางทีมันอาจจะสายเกินไปจริง ๆ
นรมนมองบุริศร์ด้วยความซาบซึ้งใจ จากนั้นหันตัวไปทันที วิ่งตามพฤกษ์ไป
พวกเขากลับมาถึงตระกูลรัตติกรวรกุลในเวลาไล่เลี่ยกัน กลับมองเห็นเทย่านั่งอยู่บนโซฟาตัวหลักในห้องรับแขก ส่วนธัญญายืนอยู่ด้านข้าง ถลึงตามองเทย่าอย่างโหดเหี้ยม
“นี่มันเรื่องอะไรกัน？ คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม？”
เมื่อพรรษาเข้ามา ก็ไถ่ถามสถานการณ์ของเทย่าเป็นอันดับแรก นี่ทำให้เทย่าแปลกใจอยู่บ้าง เพียงแต่คิดไปคิดมา ยังคงยิ้มอย่างดูถูก
“เวลานี้ทำไมคุณถึงไม่ถามเมียน้อยของคุณว่าเป็นอย่างไรบ้าง ？โดนฉันรังแกหรือเปล่า？”
เสียงของเทย่ายังคงอ่อนโยนมากเหมือนเดิม เพียงแต่คำที่พูดออกมากลับทำให้พรรษารับไม่ได้
“เทย่า พวกเรายังเป็นผัวเมียกันอยู่นะ！”
“หาได้ยากจริง ๆ คุณยังจำได้ว่าพวกเราเป็นสามีภรรยากัน นี่คือบ้านตระกูลรัตติกรวรกุล ฉันเกือบจะไม่ได้กลับมายี่สิบปี？ในเวลายี่สิบปีนี้ คุณให้ผู้หญิงที่ไม่ใช่ภรรยาของคุณมาอาศัยอยู่ที่นี่อย่างไม่ต้องสงสัย และยังใช้ตำแหน่งคุณนายรัตติกรวรกุลของฉัน คุณยังจำได้ว่าฉันเป็นภรรยาของคุณเหรอ？”
เทย่ามองพรรษา ในสายตาไม่มีความเคียดแค้นใด ๆ สงบเหมือนบ่อน้ำที่แห้งเหือด ฉีกหัวใจของพรรษาขาดทันที
“เทย่า ผมยอมรับ หลายปีที่ผ่านมาผมผิดไปแล้ว”
“คุณผิดอะไร？พี่คะ คุณทำอะไรเนี่ย？ฉันสิถึงจะเป็นผู้หญิงของคุณ！คุณสัญญากับฉันแล้ว คุณ……”
ธัญญามองเห็นพรรษาเป็นแบบนี้ จึงอดลุกลี้ลุกลนไม่ได้
“คุณหุบปากไปเลยนะ！”
พรรษาหันมาทันที ตบปากเธอโดยตรง
“อ่า ！พี่คะ คุณเป็นบ้าไปแล้ว คิดไม่ถึงว่าคุณจะตีฉัน？”
ธัญญาไม่ได้เตรียมป้องกัน ถูกตบล้มลงไปบนพื้นทันที ทำให้เธอมองเห็นพฤกษ์เดินเข้ามา
“ลูก ลูก พ่อของลูกเป็นบ้าไปแล้ว คิดไม่ถึงว่าเขาจะตบแม่ ลูกดูสิแม่ของลูกอยู่ในบ้านหลังนี้ไม่มีฐานะอะไรเลย ถ้าลูกกลับมาเร็วกว่านี้หน่อย สืบทอดมรดกทุกอย่างของตระกูลรัตติกรวรกุล แม่จะยังต้องทนทุกข์ทรมานอย่างนี้อยู่ไหม？”
“แม่เงียบไปเลย แม่ไม่ละอายใจ แต่ผมอายแทนแม่”
พฤกษ์มองผู้หญิงที่กำลังร้องไห้จะขาดใจอยู่บนพื้น อดรู้สึกสะอิดสะเอียนไม่ได้
ทำไมผู้หญิงคนนี้ต้องเป็นแม่ของเขาด้วย？
ทำเรื่องที่น่ารังเกียจเช่นนั้น คิดไม่ถึงว่าตอนนี้ยังบอกให้เขากลับมาสืบทอดทรัพย์สินของตระกูลรัตติกรวรกุล ถ้าตอนแรกไม่ใช่เพราะไม่อยากมีปัญหากับเจตต์ เขาจึงไม่กลับมาตระกูลรัตติกรวรกุล ตอนนี้ไม่รู้ว่าตนเองควรจะอายแค่ไหน
โชคดีที่เขาไม่กลับมาตระกูลรัตติกรวรกุล ！
ตอนนี้พฤกษ์อดไม่ได้ที่จะรู้สึกขอบคุณการเลือกของตนเองในตอนแรก
ธัญญาเห็นลูกชายของตนเองพูดเช่นนี้ ก็อดแปลกใจไม่ได้
“ลูก แม่รู้ว่าหลายปีที่ผ่านมาไม่ได้ดูแลลูกให้ดี เป็นแม่เองที่แย่ แต่ไม่ว่าจะพูดอย่างไร แม่ก็คือแม่ของลูกนะ！ตอนนี้พ่อของลูกร่วมหัวกับผู้หญิงคนนี้มารังแกแม่ของลูก ทำไมลูกถึงพูดแบบนี้？หรือลูกไม่กลัวทำร้ายจิตใจของแม่？ลูกรู้บ้างไหม หลายปีที่ผ่านมา แม่หวังเป็นอย่างยิ่งให้ลูกกลับมาอยู่ข้าง ๆ ？”
“กลับมาอยู่ข้างแม่ทำไม？เพื่อหลอกลวงประธานพรรษากับแม่เหรอ โยกย้ายทรัพย์สินของตระกูลรัตติกรวรกุลไปด้วยกันเหรอ？กลับมาอยู่ข้างกายแม่ ทำให้แม่กับชณะพลทำเรื่องชั่วช้าด้วยกันต่อไปใช่ไหม？แม่ทำแบบนี้ แม่วางผมไว้ตรงไหน？แม่เคยคิดบ้างไหมว่าเรื่องจะแดงขึ้นสักวัน？ถึงตอนนั้นผมจะจัดการตัวของผมอย่างไร？”
จู่ ๆ พฤกษ์ก็ตะคอกเสียงดังขึ้นมา
ธัญญาอึ้งไปหมด จากนั้นก็หวาดกลัวขึ้นฉับพลัน
“แกพูดจาเหลวไหลอะไร？พฤกษ์ แกเป็นอะไรไป？ทำไมถึงได้พูดจาเหลวไหลแบบนี้？”
“พูดจาเหลวไหลเหรอ？ก่อนหน้านี้ไม่กี่วันแม่เพิ่งจะพูดกับชณะพลเอง ทำไมถึงได้ลืมง่ายแบบนี้？ผมลืมบอกแม่ไป ตอนที่ชณะพลฆ่านิตาตามคำสั่งของแม่ เขาถูกตำรวจจับไปแล้ว ตอนนี้กำลังถูกสอบสวนอยู่ในสถานกักกัน เดาว่าใช้เวลาไม่นาน แม่จะต้องถูกเขาซัดทอด แม่ มีประโยคหนึ่งกล่าวว่ากระดาษห่อไฟไม่ได้ แม่เคยได้ยินไหม？”
พฤกษ์มองผู้หญิงที่ให้ชีวิตตนเองตรงหน้า ทันใดนั้นไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไร
สีหน้าของธัญญาขาวซีดเหมือนกระดาษทันที
เหมือนกับเธอจะตระหนักบางอย่างได้ รีบคลานไปข้างกายของพรรษา อย่างรวดเร็ว ดึงขากางเกงและร้องไห้： “พี่คะ ฉันถูกใส่ร้าย จริงนะคะ ชณะพลบังคับให้ฉันทำแบบนี้ เป็นเขา！เขาบีบบังคับ ทำร้ายฉัน แถมยังขมขู่ฉันด้วย ถ้าฉันไม่เชื่อฟังเขา เขาจะปล่อยคลิปลงอินเทอร์เน็ต ฉันกลัว พี่คะหลายปีที่ผ่านมา ฉันเป็นคนอย่างไรคุณไม่รู้เหรอ？”
พรรษามองเห็นผู้หญิงตรงหน้าใบหน้าเปื้อนน้ำตาอย่างงดงาม ใจลอยเหมือนย้อนกลับไปเมื่อยี่สิบกว่าปีก่อน
เธอก็ร้องไห้ใบหน้าเปื้อนน้ำตาอย่างงดงามเช่นนี้และพูดกับตนเองว่า พ่อแม่ของเธอตายแล้วทั้งคู่ เธอถูกป้าขายให้ดิสโก้เธคให้ไปเป็นสาวดริ๊งค์ จำใจต้องขอให้เขาช่วยไถ่ตัว
พรรษาจำไม่ได้ว่าทำไมตอนนั้นจึงต้องไถ่ตัวของเธอด้วย หรืออาจเป็นเพราะเทย่าหัวโบราณมากเกินไป หรืออาจเพราะนิสัยแย่ ๆ ของผู้ชาย อย่างไรก็ตามเขาได้พบกับธัญญาในตอนนั้น และยอมทิ้งทุกอย่างเพื่อผู้หญิงคนนี้มาหลายปีแล้ว
ตอนนี้ลองมาคิดดู พรรษาไม่รู้ว่าในช่วงหลายปีที่ผ่านมาเขาได้อะไรจากตัวของธัญญาบ้าง
อาจเพราะธัญญาอายุน้อยกว่าตนเอง จึงทำให้เขารู้สึกเหนือกว่า หรืออาจเพราะธัญญาอ่อนโยนเอาใจใส่ดูแล ทุกครั้งสามารถพูดได้พอใจเขา แต่ตอนนี้ลองคิดดูให้ดี ทุกครั้งที่ธัญญาพูดให้เขามีความสุข โดยพื้นฐานแล้วจะเป็นตอนที่เขากับเจตต์พ่อลูกทะเลาะกันอย่างไม่สบอารมณ์
ธัญญาเอาแต่พูดกับเขาว่า เจตต์พูดอะไรก็ไม่ฟัง ให้เขาอย่าเอามาใส่ใจ บอกเขาว่าอายุของเจตต์ เป็นช่วงต่อต้าน โตแล้วก็จะดีขึ้นเอง
หลายปีที่ผ่านมา ความสัมพันธ์ระหว่างพ่อลูกของเขากับเจตต์แย่ลงทุกวัน เหมือนน้ำกับไฟที่เข้ากันไม่ได้ เขาเอาแต่คิดว่าเจตต์พูดอะไรก็ไม่ฟัง เป็นเจตต์ที่จงใจทำให้เทย่ากับเขาทะเลาะกัน จนมาถึงตอนนี้พรรษาเพิ่งจะเข้าใจว่าเป็นธัญญา！
เป็นเธอที่ค่อย ๆ ทำให้ความสัมพันธ์ของตนเองกับเจตต์กลายเป็นเช่นนี้！
และเป็นเธอ ที่ทำให้ตอนนี้ตระกูลรัตติกรวรกุลอยู่ในสถานการณ์ง่อนแง่น
ทันใดนั้นเองพรรษานึกถึงเหตุการณ์ล้มละลายของตระกูลรัตติกรวรกุลก่อนหน้านี้
ช่วงหลายวันนั้น ดูเหมือนธัญญาเอาแต่ถามถึงสถานการณ์ทางการเงินของตระกูลรัตติกรวรกุลไม่หยุด และยิ่งมีคืนหนึ่งที่แพ็คกระเป๋า เมื่อถูกเขาเห็นเข้า เธอบอกว่านำเสื้อผ้าที่ไม่ใส่แล้วมาเก็บเอาไว้
ตอนนั้นพรรษาไม่ได้คิดอะไรมาก ตอนนี้ลองคิดดู ตอนนั้นมีความเป็นไปได้สูงว่าธัญญารู้ว่าตนเองไม่เหลือเงินแล้ว จึงคิดจะไปจากที่นี่ แต่กลับถูกเขาทำลายลง จึงตั้งใจเลื่อนเวลาออกไประยะหนึ่ง กลับคิดไม่ถึงว่าเจตต์จะมีความสามารถ ทำให้ตระกูลรัตติกรวรกุลฟื้นกลับคืนมาได้
ฉากก่อนหน้านี้ปรากฏขึ้นในสมองของพรรษาไม่หยุด ทันใดนั้นเองเขาพบว่า คิดไม่ถึงว่าตนเองใช้ชีวิตอยู่ในความฝันอันแสนหวาน
ในฝันหวานที่ถูกธัญญาถักทอขึ้นสำหรับเขา
วันนี้ตื่นขึ้นมาแล้ว คิดไม่ถึงว่าธัญญายังคิดจะใช้หน้ากากที่อ่อนแอน่าสงสารมาขอความเห็นใจจากเขา พรรษาโมโหทันที
