“แต่……”
กานต์ยังอยากพูดอะไร แต่นรมนห้ามเอาไว้
“ไม่มีแต่ แม่รู้ว่าลูกชายแม่มีความสามารถมาก และแม่ก็รู้ว่าลูกอยากช่วยแด๊ดดี้กับหม่ามี้แบ่งเบาภาระบางส่วน แต่ลูกชาย ลูกยังเด็ก ลูกมีสิ่งต่างๆ ของลูก มีชีวิตของลูกต้องเดิน หม่ามี้และแด๊ดดี้ก็จะจัดการสิ่งต่างๆ ของตัวเองให้ดี ตอนที่เราต้องการให้ลูกช่วยก็จะไม่ใจแคบเด็ดขาด แต่ถ้าเราแก้ไขปัญหาด้วยตัวเองได้ ก็จะไม่พึ่งพาลูก รู้ไหม? หม่ามี้กับแด๊ดดี้ไม่เป็นอะไร แค่หวังว่าพวกลูกจะปลอดภัยแข็งแรงและมีความสุข แค่พวกลูกทำได้แบบนี้ ก็เป็นของขวัญที่ดีที่สุดกับแด๊ดดี้และหม่ามี้แล้ว”
กานต์หมอบตัวลง จากนั้นก็พยักหน้า
“ครับ ผมจะดูแลตัวเองและดูแลพี่ชายน้องสาวให้ดีครับ”
“เด็กดี!”
นรมนลูกศีรษะกานต์ รู้สึกว่ามีลูกชายดีจริงๆ
“เอาล่ะ บอกแม่สิว่าทุกวันนี้ชินกับการกินข้าวในค่ายทหารหรือยัง?”
“ก็ยังดีนะครับ ดีไม่เท่ากับข้าวที่คุณตาสามทำ แต่ก็ยังกินได้ ตอนเหนื่อยๆ กินอะไรก็อร่อย”
ถึงแม้กานต์จะพูดขึ้นอย่างยิ้มแย้มแจ่มใส แต่นรมนก็ปวดใจอย่างมาก
“หม่ามี้ไปทำรากบัวต้มกระดูกของโปรดหนูดีไหม?”
“ไม่ต้องหรอก หม่ามี้ คุณท้องเด็กน้อยอยู่นะ ในห้องครัวมีกลิ่นควันและน้ำมันเยอะมาก อย่ารมควันโดนคุณเลย ให้คุณบุริศร์กับคุณตาสามไปทำดีกว่า”
คำพูดของกานต์ทำให้นรมนขบขันทันที เธอรู้สึกว่าคำพูดสองพ่อลูกเหมือนกันเลย
“หม่ามี้แค่ท้อง ไม่ใช่ว่าขยับไม่ได้เสียหน่อย ลูกกับแด๊ดดี้ลูกไม่ต้องทะนุถนอมขนาดนี้ได้ไหม?”
“ต้อง ต้องทะนุถนอมสิ! คุณเป็นหม่ามี้ที่ผมรักมากที่สุด!”
ความปากหวานของกานต์ทำให้นรมนสบายใจจริงๆ
หลังจากบุริศร์มาถึงห้องครัว เห็นธรรศยังยุ่งอยู่ ก็รีบพับแขนเสื้อเพื่อช่วยเหลือ
“เฮ้ ออกมาได้แล้วเหรอ? ฉันนึกว่านายจะรอให้ฉันทำเสร็จแล้วกินพร้อมเสิร์ฟ?”
ธรรศพูดอย่างเยือกเย็นไม่สามารถคาดเดาได้
บุริศร์ก็ไม่สนใจเช่นกัน พูดเสียงทุ้มอยู่ข้างๆ เขา “จะแนะนำสาวดีๆ ให้กับคุณ เป็นคุณหมอที่โรงพยาบาล เธอหน้าตาสวย นิสัยก็ดีมาก ถ้าคุณสนใจ พรุ่งนี้ฉันจะจัดนัดบอดให้พวกคุณ”
“เดี๋ยวก่อน นายหมายความว่าไง? มีอะไรให้ฉันช่วยอีกหรือเปล่า?”
ธรรศรีบยับยั้งคำพูดบุริศร์ไว้
กระสุนปืนเคลือบน้ำตาลอันนี้ เกือบทำให้เขาสลบแล้ว
บุริศร์มองธรรศ พูดขึ้นเรียบๆ “ไม่มีอะไรมาก แค่ตอนที่พากานต์ไป ช่วยเอากมลกับกิจจาไปด้วย”
“เชี่ย เนี่ยนะไม่ใช่เรื่องใหญ่ของนาย? บุริศร์ นายคิดว่าเขตทหารเป็นบ้านฉันเหรอ? ฉันสามารถให้ใครเข้าไปก็ได้เลย?”
ธรรศปฏิเสธทันที
“ถ้าพวกเขาอยู่ข้างนอกมีอันตราย ฉันกับนรมนไม่สามารถแยกตัวไปช่วยได้ คุณยังพูดแบบนี้อยู่ไหม? อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ ช่วงนี้ที่เขตทหารพวกคุณมีการจัดชั้นเรียนมิดชิดสำหรับค่ายฤดูร้อน ฉันรู้ว่าคนของพวกคุณเต็มแล้ว แต่คุณน่าจะมีวิธีเอาเด็กทั้งสองคนเข้าไปได้ใช่ไหม? ไม่ต้องนานมาก แค่ประมาณเดือนหนึ่งก็พอ”
“ประมาณเดือนหนึ่งไม่เรียกว่านานเหรอ? ค่ายฤดูร้อนใช้เวลาทั้งหมดหนึ่งเดือนกว่า”
“งั้นรอจนกว่าค่ายฤดูร้อนสิ้นสุดลงก็พอ เท่าไรฉันก็จ่าย”
ท่าทางชัดเจนโดยธรรมชาติของบุริศร์ ทำให้ธรรศโกรธจนแทบกระทืบเท้า แต่เขาก็ยังมองบุริศร์แล้วถามขึ้น “นายไปก่อปัญหาอะไรอีก?”
“ฉันไม่ได้ก่อปัญหา แต่มีคนตั้งมาก่อปัญหา”
บุริศร์พูดกับธรรศเรื่องแผ่นหยก
คิ้วธรรศขมวดเล็กน้อย
“เรื่องนี้มีใครรู้บ้าง?”
“พ่อฉัน เรณุกา ป้าโอและน้องชายฉัน พวกเรามีแค่ไม่กี่คนที่รู้ แม้แต่นรมนก็ไม่รู้ เขมิกายิ่งเป็นไปไม่ได้ที่จะรู้”
ได้ยินบุริศร์พูดแบบนี้ ธรรศก็ขมวดคิ้วลึกขึ้น
“พ่อนาย เรณุกา และป้าโอล้วนไม่อยู่แล้ว ตรินท์ก็ไม่อยู่แล้ว เหลือแค่ตัวนายเอง ดังนั้นคนคนนี้จะเป็นคนสนิทสี่คนนี้ หรือฟังอะไรมาจากที่ไหน หรือแผ่นหยกชิ้นนี้ในตอนนี้อาจจะเป็นแค่โยนอิฐเพื่อล่อให้โยนหยกออก ไม่รู้ว่าจะทำให้นายเกิดเรื่องอะไร ช่วงนี้ไม่ว่าจะทำอะไรก็ให้มั่นคงหน่อย ฉันไม่อยากให้นรมนเกิดอารมณ์ที่ไม่มั่นคงระหว่างตั้งท้อง”
คำพูดของธรรศทำให้บุริศร์พยักหน้า
“ไม่ต้องเป็นห่วง ฉันจะดูแลนรมนเป็นอย่างดี”
“ก็หวังอย่างนั้น ครั้งนี้ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับนรมนอีก ฉันไม่สนว่าเธอจะรักนายมากแค่ไหน ฉันจะพาเธอกลับตระกูลทวีทรัพย์ธาดา แทนที่จะปล่อยให้เธออยู่เคียงข้างผู้ชายที่ปกป้องเธอไม่ได้ ให้เธออยู่ในบ้านที่มีฉันกับอาเล็กปกป้องดีกว่า”
“คุณไม่มีโอกาสนี้หรอก”
บุริศร์พูดจบก็วางสิ่งของในมือลง
“นายจะทำอะไร?”
ธรรศอดไม่ได้ที่จะตะลึงงันเล็กน้อย
บุริศร์ยิ้มเรียบๆ ขณะพูดขึ้น “ให้ทั้งหมดนี้กับคุณอาสาม”
“ล้อเล่นอะไร! นี่มันบ้านนาย!”
“ไม่เป็นไร ฉันไม่ได้สนใจมากขนาดนั้น อาสามสู้ๆ”
บุริศร์พูดจบก็หันตัวเดินออกจากห้องครัวไป
ธรรศอยากทิ้งไว้ไม่ทำจริงๆ แต่พอคิดว่านรมนยังมีลูกๆ เขาก็อดทน!
เมื่อบุริศร์ออกมาจากห้องครัวกลับมาห้องรับแขก เห็นนรมนพิงโซฟาดูโทรทัศน์อย่างเบื่อหน่าย จริงๆ แล้วดูอะไรก็คงไม่รู้ เพราะแววตาเธอว่างเปล่า ไม่มีการโฟกัส
“เป็นอะไร? คิดอะไรอยู่?”
บุริศร์กอดนรมนทันที นรมนถึงได้สติกลับมา
“ไม่ได้คิดอะไร แค่กำลังวิเคราะห์เรื่องราว คุณบอกว่าคนที่รู้จักแผ่นหยกตายไปหมดแล้ว ทำไมยังมีแผ่นหยกปรากฏขึ้นอีกล่ะ? ฉันกำลังคิดว่าหรือมีบางคนยังมีชีวิตอยู่จริงๆ?”
คำพูดนรมนทำให้บุริศร์ชะงัก
“มีชีวิตอยู่? คุณหมายถึงใคร?”
“ฉันก็บอกไม่ถูก แต่มักมีความรู้สึกหนึ่ง บางทีคนตายที่สมควรตายจริงๆ อาจจะยังมีชีวิตอยู่ และควบคุมทุกอย่างอยู่เบื้องหลัง ฉันมักรู้สึกอยู่รางๆ ว่ามีบางอย่างเหมือนเกี่ยวข้องกันอยู่บ้าง แต่หาไม่เจอว่ามันเกี่ยวข้องตรงไหน แค่เป็นความรู้สึก ฉันก็บอกไม่ถูก และไม่รู้ว่าคุณจะเข้าใจหรือเปล่า”
นรมนพูดความคิดตัวเองอย่างกังวล แต่ก็พูดอย่างไม่ค่อยแน่ใจ
บุริศร์รีบพูดขึ้น “ฉันเข้าใจคุณ คุณหมายถึงมีคนชักใยอยู่เบื้องหลังผลักดันเรื่องทั้งหมดนี้ใช่ไหม?”
“ใช่ ฉันมีความรู้สึกแบบนี้ แต่พอคิดอย่างรอบคอบ ฉันก็หาไม่เจอว่าเรื่องพวกนี้มันเกี่ยวข้องกันตรงไหน ความรู้สึกนี้มันเลยแปลกมาก ฉัน……”
“เอาล่ะ ฉันเข้าใจคุณ จริงๆ แล้วฉันก็มีความรู้สึกแบบนี้เหมือนกัน คุณไม่ต้องเป็นห่วงนะ ถ้ามีคนคอยผลักดันเรื่องทุกอย่างนี้อยู่เบื้องหลังจริงๆ ไม่ช้าก็เร็วมันจะเผยตัวออกมา เราไม่ต้องรีบร้อน ภาระอันเร่งด่วนของคุณของคุณคือการดูแลสุขภาพตัวเองให้ดี เรื่องอื่นๆ เราปล่อยให้มันเป็นไปตามธรรมชาติก็พอ”
บุริศร์ลูบแขนนรมนเบาๆ เพื่อปลอบประโลมเธอ
นรมนหาท่าสบายๆ ซบในอ้อมอกเขา พูดขึ้นเสียงทุ้ม “ช่วงนี้ฉันเหนื่อยมาก คุณเลยต้องรับผิดชอบเยอะหน่อย”
“พูดอะไรโง่ๆ น่ะ คุณกับลูกๆ ไม่เคยเป็นภาระของฉันเลย เรื่องพวกนี้ให้ผมจัดการก็พอ ไม่ต้องสนใจมันนะรู้ไหม?”
“อืม ทางด้านอาสามว่ายังไงบ้าง?”
“ไม่ต้องเป็นห่วงนะ อาสามสามารถจัดการให้ได้”
บุริศร์ยิ้มขณะรินน้ำอุ่นแก้วหนึ่งให้นรมน
นรมนหาวและลืมตาไม่ค่อยขึ้น
บุริศร์เห็นเธอเหนื่อยมากแบบนี้ ก็รู้สึกทนไม่ค่อยไหว
“นรมน หรือเราไม่ต้องเอาเด็กคนนี้แล้วดี?”
“ทำไม?”
นรมนขยี้ตาตัวเอง ค่อนข้างง่วงแล้ว
บุริศร์พูดด้วยเสียงอ่อนโยน “เห็นคุณลำบากมาก เราก็ไม่ใช่ไม่มีลูก มีลูกชายหนึ่งลูกสาวหนึ่งแล้ว ตอนนี้สุขภาพคุณก็ไม่ดี ไม่งั้น……”
“ไม่ ฉันต้องการเด็กคนนี้!”
นรมนกุมท้องตัวเองอย่างค่อนข้างเอาแต่ใจ ราวกับบุริศร์จะแย่งลูกไปจากเธอ
จริงๆ ในใจบุริศร์รู้สึกขัดแย้งกันมาก ในตอนแรกที่รู้ว่าเธอท้องก็รู้สึกเซอร์ไพรส์ และยิ่งตื่นเต้น คิดว่าสามารถชดเชยหนี้ในอดีตของลูกๆ และนรมนได้ ได้สัมผัสประสบการณ์ความรู้สึกเป็นพ่ออีกครั้ง แต่พอเห็นนรมนลำบากแบบนี้ เขาก็หวั่นไหวอีกครั้ง
เพื่อความปรารถนาของตนให้นรมนแบกรับความเสี่ยงอย่างนี้ มันดีจริงๆ ไหม?
นรมนมองความคิดของบุริศร์ออกอย่างเห็นได้ชัด เธอยิ้มขณะจับมือบุริศร์แล้วพูดขึ้น “คุณไม่ต้องเป็นห่วงนะ บางครั้งผู้หญิงลำบากแต่ก็มีความสุขเหมือนกัน และช่วงเวลานี้มันทำให้ผู้หญิงอย่างเรารู้สึกตัวเองยิ่งใหญ่มาก ฉันอยากเป็นแม่อีกครั้ง อยากมีลูกกับคุณอีกครั้ง คุณไม่ต้องเป็นห่วง จะเข้มแข็งเพื่อการเป็นแม่ ฉันไม่เป็นไร”
“เข้มแข็งเพื่อการเป็นแม่ไม่ใช่อย่างที่พูด ฉันสงสารคุณ ฉันไม่ดีเอง ฉันคิดว่าสุขภาพร่างกายคุณจะไม่ท้อง ก็เลยเพิกเฉยการคุมกำเนิด ตอนนี้ให้คุณแบกรับความลำบากแบบนี้ ทั้งหมดเป็นความผิดฉัน”
บุริศร์ยิ่งพูดก็ยิ่งปวดใจ ยิ่งพูดยิ่งรู้สึกเสียใจ
นรมนกลัวจริงๆ ว่าจู่ๆ เขาจะตัดสินใจทำอะไรบางอย่าง รีบพูดขึ้น “เอาล่ะ หัวข้อนี้หยุดไว้ก่อนดีกว่า เด็กมาแล้วมันก็เป็นโชคชะตา เป็นของขวัญจากพระเจ้า คุณอย่าไปคิดฟุ้งซ่านเลย ฉันขึ้นไปนอนก่อนสักพัก คุณพาเด็กๆ ไปกินข้าว ตอนพวกเขาจะไปคุณไปปลุกฉันหน่อย ฉันอยากไปส่งพวกเขา”
“โอเค”
บุริศร์พูดขณะที่ประคองนรมนขึ้นชั้นบน
หลังจากพานรมนไปถึงที่เรียบร้อย อาหารของธรรศก็ทำเสร็จพอดี
บุริศร์บอกให้เด็กๆ ล้างมือแล้วมาทานอาหาร
ธรรศไม่เห็นนรมน ก็ถามขึ้นอย่างงุนงง “นรมนล่ะ?”
“หลับอยู่ครับ เหนื่อยมาก รอเธอตื่น เดี๋ยวฉันไปทำอาหารให้เธอเอง ตอนนี้เธออยู่ในช่วงท้องแรกๆ ไม่อยากอาหาร ชอบกินอะไรอ่อนๆ เดี๋ยวฉันไปซูเปอร์มาร์เก็ตซื้อข้าวฟ่างสดกลับมา ต้มโจ๊กให้เธอกิน”
คำพูดบุริศร์ทำให้ธรรศพยักหน้าอย่างพึงพอใจ
หลังจากเด็กๆ ถึงโต๊ะแล้วไม่เห็นนรมน ก็ถามขึ้นอย่างอดไม่ได้ “แด๊ดดี้ หม่ามี้ล่ะ?”
“หม่ามี้เหนื่อยมาก กำลังพักผ่อนอยู่ ดังนั้นพวกลูกต้องกินข้าวอย่างเชื่อฟังนะโอเคไหม?”
“ครับ/ค่ะ!”
เด็กๆ ก็ถือว่าเชื่อฟัง ทานอาหารอย่างเงียบสงบ
หลังจากธรรศและบุริศร์นั่งลง บุริศร์ก็พูดขึ้น “ตอนแรกตั้งใจว่าจะดื่มกับคุณหน่อย แต่วันนี้ไม่ได้แล้ว เดี๋ยวคุณต้องพาเด็กๆ ออกไปจากที่นี่ เหล้ามื้อนี้วันอื่นค่อยเลี้ยงคุณ”
เมื่อบุริศร์พูดแบบนี้ ธรรศก็หดหู่ทันที
“วันนี้ให้ฉันพาพวกเขาไปเลยเหรอ? บุริศร์ นี่นายกำลังบังคับใช่ไหม?”
“ไม่มีทางเลือก ไม่มีเวลาแล้ว รบกวนอาสามช่วยรับผิดชอบหน่อยนะครับ”
บุริศร์พูดอย่างยิ้มแย้มแจ่มใส
ธรรศเหมือนจะต่อยบุริศร์ ทำไมถึงเป็นคนแบบนี้นะ?
แต่ไม่รอให้ธรรศทำอะไร ด้านนอกก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น
คิ้วบุริศร์ขมวดขึ้นมาเล็กน้อย
