“นรมน！นรมน！คุณได้ยินผมมั้ย”
บุริศร์ตัวสั่นเทิ้ม
ไม่เคยรู้สึกหวาดกลัวขนาดนี้มาก่อน ต่อให้คราวที่แล้วนรมนโดนวางยาพิษ เขาเองยังไม่รู้สึกหมดหวังหรือหวาดกลัวเท่านี้
แววตาของเขาแดงก่ำ และยังมีไออุ่น รอยบวมแดง
นรมนราวกับได้ยินเสียงบุริศร์ในช่วงที่กำลังสะลืมสะลือ เสียงนั้นคล้ายไกลคล้ายใกล้ ราวกับแว่วเสียงมาแต่โบราณ
เธอตายแล้วจริงๆหรือ
นรมนไร้ความรู้สึกไปทั้งตัว ความรู้สึกหนักอึ้งและง่วงเหงาหาวนอนทำให้เธอลืมตาไม่ขึ้น
รเมศลืมตาขึ้นตอนที่รู้สึกเหมือนมีใครกำลังเดินเข้ามา
เมื่อเทียบกับนรมนแล้ว รเมศจะมีกำลังมากกว่า
ตอนที่เขาเห็นบุริศร์โอบกอดนรมน จู่ๆก็รู้สึกเดือดดาลขึ้นมา
“บุริศร์！แกยังเป็นคนอยู่มั้ย ทำไมแกยังอุตส่าห์หาจนเจอ วางนรมนลงซะ！วางลง！เธอเป็นของฉัน！เป็นของฉัน！”
รเมศตะเกียกตะกายจะลุกขึ้น ลุกไม่ขึ้นก็คลานไป
บุริศร์โมโหจนไม่มีที่ระบาย พอเห็นรเมศจึงระเบิดอารมณ์ขึ้นอย่างเต็มที่
เขาถีบรเมศกระดอนไปไกล
“ฉันจะไม่ให้แกตาย ฉันจะให้ครึ่งชีวิตที่เหลือของแกอยู่อย่างทรมาน จะให้แกชดใช้ในสิ่งที่ตัวเองทำ！”
บุริศร์หันไปกอดนรมนขึ้นมาอย่างระมัดระวัง แล้วรีบเดินออกไปข้างนอก
“รีบเรียกรถพยาบาล！”
นภดลโทรศัพท์ไป พอเห็นว่านรมนมีน้ำแข็งเกาะเต็มตัว จึงส่งสายตาประหลาดใจ
ใครจะไปคาดคิดว่ารเมศจะใช้วิธีสุดโต่งขนาดนี้
บุริศร์อุ้มนรมนขึ้นรถพยาบาล พูดเสียงเย็นกับนภดลว่า：“อย่าปล่อยให้รเมศตาย ช่วยให้ฟื้น ฉันจะทำให้มันเสียใจชั่วชีวิต！”
“ครับ”
นภดลถอยหลังหนึ่งก้าว ชัยยศรีบรุดขึ้นหน้า กดรเมศไว้
รเมศเจ็บร้าวไปทั้งตัว อยากจะตามนรมนไป แต่ว่าไร้เรี่ยวแรง เขาตะโกนไล่หลัง“บุริศร์ ฉันสู้แกไม่ ได้！ทำไม ทำไมแม้แต่ความหวังสุดท้ายของฉันแกก็ต้องพรากไปด้วย ทำไม แกเป็นปิศาจหรือไง”
แววตาบุริศร์เย็นเฉียบจนน่ากลัว
ถ้าไม่ใช่เพราะลมหายใจนรมนอ่อนแรง เขาคงบีบคอรเมศแน่นอน
สมควรตาย！
รถรีบบึ่งไปที่โรงพยาบาล บุริศร์อยากจะพูดอะไร แต่หมอกับพยาบาลให้รออยู่นอกประตู
“คุณบุริศร์ใช่ไหมครับ คุณนภดลได้โทรศัพท์มาแล้ว ห้องฉุกเฉินเตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว รีบส่งคนไข้มาเลยครับ”
บุริศร์นิ่งอึ้ง รู้สึกพอใจกับการทำงานของนภดล จึงรีบอุ้มนรมนลงรถ
“พวกคุณไม่ต้อง ผมอุ้มเข้าไปเอง ไปทางไหน”
ตอนนี้บุริศร์ไม่กล้าวางมือแม้แต่น้อย
เดิมทีคุณหมอจะรับไป แต่เห็นท่าทีอันร้อนใจของบุริศร์ จึงอดชี้ไปที่ป้ายบอกทางไม่ได้
บุริศรืรีบอุ้มนรมนไปยังห้องฉุกเฉิน
“ไม่ว่าอย่างไร ต้องช่วยชีวิตเธอให้ได้！”
บุริศร์หายใจแรง จนถึงขั้นหอบ
คุณหมอพยักหน้า
หลังจากที่นรมนถูกเข็นเข้าไป บุริศร์จึงนั่งลงบนเก้าอี้ มือทั้งสองสั่นเทา
เพราะอุ้มนรมนมาตลอดทาง บุริศร์จึงรู้สึกแขนแข็งทื่อไปหมด เห็นได้ชัดว่านรมนมีแผลใหญ่แค่ไหน เขากลัวมาก กลัวจะได้คุณหมอพูดว่าหมอพยายามแล้ว
รอจนเวลาสุกงอม
บุริศร์เห็นไฟแดงหน้าห้องฉุกเฉินยังติดอยู่ กำลังคิดว่าเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วที่ต้องมาทนดูนรมนอยู่ในช่วงความเป็นความตาย
ทำไมเขาถึงให้โลกที่สงบสุขและปลอดภัยกับเธอไม่ได้
เมื่อก่อนเพราะมีเรณุกาคอยคุม มีคนถ่อยคอยยุแยง นรมนถึงได้รับทุกข์สาหัสขนาดนี้ ตอนนี้เขากุมตระกูลโตเล็กทั้งตระกูลอยู่ในมือ ทำไมยังให้ความปลอดภัยกับนรมนไม่ได้อีก
เพราะเขาไร้ความสามารถเหรอ
บุริศร์ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะไร้ความสามารถ แต่ในเวลานี้ เขาเริ่มสงสัยตัวเอง
ถ้าไม่มีปัญญาให้ความสุขและความปลอดภัยแก่นรมน เขายังมีหน้าคู่ควรที่จะมีเธออีกหรือ เขายังคู่ ควรที่จะเคียงคู่เธออีกหรือ
ในฐานะผู้ชาย ดูแลเมียไม่ได้ ยังเรียกว่าเป็นผู้ชายอีกเหรอ
เขามีอำนาจล้นเมืองชลธี เขามีคอนเนคชั่นที่กว้างขวาง แต่แค่ปกป้องเมียทำไม่ได้ ทุเรศมั้ย
ตอนที่บุริศร์กำลังตัดสินตัวเองอยู่นั้น นภดลโทรมาพอดี
“ประธานบุริศร์ รเมศถูกส่งไปรักษาโรงพยาบาลเดียวกับนายหญิง แต่ได้ยินว่าเขาพยายามฆ่าตัวตาย”
“บอกเขา ว่าถ้าเขาตาย ฉันจะให้แม่เขาฝังร่างเป็นเพื่อน”
พอรเมศพูดแบบนี้ นภดลจึงชะงัก
ใครๆก็รู้ว่ามารดาของรเมศถึงแก่กรรมไปแล้ว ทำไมบุริศร์ถึงพูดแบบนี้ได้
แต่นภดลก็ไม่กล้าถามอะไร สำหรับเขาแล้ว ขอแค่เป็นคำสั่งบุริศร์กับนรมน เขาแค่ทำตามก็พอ เรื่อง อื่น ไม่เกี่ยวกับเขา
เขามีชีวิตเพื่อทดแทนคุณ อีกอย่างต้องมีชีวิตเพื่อฉัตรยา
“ครับ”
หลังจากที่นภดลวางสายโทรศัพท์ แววตาของบุริศร์ก็ครึ้มลง
กับคนอื่นทำงานได้ไม่มีข้อผิดพลาด แต่ทำไมกับนรมนถึงมีข้อผิดพลาดได้
เพราะฝ่ายตรงข้ามแกร่งเกินไปอย่างนั้นหรือ
ไม่！
ตรงกันข้ามโดยสิ้นเชิง！
คู่ต่อสู้เขานับเป็นคู่ต่อสู้ไม่ได้ด้วยซ้ำ แต่กลับประสบความสำเร็จ ทำไม
บุริศร์คิดไม่เข้าใจ
เวลาผ่านไปทีละนาที นรมนกำลังต่อสู้กับความเป็นความตาย
เธอหนาวเหลือเกิน หนาวจนจะแข็งตายอยู่แล้ว เธอเห็นตัวเองเดินมาทางบุริศร์ ท่าทางร้อนใจของเขาทำให้เธอเจ็บปวดหัวใจ
ปากของบุริศร์กำลังขยับ ตัวก็ขยับ เธออยากเขยิบไปใกล้เขา บอกเขาว่าไม่เป็นไร แต่เธอขยับอะไรไม่ได้เลย
ทำไงดี
จู่ๆรู้สึกไม่อยากจากบุริศร์ไปเลย
ถ้าตัวเองต้องตายไปแบบนี้ บุริศร์กับลูกจะทำอย่างไร
เธอเคยรับปากบุริศร์ เธอจะเป็นเพื่อนเขาจนแก่เฒ่า จะคอยดูตะวันตกดินเป็นเพื่อนเขา เธอไม่ใช่คนไร้สัจจะ และก็ไม่อยากเป็น
นรมนดีดดิ้น ตะโกนก้อง แต่ดูเหมือนลำคอก็แข็งทื่อไปหมด พูดอะไรไม่ออกสักคำ
เธอกลัวว่าบุริศร์จะรู้สึกผิด กลัวว่าบุริศร์จะใจไม่สงบเพราะเรื่องนี้ กลัวแม้กระทั่งบุริศร์จะคิดว่าตัวเอง ไร้ความสามารถ
ที่จริงบุริศร์นั้นโดดเด่นมาก แต่เป็นเพราะเธอ เพราะเธอไม่เชื่อฟังบุริศร์เอง ไม่ได้อยู่ในบ้าน
ถ้าเธอเชื่อฟังคอยอยู่กับนภดล รเมศก็จะไม่มีโอกาสทำตามแผนการ
เป็นความผิดของเธอแท้ๆ！
นรมนเสียใจเหลือเกิน เพราะตัวเองใจอ่อนเลี้ยงเสือไว้ชัดๆ ทำให้ตัวเองกับบุริศร์ต้องตกอยู่ในอันตราย ถ้าเธอมีชีวิตกลับคืนมาได้ เธอจะไม่ใจดีกับใครอีกเลย
นรมนดีดดิ้น เครื่องช่วยหายใจกระเพื่อม สีหน้าคุณหมอและหนักอึ้ง
“คุณหมอคะ อวัยวะภายในของผู้ป่วยแข็งทื่อหมดแล้ว แต่เด็กในท้องดูแข็งแรงน่าดู ยังได้ยินเสียงใจ เต้นอยู่”
พยาบาลรู้สึกประหลาดใจ และหมอเองก็ตกใจ
“ท้องด้วยเหรอ”
“ใช่ค่ะ เห็นได้ชัดว่าท้อง”
“บ้าเอ๊ย！”
คุณหมอรู้สึกว่าชาตินี้ทั้งชาติยังไม่เคยเจออะไรแบบนี้ ดันมาเจอเรื่องแบบนี้ได้ ถ้าเป็นคนธรรมดาก็ ช่างเถอะ แต่คนข้างนอกเป็นใคร
แม้ว่าหมอจะไม่ค่อยแน่ใจ แต่นภดลเป็นใครหมอก็พอรู้
ที่นี่ ตระกูลจันทรวงศ์คือฟ้า
แม้ว่านภดลจะตำแหน่งไม่สูงในบ้านจันทรวงศ์ แต่คุณหนูใหญ่แห่งตระกูลจันทรวงศ์ชอบนภดลไม่มีใครไม่รู้ และก่อนหน้าไม่นานบ้านจันทรวงศ์เพิ่งเกิดเรื่องใหญ่ ส่วนนภดลก็ยังคงสามารถอยู่รอดปลอดภัยต่อไปได้ คุณหมอรู้ว่าอำนาจของนภดลน่าจะใหญ่กว่าตระกูลจันทรวงศ์
เมื่อเห็นบุริศร์แล้ว คุณหมอรู้แน่ว่าต้องเป็นผู้สูงส่ง ตอนนี้ผู้ใหญ่ก็อาจจะไม่รอด ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเด็กในท้อง
“เร็ว！รีบบอกคุณบุริศร์ที่อยู่ด้านนอก ออกหนังสือฉุกเฉิน”
พยาบาลรีบจัดการ
ตอนที่พยาบาลรายงานบุริศร์ว่านรมนอาจจะไม่รอด แต่ว่าเด็กในท้องสมบูรณ์มาก ดูว่าจะรักษาเด็กได้ไหม บุริศร์คว้าคอเสื้อพยาบาล แววตาแดงก่ำกระชากเสียงด้วยความเดือดดาล“ไม่มีนรมน ผมจะเอาลูกไปทำไม ผมไม่เอาเด็ก ผมต้องการเก็บผู้ใหญ่！ถ้าเป็นไปได้ สามารถสละเด็กไป จะช่วยชีวิตเธอได้ไหม ได้ไหม”
น้ำตาอุ่นๆไหลรินออกมาจากดวงตาบุริศร์
พยาบาลอึ้ง
เธอไม่ค่อยจะเจอผู้ชายแบบนี้ เพื่อเมียไม่เอาลูกก็ได้ เห็นได้ชัด บุริศร์ใกล้ร้องไห้แล้ว แต่อดกลั้นไว้
“คุณบุริศร์คะ ตอนนี้ฉันตัดสินใจเรื่องนี้ไม่ได้ ฉันต้องถามคุณหมอค่ะ แต่ว่าหัวใจเด็กเต้นดีมากนะคะ คุณจะทิ้งจริงๆหรือคะ ฉันคิดว่าในฐานะแม่ เธอจะไม่ยอมทิ้งลูกค่ะ”
พยาบาลมองบุริศร์ เห็นเขาดูเหม่อลอย
บุริศร์คำรามเสียงเบา“คุณไม่ใช่เธอ ถือดียังไงมาตัดสินใจแทนเธอ ผมไม่อนุญาต！ถ้าต่อไปนี้ไม่มีเธอ ผมจะมีชีวิตไปเพื่ออะไร คุณไปบอกหมอ ไม่ว่าต้องจ่ายเท่าไหร่ ผมจะรักษาภรรยาไว้！”
เขาขยุ้มกำไหล่พยาบาลแน่น แรงที่ออก ราวกับเหล็กไหลก็ไม่ปาน
พยาบาลโดนขยุ้มจนเจ็บเหลือเกิน แต่ก็รู้สึกซาบซึ้งใจ ถ้าชาตินี้มีผู้ชายดีกับเธอขนาดนี้ ต่อให้ตายบนเตียงผ่าตัดเธอก็ยอม
“ได้ค่ะ คุณบุริศร์ ฉันจะไปถ่ายทอดเจตนารมณ์คุณนะคะ”
พยาบาลรู้สึกไหล่เกือบหัก
บุริศร์ถึงได้คลายมือออก
ตอนที่พยาบาลเข้าไป สีหน้าหมอไม่สู้ดี
“คุณหมอคะ คุณบุริศร์บอกว่าไม่ว่าต้องจ่ายเท่าไหร่ หรือสูญเสียอะไรไปให้รักษาผู้ใหญ่ไว้ สามารถสละเด็กเพื่อรักษาผู้ใหญ่ค่ะ”
พยาบาลพูดจบ สีหน้าหมอซีดเผือด
“เร็ว เครื่องช่วยหายใจ！หัวใจผู้ป่วยเกิดการติดขัด เกรงว่า……”
คำพูดหลังเขาไม่กล้าพูดออกมา
พยาบาลตะลึง รีบวิ่งไปเอาเครื่องช่วยหายใจ จู่ๆเธอก็อยากร้องไห้
ถ้าช่วยนรมนไม่ได้ คุณบุริศณ์จะเป็นอย่างไร
เขาดูเสียใจขนาดนั้น ดูโดดเดี่ยวขนาดนั้น ต่อให้พยาบาลผู้ที่เคยชินกับความเป็นความตายก็อดสะ เทือนไม่ได้
นรมนจะมีปาฏิหาริย์มั้ย
