ในกล่องพัสดุด่วนนั้นมีตุ๊กตาบาร์บี้ที่แตกเป็นเสี่ยงๆ!
ตัวตุ๊กตาบาร์บี้ถูกทาด้วยสีแดงสด ร่างกายถูกกรรไกรตัดจนเสียโฉม ดูแล้วทำให้ตกใจกลัว
สีหน้าบุริศร์ค่อนข้างแย่ รีบกอดกานต์ไว้ในอ้อมแขน และปิดดวงตาเขา
“อย่าไปมอง”
กานต์รู้สึกค่อนข้างตกใจกลัว
ถึงจะบอกว่ามีประสบการณ์บางเรื่องกับบุริศร์และนรมนมา แต่เรื่องแบบนี้ก็ยังเป็นครั้งแรก โจมตีภายในใจเขาไม่น้อย
กานต์คว้าแขนเสื้อบุริศร์ไว้แน่น นานมากที่ไม่ได้สติกลับมา
ดวงตาธรรศค่อนข้างเย็นยะเยือก
“นี่คือที่ให้นรมนเหรอ? หมายความว่าไง?”
“ขู่ให้ตกใจกลัวล่ะ”
สีหน้าบุริศร์ก็ไม่ค่อยดี
ธรรศนำกล่องพัสดุด่วนขึ้นมาอยากหาที่อยู่ แต่ไม่พอที่อยู่ของผู้ส่งพัสดุด่วนเลย
“คือใครกันแน่?”
คิ้วธรรศขมวดเข้าหากันแน่น
เขาและบุริศร์เคยคิดความเป็นไปนับนับไม่ถ้วน สิ่งเดียวที่ไม่คิดเลยก็คือ นี่ถ้าให้นรมนเห็นมัน เดาว่าอาจจะทำให้เด็กน้อยตกใจกลัวได้
“ฉันจะกลับไปสืบ”
บุริศร์พูดจบ ก็เห็นกานต์ยังไม่ค่อยดีนัก ถามขึ้นอย่างเป็นห่วง “อยากลงไปดื่มน้ำหน่อยไหม?”
“ผมไม่เป็นไรครับ”
กานต์ส่ายหน้า จากนั้นก็ออกมาจากอ้อมกอดบุริศร์ พูดเสียงทุ้ม “พัสดุด่วนในตอนนี้ถ้าไม่มีที่อยู่กับเบอร์โทรผู้ส่งจะส่งพัสดุให้คุณได้เหรอ?”
ประโยคนี้เตือนบุริศร์และธรรศ
“ที่อยู่ไม่มี โทรศัพท์ล่ะ?”
ทั้งสองรีบตรวจสอบพัสดุด่วน ยังคงไม่มีหมายเลขโทรศัพท์
ธรรศรู้สึกค่อนข้างสิ้นหวัง บุริศร์ราวกับกำลังคิดอะไรบางอย่าง
“นายคิดอะไร?”
ธรรศเห็นบุริศร์ทำท่าทางราวกับคิดอะไรบางอย่าง จึงเอ่ยปากถามอย่างอดไม่ได้
บุริศร์พูดเสียงทุ้ม “กานต์พูดถูกต้อง พัสดุด่วนในปัจจุบันมีการยืนยันตัวตนด้วยชื่อจริง ถ้าไม่มีเบอร์โทรศัพท์ติดต่อและที่อยู่ส่งพัสดุ บริษัทพัสดุด่วนจะไม่ส่งพัสดุให้คุณ เว้นแต่……”
“เว้นแต่อะไร?”
ธรรศมีความกังวลเล็กน้อย
บุริศร์กับกานต์มองหน้ากัน แววตาทั้งสองคนมีคำตอบเหมือนกัน
“เว้นแต่พัสดุด่วนอันนี้จะเป็นบริษัทพัสดุด่วนส่งออกมาเอง”
กานต์พูดแทนบุริศร์จนจบ
ธรรศรู้แจ้งกระจ่าง
“งั้นรออะไรอยู่? รีบไปดูสิว่าบริษัทพัสดุด่วนบริษัทไหน เราสืบหาได้ เดาว่าตอนนี้อีกฝ่ายคงภาคภูมิใจมโนว่าพวกเราเป็นยังไงบ้าง”
ธรรศพูดจบก็หันตัวเดินไป
บุริศร์ดูที่อยู่ จากนั้นก็พูดกับกานต์ “กานต์ ลูกอยู่กับพวกคุณแม่ได้ไหม?”
“ได้ครับ แต่คุณต้องระวังความปลอดภัยด้วยนะ”
ดวงตากานต์มีแววความกังวล
ทันใดนั้นบุริศร์ก็รู้สึกว่าในใจอบอุ่น
“โอเค พ่อจะต้องระวังความปลอดภัย”
เขาลูบศีรษะกานต์ จากนั้นก็รีบเดินไปข้างนอก
กานต์อยู่บ้าน บุริศร์ยังคงวางใจ และยังมีธิดาและนาวิน
บุริศร์และธรรศขับรถคันเดียวกันไปบริษัทพัสดุด่วน เพิ่งเห็นคนคุ้นตาคนหนึ่ง จนถึงตอนนี้บุริศร์ก็เข้าใจแล้ว
เขาจับมินทร์เอาไว้ และถามอย่างโหดเหี้ยม “พัสดุด่วนนายเป็นคนส่งใช่ไหม?”
“ฉันไม่เข้าใจว่านายกำลังพูดอะไร”
มินทร์ปฏิเสธอย่างรวดเร็ว
บุริศร์โกรธมากแต่กลับยิ้ม เขาปล่อยมินทร์ ด้านหลังมีบอดี้การ์ดสองคนเดินเข้ามา
“ประธานบุริศร์ สั่งว่าอะไรครับ?”
“ฉันอยากได้ยินคำตอบที่ถูกต้อง แต่น่าเสียดายเขาไม่ชอบพูด รบกวนพวกนายด้วย”
บุริศร์พูดอย่างไม่แยแส แต่ทำให้มินทร์รู้สึกกลัวเล็กน้อย
“เฮ้ บุริศร์ นายหมายความว่าไง? ทำร้ายคนมันผิดกฎหมายนะ!”
บุริศร์ราวกับไม่ได้ยินอะไรเลย พูดขึ้นเรียบๆ ทันที “ทำร้ายคน? ฉันลงมือเหรอ?”
ขณะที่พูด บุริศร์ก็ถอยหลังไปสองก้าว เว้นระยะห่างให้กับพวกเขาเพียงพอ
บอดี้การ์ดเห็นบุริศร์ทำแบบนี้ ก็เข้าใจความหมายเขาทันที สองสามคนเดินไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว กักขังมินทร์ไว้ด้านในทันที
มินทร์รีบหลบอย่างรวดเร็ว
“บุริศร์ นายป่วยเหรอ? นายมาที่นี่ตามหาฉัน ทำแบบนี้กับฉัน นายคิดจะทำอะไร? พวกนายจับพี่สาวฉันไป ตอนนี้ยังคิดจะทำร้ายฉันให้ตายอีกเหรอ? เป็นแบบนี้ใช่ไหม?”
ได้ยินคำพูดไร้ยางอายของมินทร์แบบนี้ ธรรศก็ลงมือทันที ชกที่ท้องเขาอย่างโหดเหี้ยม
มินทร์ดูโอกาส ต้องการหลบหนีหมัดอย่างรวดเร็ว แต่ไม่คิดว่าเมื่อหันศีรษะกลับไปจะถูกคนของบุริศร์ควบคุมไว้
“นายคิดจะหนีไปไหน?”
เสียงเย็นยะเยือกของบุริศร์ทำให้มินทร์สั่นกลัวโดยอัตโนมัติ
“นายต้องการจะทำอะไรกันแน่?”
“นายเป็นคนส่งพัสดุด่วนใช่ไหม?”
บุริศร์ถามโดยไม่อ้อมค้อม
“พัสดุด่วนอะไร? ฉันไม่เข้าใจนายกำลังพูดอะไร”
มินทร์ปฏิเสธอย่างรวดเร็ว แววตาล่องลอยอย่างสับสนวุ่นวายไปทั่ว
บุริศร์ยิ้มเยาะพูดขึ้น “นายเชื่อไหมล่ะ ฉันมีร้อยวิธีให้นายพูดความจริงออกมา นายอยากลองไหมล่ะ?”
บอดี้การ์ดสองข้างทางยืนเฝ้ามินทร์ทั้งสองด้าน ด้านหน้าคือธรรศที่มีท่าทางก้าวร้าว มินทร์รู้สึกค่อนข้างหวาดกลัวจริงๆ
“ฉันไม่รู้พัสดุด่วนอะไรนั่น นายห้ามทรมานจนยอมรับผิดแบบนี้สิ”
“ทรมานจนยอมรับผิด? นายแน่ใจ?”
บุริศร์เดินไปข้างหน้า บีบกระดูกสะบักของมินทร์เอาไว้
มินทร์เจ็บจนคร่ำครวญขึ้นมาทันที
“อ๊าก เจ็บๆๆ! บุริศร์ นายรีบปล่อยฉันนะ!”
“พูดมา มันเกิดอะไรขึ้นกับพัสดุด่วน? ใครให้นายทำแบบนี้?”
บุริศร์โยนพัสดุด่วนมาตรงหน้ามินทร์
ธัญญาถูกจับแล้ว เขารู้สึกว่ามินทร์สร้างความวุ่นวายไม่ได้ ก็เลยให้คนถอนตัวจากการสอดส่องเขา ไม่คิดว่าชายคนนี้ในตอนนี้จะกล้าหาญ กล้าข่มขู่ให้นรมนตกใจกลัวจริงๆ
บุริศร์เสียใจจริงๆ ที่ตัวเองมีความเมตตานิดหน่อย
มินทร์ราวกับเห็นพลังอาฆาตจากตัวบุริศร์ รีบพูดขึ้น “ฉันแค่อยากจะล้างแค้นให้พี่สาวฉัน ไม่มีความหมายอื่นจริงๆ อีกอย่าง พวกนายก็เห็นว่าฉันขี้ขลาดมาก ถึงแม้จะเป็นการขู่ด้วยพัสดุด่วน แต่ฉันก็ทำได้แค่นี้ มากกว่านี้ฉันไม่กล้าแล้ว ประธานบุริศร์ คุณธรรศ พวกคุณให้อภัยฉันเถอะ”
ขณะที่พูด มินทร์ก็คุกเข่าให้พวกเขาอย่างไม่มีกระดูกสันหลัง
บุริศร์และธรรศดูถูกผู้ชายแบบนี้มากที่สุด
“ขึ้นมา!”
บุริศร์ดึงมินทร์ขึ้นมา แล้วพูดอย่างเย็นชา “ฉันอยากรู้คนที่อยู่เบื้องหลังนาย”
“มีคนเบื้องหลังอะไรกัน! ฉันแค่อยากแก้แค้นให้พี่สาวฉัน พี่สาวฉันอยู่ตระกูลรัตติกรวรกุลมาหลายปี ไม่ได้อะไรเลย ตอนนี้อยากได้ทรัพย์สินครอบครัวสักนิดมันจะทำไม? ไม่คิดว่าพวกนายจะส่งเธอไปสถานีตำรวจ ถ้าฉันไม่ทำอะไรบางอย่างเพื่อเธอ ฉันจะรู้สึกเสียใจ ใช่! พัสดุด่วนฉันเป็นคนส่งเอง พวกนายจะทำอะไรฉันได้?”
มินทร์ทำท่าทางไม่ยี่หระต่อความตายใดๆ ทำให้บุริศร์เปลี่ยนแปลงมุมมองเล็กน้อย
“กล้าหาญดีนี่! แต่ฉันไม่ได้โง่ ถึงนายจะบอกว่าไม่มีใครสั่งให้นายทำ งั้นนายบอกฉันมาสิว่าในกล่องพัสดุด่วนมันใส่อะไรไว้?”
คำถามนี้ทำให้มินทร์ชะงักไปจริงๆ
เห็นได้ชัดว่าเขาไม่รู้ว่าในพัสดุด่วนนั้นมีสิ่งของอะไร
พัสดุด่วนชิ้นนี้มินทร์เป็นคนส่งหรือเปล่า? ถ้าใช่ ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าด้านในมีของอะไร?
หรือว่าด้านหลังมีคนบงการมินทร์อยู่จริงๆ?
บุริศร์ไม่เข้าใจเลย
